Φωτορεπορτάζ από την εμφάνιση των Manowar, Rotting Christ, Rhapsody Of Fire και Meden Agan στο φεστιβάλ Release Athens 2022, στην Πλατεία Νερού.
Κακά τα ψέματα. Τέτοιο σόου από σχήμα της heavy metal δεν έχουμε ζήσει πολλές φορές εδώ στα μέρη μας. Ναι. Σε στιγμές (βλέπε “The Revenge of Odysseus”) θύμιζε αρχαιοελληνική σαπουνόπερα με τις πολύτιμες συμμετοχές των Καζάκων να σώνουν την κατάσταση. Του Κώστα πρεσβύτερου στις αφηγήσεις στα αρχαία ελληνικά και του Κωνσταντίνου νεοτέρου φορώντας πανοπλία, μαζί με τον δικό μας Σάκη Τόλη να κράζει μια και μόνο φράση έχοντας όμως μεταφράσει τα κείμενα. Και κάτι ακόμη σημαντικό: ήταν η πολυπληθέστερη βαρυμεταλλική συναυλία μετά την πανδημία!
Μιλάμε για πάνω από δέκα χιλιάδες μαυροφορεμένους. Heavy Metal ρε!
Η μέρα ξεκίνησε έξι το απόγευμα με τους δικούς μας Meden Agan να πιάνουν τον ταύρο από τα κέρατα μονομιάς, κι ας είχε λίγο λιγότερο από σαράντα βαθμούς κελσίου έξω από τη σκιά. Κι ας «χάθηκε» το πρώτο τους τραγούδι έως ότου ισιώσει ο ήχος τους. Η μπάντα δεν έχει να ζηλέψει κυριολεκτικά τίποτα από κάθε female-fronted σχήμα της Υφηλίου, τελεία και παύλα.
Όσο για τους Ιταλούς μακαρονάδες Rhapsody Of Fire που ακολούθησαν μια ώρα μετά, o Giacomo Voli κανόνισε σοφά να μας πιάσει κανονικά από το γιακά με το που έσκασε μύτη στις παρυφές της ράμπας με μια τσιρίδα... αστρονομική, στα πρώτα δευτερόλεπτα, από τα αποδυτήρια! Και αν προσωπικά δεν αγαπώ το power metal (περί γούστου, κολοκυθόπιτα), το ωριαίο τους σετ έθεσε τον πήχη στα ουράνια παρά τα όποια τεχνικά προβλήματα κάπου στη μέση που τους ήθελαν να διακόπτουν για πέντε λεπτάκια, ως που να ξαναπιάσουνε δουλειά. Και λέω εγώ τώρα... Δες στάση και σύγκρινέ την με την αντίστοιχη του κυρίου Peter Murphy... Ουδέν περεταίρω σχόλιο.
Όμως είχε έρθει η ώρα για τα παιδιά τα δικά μας από την Νέα Ιωνία. Τους ηγήτορες και πρεσβευτές του εξτρεμιστικού ήχου στη χώρα μας. Οι Rotting Christστη δεύτερη μεγαλύτερη εμφάνισή τους στον τόπο μας, στα γεννοφάσκια τους, μετά από κείνη την αξέχαστη με τους Slayer το 2019. Το εναρκτήριο λάκτισμα ήθελε το πολεμικό "P’unchaw Kachun / Tuta Kachun" να βάζει φωτιά στην ήδη συνωστισμένη αρένα. Ο Σάκης να χαμογελά μέσα από την ψυχή του, όντας και πάλι στο φυσικό του περιβάλλον μετά από τόσα και τόσα. «Αθάνατοι» μας φώναξε και το ομώνυμο άσμα ξεσήκωσε τις πέτρες. Ήχος μπετό, σκηνική παρουσία που δεν μαρτυρούσε κανένα απολύτως «επιβεβλημένο διάλλειμα τριών χρόνων»! «Άπαγε Σατανά» και τα μυαλά στα κάγκελα που δονούντο από τους εκστασιασμένους μπροστινούς. Και στα καπάκια, μια λαίλαπα από παλιούς ύμνους: “King of the Stellar War”, “Νοn Serviam” κ.α.
Δέκα παρά κάτι η σκηνή άρχισε να μεταμορφώνεται σε αυτό που θα ακολουθούσε στις έντεκα ακριβώς. Οι αμερικανοί επικομεταλλάδες Manowar είχαν υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια. Μιλούσαν για μια εμπειρία ζωής. Οι προσδοκίες τεράστιες λοιπόν εκ μέρους των φανατικών τους οπαδών. Όσο για μας τους φωτογράφους, η ρητή και κατηγορηματική απαγόρευση φωτογράφισης μας ήθελε να βράζουμε στο ζουμί μας όπως και το 2019. To ομώνυμο “Manowar” δημιούργησε πανικό εν ριπή οφθαλμού. Δίχως καμιά ανάσα, ακολούθησε το “Kings Οf Metal” για να ανάψουν τα πρώτα βεγγαλικά κάνοντας τη (μικρότερη της χρονιάς) νύχτα, μέρα.
Ο Eric Adams εξαρχής έδειξε τα λευκά του δόντια σε σημείο ανατριχιαστικό, γεγονός που με θέλει να υποκλίνομαι στον επαγγελματισμό του. Μιλάμε για φαινόμενο. Εβδομήντα χρονών και η φωνή, φωνάρα! Όμως η ένταση του ήχου που χαίρει ρεκόρ Guinness μας θέλει οριακά ενοχλημένους αξιωματικά. Τα οπτικοακουστικά τριγύρω θέλουν τον πήχη σε πρωτόγνωρα ύψη για τη χώρα μας όταν αυτή ακούει τα «σκληρά».
Με το “Sword Of The Highlands” ξεκινά ο φόρος τιμής στην Σκοτία με την μορφή του James Cosmo στη σκηνή να πλουτίζει καίρια το όλο υπερθέαμα, κι ας έχανε ο παππούκας τον συγχρονισμό του με τον προηχογραφημένο μονόλογο. Για να ακολουθήσει ο φόρος τιμής στη δική μας αρχαιοελληνική κληρονομιά: το “The Revenge Οf Odysseus” σε παγκόσμια πρώτη, για τα επόμενα είκοσι λεπτά. Κι αν αυτή η ala musical αναφορά δημιούργησε μια άλφα «κοιλιά» στα όσα πολεμοχαρή τούτοι οι Αμερικανοί πρεσβεύουν, το ανθεμικό “Warriors Οf Τhe World United’ έβαλε ξανά φωτιά στις κόκκινες λαμπάδες στο λεπτό!
Στο “Battle Hymn” το 95% του πλήθους τραγουδούσε. Όσο για το επικολυρικό "The Glory Of Achilles" και τo έως και αναμενόμενo “Black Wind, Fire And Steel” μας βρήκε να κοιτάμε τον ουρανό…
Μοναδική προσωπική μου ένσταση; Θαρρώ πως πρέπει να αλλάξουν κιθαρίστα...
14°
