Συνέντευξη: Ο συνθέτης και στιχουργός Βασίλης Αντωνάς μιλάει για το άλμπουμ «Φώτα Σκιάς» πριν την παράσταση «Σαν και πρώτα» στο Γυάλινο Upstage.
Άλλοτε ρομαντικά, άλλοτε ηλεκτρικά κι άλλοτε με λαϊκό ήχο, ο νεοεμφανιζόμενος τραγουδοποιός Βασίλης Αντωνάς φανερώνει ένα ενδιαφέρον εύρος έκφρασης στην πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του «Φώτα Σκιάς», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Στο ντεμπούτο άλμπουμ του συμμετέχουν σπουδαίοι καταξιωμένοι και νεότεροι ερμηνευτές: Γιάννης Κούτρας, Αιμιλία Σαρρή, Θοδωρής Κοτονιάς, Πέννυ Μπαλτατζή, Παντελής Θεοχαρίδης, Μιχάλης Κακέπης, Μαρία Αλαμανή - Ναθαναηλίδου και Γιάννης Γεωργάνος.
Ο Βασίλης Αντωνάς προέρχεται από τον χώρο της Ψυχολογίας και έχει εκπαιδευτεί εκτεταμένα σε μεταπτυχιακό επίπεδο ως Ψυχοθεραπευτής και Καθοδηγητής Στελεχών (Executive Coach). Έχει εργαστεί για το Βρετανικό Σύστημα Υγείας (NHS) και είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Impact. To 2017 εκδόθηκε από τη Routledge το βιβλίο του «Coaching for Impact». Λίγο πριν τη μουσική παράσταση «Σαν και πρώτα» που ξεκινά το Σάββατο 7 Μαΐου στο Γυάλινο Upstage, μάθαμε περισσότερα για τις μουσικές αναζητήσεις του.
Νιώθω ότι ο τίτλος του δίσκου έχει μια ιδιαίτερη σημασία για σας. Θα θέλατε να μας την αποκαλύψετε;
Είναι αλήθεια. Η βασική μου φιλοσοφική προσέγγιση στη ζωή, είναι επηρεασμένη από τον Καρλ Γιουνγκ και τον μέντορά μου Ρένο Παπαδόπουλο. Αυτοί οι δύο φιλόσοφοι, λένε πως ο μοναδικός τρόπος για να βρει κάποιος πραγμάτωση, είναι να φωτίσει, να αποδεχτεί και να ενσωματώσει τα σκοτεινά του κομμάτια, αυτά που είναι στη σκιά και δεν φαίνονται. Τα ανείπωτα. Στα «Φώτα Σκιάς», επιχείρησα να κάνω κάτι τέτοιο με τα δικά μου, σε μια δύσκολη για εμένα περίοδο. Και όντως υπήρξε επαρκώς ανακουφιστικό και λυτρωτικό.
Στα «Φώτα Σκιάς» συναντάμε αρκετά διαφορετικά ιδιώματα. Με τι μουσικές μεγαλώσατε;
Τα διαφορετικά ιδιώματα στα «Φώτα Σκιάς» εν μέρει οφείλονται στην ιδιοφυΐα του ενορχηστρωτή, και πλέον φίλου μου, Νίκου Παπαδόπουλου και ταυτόχρονα στην ανάγκη μου να κινηθώ σε ένα ευρύ φάσμα, πράγμα που το κάνω σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου. Έχει και ένα ναρκισσιστικό στοιχείο αυτό: «Μπορώ και έτσι, μπορώ και αλλιώς». Μεγαλώνοντας και πριν περάσω σε μια περίοδο όπου κυριάρχησε το έντεχνο μαζί με ακούσματα jazz και κλασσικής, άκουγα κυρίως ξένο ροκ από τα 60s και 70s.
