Γιατί η τραπ δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο όπως η πανκ και το χέβυ μέταλ

Υπάρχουν μερικοί που αμφισβητούν την άποψη του να απαγορεύουμε στα μικρά παιδιά να μιλάνε και να συμπεριφέρονται όπως οι καλλιτέχνες της τραπ.

Ένα μικρό παιδί, δεν είναι σίγουρα ένα παπαδοπαίδι που δεν πρέπει να βάζει 'άσχημες' λέξεις στο στόμα του, υπάρχει ο μιμητισμός και όλοι έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο. Θα πρέπει όμως να υπάρχει ένας έλεγχος και κάποια όρια.

Αυτό που κάνει το τραπ να ξεχωρίζει από τα άλλα είδη μουσικής είναι η σαφή μειωτική συμπεριφορά έναντι των γυναικών για τις οποίες δεν τραγουδούν συχνά μόνο περιφρονητικά, αλλά προτρέπουν και σε ενέργειες που στην κοινωνία μας θεωρούνται παράνομες.

Η ταύτιση των καλλιτεχνών με τον εύκολο πλουτισμό που οδηγεί τα παιδιά σε λανθασμένες εντυπώσεις για τις ανθρώπινες αξίες, οι χρυσές αλυσίδες και το χρυσό περιτύλιγμα δίνει λάθος εικόνα για την πορεία μας στην κοινωνία η οποία δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.

Και τρίτο και χειρότερο οι καλλιτέχνες της τραπ συχνά έχουν συμμετοχή σε παράνομες δραστηριότητες και εδώ και στις ΗΠΑ ενώ τα όπλα είναι συχνά ένα από τα εξαρτήματα της αμφίεσης τους, αυτό δεν ισχύει βέβαια για όλους, αλλά στα τραγούδια τους γίνονται συχνές αναφορές.

Όταν μεγαλώσουν, αγόρια και κορίτσια, ας κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά όταν είναι πιτσιρίκια θέλουν προστασία, έτσι λέει η νομοθεσία μας.

Το Χέβυ μέταλ έχει πίσω του σχεδόν μισό αιώνα ζωής, έχει αποδείξει την αξία του στο πέρασμα του χρόνου, ενώ το πανκ που είχε σαν κεντρική ιδέα τις κοινωνικές αδικίες είναι εντελώς άσχετο σαν περιεχόμενο με την συχνά βρώμικη τραπ συμπεριφορά σε στιχουργικό επίπεδο.