Ο Αντώνης Χατζημιχάλης μας συστήνει τον «Madebygrey»

Σε ηλικία τεσσάρων ετών εντυπωσιάστηκε από το αρµόνιο του ξαδέρφου του. Θυµάται ότι αδυνατούσε να ξεκολλήσει από αυτό, τον εντυπωσίαζε που είχε λαµπάκια και µπορούσε να βγάζει ήχους. Τη µουσική άρχισε να την ανακαλύπτει µέσω της δασκάλας του στο πιάνο. Ήταν ο άνθρωπος που διεύρυνε την τεχνική και τα ακούσµατα του, που τον έβαλε να ακούσει Ξενάκη και Χρήστου. Μετά ήρθε η εφηβεία και η αγάπη για τη µουσική µετουσιώθηκε σε ανάγκη για έκφραση µέσω αυτής. Από τότε, για τον Αντώνη Χατζηµιχάλη, δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Πώς θα περιέγραφες τη µουσική σου;
Γράφω ατµοσφαιρική µουσική, µε έγχορδα, πνευστά και ηλεκτρικά όργανα και ροκ βάση.

Σε κάποια από τα µουσικά σου έργα ο λόγος κάνει την εµφάνισή του αλλά σπάνια ως στίχος.
Ο στίχος έχει συγκεκριµένα νοήµατα και κατεύθυνση κι έναν πολύ όµορφο τρόπο να σε οδηγήσει στα συναισθηµατικά πλαίσια που ορίζει η γραφή του. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έχω χρησιµοποιήσει, αν και πολύ περιορισµένα, κάποια spoken word στα κοµµάτια µου. Αυτό επίσης, είναι και ο λόγος που δεν έχω, τις περισσότερες φορές, στίχους στη µουσική µου. Η γυµνή από στίχο µουσική µπορεί να πει πολλές ιστορίες. Καµιά φορά, πολλές ιστορίες ταυτόχρονα.

Κοµµάτια σου, όπως το “Little secret” και το «Irreversible» θα µπορούσαν να αποτελούν µουσική µιας ταινίας. Θα έγραφες µουσική για κινηµατογράφο ή θέατρο; Ή θα σε περιόριζε δηµιουργικά η «κατά παραγγελία» σύνθεση; 
Ναι, είναι κάτι που θα το ήθελα πάρα πολύ. θεωρώ πολύ όµορφη τη διαδικασία και αρκετά challenging, που από µόνο του το κάνει δηµιουργικό και ενδιαφέρον. Δεν θα µε περιόριζε λοιπόν καθόλου το να γράψω µουσική κατά παραγγελία για τον κινηµατογράφο ή το θέατρο.

Η µουσική έχει τεράστια δύναµη. Μπορεί να κινητοποιήσει µαζικά, να ξεσηκώσει. Θεωρείς ότι, σε κάποιες περιπτώσεις, χρησιµοποιείται ως «δούρειος ίππος»;  
Άλλο η µουσική σου να είναι φορέας µιας ιδέας που πιστεύεις και σε αντιπροσωπεύει και άλλο η µουσική σου να εξυπηρετεί κοµµατικά συµφέροντα. Το πανκ ας πούµε, δεν υπήρξε στρατευµένη τέχνη. Δεν θα µπορούσε να υπάρξει έτσι. Προσωπικά, θέλω τη µουσική µου όχηµα κριτικής σκέψης και “προβολέα” κοινωνικών ιδεών όχι φερέφωνο οποιασδήποτε κοµµατικής γραµµής.

Εδώ να διευκρινίσω ότι το να είναι µια µουσική αντιφασιστική δεν την καθιστά µουσική που ακολουθεί κοµµατική γραµµή. Για εµένα, ο αντιφασισµός είναι µια έκφανση ουµανισµού και ξεφεύγει από πλαίσια πολιτικού χαρακτήρα.

Αν µια µουσική έχει τη δυναµική να ξεσηκώσει τότε δεν είναι "δούρειος ίππος" αλλά πυρηνική κεφαλή. Ό,τι κ αν πιστεύω εγώ. Οπότε από εµένα υπάρχει σεβασµός σε όλα αυτά τα είδη ή τα µεµονωµένα γκρουπ και καλλιτέχνες. Αφού έχουν τα κοµµάτια τους τη δυναµική αυτή τα σέβοµαι κι ας διαφωνώ µε πολλά κι ας µη µου αρέσουν άλλα τόσα. Αυτά που λέω δεν είναι µια “απολιτίκ” τοποθέτηση. Προσωπικά θεωρώ πολιτική πράξη το να είναι η µουσική µου, απλά µουσική.

