Πρώτο συναυλιακό ραντεβού με τον Iggy Pop

Στη ζωή μερικά θέματα τα αποφασίζει τελικά η τύχη, ό,τι σχεδιασμούς και προετοιμασίες κι αν κάνεις. Πίσω στο 1994, ας πούμε, (πίστευα ότι) τα είχα πολύ καλά κανονισμένα για το πρώτο μου συναυλιακό ραντεβού με τον Iggy Pop, σκοπεύοντας να «είμαι εκεί» σε μία από τις δύο ημέρες του Απρίλη που είχε κλείσει στο ιστορικό Ρόδον Club. Περιόδευε άλλωστε για το άλμπουμ American Caesar, που ξέρω ότι δεν άρεσε ιδιαίτερα στους παλιούς, όμως είχε ριζώσει στα γουόκμαν όσων πιτσιρικάδων βρίσκονταν τότε στον «πυρετό» του grunge – όπως και στο δικό μου.

Αλλά ένας διαφορετικός πυρετός, υψηλός και δίχως εισαγωγικά, ματαίωσε τα πλάνα. Και το «γαμώτο» έγινε ακόμα μεγαλύτερο λίγο μετά, όταν έμαθα ότι έπαιξε και το "In The Death Car" σε εκείνες τις δύο βραδιές. Ένα τραγούδι που τελικά μου έμεινε περισσότερο από τα πιο πολλά του American Caesar (και έμελλε να τιμήσω δεόντως στα χρόνια της ραδιοφωνικής μου θητείας), μα ο ίδιος δεν ξανάβαλε νομίζω σε καμία συναυλιακή setlist έκτοτε. Σε κάθε περίπτωση, το ραντεβού μας έπρεπε να αναπρογραμματιστεί. Κι έτσι ακριβώς έγινε με το που ανακοινώθηκε ότι θα ξαναρχόταν τον Ιούλιο του 1996, ως επικεφαλής της τρίτης και τελευταίας μέρας του Rock of Gods. Μάλιστα, εδώ που τα λέμε, το φεστιβάλ φάνταζε τόσο ενδιαφέρον, ώστε προμηθεύτηκα εισιτήρια για όλες του τις ημέρες.

Εντωμεταξύ η συγκυρία έδειχνε ιδανική, γιατί στα 2 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει η σχέση με τον Iggy Pop βάθυνε. Λίγο εκείνες οι ηλικίες, στις οποίες η τριβή με τη μουσική είχε μια άπειρη θαρρείς ρευστότητα (με τα επίπεδα κατανόησης να αναπροσαρμόζονται διαρκώς), λίγο οι προ ίντερνετ ρυθμοί, που επέτρεπαν στους δίσκους να καταλαμβάνουν περισσότερο (ίσως και ουσιαστικότερο;) χώρο στη ζωή σου, είχαν προχωρήσει τα πράγματα. Κι έτσι, πέρα από τους Stooges, το "Lust For Life" και το "The Passenger", το πικάπ έπαιζε πλέον ενθουσιωδώς και άλμπουμ σαν το Brick By Brick (1990), το New Values (1979) και κυρίως το Blah-Blah-Blah (1986): τα βινύλια που εικονίζονται στις φωτογραφίες προέρχονται από αυτήν ακριβώς την περίοδο.

Ο Iggy Pop στο Rock of Gods, τώρα, είναι μια χιλιοειπωμένη ιστορία. Φοβάμαι δηλαδή ότι, υπό όποια οπτική γωνία κι αν τη διηγηθείς, με όση δική σου «αλήθεια» κι αν την καρυκεύσεις, δεν θα αποφύγεις να επαναλάβεις πράγματα που επί ίντερνετ βρίσκονται πανομοιότυπα κι εδώ κι εκεί και παραπέρα καθώς σερφάρεις στις μηχανές αναζήτησης. Και είναι μάλλον αναπόφευκτο, αφού είτε βρέθηκες εκεί, είτε τα διάβασες στα περιοδικά όντας σε κάποια επαρχιακή πόλη, είτε τα πληροφορήθηκες μεγαλώνοντας –όπως είχαμε μάθει κι εμείς, τότε, για το ασημί παντελόνι του Iggy στη Ριζούπολη το 1988– τα βασικά εκείνης της Κυριακής 14 Ιούλη είναι και τα πλέον χαρακτηριστικά.

Ένα (γεμάτο) μπουκαλάκι με εμφιαλωμένο νερό εκσφενδονίστηκε προς τη σκηνή, βρίσκοντας τον αγαπημένο μας rock star κατακέφαλα. Το αίμα κύλησε ποτάμι από το μέτωπό του στο ημίγυμνο κορμί. Έπιασε το κεφάλι του, με χαρακτηριστική έκφραση απορίας, λαμβάνοντας μια εμφανώς οργισμένη όψη μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί. Για λίγο, μείναμε κι εμείς αποσβολωμένοι σε ένα «αίμα, δάκρυα και ιδρώτας» σκηνικό: το αίμα του, ο ιδρώτας μας, τα δάκρυα κάποιων σοκαρισμένων κοριτσιών ολόγυρά μας, είχαν γίνει ένα. Αλλά, αντί να μεταβεί στα παρασκήνια για πρώτες βοήθειες, όπως περιμέναμε, κραύγασε αιμόφυρτος εκείνο το θρυλικό πια «You can't stop me, motherfuckers!» και συνέχισε να παίζει. Με ακόμα μεγαλύτερη ορμή.

