Waldeck: Ο δικηγόρος που κέρδισε η μουσική γιορτάζει τα 20 χρόνια της Dope Noir

Δεν είναι απίθανο κάποιοι να μη γνωρίζουν το όνομα Waldeck αλλά είναι πολύ πιθανό να έχουν ακούσει κάπου τη μουσική του. Σε τηλεοπτικές σειρές, στο ραδιόφωνο, σε ένα beach bar ή σε οποιοδήποτε bar ενδιαφέρεται για τη μουσική του, σε διαφημίσεις για μεγάλα brands, σε πάρτι σε μικρά σπίτια. Ένα μικρό παιδί στη Βιέννη ξεκινά το μουσικό του ταξίδι σε ηλικία έξι ετών μαθαίνοντας πιάνο. Μεγαλώνοντας αποφοιτά από τη Νομική Σχολή και γίνεται δικηγόρος με ειδίκευση στα πνευματικά δικαιώματα, τριγυρνώντας το πρωί σε γραφεία και δικαστήρια και φτιάχνοντας το βράδυ τη δική του μουσική. Αφήνει τα γράμματα του νόμου για να ασχοληθεί περισσότερο με τους ήχους των οργάνων και να φέρει πιο κοντά την ηλεκτρονική μουσική με την jazz. Κυκλοφορεί τα πρώτα του βινύλια -που σήμερα έχουν εξαντληθεί κι έχουν γίνει πολύ σπάνια- επηρεάζοντας καθοριστικά αυτό που ο μουσικός τύπος θα ονομάσει electro swing. Αφήνει την πολυεθνική εταιρεία με την οποία συνεργάζεται για να φτιάξει τη δική του δισκογραφική, την Dope Noir Records. Η ζωή του Klaus Waldeck, όπως και η μουσική του, μοιάζει σαν να βγήκε από ταινία. Συμπληρώνοντας δύο δεκαετίες καλλιτεχνικής αυτονομίας, κυκλοφόρησε μια από τις πιο ωραίες συλλογές τραγουδιών για το φετινό καλοκαίρι – ένα καλοκαίρι που τον βρήκε να επιστρέφει στην Ελλάδα για διακοπές και να συζητά με πάθος για όσα αγαπά, για τις πολλές μουσικές μεταμορφώσεις, την πολλή υπομονή που χρειάζεται κάποιος, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, για να τα καταφέρει. 

