Ο Moby κάνει ξανά remix στον εαυτό του

Το “Reprise” ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη. Τόσο για τον ίδιο τον Moby και τους φίλους του ανά τον κόσμο, όσο και για την εταιρεία που κυκλοφόρησε αυτόν τον δίσκο, τη γερμανική Deutsche Grammophon, που συνήθως κυκλοφορεί κλασική μουσική. Η έκδοση αυτού του δίσκου αποδείχτηκε εξαιρετική κίνηση και για τους δύο: ο Moby αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σοβαρότερους μουσικούς της γενιάς του και μπήκε σε σαλόνια που δεν είχε ποτέ φανταστεί και η Deutsche Grammophon έκανε σπουδαίες πωλήσεις. Άλλωστε, κανένας δίσκος κλασικής μουσικής, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να πουλήσει τόσο πολύ και κυρίως, τόσο γρήγορα, αυτά που πούλησε ο Moby. Το project ήταν δύσκολο, ανάποδο θα έλεγε κανείς από τη φιλοσοφία του Moby: έπρεπε να ηχογραφήσει με –σχεδόν– ακουστικό τρόπο κομμάτια που είχαν γραφτεί στη λογική του ηλεκτρονικού ήχου. Και τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να κάνει αυτό που έκανε πάντα: να κάνει νέο remix στα κομμάτια του, εκκινώντας όμως από τον ακουστικό ήχο του “Reprise”. Αυτή είναι η πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει, τόσο ο ίδιος, όσο και οι καλεσμένοι του remixers, που είναι οι Bambounou, Biscits, Max Cooper, Efdemin, Anfisa Letyago, Mathame, Planningtorock, Topic, Felsmann + Tiley, Peter Gregson και Christian Löffler. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει αποκαλυφθεί μόνο το “Heroes” σε remix από Planningtorock. Ο διπλός δίσκος κυκλοφορεί σε περιορισμένα αντίτυπα αυτές τις μέρες.

Όταν ο Jack White άρχισε να γίνεται αρκετά γνωστός, αποκάλυψε ότι ένα μέρος αυτού του παραμορφωμένου, διεστραμμένου, κατεστραμμένου κι όσοδενπάει (μία λέξη) lo-fi γκαράζ ήχου που έβγαζε με τους White Stripes, το χρωστούσε σ’ έναν σχεδόν διεστραμμένο, σίγουρα κατεστραμμένο, απόλυτα underground και –τελικά– μεγάλο καλλιτέχνη ντανταϊστικής αισθητικής, τον Billy Childish. Ο κύριος αυτός ήταν κάποτε ζευγάρι με την Tracey Emin, αργότερα με τη Holly Golightly και είναι μουσικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, χαράκτης, σκηνοθέτης, φωτογράφος κι ενδεχομένως ξεχνάω μερικές από τις καλλιτεχνικές του ιδιότητες. Ο Childish δεν ασχολήθηκε με τον Jack White, η ιστορία λέει ότι δεν δέχτηκε ούτε καν να τον συναντήσει. Μάλιστα έκανε ένα απαξιωτικό σχόλιο για τους White Stripes, στο οποίο απάντησε ο White κατηγορώντας τον Childish για λογοκλοπή, ιδίως από τα blues. Πάντως, η Holly τραγούδησε μαζί με τον Jack και τη Meg White το απίθανο “Well It's True That We Love One Another” από το “Elephant”. Ο Billy Childish έχει φτιάξει από το 1979, που άρχισε να παίζει μουσική, καμιά εικοσαριά συγκροτήματα κι έχει βγάλει καμιά εκατονπενηνταριά δίσκους, όσο παράξενο κι αν είναι να διαβάζεις για έναν μουσικό ότι έχει βγάλει τόσους δίσκους, όταν δεν έχεις ακούσει ούτε το όνομά του. Βγάζει τους δίσκους και τα βιβλία του στις δικές του εταιρείες –μπορείς να αρχίσεις να ψάχνεις τη φάση του από την Damaged Goods– και το πιο πρόσφατο σχήμα του είναι οι William Loveday Intention, με τους οποίους παίζει διασκευές τραγουδιών του Bob Dylan αλλά και πολλά από τα παλιά του τραγούδια στο ύφος του Bob Dylan. Ασφαλώς, δεν πρόκειται για έναν μουσικό του ύψους του Dylan αλλά –αν μου επιτρέπεται η κρίση– είναι σαφώς καλύτερος ζωγράφος.

Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο βρέθηκα κατά καιρούς κοντά στην Sharon van Etten δεν είναι τα ίδια τα τραγούδια της, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτά τα τραγούδια απηχούν το πνεύμα της Νέας Υόρκης καθώς περπατάς όχι τις λεωφόρους αλλά στους μικρότερους δρόμους της χαμηλής πλευράς του ανατολικού Manhattan ή ακόμη και απέναντι, στο Brooklyn και το Queens. Ο καινούργιος της δίσκος είναι ο έκτος της, λέγεται “We’ve Been Going About This All Wrong”, κυκλοφόρησε μόλις τις προηγούμενες μέρες κι ενώ τίποτα δικό της δεν με είχε ως τώρα μαγέψει, τον ακούω στο repeat, περπατάω νοερά και σχεδιάζω το επόμενο –πραγματικό– ταξίδι μου στην πόλη-πρωτεύουσα των χειμερινών μου ονείρων.

Υ.Γ: Το 1957 και το 1958 βρίσκουν σε εξαιρετική στιγμή τη Billie Holiday. Τα “Body And Soul” και “Songs For Distingue Lovers” κυκλοφορούν τον επόμενο μήνα σε ένα μονό LP, που αξίζει να αναζητήσουμε.