Dark Tranquillity: Το metal είναι τόσο ενωτικό και cool

Η πορεία τους θα μπορούσε να γίνει σενάριο χολιγουντιανής ταινίας, εκτός από το ντοκιμαντέρ «Out of Nothing: A DT Documentary». Μια παρέα εφήβων από το Γκέτεμποργκ που αδιαφορεί για τις rock star φιλοδοξίες των συνομήλικών της, λιώνει δίσκους death metal, περνά χρόνο σε προβάδικα, ηχογραφεί demos με γρυλιστά φωνητικά και τσιρίδες που τα στέλνει με ταχυδρομικούς φακέλους σε άλλες παρέες εφήβων σε όλο τον κόσμο. Κι όταν υπογράψει δισκογραφικά συμβόλαια αντί να ποζάρει αυτάρεσκα στα εξώφυλλα, προτιμά έργα τέχνης από ανθρώπους που μιλούν με τη γλώσσα της ζωγραφικής κι επικοινωνούν οπτικά με τους άλλους. Κι αφού αποκτήσει χιλιάδες ακολούθους σε όλο τον κόσμο –σε μία εποχή που δεν υπήρχαν social media- να ρισκάρει να «χάσει» το κοινό της κάνοντας το death metal πιο μελωδικό – πράγμα ανήκουστο για τη δεκαετία του 1990. Οι Dark Tranquillity, το σχήμα που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του αποκαλούμενου New Wave Of Swedish Death Metal, ενός ολόκληρου μουσικού ρεύματος που βασίστηκε στην προσθήκη ηλεκτρονικών στοιχείων και «καθαρών» φωνητικών, επιστρέφουν στην Ελλάδα για δύο συναυλίες, Πέμπτη 12 Μαΐου στην Αθήνα, στο Fuzz Live Music Club και την Παρασκευή 13 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη, στο Principal Club Theater, σε ένα «βαρύ πακέτο» με τους Φινλανδούς Ensiferum, τους γερμανούς Pyogenesis και τους βούλγαρους Gwendydd να «ανοίγουν» τα live gigs και στις δύο πόλεις. Ο frontman των Dark Tranquillity, Mikael Stanne, μίλησε στην ATHENS VOICE για όλα όσα άλλαξαν ή όχι από τις underground μέρες και νύχτες μέχρι σήμερα, σε ένα break από την περιοδεία τους, ανοίγοντας μαζί με την κάμερα και την καρδιά του.

Χαιρετίσματα από Αθήνα, Mikael! Αφορμή να σας συγχαρώ για το άλμπουμ «Moment» του 2020… Επιστρέφετε στην Ελλάδα για δύο μοναδικές συναυλίες, στις 12 και 13 Μαΐου… Πώς αισθάνεστε που μετά από αυτά τα δύσκολα χρόνια θα ανταμώσετε ξανά με τους fans σας;
Ειλικρινά δεν βλέπω την ώρα! Είμαστε σε περιοδεία εδώ και δύο μήνες, πρώτα στην Αμερική και τώρα στην Ευρώπη και κάθε μέρα ξυπνάω και σκέφτομαι «θα δουλέψουμε σήμερα;», «συμβαίνει πραγματικά;», «είναι αλήθεια;». Φυσικά το να ταξιδεύεις στην Αμερική είναι εφιάλτης για να μπορέσουν να γίνουν όλα, ακριβώς επειδή δεν γνωρίζαμε αν θα ακυρωθούν τα πάντα, αλλά τελικά όλα συνέβησαν, δεν αρρώστησε κανείς, δώσαμε 37 συναυλίες, ήταν εκπληκτικό. Τώρα που είμαστε πίσω στην Ευρώπη, κάθε μέρα μοιάζει με θαύμα. Μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο «διψούν» οι άνθρωποι για metal συναυλίες, το να μπορεί κανείς να βρεθεί σε έναν χώρο με ιδρωμένους μακρυμάλληδες, είναι απίθανο. Η κάθε μέρα για εμάς είναι οι «επιτέλους μας συμβαίνει» μέρες μας. Περίμενα γι’ αυτές τις μέρες πολύ καιρό.

