Moose: Δεν είμαι ράπερ, είμαι καλλιτέχνης

Mπορεί να μετρά μόλις λίγα χρόνια στο mic αλλά μετρά ήδη εκατομμύρια streams αφού πατά στο μέτρο σαν «παλιός». Ο Moose ανέβασε κι άλλο τον hip hop πήχη με το καινούργιο του άλμπουμ «Street Talk» που κυκλοφόρησε από τη Sky Vector Music, τη νέα δισκογραφική εταιρεία που ίδρυσε ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Ένας trap δίσκος γεμάτος καταιγιστικά flows και fresh αντίληψη στους ήχους. Τον ακούμε και τον βλέπουμε στους δρόμους της Αθήνας, από τα ηχοσυστήματα των αυτοκινήτων και τα φορητά ηχεία στα πάρκα που παίζουν στη διαπασών τα τραγούδια του μέχρι τις στάσεις των λεωφορείων όπου πρωταγωνιστεί το promo για το νέο release του. Συναντηθήκαμε στην Τεχνόπολη, σε ένα διάλλειμά του από το στούντιο, και παρέα με παγωμένο καφέ, ζεστά χαμόγελα και πήγαινε-έλα στη ζωή του, μιλήσαμε για όλα. 

Θυμάσαι τις πρώτες μουσικές σου αναμνήσεις;
Νομίζω η μουσική ήταν πάντα μέσα μου. Μπορεί να ξεκίνησα πριν τέσσερα χρόνια να κάνω μουσική, αλλά από μικρός ήθελα πάντα να ακούσω το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, να μπω σε σκέψεις, να καταλάβω πώς σκέφτηκε ο άλλος να κάνει τη μουσική, το οτιδήποτε. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που οι γονείς μου άκουγαν πάντα rap. Ο μπαμπάς και η μαμά άκουγαν Tupac, Coolio, Bobby Brown, τέτοια πράγματα. Εμένα βέβαια μου άρεσε περισσότερο ο Notorious B.I.G. από τον Tupac…

Γιατί;
Ο Tupac τα έλεγε πολύ αληθινά, ό,τι έλεγε ήταν πολύ σύγχρονο, για το τι βιώνανε εκείνη την περίοδο, αλλά νομίζω ο Biggie έφερε ρυθμούς στη μουσική. Έφερε διάφορα είδη flows και δεν συμμαζεύεται, οπότε νομίζω αυτός μου έκανε περισσότερο εμένα, γιατί μου αρέσει να παίζω με διάφορα flows. Με νοιάζει φυσικά το τι λέω αλλά νομίζω το flow είναι αυτό που, και κάποιος που δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα που μιλάω, θα τον ακουμπήσει.

Ποιο κομμάτι σάς παίδεψε περισσότερο στο «Street Talk»;
Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο που έφτιαχνα το «Street Talk», να είχα κάνει 250 τραγούδια; Και επέλεξα τα 12. Επομένως τα 12 είναι τα τραγούδια που δεν με παίδεψαν, που μου βγήκαν πιο natural. Γιατί νομίζω όταν βγαίνει πιο natural, βγαίνει καλύτερα. Αυτό. Δεν μου αρέσει καθόλου να παιδεύομαι σε ένα κομμάτι, να με δυσκολεύει. Προτιμώ να μου μιλήσει κατευθείαν η παραγωγή και να μπω κατευθείαν να το κάνω.

Πόσο καιρό χρειάστηκε αυτό το άλμπουμ για να γίνει;
Το ξεκίνησα από τη στιγμή που έβγαλα το πρώτο μου άλμπουμ, το «In Greece We Trap», την ίδια περίοδο ξεκίνησα το δεύτερο. Από τότε έχουν περάσει δύο χρόνια και έβγαλα το «Street Talk». Και τώρα είμαι στη διαδικασία να φτιάξω και επόμενο.