Τις καλύτερες ευχές μου για τα 20 χρόνια της δισκογραφικής εταιρείας Dope Noir και την πρόσφατη νέα κυκλοφορία σας «20 Years Dope Noir». Πώς δημιουργήθηκε αυτή η εταιρία και πώς προέκυψε αυτό το επετειακό άλμπουμ;
Σας ευχαριστώ πολύ! Ξεκίνησα με τη δισκογραφική εταιρία πριν από 20 χρόνια, έχοντας ήδη συμβόλαιο με μεγάλη εταιρία. Η πρώτη μου κυκλοφορία ήταν το «Balance Οf Τhe Force» τo 1998, πραγματικά τα πήγε περίφημα στη Γαλλία, αλλά με εκείνη του άλμπουμ «The Night Garden» το 2001 δεν ήμουν τόσο ικανοποιημένος. Ξέρετε, είναι πάντοτε τόσο δύσκολο το δεύτερο άλμπουμ, επειδή στο πρώτο υπάρχει χρόνος να δουλέψεις τα τραγούδια, ενώ μετά πρέπει να τελειώνεις γρήγορα. Το δεύτερο, λοιπόν, δεν τα πήγε τόσο καλά. Τότε συνειδητοποίησα ότι στη Βιέννη πολλοί καλλιτέχνες έστησαν τη δική τους εταιρία, για παράδειγμα η Cheesetone Records. Ήταν της μόδας να έχεις τη δική σου δισκογραφική. Τότε ήταν που είπα αντίο στην BMG, μια μεγάλη εταιρία και δημιούργησα την Dope Noir. Στην αρχή πίστευα ότι θα κάνω πολλά συμβόλαια με καλλιτέχνες, όμως μετά από καιρό διαπίστωσα ότι δεν ήμουν αρκετά καλός σε αυτό, και απλώς εστίασα στην παραγωγή και έτσι ήρθε το νέο μου project, Saint Privat, που ξεκίνησε το 2004, το οποίο ήταν επηρεασμένο από το γαλλικό σινεμά της δεκαετίας του 1960 και τη μουσική bossa nova. Σε αυτή την επετειακή έκδοση για τα 20 χρόνια της Dope Noir υπάρχουν μερικά νέα κομμάτια από Saint Privat. Το νέο άλμπουμ ελπίζω να βγει τον επόμενο χρόνο. Είκοσι χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για να έχει κάποιος δισκογραφική, φυσικά υπήρχαν πολλά πάνω και κάτω, από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου ήταν το «Ballroom Stories» που κυκλοφόρησα το 2007, όμως πολύ σύντομα μετά από αυτό ο διανομέας μου χρεοκόπησε. Εκείνη την περίοδο έχασα πολλά χρήματα, μετά από λίγο και αρκετοί άλλοι διανομείς χρεοκόπησαν εξαιτίας του ότι έπεσε η αγορά φυσικών προϊόντων και ξεκίνησε η ψηφιακή διανομή με το iTunes, οπότε σιγά-σιγά ανέβηκε, αλλά για εμένα ήταν ευκολότερο τότε να διασχίσεις σύνορα από το να διασχίσεις τώρα τους αλγόριθμους.   

Έχοντας ζήσει τη μουσική πριν και μετά την εποχή των social media και των streaming platforms, έχοντας ασχοληθεί με το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων, πώς βλέπετε το παρόν και το μέλλον της; Ποιες αλλαγές σας ενθουσιάζουν και ποιες σας ανησυχούν;
Είναι αληθινά δύσκολο να προβλέψω. Υπάρχει πολλή περισσότερη μουσική στην αγορά σήμερα από ό,τι στο παρελθόν, και με όρους social media δραστηριότητας αυτό γίνεται πιο ισχυρό. Τότε ήταν μια χαρά να σε υποστηρίζουν ένας-δύο ραδιοφωνικοί σταθμοί ή να έχεις το δίκτυο των ανεξάρτητων διανομέων και τώρα, αυτό που χρειάζεται είναι να ξοδεύεις τη μέρα στα social media, στο Instagram, ακόμα και το Tik Tok έχει αρχίσει να γίνεται σημαντικό για να γίνει viral η μουσική σου. Προσωπικά προτιμούσα τα πράγματα όπως ήταν γιατί πλέον δεν πρόκειται για τη μουσική, αλλά για το ποιος έχει τη μεγαλύτερη ενέργεια να φανεί πιο πολύ σε σχέση με τους άλλους.

Αφήσατε μια καριέρα στη δικηγορία για να επιστρέψετε στη μεγάλη σας αγάπη, τη μουσική. Θυμάστε την περίοδο που το αποφασίσατε; Τι έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο σε αυτή την απόφασή σας;
Ήταν μια σκληρή απόφαση, ειδικά επειδή ο πατέρας μου είχε δική του δικηγορική εταιρία και περίμενε από εμένα να την αναλάβω, ήταν λίγο απογοητευμένος, από την άλλη, όμως, το δέχτηκε αρκετά καλά. Μιλώντας οικονομικά, είναι ευκολότερο να αναλάβεις μία δικηγορική εταιρία που είναι ήδη εδραιωμένη, από το να ξεκινήσεις καριέρα στην μουσική βιομηχανία. Κάτι επίσης δύσκολο ήταν ότι ασκούσα τη δικηγορία και δημιουργούσα μουσική ταυτόχρονα. Το πρωί βρισκόμουν στο δικαστήριο και παρακολουθούσα τις ακροάσεις και το βράδυ προετοίμαζα ηλεκτρονικά κομμάτια. Αισθανόμουν κάπως σαν Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Σε κάποιο σημείο αποφάσισα ότι δεν μπορώ να τα κάνω και τα δύο, οπότε, όπως είπα και στην αρχή, το πρώτο άλμπουμ ήταν επιτυχημένο στη Γαλλία και αυτό μου έδωσε όλο το κουράγιο να επιλέξω οριστικά τη μουσική αντί για τη δικηγορία.