Οι Dark Tranquillity έχουν γράψει ιστορία στην παγκόσμια metal σκηνή με τους συνεχείς πειραματισμούς τους, αναμειγνύοντας ηλεκτρονικούς ήχους με βαριές κιθάρες πολύ πριν γίνει τάση. Ετοιμάζετε καινούργιο υλικό; Και αν ναι, ποιες δημιουργικές προκλήσεις αντιμετωπίζετε;
Αρχικά ευχαριστώ, δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμα για τα καλά, απλά αρχίσαμε να φέρνει ο καθένας τα δικά του, αλλά δεν τα έχουμε βάλει μαζί να ακούσουμε το υλικό ακόμα. Ήταν παράξενο που τελειώσαμε το άλμπουμ κατά τη διάρκεια της πανδημίας και κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μετά ήμασταν όλοι απασχολημένοι και είπαμε αντί να γράφουμε πριν περιοδεύσουμε, καλύτερα να περιμένουμε να κάνουμε την κατάλληλη περιοδεία γι’ αυτό το άλμπουμ πριν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το καινούργιο. Αλλά πιστεύω ότι οι δημιουργικές προκλήσεις είναι πάντοτε εκεί και με κάθε άλμπουμ αυτό γίνεται δυσκολότερο. Χρειαζόμαστε φρέσκο ήχο, διαφοροποίηση από ό,τι κάναμε, η πρόκληση ήταν για εμάς, αυτό ψάχνω και μερικές φορές χρειάζεται χρόνος για να έχεις τους καρπούς όσων προσπαθείς, να μοιάζει ότι έχει νόημα για εμάς και να νιώθουμε ότι είναι κάτι φρέσκο. Τώρα ανυπομονώ να μπει o Chris Amott και ο Johan Reinholdz στη διαδικασία του γραψίματος, για περισσότερο πειραματισμό και να γράφουμε όλοι.

Δεν είναι μυστικό ότι σε κάθε κυκλοφορία άλμπουμ ο ήχος σας είναι διαφορετικός αλλά έχει πάντοτε ενδιαφέρον. Σε ποιο βαθμό προσπαθείτε να αποφύγετε την επανάληψη και γιατί;
Νομίζω ότι προσπαθούμε να βγούμε από τους εαυτούς μας και να πάμε μακριά το περισσότερο δυνατό, να κάνουμε κάτι συνολικά διαφορετικό και με αυτό το σκεπτικό ξεκινάμε. Μετά απλώνονται οι ευαισθησίες μας και όλα μας τα φίλτρα και οι ιδέες από όσα μας αρέσουν και αυτό οδηγεί σε αυτό που είναι οι Dark Tranquillity τελικά. Κι ας προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτό. Υπάρχουν προτιμήσεις σχετικά με τις μελωδίες και τον τρόπο που γράφουμε, οπότε είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις, αλλά αυτή ακριβώς είναι και η ισορροπία, ξεφεύγεις για λίγο και μετά επιστρέφεις στον γνώριμο ήχο σου, σε αυτόν που έχεις συνηθίσει και επιλέξει, σε αυτόν που περιμένει από εσένα το κοινό.

Είστε ένας άνθρωπος που έχει επηρεάσει πολλούς άλλους· έχετε εμπνεύσει ανθρώπους να γίνουν μουσικοί. Πώς ορίζετε την επιτυχία;
Ε... wow… Αυτό για το οποίο είμαι περήφανος είναι ότι δεν χρειάστηκε να συμβιβαστούμε. Οι συμβιβασμοί αφορούσαν μόνο τους έξι μας, και αυτό ήταν όλο. Ακόμα μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Ξέρεις ότι έχεις κάνει κάτι καλό όταν περιοδεύεις και το κοινό μένει μέχρι το τέλος και χαίρεται μαζί σου, το αντιλαμβάνεσαι όταν υπογράφεις σε κάποιον όλη σου τη δισκογραφία, ένα προς ένα όλα τα άλμπουμ, αυτό είναι υπέροχο συναίσθημα να βλέπεις ότι κάποιος παθιάζεται τόσο πολύ με όσα έχεις κάνει, ότι τα έχει συγκεντρώσει και τα κουβαλάει για να τα υπογράψουμε εμείς. Το ότι δεν συμβιβαστήκαμε και είμαι περήφανος για όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα, αυτό είναι το φανταστικό, ότι δεν κάναμε τίποτα που δεν θέλαμε.