Θυμάσαι πότε ξεκίνησες να ραπάρεις;
Ξεκίνησα να ραπάρω η αλήθεια είναι εδώ, στο Γκάζι, σε ένα freestyle. Ξεκίνησα με κάτι φίλους μου, εκείνη τη στιγμή λέω, α, κάτι μπορώ να κάνω… ήμασταν στο δρόμο, είχαμε βγει, ήμασταν λίγο μεθυσμένοι και δίναμε freestyle. Και εκεί μου άρεσε, μετά πήραμε ένα στούντιο με έναν φίλο μου, και πρώτη φορά μπήκα στο booth. Λεγόταν «Empire» αλλά δεν υπάρχει, πλέον. Ήταν κάπου στο Περιστέρι. Εκεί έγραψα το «Κυψέλη», το πρώτο μου τραγούδι. Εκεί ξεκίνησε το όλο πράγμα. Η αλήθεια είναι ότι αποφάσισα να πάρω το rap σοβαρά όταν έβγαλα το άλμπουμ. Εκείνη τη στιγμή πήρα απόφαση ότι αυτό το κομμάτι της ζωής μου και θα το ακολουθήσω 100%. Για να μην έχω να μετανιώνω μετά ότι δεν του έδωσα ή δεν έκανα, οπότε όταν έβγαλα το άλμπουμ είπα ότι, ξέρεις τι; Αυτή είναι η ζωή μου, αυτό θέλω να ακολουθήσω και αυτό θα κάνω.

Είναι εύκολο ή δύσκολο να ραπάρεις;
Δεν θεωρώ ότι είναι δύσκολο, θεωρώ ότι άμα έχεις κάτι να πεις, άμα σου αρέσει, το κάνεις. Όχι, δεν θα έλεγα ότι είναι δύσκολο. Τουλάχιστον για μένα.

Θυμάσαι το πρώτο σου live; Όταν εκτέθηκες σε κοινό;
Το πρώτο μου live ήταν με τον Kevin, τον Νέγρο του Μοριά, στο Faust, πριν πέντε περίπου χρόνια. Η πρώτη φορά, τα 5 λεπτά πριν μπω στο stage η καρδιά μου πήγε να σπάσει, αλλά μόλις μπήκα, είπα το πρώτο τραγούδι και ξανάχωσα, το κοινό ήταν πάρα πολύ θερμό, οπότε με βοήθησε πάρα πολύ αυτό.

Σου αρέσει περισσότερο το live ή το studio;
Στο studio μου αρέσει πάρα πολύ η διαδικασία να φτιάχνω μουσική. Το live είναι το αποτέλεσμα της μουσικής σου. Βλέπεις και τον κόσμο να αναγνωρίζει τη δουλειά σου ή να τραγουδάει τη μουσική σου και νομίζω δεν υπάρχει καλύτερο feeling από αυτό. Να βλέπεις να αναγνωρίζει ο κόσμος τη δουλειά σου.

Αισθάνεσαι πως εκπροσωπείς τη γειτονιά σου, την Κυψέλη;
Ναι, εκπροσωπώ την Κυψέλη, το πρώτο μου τραγούδι γι’ αυτό ήτανε, επειδή υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά σαν εμένα που θα θέλανε να κάνουμε κάτι, και λόγω δυσκολιών δεν πηγαίνουν να το κάνουνε. Οπότε εκπροσωπώ αυτούς, προσπαθώ να τους δείξω ότι μπορούν να κυνηγήσουν το οτιδήποτε θέλουν να κάνουν, δεν μιλάω μόνο για τη μουσική. Οτιδήποτε θέλεις να κάνεις, πρέπει να πας να το κάνεις. Αυτό εκπροσωπώ εγώ, ουσιαστικά. Γι’ αυτούς μιλάω πολύ και θέλω να τους δώσω μία ελπίδα με τη μουσική μου.

Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Η μητέρα και ο πατέρας μου ήταν ήδη εδώ, αλλά εγώ με τα τρία μου αδέλφια ήμασταν ακόμα στη Νιγηρία. Ο μπαμπάς έπαιζε μπάλα στον Χαραυγιακό τότε, στον καλό Χαραυγιακό! Εγώ ήρθα στα 8 μου εδώ στην Ελλάδα, το 1999. Κι από τότε είμαι εδώ. Η αλήθεια είναι ότι τα έμαθα γρήγορα τα ελληνικά, απλώς το θέμα ήταν μέχρι να τα μάθω. Το πρώτο μέλημα της μάνας μου όταν ήρθαμε ήταν να μάθουμε όπως και δήποτε τη γλώσσα. Πρέπει να τη μάθαμε σε δύο μήνες; Αλλά ναι, η μάνα μου ήτανε ξεφτέρι σε αυτό. Το πρώτο σχολείο που πήγαινα ήταν σε ένα ελληνικό σχολείο στα Πατήσια, εκεί ήταν λίγο δύσκολα. Δεν θυμάμαι ποιο αλλά πήγαινα για λίγο καιρό εκεί, ήμουν Β΄ Δημοτικού. Έκατσα για κάτι μήνες. Δεν καταλάβαινα τη γλώσσα, δεν καταλάβαιναν και τα παιδιά τι έλεγα, ήταν δύσκολη η συνεννόηση, δεν καταλάβαινα και τους δασκάλους, οπότε πήγα σε ένα διαπολιτισμικό σχολείο στη Γλυφάδα το οποίο είχε πολλά παιδιά από διάφορες χώρες, Αμερικάνοι, Ρώσοι… εκεί έκανα όλη τη σχολική χρονιά μέχρι το Γυμνάσιο. Μετά, Λύκειο πήγα στο 56ο, στους Αμπελόκηπους, γιατί τότε έμενα εκεί, και μετά, όταν τελείωσα το σχολείο, μετακόμισα Κυψέλη. Η μάνα μου δεν με άφηνε να μην είμαι καλός μαθητής.

Αγαπημένο μάθημα;
Γυμναστική. Ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας, για αυτό! Έπαιζα playmaker κι έφτασα μέχρι τη Β' Εθνική. Έπαιξα λίγο στου Παπάγου, έπαιξα πάρα πολύ στους Αμπελόκηπους, παίζαμε μαζί με τον Θανάση Αντετοκούνμπο. Όταν ξεκίνησε η κατεύθυνση δυσκολεύτηκα. Είχα πάρει την πρώτη χρονιά θετική κατεύθυνση. Νόμιζα ότι ήμουν καλός στη Χημεία, αλλά μπήκα μέσα στο μάθημα και δεν καταλάβαινα τίποτα. Λες και μιλάγανε άλλη γλώσσα, οπότε άλλαξα και πήγα τεχνολογική κατεύθυνση, αλλά ποτέ δεν μου άρεσαν τα Μαθηματικά. Δεν με εξιτάρανε καθόλου.

Αντιμετώπισες ποτέ ρατσιστικές συμπεριφορές;
Εννοείται πως υπάρχουν αλλά πιστεύω ότι και εγώ που είμαι μαύρος κι εσύ που είσαι λευκός απ’ όπου και αν είσαι, με κάποιο τρόπο όλοι έχουμε φάει δυστυχώς κάποιου είδους ρατσισμό, κάποια στιγμή στη ζωή μας. Οπότε προσπαθώ να μη δίνω πολλή ενέργεια σε αυτό. Γιατί νομίζω ότι όσο του δίνεις ενέργεια, τόσο χειροτερεύει. Αλλά ναι, όλοι έχουν ζήσει από κάτι.

Η μουσική δεν έχει σύνορα, είναι παγκόσμια γλώσσα. Τι πιστεύεις ότι έκανε στη χώρα την αφροελληνική hip hop σκηνή να ξεχωρίσει;
Νομίζω ότι ήταν καλή μουσική, κάναμε επίσης τον κόσμο να μας νιώσει νομίζω – είτε μέσω της μουσικής, είτε μέσω του flow είτε μέσω των beats είτε του ποιοι είμαστε. Έτσι έσπασε το barrier. Ήταν το τι λέγαμε, ο τρόπος που μας έβλεπε ο κόσμος έξω, αυτό έσπασε το barrier. Και νομίζω κάνουμε καλή μουσική, πολύ σημαντικό.

Και απίθανες παραγωγές…
Ναι, έχουμε πολύ μεγάλο shout out στα παιδιά που κάνουνε τις παραγωγές, Muneylord, Supremeduce, White Shadow, Everything Gucci, Skinny, Baz και Lindo.