Ενώ εργαζόσασταν ως δικηγόρος πνευματικών δικαιωμάτων, αντιληφθήκατε ότι ο George Harrison δέχτηκε μήνυση για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Πώς σας ενέπνευσε αυτό το γεγονός;
Ήταν κομμάτι των συνολικών σπουδών μου, ήταν κι ένα κομμάτι που έμεινε στη μνήμη μου. Αποφάσισα να ειδικευτώ στα πνευματικά δικαιώματα, επειδή πήρα ως sample ένα κομμάτι της Laurie Anderson, θέλοντας να μάθω το νομικό στάτους του. Ρώτησα τον δικηγόρο της εάν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το κομμάτι που διάλεξα, όμως εκείνη ήταν αμετάκλητα αντίθετη στο να το κάνω, οπότε σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι αρκετό για εμένα. Ήθελα να μάθω όλο το νομικό υπόβαθρο των πνευματικών δικαιωμάτων και αυτό με ώθησε να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο. Αλλά και στη μουσική μου καριέρα, το γεγονός ότι ήμουν γνώστης των νόμων και του συστήματος, σε στιγμές όπως οι διαπραγματεύσεις και οι υπογραφές συμβολαίων με τις δισκογραφικές, βοήθησε πολύ.

Πολλά από τα ηχογραφήματά σας, έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο μέσα από σάουντρακ τηλεοπτικών σειρών όπως το Greys Anatomy ή διαφημίσεων για brands όπως Ferrero ή Versace. Πόσο σας βοήθησε αυτό;
Βοήθησε αρκετά στο οικονομικό μέρος, γιατί επενδύω με τα χρήματα που κερδίζω και μπορώ να κάνω μουσική, είναι μία βολική κατάσταση που δεν πρέπει να θεωρήσεις δεδομένη, πάρα μόνο μια τυχερή στιγμή. Ακόμα και αυτού του είδους οι συνεργασίες έχουν μια μικρή ύφεση εξαιτίας της πληθώρας μουσικής που υπάρχει στην αγορά. Κινηματογραφικές εταιρίες, πλατφόρμες όπως το Netflix σου προσφέρουν 1.000 ευρώ και ουσιαστικά εννοούν ότι εάν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει κάποιος άλλος, καν’ το ή φύγε.

Jazz, electro, swing, western music, pop, είναι μερικά από τα μουσικά ιδιώματα που ταιριάζετε με επιτυχία. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο να ενώσεις θεωρητικά ετερόκλητα μουσικά είδη;
Αυτό που με προκαλεί, ανεξάρτητα από το είδος μουσικής, είναι να αφήσω το δικό μου καλλιτεχνικό αποτύπωμα, έναν καλλιτεχνικό «γραφικό χαρακτήρα». Αυτό που θα φαίνεται σε όλα τα κομμάτια μου. Όλα είναι γύρω από τη δημιουργία μιας διάθεσης να παραμείνουν κομψά τα κομμάτια, ίσως και λίγο μελαγχολικά, πιστεύω είναι σαν μαγειρική συνταγή.

