Alice Cooper: Παίζω αυτόν τον χαρακτήρα που γέννησα πριν δεκαετίες

Τον εαυτό του επιλέγει ως αγαπημένο του rock star ο αγαπημένος μας Alice Cooper, γεγονός που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Και ποιος το περίμενε πως φέτος, μετά από δυόμιση χρόνια συναυλιακής ξηρασίας, θα απολαμβάναμε στα μέρη μας τον Πρίγκιπα του Σκότους όχι μία αλλά δύο φορές. Όνειρα Καλοκαιρινής Νύχτας. Όσο ονειρική είναι και κάθε μας νέα συνομιλία!

Δεδομένου του ότι τούτη η πέμπτη μου κατά σειρά συνέντευξη μαζί σου είναι η πρώτη που δεν αφορά μια νέα σου κυκλοφορία, επίτρεψέ μου να κάνουμε την πιο ελεύθερου θέματος συνομιλία εφ’ όλης της ύλης, με αφορμή τις δυο επισκέψεις σου στην Ελλάδα, πρώτα ως καλεσμένος του Desmond Child, και λίγο μετά στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας με τους Scorpions. Να ακούσω λοιπόν καταρχάς την προσωπική σου άποψη για τον Desmond Child αφού θεωρώ πως το 1989 σου έδωσε και σένα αυτό που λέμε «το φιλί της ζωής» ως παραγωγός του πλατινένιου “Trash”!
Πράγματι… Κοίτα, όλες αυτές οι μπάντες που ξεπήδησαν από την Sunset Strip (σ.σ.: η διάσημη περιοχή του Λος Άντζελες στο Χόλιγουντ) ήταν ουσιαστικά οι απόγονοι. Παιδιά του Alice Cooper. Με την έννοια του ότι αντιλήφθηκαν όλοι τους πως, δεν αρκούσε να στέκουν εκεί πάνω και απλά να παίζουν. Έπρεπε να μεταμορφωθούν σε κάτι πολύ πιο εντυπωσιακό. Έτσι λοιπόν έγιναν και αυτοί λαμπεροί επί σκηνής. Ξέρεις, ολίγον τι φαντασμένοι. Όσο πρέπει. Πράγμα πολύ σημαντικό. Και η πιο έξυπνη κίνηση που κάνανε συγχρόνως φυσικά, ήταν να γράψουν καλά τραγούδια! Πάρε για παράδειγμα τους Guns 'n' Roses. Συνέγραψαν εξαίρετα τραγούδια. Όμως οι πιο έξυπνοι από όλους αυτούς, επέλεξαν τον Desmond Child! Καλλιτέχνες όπως η Joan Jett, οι Bon Jovi, οι Aerosmith και όλοι αυτοί… Έτρεξαν δίπλα στον Desmond αφού ανέκαθεν είχε το χέρι του πάνω στον παλμό της εποχής, στο τι παίζεται στο ραδιόφωνο. Όμως και εγώ άκουγα διαρκώς τι παίζεται. Έλα όμως που κάθε φορά που άκουγα κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα, είχε πίσω του το όνομα του Desmond! Τόσο, που αναρωτήθηκα «μα καλά, ποιος είναι επιτέλους αυτός το τύπος;». Και βάλθηκα να τον συναντήσω. Και του λέω λοιπόν «μου αρέσει πολύ αυτό που κάνεις με τους Bon Jovi και τα τραγούδια τους. Όμως έχε στο νου σου: ο Alice Cooper πρέπει να είναι πιο “σκοτεινός” και κατά τι πιο “σέξι”». Και ήταν τότε που γράψαμε μαζί το “Poison”! 