Τι έχει αλλάξει για σένα από το πρώτο track που ηχογράφησες μέχρι το νέο σου άλμπουμ «Street Talk»;
Έχω βελτιωθεί πάρα πολύ σαν καλλιτέχνης, στην αρχή είναι πάντα πιο εύκολο γιατί κανείς δεν περιμένει κάτι από εσένα, οπότε μπορείς να βγάλεις τον εαυτό σου. Τώρα αυτή τη στιγμή θέλω να κρατήσω το image μου, θέλω και η μουσική μου να πάει από το level 1 στο level 10, οπότε προσέχω τι λέω και πώς το λέω, και ναι, νομίζω ότι έχω βελτιωθεί πάρα πολύ από τότε που ξεκίνησα τη μουσική, αλλά full practice, αυτό. Συνέχεια στο στούντιο. Υπάρχουν περίοδοι που μπορούμε να κάτσουμε στο στούντιο πάρα πολύ, δεν πηγαίνω ποτέ μόνος, πάντα έχω παραγωγούς ή φίλους και μου αρέσει να είναι η ατμόσφαιρα πολύ ωραία. Μπορεί να κάτσω και 12 ώρες. Για να καταλάβεις, έχουμε κάτσει και 16 ώρες, όταν ο engineer είχε χρόνο και όρεξη. Η βάση μου, εκεί που κάνω όλη τη μουσική μου είναι στο «Destiny», στην Κυψέλη.

...νομίζουν ότι το ραπ πρέπει να είναι γκάνγκστερ, πρέπει να είναι γκέτο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το ραπ ξεκίνησε για να βγεις από το γκέτο...

 

Οι γονείς σου, όταν ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική, σε ενθαρρύνανε;
Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου όταν το ακούσανε νόμιζαν ότι είναι μία φάση που περνάω, αλλά μετά που είδανε ότι το έχω πάρει σοβαρά και ο κόσμος γούσταρε, περπατούσα με τους φίλους μου, με έβλεπαν στον δρόμο και ήτανε «εϊ Moose», τότε άρχισαν να αναγνωρίζουν ότι «κάτι σοβαρό κάνει το παιδί εδώ πέρα» και μπαίνω μια μέρα στο σπίτι τέλος πάντων και πιάνω τον πατέρα μου να ακούει το άλμπουμ μου αρχή, μέση, τέλος. Και άκουγε το track με τα πιο αισχρά μου λόγια ever, χαχά. Αλλά ναι, τότε άρχισε να γουστάρει φουλ. Να είναι γεροί και δυνατοί οι γονείς μου, να είναι καλά, είναι στη Νιγηρία πια, όμως έρχονται κάθε καλοκαίρι.

Αλήθεια, σου είπαν για το καινούργιο σου άλμπουμ;
Δυστυχώς στη Νιγηρία το Spotify δεν δουλεύει. Οπότε έχουν τρελαθεί και θα γυρίσουν σε κανένα δίμηνο, ανυπομονούν πώς και πώς.

Δεν έστειλες το master με wetransfer;
Όχι, τους λέω «ελάτε από εδώ άμα είναι».

Ποια εμπόδια νιώθεις ότι έχεις ξεπεράσει για να φτάσεις εδώ που έχεις φτάσει σήμερα;
Το βασικό εμπόδιο που πιστεύω ότι έχω ξεπεράσει είναι το να μπορώ να κάνω μουσική στα αγγλικά, στην Ελλάδα. Γιατί πολλοί μου έχουν πει ότι δεν θα το καταλάβει ο κόσμος ή, αν δεν το καταλαβαίνουν στην Αθήνα πόσο μάλλον στο πιο βαθύ χωριό της Ελλάδας. Αλλά βλέπω ότι δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, γουστάρει ο κόσμος και είναι ένα πολύ σοβαρό milestone για εμένα, γιατί δεν το έχουν κάνει και πολλοί. Ενώς έχει προσπαθήσει να το κάνει πολύς κόσμος.