Πώς σας έχει επηρεάσει η Βιέννη ως μουσικό και ως άνθρωπο;
Το πρώτο σκέλος είναι εύκολο να απαντηθεί, επειδή η εκμάθηση πιάνου είναι κοινή ασχολία για όποιον μένει στη Βιέννη. Για την επιλογή μουσικού οργάνου, η Βιέννη διαθέτει όλο αυτό το κλασικό υπόβαθρο, ξεκίνησα να μαθαίνω πιάνο στα έξι μου, αλλά ανακάλυψα το πιάνο από την αρχή πολύ αργότερα, όταν αγόρασα ένα μεγάλο πιάνο πριν δέκα χρόνια επειδή ήθελα να μη χάσω την επαφή σε σχέση και με τους άλλους μουσικούς καθώς, κάπου στο ενδιάμεσο έκανα παραγωγές με ηλεκτρονικούς ήχους και samples και synthesizers, αλλά στα live ήθελα να είμαι όσο καλοί ήταν και οι υπόλοιποι μουσικοί. Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου στα 45 μου που είναι από μόνο του παράξενο, ίσως, όμως για εμένα ήταν μια σπουδαία εμπειρία. Γιατί το να παίζεις καλά ένα όργανο, αλλάζει ακόμα και τον τρόπο που συνθέτεις μουσική.

Θυμάστε τον πρώτο δίσκο που αγοράσατε;
Ναι, ήταν ένα παράξενο άλμπουμ από ένα αγγλικό συγκρότημα που λεγόταν Sweet, ο τίτλος του άλμπουμ ήταν «Give Us a Wink», κάτι σαν rock, rock μουσική θα έλεγα. Είχα ανακαλύψει και πολλούς δίσκους από τη συλλογή των γονιών μου, άκουγαν, ας πούμε τους The Swingle Singers, ένα γαλλικό συγκρότημα που συνδύαζε jazz με barμπαρόκ μουσική και μετά, βέβαια, ήρθαν οι Beatles και μουσικές που άκουγαν όλοι.

Πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που ακούσατε ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Θυμάστε ποιο ήταν;
Ναι, αισθάνθηκα πολύ περήφανος, ήμουν στη Γαλλία και άκουσα το τραγούδι «Wake Up», στην αρχή οδηγούσα και μου πήρε πραγματικά τριάντα δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι είναι γνωστή η μελωδία και μετά κατάλαβα ότι είναι το κομμάτι μου. Ήταν αστεία εμπειρία το να μην καταλάβω ότι πρόκειται για τη μουσική μου. Και έγινε και κάτι ακόμα αστείο· πριν από δέκα χρόνια, ήμουν στην Ελλάδα, στο Πήλιο, βρισκόμουν σε μια παραλία που το καφέ της έπαιζε αληθινά εξαιρετική μουσική και σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να κάτσω εκεί στη σκιά δύο και τρεις ώρες και να χαλαρώσω, και ξαφνικά ξεκίνησαν να παίζουν διάφορα κομμάτια από το «Ballroom Stories». Χάρηκα και πήγα να συγχαρώ την ιδιοκτήτρια για την υπέροχη μουσική που έπαιζαν και να τη ρωτήσω για ένα άλλο τραγούδι που ήθελα να μάθω. Προσπαθούσα, δε, να εξηγήσω ότι εκτός των άλλων παίζουν και δική μου μουσική, αλλά δεν κατάλαβε αυτό που προσπαθούσα να της πω. Είχε πλάκα. «Τι εννοείς παίζει η μουσική σου;»

Θυμάστε το πρώτο σας ταξίδι στην Ελλάδα;
Πάει πολύς καιρός, νομίζω το 1986, είχα το πρώτο μου αυτοκίνητο και ήρθαμε με αυτό, νομίζω πήγαμε στη Λευκάδα και μετά στη Νάξο. Την επισκέφτηκα τη Νάξο μερικές φορές γιατί πραγματικά μου αρέσει εκεί, η Κρήτη ήταν πολύ ωραία επίσης, έχω έρθει μία ή δύο φορές στην Αθήνα, και τρεις φορές στο Πήλιο το οποίο, πρέπει να πω, μου αρέσει περισσότερο από όλα. Και στην Κεφαλονιά ωραία είναι.  

Τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Προσπαθώ να κάνω σπορ, όπως πεζοπορία στο βουνό, κολύμπι ή τζόγκινγκ. Ασκούμαι για να φορτίσω τις μπαταρίες και δεν ακούω μουσική για ένα διάστημα.

Είστε ένα επιτυχημένος καλλιτέχνης, έχετε εμπνεύσει άλλους να γίνουν μουσικοί. Πώς ορίζετε την επιτυχία;
Η επιτυχία πρέπει να ορίζεται ξεχωριστά από τον καθένα και για τον εαυτό του, για εμένα ήταν πάντοτε ένα μείγμα του ακολούθησε την καρδιά σου, γι’ αυτό και δεν έκανα συμβιβασμούς με τη μουσική και άφησα και την μεγάλη δισκογραφική και κάτι άλλο που ακούγεται σκληρό αλλά αν θέλεις να κερδίσεις χρήματα από τη μουσική θα πρέπει να ξέρεις πώς να τρέξεις τη συγκεκριμένη δουλειά, γιατί το 50% είναι η καρδιά και το άλλο είναι πως πρέπει να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου.

Καθώς γιορτάζουμε την εικοστή επέτειο της δισκογραφικής σας, τι έχει αλλάξει και τι παραμένει το ίδιο από το 2002; 
Αυτό που κάνει ο υπολογιστής, αυτό έχει μείνει ίδιο. Είναι αστείο, γιατί κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι το software που αφορά τη μουσική είναι η κύρια αλλαγή, αλλά στην πραγματικότητα, η συχνότητα των προγραμμάτων και οι ηχογραφήσεις έμειναν σχεδόν ίδιες, κοντά στα αρχικά, το οποίο είναι απίθανο γιατί σκέφτεσαι ότι θα ήταν η πιο άμεση αλλαγή. Αυτό που επίσης δεν αλλάζει είναι ότι χρειάζεσαι ένα δίκτυο, τουλάχιστον λίγα άτομα τα οποία να μπορείς να εμπιστεύεσαι και τα οποία σε στηρίζουν σε δύσκολους καιρούς.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο μουσικό, έναν νέο μουσικό παραγωγό για το ξεκίνημά του;
Να μην αποκλίνει από τις ιδέες του, να βρει τον εαυτό του και μουσικά να μείνει κοντά σε αυτά που αισθάνεται, να είναι αληθινός με τον εαυτό του και να έχει την ικανότητα να βιώνει και να ξεπερνά δύσκολες περιόδους. Δεν είναι εύκολο, είναι ένα project διαρκείας αυτό.

Τι χρειάζεται ένα remix για να είναι καλό;
Να έχει μια αλήθεια σε σχέση με το αυθεντικό. Να μην έχει εγωισμό. Χρειάζεται μία ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά του remix και το τελικό αποτέλεσμα, πρέπει να τιμούν το πρωτότυπο.

Η τέλεια φόρμουλα για το τέλειο πάρτι;
Χρειάζεσαι καλούς ανθρώπους για προσκεκλημένους. Τότε θα είναι καλό το πάρτι. 

Με ποια κριτήρια επιλέξατε τις συνεργασίες σας με άλλους μουσικούς, με άλλους καλλιτέχνες;
Κάποιες φορές παίζει ρόλο το «από στόμα σε στόμα». Για παράδειγμα η Patrizia Ferrara που δουλεύουμε πολύ μαζί αυτό τον καιρό, αντικατέστησε… έκανα ένα ιταλόφωνο άλμπουμ και η τραγουδίστρια εξαφανίστηκε. Χρειαζόταν να βρω κάποιον που μπορούσε να τραγουδήσει ιταλικά για την παρουσίαση του δίσκου μου το 2016 και η αρχική τραγουδίστρια εξαφανίστηκε μία εβδομάδα πριν. Ο μπασίστας μου, μού έκανε μία πρόταση και από αυτήν έγινε μία καλή συνεργασία, η Patrizia Ferrara κι εγώ έχουμε κάνει 25 τραγούδια τώρα και δύο άλμπουμ, ήταν τύχη που βρέθηκε κάποια, όχι μόνο να μιλάει ιταλικά, αλλά να ζει και στη Νέα Υόρκη, στο Μπρούκλιν. Δεν υπάρχει καλούπι ή συνταγή, το σημαντικότερο είναι η δυνατότητα να εμπιστεύεσαι ανθρώπους και στις επαγγελματικές σχέσεις και να είναι καλοί.