Είστε ένας άνθρωπος που έχετε ταξιδέψει πολύ στη ζωή σας περιοδεύοντας με τους Dark Tranquillity. Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;
Wow, wow… λοιπόν, αγαπώ τις μεγάλες πόλεις, όχι για να τις κατοικώ, αλλά για να τις επισκέπτομαι, ξέρετε, Λονδίνο, Παρίσι, η παρατήρηση της αρχιτεκτονικής, η μίξη του εξαιρετικά παλιού με το πολύ καινούργιο, αυτό με εντυπωσιάζει. Παίξαμε στη Νότια Αμερική, το να είμαστε σε ένα αεροπλάνο πάνω από τις Άνδεις, ήταν πέρα από απίθανο. Η Ασία, το να πετάς πάνω από την ακτογραμμή της Ιαπωνίας σου κόβει την ανάσα. Ανυπομονώ όταν φτάσουμε στην Ελλάδα, στο λιμάνι, γιατί θα έρθουμε με το φέρι από τη Βόρεια Ιταλία, το περπάτημα στους δρόμους της Αθήνας, ειλικρινά ανυπομονώ.  

Θυμάστε την πρώτη σας επίσκεψη στην Ελλάδα; Γνωρίζετε πως έχετε πολλούς fans εδώ…
Ναι, η πρώτη φορά ήταν το 2000, ή κάτι τέτοιο. Έχουν περάσει 20 χρόνια. Κάτι υπάρχει με την Ιστορία, όσο πιο πολύ μεγαλώνω τόσο πιο πολύ εκτιμώ την επίσκεψή μου σε χώρες που μπορώ να τρέξω 10 χιλιόμετρα και να τις δω, να αρπάξω την ατμόσφαιρά τους. Αυτό το απολαμβάνω, αυτό έκανα σήμερα εδώ στην Ολλανδία που βρίσκομαι.

Ακολουθείτε κάποιο είδος τελετουργικού πριν βγείτε στη σκηνή; Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ άγχος στη σκηνή;
Ω, ναι, κυρίως πριν. Γίνομαι νευρικός και ανυπόμονος, εξαρτάται από το πώς αισθάνομαι. Αν υπάρχει κούραση δεν νιώθεις έτοιμος να το κάνεις, ή όταν δεν νιώθεις τη φωνή σου έτοιμη, τέτοια πράγματα, αλλά τώρα είναι πολύ καλύτερα. Το τελετουργικό που έχω είναι ένα καλό ζέσταμα πριν το soundcheck, για να διασφαλίσω ότι όλα πάνε καλά, και μετά ηρεμώ. Ξέρω ότι θα είμαι ικανός να τραγουδήσω καλά. Μετά συνειδητοποιώ ότι θα συναντηθώ με ένα κοινό, με εκατοντάδες ανθρώπους που κάθονται στην πρώτη σειρά, οπότε αν δεν αισθάνομαι καλά αρπάζω μια μπύρα, την κρατάω, με χαλαρώνει λιγάκι και με κάνει λίγο πιο κοινωνικό. Όταν το κάνεις αυτό κάθε μέρα στην περιοδεία, κάποιες φορές θέλεις να μείνεις μόνος, να ξεφύγεις από όλους και από όλα. Περισσότερο από όλα, πάμε όλοι μαζί σε ένα μπαρ κάπου κοντά, πίνουμε λίγο, μιλάμε, μπαίνουμε στο mood, μετά φοράμε τα ιδρωμένα και βρωμερά ρούχα για τη σκηνή και το κάνουμε. Τρέξιμο, μία μπίρα, λίγη κοινωνικότητα, καμιά φορά περιφέρομαι στον χώρο και μιλώ με τους fans, βγάζουμε φωτογραφίες, τέτοια πράγματα που επίσης ανακουφίζουν από το στρες και που μου αρέσουν πραγματικά πολύ.