Δεν θυμάμαι πια ποιο τραγούδι έλεγε εκείνη τη στιγμή – και αποφάσισα να μην το κλέψω, ψάχνοντάς το. Θυμάμαι ότι παίχτηκαν πολλά αγαπημένα κομμάτια (το "Search And Destroy", το "No Fun", το "I Wanna Be Your Dog"), κυρίως όμως ότι ήταν μια συνολικά εκρηκτική συναυλία, η οποία σπίθιζε από την αρχή ως το φινάλε, εκπέμποντας ηλεκτρισμό, πάθος και αγριάδα.

Εν πολλοίς, ήταν το rock 'n' roll όπως το είχαμε φανταστεί και ονειρευτεί σε εκείνα τα άγουρα, μακρυμάλλικα χρόνια. Και το όλο σκηνικό με το μπουκάλι και τον αιμόφυρτο Iggy έμοιαζε λες και σφράγιζε αυτή τη μυθολογία, αποδεικνύοντας την αδάμαστη, οριακή της και ασυμβίβαστη φύση. Με έναν λοξό τρόπο, δηλαδή, ένα δυσάρεστο και ντροπιαστικό περιστατικό έγινε ισχυρό κομμάτι του όλου παζλ, δημιουργώντας με τη σειρά του έναν καινούριο, σαφώς ελληνικό θρύλο για το τι εστί punk, rock και Iggy Pop. Σε σημείο που παραμένουμε απρόθυμοι να εξιστορήσουμε το Rock of Gods δίχως μια αίσθηση θαυμασμού, ακόμα και τώρα που πλέον αποποιούμαστε τέτοιες επιφανειακές εξισώσεις και στεκόμαστε (πιο) στοχαστικά απέναντι στα τοτέμ.

Σήμερα το Rock of Gods κατέχει περίοπτη θέση στα εγχώρια συναυλιακά χρονικά, αλλά ως «ιστορικό» κρίθηκε στην πορεία. Δικαίως, βέβαια, γιατί –όπως αποδείχθηκε– γεφύρωσε το κενό που άφησε η Μαραθώνια Συναυλία κατά του AIDS (Οκτώβριος 1988, Καλλιμάρμαρο), δίνοντας τη σκυτάλη στον θεσμό των Rockwave Festival. Αλλά εκείνο το καλοκαίρι του 1996 κανείς μας δεν είχε επίγνωση τέτοιων πραγμάτων. Είναι αλήθεια ότι όσοι παρακολουθήσαμε ολόκληρο το φεστιβάλ σιχτιρίσαμε που μάθαμε τελευταία στιγμή ότι δεν θα βλέπαμε τους Motörhead (ΟΚ, και τους Foo Fighters), μα με τον καιρό το λησμονήσαμε. Θυμόμαστε περισσότερο τους φοβερούς Slayer της πρώτης μέρας, το πόσο απίστευτος στάθηκε ο Moby και κυρίως την ώρα του Iggy Pop, που με τον τρόπο της στεφάνωσε τελικά και όλη την εμπειρία. Η οποία για ‘μένα έλαβε και μια επιπλέον διάσταση μόλις αντιλήφθηκα ότι η Αποβάθρα 3 στο Λιμάνι του Πειραιά βρισκόταν στη Δραπετσώνα, η οποία μου φαινόταν ήδη μυθική λόγω του γνωστού τραγουδιού του Γρηγόρη Μπιθικώτση (διότι δεν ακούγαμε μόνο rock, παρά τα «τείχη» της εποχής). 

Ο Iggy Pop στο Rock of Gods μου δίδαξε ένα μάθημα που αποδείχθηκε πολύτιμο όταν, αρκετά αργότερα, έγινα επαγγελματίας μουσικογραφιάς. Με απάλλαξε από τις ηλικιακές διακρίσεις που ακόμα αποτελούν ψωμοτύρι στον χώρο μας – βλάπτοντας σοβαρά την ποιότητα της pop/rock κριτικής (με μυθεύματα για το rock ως μουσική της νεότητας κτλ.): δεν ξέχασα ποτέ ότι είδα έναν άνθρωπο που ήδη ήταν 49 ετών να βάζει κάτω άνευ συναγωνισμού τα νεότερα ονόματα της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ. Μου φάνηκε δε τόσο συγκλονιστικός, ώστε έκανα πολλά χρόνια να ξαναπάω σε συναυλία του, θεωρώντας ότι δεν γινόταν να ζήσω εκ νέου κάτι παρόμοιο. Αντιστάθηκα λοιπόν σε όλους τους Iggy & The Stooges ερχομούς του κατά τα 00s και αποτόλμησα να τον ξανασυναντήσω στο Release Athens του 2019. Πέρασα τόσο καλά, ώστε σκέφτομαι να ξαναπάω και φέτος.

Η περιοδεία του Iggy Pop θα κάνει στάση και στην Ελλάδα, αφού το Σάββατο 2 Ιουλίου, θα είναι headliner στο Release Athens 2022, στην Πλατεία Νερού. Τον Iggy Pop θα πλαισιώσουν η ψυχή των Oasis και το big mouth της britpop, Liam Gallagher, το τρομερό ντουέτο από το Νότιγχαμ, κι ένα από τα πιο αγαπημένα ονόματα του ίδιου του Iggy, Sleaford Mods και η ανερχόμενη indie-rock μπάντα The K’s, σε μία ιστορική ημέρα. Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τα εισιτήρια και τις προσφορές του Release Athens 2022.