Που σε ήθελε ξανά στην κορυφή των πωλήσεων…
Όπως και το “Bed of Nails” που ακολούθησε. Και ότι άλλο περιείχε το πλατινένιο “Trash”. Ήταν σαν να έδειχνε ο Alice Cooper ξανά τα κοφτερά του δόντια. Σα να έλεγα στους υπολοίπους «μου αρέσει πολύ ότι κάνετε, όμως ΝΑ και η δική μου εκδοχή, μάγκες!». Ήμουν πραγματικά περήφανος για όλα αυτά τα σχήματα που ξεπετάχθηκαν από το Λος Άντζελες, τις μπάντες του λεγόμενου hair metal, αφού μεταξύ άλλων έκαναν και καταπληκτικά σόου. Και ξέρεις τι πιστεύω; Πως ο κόσμος των video clips ανάγκασε τις rock 'n' roll μπάντες να γίνουν ακόμη πιο εντυπωσιακές από ό,τι ήδη ήταν.

Συμφωνώ απόλυτα! Όμως φαντάζομαι σέβεσαι επίσης και την παντοκρατορία των γερμανών Scorpions που εδώ και πενήντα χρόνια καταφέρνουν με τις ριφάρες του Rudolf Schenker να βρίσκονται στο προσκήνιο κατέχοντας πέντε γενεές οπαδών δίπλα τους, όπως άλλωστε και εσύ ο ίδιος!
Ακριβώς. Και ξέρεις γιατί; Γιατί και εγώ και αυτοί είμαστε αυτό που λέμε hard rock σχήματα. Μα σκέψου πού έχει πάει η Μουσική μετά από τους Rolling Stones και τους Beatles. Θα ανακαλύψεις πως η μοναδική μουσική που κατάφερε να επιβιώσει έως και σήμερα είναι η hard rock, η κιθαριστική hard rock. Με άλλα λόγια θυμήσου: ήρθε η punk, ήρθε η metal, πήγαμε στην emo, έχουμε την country, πήγαμε στην hip hop... Όμως η μοναδική μουσική που επιβίωσε απόλυτα όλων των υπολοίπων μέσα από σχήματα όπως οι Aerosmith, Led Zeppelin, Alice Cooper, Deep Purple και άλλα θρυλικά, είναι η hard rock.

Ακριβώς. Αναρωτιέμαι αν σου άρεσε περισσότερο η πρώτη τους περίοδος με Uli Jon Roth ή η δεύτερη με Mathias Jabs…
Μα και οι Scorpions ανήκουν σε τούτη την ομάδα ανεξαρτήτως της περιόδου. Είναι απίστευτοι τραγουδοποιοί. Είναι ισχυροί πάνω στη σκηνή κάθε βράδυ, δίχως μια άσχημη εμφάνιση, πάντοτε ακμαίοι και σαρωτικοί. Σωστά;

Ολόσωστα.
Άρα είναι αυτό που λέμε Επαγγελματίες. Οπότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια περίοδό τους ως πιο αγαπημένη μου, αφού από την αρχή έως και σήμερα παραμένουν μια κορυφαία hard rock μπάντα. Όπως και οι νεότεροι τους Foo Fighters, οι Green Day. Μπάντες που δίνουν το εκατό τοις εκατό του εαυτού τους σε κάθε μα κάθε τους συναυλία. Όπως κάνουν και οι Aerosmith, όπως κάνει και ο Alice Cooper!

Το ξέρω, πίστεψε με, είμαι πάντοτε εκεί σε ότι έχεις κάνει εδώ μα και σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Πάμε τώρα στην τελευταία φράση σου στην ταινία-ντοκουμέντο «The Strange Case of Alice Cooper» του 1979. «Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονται τα εγγόνια μου για μένα» λες και πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Μήπως λοιπόν πλέον είσαι σε θέση να απαντήσεις;
Ναι, είμαι, και ξέρεις πιο είναι το αστείο της υπόθεσης; Πως και τα παιδιά μου μα και τα εγγόνια μου αντιλαμβάνονται πλήρως τον ρόλο μου ως Alice Cooper! Δηλαδή πως παίζω αυτόν τον χαρακτήρα που γέννησα πριν δεκαετίες. Με άλλα λόγια, βλέπουν τηλεόραση π.χ. και πέφτουν πάνω σε ένα video clip μου, ή σε μια ταινία που παίζω ένα μικρό ρόλο, και αυτό που φωνάζουν αυθόρμητα είναι «ωπ, ο Alice Cooper», και όχι «ωπ, να ο μπαμπάς, ή ο παππούς»! Κατάλαβες; Ξέρουν πως παίζω έναν ρόλο και απλά αγαπούν αυτόν τον ρόλο. Έτσι λοιπόν πιστεύω πως ένα από τα πιο έξυπνα πράγματα που έκανα ως τώρα στη ζωή μου ήταν το να δημιουργήσω αυτό τον -έξω από εμένα- χαρακτήρα. Τον αγαπημένο μου rock star! Το πώς μοιάζει, το πώς τραγουδά, το πώς φέρεται στη σκηνή, τα πάντα. Και το ότι έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του θεατή σκεπτόμενος «τι θα ήθελα να κάνει, πώς θα ήθελα να τραγουδά, πώς θα ήθελα να ντύνεται;»… Έτσι λοιπόν εν τέλει παίζω τον αγαπημένο μου rock star, αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό κατάφερα…