Έχετε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές στη metal μουσική. Πραγματικά, πώς τη διατηρείτε;
Απλά διασφαλίζω ότι θα κάνω ζέσταμα. Τραγουδώ πολύ, ηχογραφώ πράγματα στο σπίτι, είμαι σε περιοδείες. Πρέπει να τη διατηρώ σωστά, οπότε κάνω αυτό το τόσο απλό, αλλά και τόσο απαραίτητο ζέσταμα. Το ξεκίνησα πριν δέκα χρόνια και από τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα. Μπορεί να με ταλαιπωρεί κρύωμα αλλά η φωνή διατηρείται καλά γιατί το κάνω αυτό, καμιά φορά και δύο φορές μέσα στην ημέρα, την ώρα που ξυπνάω και πριν την παράσταση. Έτσι ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, επιπλέον μπορείς με αυτόν τον τρόπο να ακούς καλύτερα τον εαυτό σου, δεν χρειάζεται να προσπαθείς για να σε ακούσεις, κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό. Κάνουμε 53 συναυλίες σε αυτήν την περιοδεία και μόνο 4 ημέρες που δεν παίζουμε.

Τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Τηρούμε στο συγκρότημα κάποιες αποστάσεις, μένουμε με τις οικογένειές μας, μετά από μία περιοδεία δεν προγραμματίζουμε τίποτα για δύο μήνες ή καθόμαστε έναν μήνα και μετά ξεκινάμε να συζητάμε και να γράφουμε ξανά. Είναι πολύ εύκολο να καείς, οπότε με το να έχει ο καθένας λίγο χρόνο και να μην βιάζει τα πράγματα, είναι ό,τι καλύτερο για εμάς, να ξέρουμε ότι θα μπούμε στο στούντιο όποτε θέλουμε. Με αυτόν τον τρόπο υπάρχει πλάκα, υπάρχει πρόκληση και χρόνος για τον καθένα να σκεφτεί νέες ιδέες και να αναπτύξει κίνητρα.

Το 1989 το death metal δεν ήταν όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Με τον ήχο σας συμβάλλατε στη δημιουργία μιας ολόκληρης σκηνής, που βρήκε πολλούς μιμητές. Τι βλέπετε να έχει αλλάξει σήμερα;
Όλα είναι πολύ ανοιχτά τώρα, υποθέτω πάντοτε ήταν… αυτό που κάναμε το 1999 ήταν να προστεθούν τα keyboards, περισσότερα πλήκτρα και μελωδίες, είτε ήσουν στο heavy metal ή στο death metal. Για εμάς είχε ενδιαφέρον να τα μπλέκουμε λίγο αυτά. Θυμάμαι όταν ηχογραφήσαμε το «Projector» το είπα σε κάποιους φίλους που ήταν μεγάλοι fans, ρώτησα πώς το αισθάνονται, αν μοιάζει περίεργο και μου είπαν ότι ισορροπεί και είναι υπέροχο. Και εγώ έτσι ένιωθα, απλά δεν ήξερα πώς θα το εκλάβουν οι υπόλοιποι. Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφορήσαμε από αυτό το άλμπουμ ήταν το «Free Card» και ο κόσμος φρίκαρε, αλλά με θετικό τρόπο. Βγήκε όλο το άλμπουμ και το κοινό αναρωτιόταν πού πάμε ως μπάντα. Αυτό συνέβαινε τότε, αλλά τώρα προσθέτεις τα πάντα στο death metal, έχεις όλα τα παραδοσιακά όργανα ή τρεις διαφορετικούς τραγουδιστές, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αυτό το βρίσκω πολύ cool, μου αρέσει η ποικιλομορφία που δίνει αυτό και την ίδια στιγμή είμαι και λίγο παραδοσιακός, μου αρέσει η μουσική μου που γίνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Όταν ξεκίνησα να ακούω death metal, θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πως δεν υπήρχε death metal μπάντα που να έχει βγάλει δύο άλμπουμ. Τώρα όλο αυτό έχει γυρίσει σε κάτι εκπληκτικά cool, απλά μερικές φορές μπερδεύομαι, διαβάζω πολλά μουσικά περιοδικά… όλοι προσπαθούν τόσο πολύ να είναι διαφορετικοί, να δείχνουν διαφορετικοί, να έχουν διαφορετική συμπεριφορά… δεν μπορούμε απλά να είμαστε καλοί μουσικοί και να φτιάχνουμε καλή μουσική; Δεν είμαι μεγάλος fan της εικόνας, αλλά είμαι συλλέκτης μουσικής, το λατρεύω, βλέπω και τα βινύλια που έχετε εκεί πίσω…!