Μεγαλώνοντας, αποδεχόµαστε µε µεγαλύτερη ευκολία τα διαφορετικά µουσικά ακούσµατα ή δεχόµαστε τέτοιο µουσικό βοµβαρδισµό που παύουν να µας ενοχλούν ακόµα και αµφιβόλου αξίας και ποιότητας κοµµάτια; 
Συνήθως η νόρµα είναι όσο µεγαλώνεις να µένεις στα ακούσµατά που έχεις αγαπήσει και έχουν εντυπωθεί µέσα σου σε άλλες ηλικίες. Επίσης κάτι άλλο συνηθισµένο είναι όσο µεγαλώνεις να µην ασχολείσαι τόσο πολύ µε τη µουσική. Από την άλλη, ευτυχώς, η νόρµα δεν είναι κάτι υποχρεωτικό. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά µεγαλώνουν και δεν γερνάνε ποτέ. Σε αυτούς οι τέχνες, όπως και οι στιγµές, έχουν άλλη σηµασία και βαρύτητα. Οι άνθρωποι που ασχολούνται µε τη µουσική, όσο και αν µεγαλώνουν και όσο «κολληµένοι» ενδεχοµένως να είναι, έχουν ένα αυτί εξοικειωµένο και γυµνασµένο σε καινούργιους ήχους. Περί βοµβαρδισµού µουσικής, που αναφέρεις, δεν θα µιλήσω καθόλου σε µία απεγνωσµένη προσπάθεια να µην φανώ αφοριστικός.

Η µουσική αρχίζει να υπάρχει από τη στιγµή που γεννιέται µέσα στον καλλιτέχνη και της δίνει υπόσταση ή από τη στιγµή που την επικοινωνεί στο κοινό;
Όταν πήγαινα πρώτη γυµνασίου, η δασκάλα µου στο πιάνο ζήτησε να της παίξω κάποια τραγούδια που της είχα πει ότι έγραφα. Της είχα πει επίσης ότι είχα γράψει και ποιήµατα, ντρεπόµουν όµως να της τα δείξω, ήµουν σε άρνηση. Μου είπε, λοιπόν, ότι η τέχνη δεν είναι εσωστρέφεια ακόµα και αν δηµιουργείται από εσωστρεφείς ανθρώπους. Κι επειδή πηγάζει από την ανάγκη για επικοινωνία, σταµατάει να εκπληρώνει το ρόλο της από τη στιγµή που µένει σε ένα συρτάρι και δεν επικοινωνείται στο κοινό. Αυτό ακριβώς πιστεύω και εγώ και για αυτό κάνω αυτό που κάνω.

Οι ζωντανές εµφανίσεις είναι ο πλέον άµεσος τρόπος επικοινωνίας µε το κοινό. Πως είναι να είσαι πάνω στη σκηνή;
Άγχος, δηµιουργικό και µη, πολλές φορές συγκίνηση, πάντα ένταση. Γενικά είναι ένα πολύ όµορφο συναίσθηµα που όµως σε φέρνει σε έντονη αντιπαράθεση µε τα δαιµόνια και τις φοβίες σου. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε εµένα

Πόσους δίσκους έχεις στο ενεργητικό σου;
Έχω βγάλει δύο άλµπουµ και ένα ep. Το πρώτο, κυκλοφόρησε τέλη του 2013 σε ψηφιακή µορφή και σε cd. Το 2016 κυκλοφόρησε το «Grief» σε ψηφιακή µορφή, βινύλιο και cd. Το 2019 κυκλοφόρησε το «Νo closure» µόνο διαδικτυακά και δωρεάν. Πρόκειται για µία δουλειά η οποία προέκυψε ακριβώς από ανάγκη για έκφραση, είναι ότι πιο γρήγορο έχω δουλέψει ποτέ, τα πάντα όλα έγιναν σε µία εβδοµάδα και για αυτό ακριβώς το λόγο αισθάνθηκα ότι έπρεπε να δοθεί δωρεάν και να επικοινωνηθεί µε αυτόν τον τρόπο.

Μίλησε µου για τους συνεργάτες σου.
Για τις ζωντανές εµφανίσεις συνεργάζοµαι µε διάφορα µέλη, γνωστών και µη, αθηναϊκών σχηµάτων. Μετά από πολλές αλλαγές, έχω καταφέρει να έχω σταθερή οµάδα µουσικών συνεργατών και πάνω από όλα φίλων. Αυτοί είναι ο Σωτήρης Μαλεζίδης στη κιθάρα, ο Κώστας Νικολάου στο βιολί, η Στέλλα Εµµανουηλίδου στο τσέλο, o Λάµπης Μητσιάκης στο τροµπόνι, η Αλεξάνδρα Χαραλαµπίδου στο µπάσο και ο Βασίλης Σερδενιώτης στα τύµπανα.

Τα σχέδιά σου για το µέλλον;
Είναι ακριβώς αυτό που προανέφερες, το να γράψω µουσική για κινηµατογράφο ή θέατρο και φυσικά να κυκλοφορήσω το άλµπουµ που ετοιµάζω τώρα µε τίτλο «Μusic for the deprived!»

Ακούστε τη µουσική του Αντώνη Χατζηµιχάλη στο Bandcamp, στο Soundcloud, στο Spotify και στο YouTube.