Από τα collabo που έχεις κάνει μέχρι σήμερα, ποια ξεχωρίζεις; 
Είναι πολλά η αλήθεια είναι, δεν μπορώ να πω μόνο ένα. Είναι το «Κυψέλη» το πρώτο, με τον Kevin, τον Νέγρο του Μοριά, αυτό ξεχωρίζει πάρα πολύ, το «In Greece We Trap» με τον iLLEo και τον  Kareem Kalokoh, το «Forever» επίσης τώρα στον καινούργιο μου δίσκο με τον Μικρό Κλέφτη.

Ποια είναι η πιο δύσκολη δουλειά που έχεις κάνει στη μουσική και στη ζωή;
Το μόνο τραγούδι που με δυσκόλεψε, αλλά το έτρεξα πάρα πολύ, ήτανε το «Thru The K» στα sessions του DOF Twogee. Ήταν το τραγούδι που έβαλα την περισσότερη σκέψη, δεν ήθελα να πάω απλώς να πω ό,τι μου βγαίνει εκείνη τη στιγμή, ήθελα να πω κάτι. Οπότε ναι, ήταν το πιο δύσκολο. Τώρα, στην καθημερινότητα, υπήρξε μια περίοδος που δούλευα μάγειρας. Μου άρεσε στην τηλεόραση πώς φαινόταν, μέχρι που πήγα στη δουλειά. Δούλευα σε διάφορα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, σε ξενοδοχεία, σεζόν και τέτοια. Πρέπει να δούλεψα 4 χρόνια. Μετά κατάλαβα ότι φαίνεται στο μάτι εύκολο, αλλά δεν είναι, έχει πολύ ζόρι.

Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο κλισέ για το rap;
Το μεγαλύτερο κλισέ είναι ότι νομίζουν ότι το ραπ πρέπει να είναι γκάνγκστερ, πρέπει να είναι γκέτο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το ραπ ξεκίνησε για να βγεις από το γκέτο. Αλλά βλέπεις κόσμο που δεν είναι μέσα στο γκέτο και προσπαθούν να μπουν, δηλαδή γίνεται ακριβώς το αντίθετο, αυτό θεωρώ ότι είναι λάθος. Είναι άσχημο κλισέ, στη μουσική μπορείς να μιλήσεις για το οτιδήποτε, μπορείς να μιλήσεις για γκόμενα, για ένα ξενύχτι, για τον φίλο σου που έχασες, υπάρχουν πάρα πολλά. Δηλαδή δεν μπορώ να μη σε αναγνωρίσω ως ράπερ επειδή δεν λες γκανγκστερικά πράγματα. 

Έχεις αυτολογοκριθεί ποτέ;
Ναι, ουουου… ειδικά στο πρώτο μου άλμπουμ έπαιξε πολλή λογοκρισία ότι «α, δεν είσαι αυτό, δεν είσαι το ένα, δεν είσαι το άλλο». Δεν θεωρώ ότι είσαι μάγκας όταν είσαι loud trapper ή οτιδήποτε. Θεωρώ ότι, το να το κρατάς on the low, εκεί είναι η μαγκιά. Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να απαντήσω σε κανέναν, γιατί όντως στη μουσική μου τα εξηγώ όλα αυτά, αν θέλει να μπει κάποιος και να ακούσει πραγματικά τι λέω, θα ακούσει, αλλά οι άνθρωποι πιάνονται συνήθως στα πιο μικρά πράγματα.

Πώς σου φαίνεται η trap σκηνή στην Ελλάδα σήμερα; Γιατί έχεις βγάλει έναν εξαιρετικό trap δίσκο.
Hey, thank you! Η trap σκηνή στην Ελλάδα μου αρέσει πάρα πολύ, υπάρχει ποικιλία από είδη μουσικής, μπορείς να ακούσεις γκάνγκστερ, μπορείς να ακούσεις rnb, τα πάντα. Και είναι και στην καλύτερη φάση ever η rap σκηνή αυτή τη στιγμή, οπότε ναι, μου αρέσει πάρα πολύ. Και υπάρχουν και πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες.