Πώς κάνατε την επιλογή των τραγουδιστών που ερμηνεύουν τα τραγούδια σας;
Ο άνθρωπος που δεν μπορούσε να λείπει, ήταν ο Γιάννης ο Γεωργάνος, με τον οποίο συνδεόμαστε μουσικά εδώ και αρκετά χρόνια και με τον οποίο μπορούμε αυθόρμητα, ακόμα και στη μέση μιας παράστασης, να επιλέξουμε να πειραματιστούμε και το κοινό να νομίζει πως το έχουμε προετοιμάσει. Από εκεί και πέρα, ο Γιάννης Κούτρας και η Αιμιλία Σαρρή, ήταν το μεγάλο όνειρο, ο Θοδωρής Κοτονιάς και η Πέννυ Μπαλτατζή ανέλπιστο δώρο, ο Παντελής Θεοχαρίδης μία ανεπανάληπτη φωνή, ο Μιχάλης Κακέπης, το ροκ στοιχείο που ήθελα και η Μαρία Αλαμανή, υπόδειγμα φωνητικής δυναμικής. Και στον καθένα, έδωσα αυτό που ένιωσα πως ήταν γραμμένο για αυτούς.
Ποια είναι η συναισθηματικά σας σχέση με τον Γιάννη Κούτρα και την Αιμιλία Σαρρή; Πόσο δύσκολο ή πόσο εύκολο ήταν να τραγουδήσουν στον δίσκο σας;
Ο «Σταυρός του Νότου», είναι μάλλον ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Το να φέρω δύο τόσο σημαντικούς συντελεστές του μαζί, είχε για εμένα μία ιδιαίτερη βαρύτητα. Όπως καταλαβαίνετε, δεν τους έφερα εγώ. Τους έφεραν ο Άγγελος ο Σφακιανάκης και η Κατερίνα η Νικολούτσου. Και νομίζω αυτό δημιούργησε, μία από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του δίσκου.
Με τον Παντελή Θεοχαρίδη, πώς έγινε η συνάντησή σας;
Και τον Παντελή ο Άγγελος τον έφερε. Στην προσπάθειά μου να καλύψω ένα ευρύ, μουσικό φάσμα, και σχεδόν ως στοίχημα με τον εαυτό μου, έγραψα ένα ζεϊμπέκικο. Ο Άγγελος είπε πως αυτό ήταν κομμένο και ραμμένο για τον Παντελή. Τον κατεβάσαμε Αθήνα για να το ηχογραφήσει και στη συνέχεια ανεβήκαμε εμείς Θεσσαλονίκη για να γυρίσουμε το σχετικό video-clip. Στην πρώτη μας συνάντηση, καθίσαμε μαζί του, με ένα πιάνο στο Μουσικό Παράθυρο, με την Κατερίνα και βγάλαμε το κομμάτι, αλλάζοντας επί τόπου και τονική, για να του ταιριάζει. Δέχτηκε να το πει και τα υπόλοιπα, είναι η ιστορία του «Στις Μεγάλες Αγάπες».
Τραγουδάτε σε ένα από τα κομμάτια του δίσκου. Γιατί όχι σε περισσότερα;
Δεν είχα κάποια πρόθεση να τραγουδήσω στον δίσκο ή και γενικότερα. Παρότι μερικές φορές μπορεί να ερμηνεύσω κομμάτια τα οποία έχουν ένα αφηγηματικό στοιχείο, δεν με βλέπω ως τραγουδιστή. Το «Πριν τον Μάρτη» όμως, δεν κατάφερα να το αποχωριστώ. Και μοιραία, η παρέα έπρεπε να βοηθήσει για να βρω μια κάποια λύση. Και με…άφησαν, να το πω.
Ο Άγγελος Σφακιανάκης είναι ένας από τους σημαντικούς παραγωγούς της δισκογραφίας. Τι έφερε στη συγκεκριμένη δουλειά σας;
Ο Άγγελος, είναι η ζωντανή ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Δε νομίζω πως το ευρύτερο κοινό έχει καταλάβει τι έχει προσφέρει και τι ρόλο έχει παίξει στη δισκογραφία. Όταν είπε πως μπορεί να αναλάβει τη δουλειά μου, πίστεψα πως με πείραζε, με κορόιδευε. Η παρουσία του και μόνο, ακόμα στις περιπτώσεις που περιοριζόταν σε ένα «Ναι» ή «Όχι», ήταν εγγύηση επιτυχίας. Ταυτόχρονα, έδωσε λύσεις και απαντήσεις, σε ερωτήματα που έκαναν πολύ μεγάλη διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα. Ουσιαστικά, ήταν η εγγύηση, πως τίποτα δε θα γίνει λανθασμένα ή τυχαία.
Αναφέρετε την Κατερίνα Νικολούτσου ως προσωπική σας music coach. Τι ακριβώς φέρνει μαζί της;
Η Κατερίνα με ανέλαβε μουσικά πριν μία δεκαετία περίπου. Είχαν προσπαθήσει και είχαν αποτύχει πολλοί. Κατάφερε να με διαβάσει, να με αποκωδικοποιήσει και να μιλήσει στη γλώσσα μου. Πέρα από την πολύ βαθιά πρακτική και θεωρητική κατάρτιση που φέρνει (και η οποία υπήρξε καταλυτική στη δημιουργία του δίσκου), φέρνει και μια σιγουριά. Η κάθε τοποθέτηση έχει μέσα κάτι νομοτελειακό. Γνωρίζεις πως δεν είναι τυχαία. Γνωρίζεις πως θα πιάσει τόπο, θα εξελίξει, θα ωφεληθείς. Τι άλλο να ζητήσεις;
Ασχολείστε και ο ίδιος επαγγελματικά με το coaching. Πόσο κοντά και πόσο μακριά είναι αυτή η απασχόληση από την απασχόλησή σας με τη μουσική;
Σε αυτή τη περίσταση είχα την τύχη να είμαι εγώ ο παραλήπτης και να έχω γύρω μου πολύ έμπειρους επαγγελματίες. Μερικές φορές προσπαθώ να κοουτσάρω και εγώ τους τραγουδιστές όταν λένε δικά μου τραγούδια, η «δασκάλα» όμως (Κατερίνα Νικολούτσου), λέει πως κάθε φορά που το κάνω, πάνε οι πρόβες 2-3 μέρες πίσω… ωραία είναι. Σαν να παίρνω πίσω την φροντίδα που έχω δώσει και να δικαιούμαι εγώ να κάνω λάθη και να έχω ερωτηματικά.
Θυμάστε το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε;
Όχι, αλλά θυμάμαι σαν παιδί να γυρνάω τα δισκοπωλεία στην Αθήνα για να βρω όλους τους δίσκους των Doors, καθώς και πολλά χρόνια μετά, τις αγορές του Λονδίνου, για να βρω τις ανέκδοτες ηχογραφήσεις τους.
Πώς βλέπετε σήμερα το ελληνικό τραγούδι;
Νομίζω πως αν ακούσετε λίγες ώρες από τους μεγάλους, ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν ελληνική μουσική, θα μπορέσετε να απαντήσετε και μόνος σας για το αν υπάρχει «σήμερα». Ή τουλάχιστον για το αν έχουμε πρόσβαση σε αυτό.
Τι νοσταλγείτε από τις προηγούμενες εποχές του τραγουδιού και τι ελπίζετε για τις επόμενες;
Νοσταλγώ τον ρομαντικό στίχο, ο οποίος αποφεύγει τον υπέρ-ρεαλισμό. Νοσταλγώ τις ονειρικές, παραμυθένιες εικόνες, τον συμβολισμό, τη νοσταλγία. Ελπίζω να επανέλθει αυτό. Ελπίζω να βοηθήσω και εγώ σε αυτό, όσο μπορώ.
Τι να περιμένουμε στο επόμενο διάστημα;
Ετοιμάζουμε την παράσταση «Σαν και πρώτα», με τον Γιάννη Γεωργάνο και την Αιμιλία Σαρρή, μαζί με το τσέλο του Σταύρου Παργινού και την κιθάρα του Νίκου Παπαδόπουλου. Θα το παρουσιάσουμε για πρώτη φορά, το Σάββατο 7 Μαΐου, στο Γυάλινο Upstage, και έπεται συνέχεια.
Ποιος είναι ο ορισμός που δίνετε στην επιτυχία;
Τον τελευταίο καιρό, την συνδέω με την ευτυχία. Δηλαδή, να ξυπνάς το πρωί και να ανυπομονείς να ζήσεις τη μέρα σου και να κοιμάσαι το βράδυ, χωρίς να βασανίζεται το κεφάλι σου.
Πώς επαναφορτίζετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους, ακόμα και μέσα από τη δουλειά μου, όπου οι ιστορίες των ανθρώπων, αποτελούν πηγή έμπνευσης. Ταυτόχρονα, αυτές τις μέρες, ανυπομονώ να βρω τον χρόνο για να χαθώ στην ησυχία του βυθού, μέσα από την ελεύθερη κατάδυση.
12°
