Nancy Sinatra: Μπότες μέσα στο καλοκαίρι

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Frank Sinatra ήταν δυσαρεστημένος από τη δισκογραφική του εταιρεία, την Capitol. Ένιωθε να γνωρίζει καλά τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να προχωρήσει η καριέρα του αλλά η δισκογραφική του εταιρεία δεν του έδινε την ελευθερία να αποφασίσει ως προς βασικά ζητήματα, όπως ήταν το ρεπερτόριο και ο χρόνος κυκλοφορίας των δίσκων του. Έχοντας ήδη αποκτήσει αρκετά χρήματα, προσπάθησε να αγοράσει την Verve κι όταν ο Norman Granz αρνήθηκε, ο Frankie ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρεία, τη Reprise. Υπέγραψε ονόματα με τα οποία είχε στενή επαφή και γνωριμία, όπως αυτά των Dean Martin, Sammy Davis Jr., Bing Crosby, Jo Stafford, Rosemary Clooney αλλά και rock μουσικούς, όπως τον Jimi Hendrix, τον Neil Young, τους Fleetwood Mac, τους Electric Prunes, τον Ry Cooder, ακόμη και τους δίσκους του Frank Zappa κυκλοφόρησεστα early seventies. Εκείνο που χαρακτήριζε τη Reprise ήταν η απόλυτη ελευθερία που ο Sinatra πρόσφερε στους μουσικούς του. Έδινε ελευθερία ακόμη και στο επίπεδο του publishing, με αποτέλεσμα πολλοί από τους δίσκους της εταιρείας να έχουν επανεκδοθεί από άλλα labels. Έξι χρόνια μετά την ίδρυση της εταιρείας, το 1966, ο Frank Sinatra κυκλοφορεί το ντεμπούτο album της μεγαλύτερης από τις κόρες του, της 26χρονης Nancy Sinatra, που είχε ήδη κυκλοφορήσει μερικά αποτυχημένα singles ήδη από το 1961. Ο Lee Hazlewood -που ως τότε έγραφε για τον Duane Eddy- προσλήφθηκε από τον Sinatra για να βοηθήσει την κόρη του. Εκείνος την έπεισε να σταματήσει να κάνει το καλό-κορίτσι-από-σπίτι-με-γαλλικά-και-πιάνο και το αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη επιτυχία του “These Boots Are Made For Walkin'”. Το τραγούδι αυτό ήταν φυσικά στο “Boots” δίπλα στο “As Tears Go By” των Rolling Stones, το “Day Tripper” των Beatles και το “It Ain’t Me Babe” του Bob Dylan. Ο δίσκος πήγε πολύ καλά, κυκλοφόρησε σε ολόκληρο τον κόσμο και επανακυκλοφορεί τώρα από τη Lights In The Attic, μία από τις πιο καλύτερες σημερινές εταιρείες επανεκδόσεων.

Οι Aunt Sally είναι ένα μινιμαλιστικό post punk συγκρότημα από την Ιαπωνία με frontwoman την Phew, που μέσα στα 40 χρόνια που βρίσκεται στη σκηνή έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Ryuichi Sakamoto, μέλη των Can, τους Einstuerzende Neubauten και τους Raincoats. Αν και το ομώνυμο album τους κυκλοφόρησε το 1979, όταν τα μέλη του συγκροτήματος πήγαιναν ακόμη στο σχολείο, ο δίσκος ακούγεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον, λόγω ακριβώς αυτής της πολύ ιδιαίτερης ματιάς που αναπτύχθηκε από πολύ νωρίς στην Ιαπωνία. Ο δίσκος που στην αυθεντική του έκδοση πωλείται περί τα 700 - 1.000 ευρώ, επανακυκλοφορεί από τη Mesh Key και η τιμή του έχει ήδη αρχίσει να τραβάει την ανηφόρα.

Ο Carlos Truly γεννήθηκε και ζει στο Μπρούκλιν και κυκλοφορεί αυτές τις μέρες το ντεμπούτο του με τίτλο “Not Mine”. Δεν πρόκειται για ένα εντυπωσιακό δίσκο, πρόκειται όμως για ένα album που μεταφέρει αυτούσια την αίσθηση του τόπου στον οποίο δημιουργήθηκε. Αν έχετε περπατήσει στους δρόμους του Μπρούκλιν, αυτό ήταν το soundtrack που συνόδευε τα βήματά σας ακόμη κι αν δεν υπήρχε τότε ούτε καν στο μυαλό του Carlos.

Το 1954 ο Thelonious Monk πήγε για πρώτη φορά στο Παρίσι κι εκεί ηχογράφησε μερικά κομμάτια για το γαλλικό ραδιόφωνο, μόνος στο πιάνο. Είμαστε στην εποχή που ο πιανίστας της jazz ηχογραφεί για την Prestige δίσκους όπως το “Moving Out” και ιδίως το “Monk”, που εκφράζει απόλυτα τη μοναχική πλευρά του. Οι ηχογραφήσεις του Παρισιού έρχονται σύντομα από την Destination Moon -που έχει επανακυκλοφορήσει μεταξύ άλλων και το ντεμπούτο του Robert Mitchum, “Calypso - Is Like So”- με τίτλο “The Prophet”.

Υ.Γ.: Κυκλοφόρησε το “C’mon You Know”, το καινούργιο album του Liam Gallagher με μερικά από τα καλύτερα tracks που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Στις 2 Ιουλίου παίζει στην πλατεία Νερού μαζί με τον Iggy Pop και τους Sleaford Mods στο πλαίσιο του φεστιβάλ Release Athens.