Υπάρχει κάτι που δεν ξέρει ο κόσμος για τον Moose; Κάτι που θα ήθελες να το μοιραστείς πρώτη φορά δημοσίως;
Δεν το έχω πει αυτό ποτέ, αλλά δεν θεωρώ ότι είμαι ράπερ, είμαι καλλιτέχνης. Αυτό θα ήθελα να το μάθει ο κόσμος. Γιατί θεωρώ ότι το να αποκαλώ τον εαυτό μου ράπερ, με περιορίζει. Δηλαδή θα περιμένεις μόνο ραπ από εμένα, αλλά έχω πολύ περισσότερα από ραπ να κάνω, έχω περισσότερα πράγματα να δώσω και σε είδη μουσικής. 

Ποια είναι τα όνειρά σου; 
Το όνειρό μου είναι να φέρω κάποια στιγμή Grammy στην Ελλάδα.

Το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχουν διδάξει οι δρόμοι της Αθήνας;
Μη λες πολλά και εμπιστεύσου τον εαυτό σου. 

Η πιο σοφή συμβουλή που σου έχει δώσει κάποιος άλλος καλλιτέχνης;
Να μείνω στη Γη, το μυαλό μου να μην φύγει. Μου το έχει πει ο Kevin, ο Νέγρος του Μοριά. Γενικά είναι αυτός που από τις πρώτες ημέρες μου έδινε πολλές συμβουλές, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο game και μου είπε ότι όσο και να μου λέει ο κόσμος ότι είμαι γαμάτος, έλα από εδώ, έλα από εκεί, κάνε αυτό, το μυαλό μου να είναι εδώ πέρα. Στον στόχο. Και νομίζω αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Είναι πολύ εύκολο να μπεις στη φάση και να δεις γκλαμουριά, να χάσεις τον εαυτό σου. 

Πώς αισθάνθηκες όταν ακούστηκε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο, στον Athens Voice 102.5;
Σαν όνειρο. Δεν το πίστευα ότι θα ακούσω ποτέ το πρώτο μου τραγούδι στο ραδιόφωνο, κι όταν το άκουσα ήταν απίστευτο! Με έπαιρναν και οι φίλοι μου και μου το έλεγαν και όντως ήταν όνειρο, αλλά από εκεί ξεκίνησε όλη η φάση, ότι κάτι μπορεί να γίνει εδώ πέρα. Μου έχει δώσει πολλή μεγάλη βοήθεια ο Κωστής Νικηφοράκης aka Black Athena.

Πώς αισθάνθηκες όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μοιράστηκε σε instagram live το «Κυψέλη» και το «Αθηναίος»; 
Ήταν milestone για μένα εκείνη η μέρα. Ξύπνησα και δεν το πίστευα. Μου έστελναν οι φίλοι όσα συνέβησαν στο live του Γιάννη. Και μπαίνω μέσα και τα βλέπω… εντάξει, ok, έχασα το μυαλό μου!

Είσαι πια σε μια νέα δισκογραφική στέγη, τη Sky Vector Music, του Θανάση Αντετοκούνμπο. Τι να περιμένουμε για το μέλλον;
Γράφω ήδη κι άλλο υλικό, ναι. Ό,τι κι αν θα κάνουμε, θα είναι major. Πρέπει να περιμένουμε μεγάλα πράγματα από την εταιρία μας, πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει, πιστεύω στην ελληνική σκηνή. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω τι με περιμένει. Είναι big πράγματα, τα expectations μου είναι στον θεό.

Το μεγαλύτερο λάθος που έχεις κάνει;
Που δεν ξεκίνησα μουσική νωρίτερα.

Αγαπημένες διαδρομές στην Κυψέλη;
Ντάλας, Αράχνη που είναι στη Φωκίωνος, εκεί γυρνάει όλο το gang, όλοι οι φίλοι μου. 

Το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σου ποτέ;
Σαντορίνη. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η παραλία με το ηφαίστειο. Απίστευτο ήταν.