Εντελώς όμως! Πάμε τώρα σε κάτι λυπηρό που όμως με απασχολεί και θέλω να μάθω από σένα… Η πρόσφατη απώλεια του πολυβραβευμένου συμπατριώτης μας Vangelis ράγισε για άλλη μια φορά την καρδιά μας. Γεγονός που μου θύμισε ξανά πως είμαστε οι πρώτες γενιές που βιώνουν το φθαρτό χαρακτήρα των μουσικών ηρώων μας που τους ονειρευόμασταν αθάνατους… Παρότι εύλογο (ή αναμενόμενο), παραμένει σοκαριστικό…
Είναι!

Και πιστεύω πως ακόμη και ένας Alice Cooper θα το έχει νιώσει αυτό για τους δικούς του ήρωες που τον διαμόρφωσαν. Ίσως εσύ ένιωσες έτσι π.χ. όταν πέθανε ο Elvis… Αλλά μη σου βάζω λόγια στα χείλη σου. Πες μου.
Τι να πω… Όλοι γνωρίζουμε πως έχουμε περιορισμένο χρόνο εδώ. Όμως ακριβώς για αυτό, την ίδια στιγμή, θέλεις ως καλλιτέχνης να δημιουργείς όσο περισσότερο γίνεται, για όσο μπορείς! Και ευχαριστιέμαι αφάνταστα που ο κόσμος έρχεται ακόμη στις συναυλίες μου και φεύγοντας ομολογεί «ήταν το καλύτερο σόου που έχω δει ως τώρα!». Μετά από πενηνταπέντε χρόνια που το κάνω αυτό, συνεχίζω να το αποζητώ με το ίδιο σθένος. Και αν έφτανε ποτέ μια στιγμή που θα αναγκαζόμουν να παρουσιάσω τα μισά από όσα συνεχίζω να κάνω επί σκηνής, θα παραιτούμουν! Σήμερα παίζω στο Ντίσελντορφ (σημ: η συνέντευξη έγινε Τρίτη 21 Ιουνίου). Θα κοιτάξω να είναι το καλύτερο σόου της ζωής μου. Και δεν είναι μονάχα υποχρέωσή μου. Το λατρεύω αυτό που κάνω!...

Μα για αυτό σε λατρεύουμε και μεις…
Να ’σαι καλά. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν αυτό που νιώθεις με τις απώλειες… Είναι θέμα οπτικής. Να σου θυμίσω πως ήμουν εκεί όταν έφυγε ξάφνου ο Jimi Hendrix. Ήταν φίλος μου καλός… Κι ο Jim Morrisson ήταν φίλος μου και έφυγε πρόωρα, η Janis Joplin ήταν φίλη μου και έφυγε πρόωρα. Και ο George Harrison. Όλοι αυτοί φίλοι αγαπημένοι. Όμως ακριβώς επειδή ήμουν δίπλα τους, γνώριζα εκ των έσω πως νταλαβεριζόντουσαν με πράγματα που δεν θα έπρεπε να νταραβερίζονται… Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς λέει η παροιμία. Αν λοιπόν θες να πίνεις τα άντερά σου κάθε μέρα, να καπνίζεις κάθε μέρα και να παίρνεις ναρκωτικά κάθε μέρα, είναι σίγουρο πως η ζωή σου θα είναι σύντομη!