Πώς ήταν η διαδρομή στην οποία έχετε γίνατε επαγγελματίας μουσικός παραγωγός, παίζοντας σε gigs και κυκλοφορώντας άλμπουμ; Αισθάνεστε ποτέ πως εκπληρώσατε τους στόχους σας;
Όχι ακριβώς, θα ήθελα πολύ να κάνω μουσική για ταινίες, αυτό ελπίζω να κάνω, καθώς και περισσότερα live. Δεν βοήθησε καθόλου η κατάσταση με την πανδημία, βεβαίως αυτό ισχύει για όλους τους μουσικούς.

Σε ποια ταινία πιστεύετε πως θα ταίριαζε να ακουστεί η μουσική σας; Ποιο τραγούδι θα διαλέγατε;
Αυτό είναι δύσκολο. Με εμπνέουν πολλές από τις ταινίες του Γούντι Άλεν και νομίζω πως η μουσική μου θα ταίριαζε με τις ταινίες του, γιατί έχουν αυτό το λεπτό όριο μεταξύ καλλιτεχνικής και ειρωνικής προσέγγισης. Δύσκολο να ονοματίσω μία.

Υποθέτω ότι έχετε ταξιδέψει πολύ. Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;
Άλλο ένα δύσκολο. Φυσικά μπορώ να σας κολακέψω τώρα και να σας πω για το Πήλιο. Έχει τόσες διαφορετικές παραλίες που είναι η επιλογή μου.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε οτιδήποτε στην μουσική βιομηχανία, τι θα ήταν αυτό;
Το δυσκολότερο εμπόδιο που έχω να διαχειριστώ είναι οι αλγόριθμοι, όμως πιστεύω ότι είναι δύσκολο να τους ξεφορτωθείς, ήρθαν για να μείνουν, είναι μία εξέλιξη που δεν με ευχαριστεί. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να την αλλάξω ούτε να πω τι θα προτιμούσα αντ’ αυτής, απλά ήθελα όλα όπως ήταν πριν και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Τι σας ενέπνευσε περισσότερο κατά τη διάρκεια προετοιμασίας του «20 Years Dope Noir»;
Εμπνεύστηκα από τις δικές μου λίστες τραγουδιών, χρησιμοποίησα κάποια παλαιότερα, τα ενορχήστρωσα και τα ηχογράφησα από την αρχή, το άλλο σκέλος του εορτασμού των 20 χρόνων είναι η παρουσίαση εντελώς νέων κομματιών. Δεν υπάρχει κάποιο κριτήριο ή φόρμουλα για την έμπνευση, υπήρχαν διαφορετικές ιστορίες, εμπνεύστηκα από τον David Brubeck για το σχήμα Sextet, για το Saint Privat είχα στο μυαλό μου τον γαλλικό κινηματογράφο όταν δημιουργούσα αυτά τα κομμάτια, για το Soul Goodman που είναι ένα νέο μου project είχα tracks από Toto και Supertramp στο μυαλό μου.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μάθημα που μάθατε στην ζωή σας, εντός ή εκτός μουσικής και γιατί είναι σημαντικό;
Ότι χρειάζεται υπομονή για να κατακτήσεις τους στόχους σου. Τίποτα δεν γίνεται μέσα σε μία νύχτα. Δεν είμαι πολύ υπομονετικός, αλλά έμαθα ότι πρέπει να είμαι.