Τι σου λένε τώρα τα παιδιά από την Κυψέλη που βλέπουν όλο αυτό το πράγμα να εξελίσσεται, να μεγαλώνει;
Η αλήθεια είναι ότι είναι πάρα πολύ περήφανοι, ενθουσιασμένοι, οπότε με εμψυχώνουν κι εμένα πάρα πολύ, γιατί μπορεί να είμαι down κάποια στιγμή, μπορεί κάποιο move που έκανα να μη βγήκε όσο καλά περίμενα, αυτοί πάντα είναι εκεί.

Πώς ένιωσες όταν είδες τον εαυτό σου σε στάσεις λεωφορείων στην Αθήνα;
Δεν έχω συνηθίσει, περπατούσα με έναν φίλο μου τον Kareem Kalokoh και μου λέει «ωχ, εσύ!» και εγώ δεν το σκέφτηκα καν ότι θα δω τον εαυτό μου και, εντάξει, μου άρεσε πάρα πολύ, λέω wow!

Θα ήθελες να μας πεις τι ιστορίες κρύβουν τα τατουάζ σου;
Ναι, έχω κάνει δύο. Το ένα είναι κροκόδειλος, το El Croco, αυτό ήταν το ψιλοψευδώνυμό μου όταν ξεκίνησα το rap. Το χτύπησα σε έναν φίλο μου στην Κυψέλη, ήρθε από το σπίτι και το κάναμε. Κι αυτό το έκανα προχθές, που είναι το άλμπουμ «Street Talk».

Σε αυτό το ταξίδι που έχεις κάνει, ποια εμπειρία σού έχει μείνει σαν τατουάζ, ανεξίτηλη;
Νομίζω ήταν το live που είχαμε κάνει εγώ, ο Kareem Kalokoh και ο Νέγρος του Μοριά στο Tres Club, Ζωοδόχου Πηγής, κοντά στην ATHENS VOICE, δεν υπάρχει πια, είχε γεμίσει, ήταν 1.000 άτομα, και νομίζω εκείνη η ημέρα μου έμεινε, ήταν ιστορικό live. Και να κάνω μεγαλύτερο, αυτό θα μου μείνει πάντα ξεχωριστό.

Ασχολείσαι με τα social media, με τα σχόλια, με το YouTube, καταναλώνεις χρόνο εκεί; Καίγεσαι στο ίντερνετ ή όχι; 
Για να είσαι relevant, πρέπει να είσαι και λίγο μέσα στη φάση. Aσχολούμαι βεβαίως, έχει εξελιχθεί πάρα πολύ το πράγμα, δεν είναι μόνο πλέον μουσική. Όλα αυτά είναι tools, οπότε εννοείται ότι χρειάζεται να είμαι κι εγώ εκεί. Και επίσης πρέπει να παρακολουθώ και τι γίνεται στη μουσική. Να δω τι βγάζει ο ένας, τι βγάζει ο άλλος, νομίζω όλοι οι καλλιτέχνες το κάνουν αυτό ο ένας με τον άλλον.

Ο αγαπημένος σου δίσκος όλων των εποχών;
Πέντε θα πω: «Astroworld» του Travis Scott, «Views» του Drake, «DAMN» του Kendrick Lamar, και το νέο του, το «Forest Hills Drive» του J.Cole και του Kanye West, Jay Z «Watch the Throne».

Τι θα έλεγες σε ένα παιδί το οποίο σε ακούει και δεν έχει τολμήσει να ξεκινήσει να κάνει αυτό που έκανες εσύ;
Θα του έλεγα να τολμήσει, να πάει να το κάνει. Γιατί ένα πράγμα που μου είχε πει ο αδελφός μου είναι ότι ο τρόπος που θα χάσεις μία ευκαιρία 100%, είναι να μην προσπαθήσεις. Άμα δεν γίνει, προσπάθησες τουλάχιστον. Θα πάρεις κάποια εμπειρία από αυτό. Θα μάθεις τι καλό έκανες και τι κακό έκανες. Και άμα νικήσεις, νίκησες. Αλλά ο μόνος τρόπος να μη μάθεις τίποτα είναι να μην προσπαθήσεις. Τουλάχιστον να ξέρεις αν μπορείς να το κάνεις ή όχι. Give yourself a chance, δηλαδή.