Iggy Pop: Το τελευταίο rock είδωλο ανατρίχιασε την Αθήνα – 30 εικόνες από το Release Athens 2022

«Κάποτε ήμουν νέος, φτωχός και βρώμικος και έπαιζα σε μια μπάντα που λεγόταν The Stooges... Παραμένω βρώμικος» μας εξομολογήθηκε ο Iggy Pop. Πόσο θεός; Πόσο; Αν υποκλινόμουν μια φορά σε τούτη τη μοναδική rock ‘n’ roll «κατσαρίδα» (βλέπε το μόνο ον που θα επιβιώσει πυρηνικού ολέθρου), από χθες υποκλίνομαι δέκα! Στα εβδομηνταπέντε του, ρε συ. Και ξεγυμνώθηκε ξανά. Και κυριολεκτικά, και μεταφορικά. Κι ας μοιάζει πλέον με αποξηραμένη σταφίδα. Έχοντας πάρει σασί χρόνια τώρα. «Σας ζητώ συγνώμη για τη φωνή μου» παραδέχθηκε κάπου προς το τέλος δημοσίως σηκώνοντας τα δυο του χέρια ωσάν εσταυρωμένος... Φωνή βραχνή και παραμορφωμένη όσο ποτέ πριν. Όμως αυτός ήταν, είναι και θα είναι όσο ζει, ο Iggy της καρδιάς μας.

Όμως ας το πάρω λιγάκι από την αρχή. Λάβα! Σαράντα βαθμοί υπό του ηλίου για άλλη μια ημέρα στις πέντε το απόγευμα που έφτασα στο ακόμη ορφανό κάγκελο των photo pits.

Φωτορεπορτάζ Release Athens 2022: Iggy Pop, Liam Gallagher, Sleaford Mods, The K's, The Noise Figures

Ήταν το δικό μας γηγενές και «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» ντουέτο των The Noise Figures που βγήκε κάτω από αυτές τις συνθήκες να... δροσίσει το ήδη παραζεσταμένο και λιγοστό κοινό, τους γνωστούς και μη εξαιρετέους γενναίους της υπόθεσης. Τους τριακόσιους του Λεωνίδα που εις το όνομα του να ζήσουν τη συναυλία στον απόλυτο βαθμό της, τρέχουν κατοστάρι με το που ανοίξουν οι πύλες (του Παραδείσου) να πιάσουν κάγκελο ώστε να φάνε τα «σκάγια στη μούρη». Όπως πρέπει και χρειάζεται, αφού αποτελεί αξίωμα: μόνο έτσι νιώθεις την υπερέκθεση του αγαπημένου σου ήρωα ως το μεδούλι σου. Και είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που έγινα φωτογράφος συναυλιών. Όποιος το έχει γευτεί, ξέρει, τα λόγια περιττεύουν!

Ακολούθησαν οι Αγγλάρες The K's. Τέσσερις συμμαθητές από το Earlestown που βρίσκεται μεταξύ Λίβερπουλ και Μάντσεστερ. Δίχως ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά ακόμη, κατέχοντας μονάχα έξι singles στο ενεργητικό τους, δείχνουν πανέτοιμοι να κατακτήσουν μια αξιόλογη θέση στον χώρο του λεγάμενου indie rock. Με τον ευδιάθετο μπασίστα ονόματι Dexter να πιάνει κάθε τόσο άλλη μια μνημειώδη μπασογραμμή λατρεμένων ηρώων μας, o Jamie επεξήγησε συχνά-πυκνά πως δεν πρόκειται να παίξουν π.χ. το “Under Pressure”. Όμως η διάθεση που προξένησαν τούτοι οι πιτσιρικάδες εν τέλει υπήρξε καίρια για τη συνέχεια.