Μα τι να λέμε; Η παραλίγο θανατηφόρα εξάρτησή σου με το αλκοόλ αποτελεί ευτυχώς μακρινό και σκοτεινό παρελθόν εδώ και κάμποσα χρόνια, σωστά; 
Σωστά. Όμως εγώ είμαι εγώ. Και δεν μπορώ να καθίσω και να πω στον οποιονδήποτε άλλο ότι δεν πρέπει να κάνει ό,τι κάνει. Αυτός είναι και αυτό θέλει, τέλος. Εγώ το έμαθα σκληρά πριν σαράντα χρόνια όλο αυτό! Κατάλαβα πως, αν ήθελα να γίνομαι όλο και πιο καλός σε αυτό που κάνω τόσα χρόνια, θα έπρεπε να σταματήσω κάθε μου κακή συνήθεια. Έκοψα λοιπόν μαχαίρι τα τσιγάρα, έκοψα τα ναρκωτικά, έκοψα και το ποτό μην έχοντας πιεί ούτε μια γουλιά από τότε. Αποτέλεσμα; Είμαι σε καλύτερη φυσική κατάσταση τώρα από ό,τι ήμουν στα νιάτα μου!

Και είμαι ευγνώμων για αυτό όπως όλοι μας. Όμως αν σου ζητήσω να φτιάξεις την απόλυτη επουράνια μπάντα από όσους έχουν πλέον αποδημήσει, της Κόλασης ή του Παραδείσου, όπως εσύ το προτιμάς, ποιον θα έβαζες να τραγουδά και ποιον σε κάθε όργανο;
(Γελά) Οπωσδήποτε θα έβαζα τον Keith Moon στα τύμπανα!

Καλά, αυτό ήταν σίγουρο, η φιλία σας πασίγνωστη, όπως και η δεξιότητά του! 
Ε, ναι. Στο μπάσο; Ω… Είναι τόσοι πολλοί καλοί εκεί πάνω πλέον… Τον John Entwistle ή τον Paul McCartney. Αλλά ο Paul ζει ακόμη μωρέ Χρήστο, ε; (σκάει στα γέλια) Η θέση ανήκει πράγματι στον Paul αλλά φτου φτου τον άνθρωπο, από τους εκλιπόντες Entwistle μια χαρά!… Στην κιθάρα… Ναι, τον George Harrison! Επειδή παίζει με όλη του την Ψυχή. Μα θα σου βάλω τρεις κιθαρίστες…

Κανένα πρόβλημα, κάνε τους Lynyrd Skynyrd εκεί πάνω…
Ε, ναι, θα σου βάλω οπωσδήποτε τον Jimi Hendrix, τον George Harrison και τον Mike Bloomfield.

Πω! Τι λες τώρα; Άψογα!
Από τους Paul Butterfield Blues Band, ξέρεις….

Αν ξέρω, λέει! Μόνο εκεί;
Από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της blues. Όσο για τραγουδιστή… Θεέ μου, είναι τόσοι πολλοί τεράστιοι εκεί πάνω πλέον… Ο John Lennon ήταν τεράστιος τραγουδιστής rock’n’roll. Όπως και ο Jim Morrison. Καλά, θα βάλω και εδώ τρεις τουλάχιστον, δε γίνεται. Δύσκολο. Ο Mick Jagger είναι απίστευτος, μα ζει!...

Ε, ναι, όκει, Lennon και Morrison, πες μου κι έναν πληκτρά αν θες…
Κοίτα, όπως ξέρεις δεν χρησιμοποιούσα πληκτρά στα δικά μου γκρουπ… όμως είναι τόσο πολλοί και αυτοί εκεί πάνω πια… Μάλλον θα πω τον Keith Emerson των E.L.P. Μα και τον πληκτρά των Procol Harum, πώς τον λέγανε, πέθανε κι αυτός αν δεν κάνω λάθος…

