«Μεθοδικά αναζητούσα πιθανούς μάρτυρες της φυγής του νεκρού ροκ. Απέτυχα στο δισκάδικο, με τη δόνια Κόντσια, τη γυναίκα που καθάριζε τις σκάλες του κτιρίου, με τον Κινέζο του καφενείου, και θριάμβευσα ρωτώντας τον Σαλούστιο, το μονόφθαλμο εφημεριδοπώλη της γωνίας. Το ροκ δεν έχει πεθάνει απλώς δεν κάνει πολύ θόρυβο, κάπου έχει λουφάξει…»
Ως βιβλίο θα μπορούσε να είναι το «Χωρίς αίσιο τέλος» του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ απ’ όπου και το παραπάνω (παραποιημένο) απόσπασμα. Ως ταινία θα ήταν: «Οι τρεις ταφές του ροκ» από τον Τόμι Λι Τζόουνς. Είναι απλώς μια κουβέντα που κάθε τόσο επανέρχεται. Πρόσφατα ο Gene Simmons των Kiss δήλωσε πως «το ροκ είναι νεκρό». Το ’χουν πει κι άλλοι μουσικοί κατά καιρούς. Αναλυτές λένε πως το «ροκ πέθανε» επειδή οι δίσκοι του δεν εμφανίζονται στους καταλόγους των επιτυχιών. Από το δεν πουλάει πολύ μέχρι το πέθανε είναι τόσο μεγάλη απόσταση όσο της Aretha Franklin από τη MileyCyrus, που είναι «συνάδελφοι» επειδή και οι δύο τραγουδάνε.
Στα «απαγορευμένα ευαγγέλια» της ποπ κουλτούρας μπορείς να διαβάσεις για τη νεκρανάσταση του ροκ τουλάχιστον 4-5 φορές. Ένα θαύμα, αν θες να πιστέψεις σε μια ρευστή, πολύχρωμη, ανεκτική, θαυματουργή θρησκεία που δεν είναι «το όπιο των λαών», αν και δεν θα ’λεγε όχι σε λίγο όπιο ή έστω σε λίγο λιβάνι… Πέθανε το 1955 όταν οι μεγάλες εταιρείες, υποτασσόμενες στο μακαρθικό πνεύμα της εποχής, προσπάθησαν να περιθωριοποιήσουν το «επικίνδυνο» rock ’n’ roll προωθώντας το (έλεος, αδέρφια) «calypso». Το κράτησαν ζωντανό οι μικρές ανεξάρτητες εταιρείες. Το καλοκαίρι του ’69 ξαναπέθανε στο Woodstock γιατί έχασε την παρθενιά του ή έστω μερικούς μήνες αργότερα στη συναυλία των Rolling Stones στο Altamont γιατί πέρασε στην εγκληματικότητα καθώς οι Hell’s Angels σκότωσαν ένα νεαρό θεατή. Αναστήθηκε με την έκρηξη του punk και πέθανε ξανά όταν τα electropop συγκροτήματα του έλιωσαν το κεφάλι με ένα synth. Ο εκδικητικός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης που τρέμει ο Nick Cave ζήτησε ανθρωποθυσία για να δώσει ξανά ζωή στο «νεκρό ροκ». Διαλέχτηκε ο Kurt Cobain, που εξετέλεσε άψογα το τραγικό μονόπρακτο. Στα 90s ήταν και πάλι «νεκρό», αυτή τη φορά από το life style, από το cocooning και τους γιάπηδες. Εδώ που τα λέμε καλά έκανε. Ποιος μπορεί να αντέξει τόση σάχλα. Κοίτα τώρα ποιοι είναι οι καλύτεροι δίσκοι εκείνης της εποχής…
Μπορεί στις μέρες μας οι πωλήσεις να μην επιβεβαιώνουν ότι το ροκ είναι ζωντανό, αλλά εδώ και πολλά χρόνια οι μαζικές πωλήσεις (οποιουδήποτε προϊόντος) επιβεβαιώνουν ακριβώς το αντίθετο: Ότι αυτό που πουλιέται καλά συνήθως είναι ψόφιο. Και πώς μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι το ροκ είναι νεκρό την εποχή του Jack White, των Black Keys, των Arcade Fire, των Black Angels, των Thee Oh Sees, των My Bloody Valentine, των Swans, του Mark Lanegan, των Allah-Las, των Last Drive, των Callas ή των Baby Guru… (για να αναφέρω μόνο ελάχιστα ονόματα). Για επιμύθιο θα συνταχθώ με την άποψη του Jeff Tweedy (Wilco) που δήλωσε πρόσφατα: «Το rock ’n’ roll σαν μόδα και εμπορεύσιμο lifestyle παραπαίει. Υπάρχει όμως ένα μέρος του που είναι ακόμη ζωντανό και για μένα παραμένει υπαρκτό και απαράλλαχτο, καθώς περιστρέφεται από την ίδια βασική αρχή, από την ίδια αξία: Να είσαι ΟΚ με αυτό που είσαι και να προσπαθείς διαρκώς να ενδυναμώνεις και να βελτιώνεις τον εαυτό σου».
18°