«Τους αγαπώ. Είναι η πιο αξιόπιστη μπάντα του καιρού μας, η οποία δεν στηρίζεται σε παραδοσιακά κλισέ για να σε κάνει να αισθάνεσαι ωραία» δηλώνει ο Iggy Pop για τους ιδιαίτατους Sleaford Mods που είχαν σειρά επί σκηνής. Όμως ας με συγχωρέσει εμένα ο διδάσκαλος, μα η αποκαλούμενη “electro-punk” ή ”rap-punk” ή “electro-pop” ή “minimalist spoken word” που προσφέρει αυτό το ντουέτο με ήθελε να αποζητώ μια σκιά να ξαποστάσω. Ναι, το κατάλαβα κι εγώ επιτόπου. Πρόκειται για μια καυστική απαξίωση παντός επιστητού, ένα από μικροφώνου πολιτικοποιημένο ψυχολογικό ξέσπασμα που είναι πάρα πολύ χρήσιμο να υπάρχει στην τεράστια παλέτα των μουσικών (;) ιδιωμάτων. Για δες όμως που μάζεψαν και κράτησαν πάρα πολλούς από εσάς απίκο! Οπότε απλά σηκώνω τα χέρια μου ψηλά και προχωρώ στον πρωταγωνιστή Β’ Ανδρικού Ρόλου της βραδιάς.

Με το φρεσκότατο τρίτο προσωπικό του δίσκο υπό μάλης με γενικό τίτλο “C’mon You Know” να τον θέλει ξανά στο προσκήνιο σε σημείο που ξεπούλησε προ ημερών για δυο βραδιές το θρυλικό Knebworth -μιλάμε για 170.000!- ο Liam Gallagher πήρε δικαιωματικά ξανά τη θέση του πίσω από το μικρόφωνο. Αυτή που τον θέλει «αστυνομικό επιθεωρητή που έχει πάρει ολίγον τι σασί». Ξέρεις, χέρια δεμένα πίσω χαμηλά και κύρτωση δεξιά. Και να σου τον λοιπόν με τις εμβληματικές του μαράκες στα χέρια να μαγεύει τους αμετανόητους οπαδούς του στο λεπτό. «Είναι κανείς εκεί έξω που ακούει Oasis;» μας ρώτησε πάμπολλες φορές στα ενενήντα λεπτά που άρπαξε το θέμα από τον γιακά, με τον ολόδικό του... «ζεν» τρόπο. Και η φαρέτρα του γεμάτη από καλούδια, αφού ανάμεσα στα άλλα ακούσαμε χιτάρες όπως τα “Live Forever”, “Rock'n'Roll Star”, “Wonderwall”, “Cigarettes and Αlcohol”, “Roll With It” μαζί με κάποια προσωπικά του τραγούδια από τους τρεις πλέον δίσκους του.

Όμως ήταν έντεκα και τέταρτο όταν το πάλκο γέμισε από... ηρωικά δερμάτινα χαρακώματα και φλέβες! Το σώμα του περιγράφω. Κι αν ο στιλίστας του πρωταγωνιστή ήθελε τον γέρο του Βορρά (βλέπε Μίσιγκαν) καταρχάς με γαμάτο -πιο συλλεκτικό πεθαίνεις- μαύρο δερμάτινο perfecto, ο εμβληματικός Νονός της αμερικανικής punk δεν άργησε να το πετάξει (δυστυχώς όχι πάνω μας) αριστερά στη σκηνή ώστε να ξεγυμνωθεί μπροστά μας για πολλοστή φορά, όπως το συνηθίζει άλλωστε εδώ και πενήντα συναπτά χρόνια. Κι αν το καταπονημένο σώμα του πλέον μοιάζει με ταραγμένη θάλασσα από τις αμέτρητες ζάρες, κι αν η φωνή του ίσα που μπορεί και γεννά κάποιες ευδιάκριτες νότες ανάμεσα στα πηγαία του γρυλίσματα, μονομιάς έγινε μακελειό.

Στο άκουσμα των “I Wanna Be Your Dog” και “The Passenger” άναψαν καπνογόνα. Μοιράζοντας χαμόγελα και χαιρετούρες δεξιά-αριστερά, δε σταμάτησε να μας ευχαριστεί ουσιαστικά που τον... «ανεχόμαστε» ακόμη. «Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου, μου φτιάξατε τη μέρα» είπε ανάμεσα στα άλλα. Και αν η παύση για το encore μας τρόμαξε λιγάκι όντας κάπως πρόωρη, στα εξήντα πέντε λεπτά, εν τέλει η παράταση έμελλε να είναι βαρβάτη, και χρονικά, μα το σημαντικότερο, βαρβάτη συναισθηματικά.