Πρόσφατα σχετικά, ο σπουδαίος Gary Brooker… Είναι αυτά που λέγαμε…
Ναι, ναι…

Μιλώντας για εκλιπόντες ανέφερες πρώτο-πρώτο τον Keith Moon των The Who και η στενή σας φιλία είναι γνωστή. Αληθεύει πως μια μέρα γύρισες και τον βρήκες να έχει καθαρίσει άψογα το σπίτι σου ντυμένος καμαριέρα;
Ναι. O άνθρωπος ήταν θεότρελος. Θεοπάλαβος σου λέω. Μα συγχρόνως ήταν απίστευτα γλυκός τύπος. Ήταν παιδί έως το τέλος! Ένα παιδί που διεκδικούσε διαρκώς την προσοχή σου. Α, λοιπόν, σου βρήκα άλλον ένα πληκτρά για την επουράνια μπάντα: τον Harry Nilsson! Τώρα μου ήρθε.

Να ’σαι καλά. Άρα αληθεύει πως βρήκες μια φορά τον Keith σπίτι σου ντυμένο καμαριέρα;
Ναι, και μάλιστα γαλλίδα καμαριέρα παρακαλώ. Με τα φρου-φρου. Μα αυτή ήταν μια νορμάλ μέρα για αυτόν, πίστεψέ με. Τη μια τον έβρισκα ντυμένο καμαριέρα, την επομένη ντυμένο Βίκινγκ και την μεθεπόμενη ήταν Βασίλισσα της Αγγλίας!... Κάθε νέα ημέρα ήταν για αυτόν μια ακόμη μέρα αποκριών. Και όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, τον αγαπούσαμε πολύ! Απίστευτος άνθρωπος…

Με όλα αυτά που άκουσα, δεν το συζητώ. Αλήθεια, μήπως παρακολούθησες και συ την μια και μοναδική σεζόν της τηλεοπτικής σειράς “Vinyl” των Martin Scorsese και Mick Jagger; Δεν ήταν καταπληκτική για να σταματήσει;
Φυσικά. Και έδωσα συγχαρητήρια και στον Mick…

Πολύ χαίρομαι. Θα είδες λοιπόν και το επεισόδιο “Whispered Secrets” που σε θέλει ως Alice Cooper να γελοιοποιείς έναν εκπρόσωπο της δισκογραφικής που σου πρότεινε να αυτομολήσεις, εγκαταλείποντας τους πρώιμους Alice Cooper. Να φανταστώ στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα, σωστά;
Του μίλησα του Mick και για αυτό. Και του είπα επίσης πως ο τύπος που με υποδύθηκε στο επεισόδιο αυτό με έπαιξε μια χαρά, ήταν πολύ καλός. Όμως δεν ήμουν εγώ που εγκατέλειψα τη μπάντα μας ουσιαστικά. Η μπάντα είχε αρχίσει να αυτοκαταστρέφεται. Καταρχάς και ο Dennis, και ο Neil και ο Mike (σ.σ.: ντράμερ, μπασίστας και κιθαρίστας) άρχισαν να κυκλοφορούν δικά τους άλμπουμ. Και αφού το έκαναν πρώτοι είπα οκ, τότε θα κάνω κι εγώ το δικό μου άλμπουμ. Όμως ποια ήταν η διαφορά μας; Εγώ ήθελα να επενδύσω όλα μου τα λεφτά στην παραγωγή ενός φαντασμαγορικού σόου, δηλαδή αυτού που πλέον όλοι γνωρίζουμε ως “Welcome to my Nightmare”. Όμως οι τρεις τους δήλωναν κουρασμένοι για κάτι τέτοιο. Είχαμε ήδη πίσω μας δυο συναπτούς δίσκους στην πρώτη θέση των πωλήσεων και είχε φτάσει η στιγμή που είμασταν μεταξύ μας πλέον… δυσλειτουργικοί. Δεν σκεφτόμασταν πια ομαδικά όπως παλιά. Σε στιγμές ένιωθα πλέον πως είχαμε «καεί»!... Όμως ευτυχώς ουδέποτε νιώσαμε τσακωμένοι μεταξύ μας! Άλλωστε ακόμη και αυτή την περίοδο συνεργαζόμαστε παρέα για τα επόμενα δέκα τραγούδια μου, αφού είναι ξανά δίπλα μου στις τελευταίες πέντε μου κυκλοφορίες. Και ως παίκτες μα και ως συνθέτες.

Το ξέρω, μια χαρά. Πάντως εν τέλει το 1974 αυτομόλησες ρισκάροντας τα πάντα, μα το αριστουργηματικό έως και μνημειώδες “Welcome to my Nightmare” δικαίωσε πέρα ως πέρα τις επιλογές σου!
Ναι, και τούτο γιατί συνέχισε να με ενδιαφέρει πρώτιστα να δίνω θεατρικές παραστάσεις επί σκηνής, αφού επιτέλους είχα ήδη αποδείξει πως, ακόμη και μια τόσο θεατρική μπάντα όσο εμείς, μπορεί να απολαμβάνει επιτυχημένους δίσκους! Κι ας ήμουν ξάφνου ο μόνος που ήθελε να συνεχίσει έτσι. Ήμουν έτοιμος να τα δώσω όλα για όλα, με μια παραγωγή που θα με πήγαινε ακόμη πιο πέρα. Πάντως πιστεύω ακράδαντα πως ήταν δικό μας λάθος που διαλύσαμε όντας οριακά εξουθενωμένοι. Μιλάμε κοντέψαμε να καταστρέψουμε την υγεία μας. Για έξι συναπτά έτη δεν ξεκουραστήκαμε καθόλου. Το μόνο που κάναμε ήταν να παίζουμε μπροστά σε κόσμο. Ξεκούραση μηδέν. Καήκαμε…

Καταλαβαίνω… Όμως για δες τι γεννήθηκε από όλο αυτό. Το πιο σημαντικό σου έργο! Πες μου τώρα, πώς νιώθεις που σε κάθε σου συναυλία «σφάζεις» ξανά και ξανά την κόρη σου επί σκηνής; Το ίδιο έκανε και ο Dario Argento με τη δική του κόρη σε αρκετές ταινίες του.
Χα. Πλέον τα κάνει όλα αυτά η γυναίκα μου. Η Cheryl παίζει όλους τους χαρακτήρες επί σκηνής. Μα ναι, η κόρη μου τους έπαιζε παλιά. Όμως πλέον είναι επαγγελματίας ηθοποιός. Και μαζί με αυτό, από το 2013 είναι τραγουδίστρια της δικής της μπάντας, των Beasto Blanco. Όμως η γυναίκα μου ήταν η πρώτη που έπαιζε όλους τους ρόλους από το 1976 και για πολλές περιοδείες μας, η Calico ακολούθησε μετά. Και να που η Cheryl είναι και πάλι στο πόστο της.

Τη γυναίκα σου θα απολαύσουμε λοιπόν επί σκηνής στο Ο.Α.Κ.Α. Μια χαρά. Με αφορμή τώρα το τραγούδι “Department of Youth”, όντας αμετανόητος οπαδός σου από το 1978 που ξεκίνησα τη δισκοθήκη μου, εγώ έφτασα πενηνταέξι χρονών και τα μαλλιά μου άσπρισαν και λιγόστεψαν, ενώ εσύ τα έχεις όλα! Πες μας ποιο είναι το μυστικό σου σε παρακαλώ...
(Γελά) Πραγματικά καταντά αστείο που εδώ και πενήντα χρόνια δεν έχω αλλάξει εξωτερικά παρά ελάχιστα. Ξέρω τι λες. Όλοι με κοιτούν από κοντά και μου λεν «μα καλά, είσαι ολόιδιος, όπως ήσουν και πριν τριάντα χρόνια». Όμως πίστεψέ με, σου μιλώ ειλικρινά Χρήστο, δεν έχω κάνει την παραμικρή εργασία πάνω μου. Ξέρεις, ούτε χειρουργικές επεμβάσεις, ούτε εμφύτευση μαλλιών, τίποτα. Φταίει ο οργανισμός μου. Κι εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό που συμβαίνει.

(σ.σ: ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο Δημητρόπουλο και τον Γιώργο Κυριακουλάκη για τις 1+1 εφευρετικότατες ερωτήσεις που μου ζήτησαν να συνεισφέρουν)