Σημειώσεις ενός Μονομανούς: Ο Elvis Presley, η ταινία και οι συλλογές

Ως μονομανής, αποφεύγω να μπλέκομαι σε ζητήματα που αφορούν τον κινηματογράφο. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου διόλου ειδικό. Παρ’ όλα αυτά παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση γύρω από τον “Elvis” του Μπαζ Λούρμαν, με τις ερμηνείες του Όστιν Μπάτλερ και του Τομ Χανκς στον ρόλο του συνταγματάρχη -και μάνατζερ του Elvis Presley- Τομ Πάρκερ. Δεν έχω δει ακόμη την ταινία αλλά διαβάζω από ανθρώπους που αγάπησαν πολύ τη μουσική του Presley και τον γνωρίζουν καλά, όπως ο φίλος Γιάννης Αλεξίου, ότι «η ταινία καταφέρνει να συγκινήσει και να μεγαλώσει τον μύθο του αδιαφιλονίκητου βασιλιά», οπότε ψήνομαι να τη δω το συντομότερο. Όσον αφορά το soundtrack, σχήματα όπως οι Maneskin δεν είναι το φόρτε μου αλλά βρίσκω εθιστική τη διασκευή του “If I Can Dream” ενώ μου αρέσει ιδιαίτερα η Kacey Musgrave στο “I Can’t Help Falling In Love”. Ταυτόχρονα, όπως συχνά συμβαίνει, παράλληλα με την κυκλοφορία του soundtrack της ταινίας, εμφανίζονται και διάφορες συλλογές, που περιλαμβάνουν μερικές από τις πιο μεγάλες επιτυχίες του Elvis. Όσοι δεν ενδιαφέρονται για το πλήρες ή -έστω το σχεδόν πλήρες- σώμα του έργου του, είμαι σίγουρος ότι θα λοξοκοιτάξουν προς κάποιες από τις κυκλοφορίες αυτές σε βινύλιο.

Όταν είχαν πρωτοέρθει στην Ελλάδα τα βινύλια των Ozric Tentacles, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, είχαν κάτι απίθανες τιμές. Ήταν ίσως οι ακριβότεροι δίσκοι που είχαμε δει για χρόνια. Επιπλέον ήταν η πρώτη φορά που ακούγαμε για τη δύναμη των φεστιβάλ - ειδικά στη Βρετανία- ή για τους New Age Travellers. Επιπλέον, πριν βάλουμε στο πικάπ το “Erpland” ή το “Strangeitude” δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε πώς μπορεί να συνδυαστούν στοιχεία της jazz με το hard rock κι ύστερα με την ψυχεδέλεια και το progressive κι από εκεί με διάφορες ηλεκτρονικές -και συχνά χορευτικές- διαθέσεις. Κι ενώ εμείς ψάχναμε τις πρώτες ιστορικές τους κασέτες, οι Ozrics έγιναν μεγάλοι, πούλησαν αρκετά καλά και συνεχίζουν ακόμα και μέχρι σήμερα, ασχέτως αν έχει μείνει μόνο ο Ed Wynne από την αρχική σύνθεση. Το “Erpland”, ίσως ο καλύτερος ever δίσκος τους επανακυκλοφορεί από τη Madfish, την εταιρεία της μπάντας, οπότε όσοι το έχασαν, δεν έχουν παρά να το κυνηγήσουν.

Υπάρχει ένας μύθος στη Βρετανία, ο μύθος του Αλχημιστή, που μιλάει για έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να μετατρέπει κάθε μέταλλο σε χρυσό. Τα πηγαίνει αρκετά καλά, μέχρι που βρίσκει ένα ξεχασμένο μήνυμα σ’ ένα μπουκάλι, που του λέει ότι «τα πιο πολύτιμα υλικά βρίσκονται μέσα του». Το μήνυμα προέρχεται από τον νεότερο εαυτό του και ο αλχημιστής τα παρατάει όλα και αρχίζει ένα μεγάλο εσωτερικό ταξίδι. Από το Keston του Bromley έρχονται οι Keston Cobblers Club, υπάρχουν εδώ και δώδεκα χρόνια, έχουν ήδη κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους με το “Alchemy” να είναι το πρώτο concept album τους, χτισμένο πάνω στον μύθο που προαναφέραμε. Παίζουν μια τρυφερή folk που δεν γέρνει προς τα sixties αλλά σε πιο σύγχρονους εναλλακτικούς ήχους.

Διαβάζοντας το εξαιρετικό κείμενο του Δημήτρη Αθανασιάδη για τον ΛΕΞ και τη μεγάλη του συναυλία στη Νέα Σμύρνη, θυμήθηκα τον ανορθόδοξο τρόπο με τον οποίο συνάντησα το rap και το hip hop. Ένας από τους μεγαλύτερους -κατά τη γνώμη μου- παραγωγούς, ο Rick Rubin, δίπλα στις πρώτες του stoner παραγωγές, έστηνε τα θεμέλια του ήχου των Beastie Boys. Αυτές τις μέρες επανεκδίδεται το “Check Your Head”, το τρίτο album της μπάντας, που δεν έχει παραγωγή από τον Rubin αλλά από τον Mario Caldato Jr., ένα από τα καλύτερα album της μπάντας, ένα από τα καλύτερα του 1992 και ίσως ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας του 1990.

Υ.Γ.: Έχω ακούσει ότι το να ασχολούνται κάποιοι μαζί σου, ειδικά με αρνητικό τρόπο, είναι καλό πράγμα. Δεν το επεδίωξα ποτέ και ούτε το θεωρώ καλό πράγμα. Αλλά δεν μ’ ενοχλεί κιόλας. Εκείνο που είναι βέβαιο, είναι ότι ελάχιστα πράγματα με εκνευρίζουν γύρω μου, αγαπώ την ελεύθερη ροή των ιδεών και δεν βρίσκω λόγους να ανοίγω μέτωπα και να ασκώ πολεμικές. Έχω πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω…