Sault: Από τον ηλεκτρονικό ήχο στη μεταμινιμαλιστική μουσική

Το καλύτερο πράγμα που έχει να κάνει ένας μουσικός είναι να αλλάζει. Να διαφοροποιείται συνεχώς, να μη μένει στατικός ούτε στιγμή. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν τα συγκροτήματα και οι μουσικοί γνωρίζουν επιτυχία σ’ ένα συγκεκριμένο ιδίωμα. Οι Sault έχουν αποδείξει ότι τολμούν. Το έκαναν για παράδειγμα κυκλοφορώντας το προηγούμενο album τους, το «Nine», για 99 μόνο μέρες ως ηλεκτρονικό αλλά και ως φυσικό προϊόν και στη συνέχεια αποσύροντάς το από παντού. Όμως στον δίσκο αυτό δεν τόλμησαν όσα τολμούν στο ολοκαίνουργιο «Air». Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον δίσκο ενός σχήματος που έχουμε καταχωρίσει στην electronica, μόνο που αυτός ο δίσκος δεν έχει ούτε ένα ρυθμικό στοιχείο. Έναν δίσκο που με τα χορωδιακά φωνητικά του αναφέρεται σε μεγάλο βαθμό στην ομώνυμη εφαρμογή για iPhone του Brian Eno. Έναν δίσκο που παραπέμπει ως ατμόσφαιρα στους Dead Can Dance του «Within The Realm Of A Dying Sun» και στους This Mortal Coil του «Filigree And Shadow». Έναν δίσκο που ξεκινάει από τις πιο κλασικότροπες μουσικές για ταινίες του Ennio Morricone και καταλήγει στο ύφος του Max Richter. Προφανώς, ο παραγωγός Dean Josiah Cover, που μόλις πρόσφατα μάθαμε ότι βρίσκεται πίσω από τους Sault δεν είναι ένας μουσικός του ύψους ενός Richter, ενός Morricone, ενός Eno, ενός Nyman, αλλά μοιάζει να βρίσκεται αρκετά κοντά στον τρόπο που οι Dead can Dance αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους μέσα στον κόσμο στα πρώτα-πρώτα albums τους. Μερικά synths, αρκετά όργανα ορχήστρας –ή έστω απόλυτα πειστικά samples οργάνων ορχήστρας– χορωδιακά φωνητικά και ήχοι που τοποθετούν το album αυτό στον κόσμο της μεταμινιμαλιστικής μουσικής. Ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς από ένα συγκρότημα που είναι βέβαιο ότι σκοπεύει να μας απασχολεί για καιρό.

Ένας τρομπετίστας της jazz που ξέρουμε καλά ότι μπορεί με τη φωνή –και όχι μόνο με την τρομπέτα του– να μιλήσει σε ευρύτερα ακροατήρια, είναι σίγουρα ο Louis Armstrong. Όμως αν ακούσουμε προσεκτικά τον Chet Baker να τραγουδάει στο «Chet Baker Sings», θα ανακαλύψουμε έναν απόλυτα τρυφερό, έναν απόλυτα λυρικό τραγουδιστή που βγάζει ένα υπέροχο συναίσθημα σε μερικά από τα standards της jazz. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από την Pacific Jazz το 1954 σε 10ιντσο και στη συνέχεια έκανε δεκάδες επανεκδόσεις, μερικές από τις οποίες περιλαμβάνουν τα περισσότερα από τα τραγούδια που είπε ποτέ αυτός ο σπουδαίος μουσικός. Τώρα επανακυκλοφορεί από την εταιρεία Jazz Images σε μια μορφή που η εταρεία ονομάζει «απόλυτη συλλεκτική έκδοση». Στις 13 Μαΐου έρχεται λοιπόν η επανέκδοση αυτή που περιλαμβάνει το βινύλιο, το cd κι ένα βιβλίο 80 σελίδων με ακυκλοφόρητες φωτογραφίες από τα sessions και κείμενα που φωτίζουν την εποχή και τον ίδιο τον Baker σ’ εκείνη τη σπουδαία χρονική στιγμή.

Έπαιζε με τον James Brown ως το σαξόφωνο από τα JB horns ενώ συμμετείχε αργότερα στους Parliament και τους Funkadelic. Έκανε μερικούς σπουδαίους solo δίσκους κι επέστρεψε με το «Soul Food - Cookin’ With Maceo» πριν από δύο χρόνια. Το album ήταν εξαιρετικό και κυκλοφορεί τον Ιούνιο για πρώτη φορά σε βινύλιο.

Η μουσική της Ανατολίας, η μουσική που ακούγαμε από τον Baris Manco ή τον Erkin Koray, όλο αυτό το ψυχεδελικό ακρόαμα που έρχεται από την Τουρκία, είναι ένα ιδίωμα που ξεχάσαμε για αρκετά χρόνια για να ξαναθυμηθούμε με την εξαιρετική δουλειά των Monsieur Doumani από την Κύπρο αλλά και σχημάτων όπως οι Altin Gun, που πηγαίνουν τα πράγματα σε πιο χορευτικές κατευθύνσεις. Οι Satellites προέρχονται από την underground σκηνή του Τελ Αβίβ και μοιράζονται στο ομώνυμο ντεμπούτο τους ολόκληρη τη μαγεία της ψυχεδελικής Ανατολής. Δισκάρα, λέμε!

Υ.Γ.: Μιλώντας για εξωτική ψυχεδέλεια –κάπως πιο light– μη χάσετε το «Livsgaranti» των Σουηδών Orkan που κυκλοφορεί σε μερικές μέρες!