Naι, υπάρχουν άλμπουμ των Dark Tranquillity σε χιλιάδες δισκοπωλεία και σπίτια! Θυμάστε το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε;
Θυμάμαι σαν παιδί να αγοράζω singles, το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα με δικά μου χρήματα ήταν το «Powerslave» των Iron Maiden αλλά σε κασέτα, όταν συνειδητοποίησα πόσο τέλειο ήταν το εξώφυλλο, ήθελα το βινύλιο και ζήτησα από τους γονείς μου να μου το αγοράσουν ως δώρο γενεθλίων. Είχα από αυτά τα ηχοσυστήματα που είχαν μαζί κασέτα και ραδιόφωνο, ήταν τεράστιο και ο μπαμπάς μου διέθετε πολύ καλά ακουστικά και κάπως έτσι περνούσε κάθε μου μέρα ως παιδί. Επίσης παίζοντας την κιθάρα του μπαμπά μου, προσπαθώντας να καταλάβω πώς λειτουργεί. Το «Powerslave» παραμένει πολύτιμο για μένα. Το έχω ακόμα.

Τι είναι αυτό που κάνει κατά τη γνώμη σας τη metal μουσική να αντέχει στον χρόνο;
Νομίζω η ένταση, μπορεί να είναι πολύ ισχυρή, να σε απελευθερώνει από το στρες, από θυμό, από σύγχυση, μπορεί να είναι πολλά πράγματα γιατί είναι μία δυναμική κατάσταση, έχεις τη δυνατότητα να τραγουδήσεις για πολύ δυναμικά πράγματα, και μπορεί επίσης να είναι η απόλυτη διαφυγή το να τραγουδάς για δαίμονες και δεν ξέρω τι άλλο. Έχει δύναμη, σε συγκινεί και σε επηρεάζει, αυτό είναι που κάνει και τους fans τόσο παθιασμένους, μία φορά fan της metal μουσικής, για πάντα fan της metal μουσικής. Μπορείς να πας σε όποιο είδος μουσικής επιθυμείς, αλλά το metal είναι τόσο ενωτικό και cool. Παρακολουθώ πολλές συναυλίες, όσες περισσότερες μπορώ και όταν πηγαίνω σε ένα ποπ φεστιβάλ με την κόρη μου για παράδειγμα το κοινό είναι εκεί, αλλά δεν βρίσκω το πάθος τους. Μπορεί να αγαπήσεις τον καλλιτέχνη ή κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι αλλά το πάθος της metal είναι πραγματικά και ολοκληρωτικά σε άλλο επίπεδο και λατρεύω να το βλέπω αυτό. Παίξαμε σε ένα φεστιβάλ στο Βέλγιο χθες βράδυ και ήταν πελώριο, σαν μία μεγάλη κοινότητα που έμοιαζε όλοι να γνωρίζονται μεταξύ τους, να έχουν βγει, να πίνουν μπίρες, να ακούν δίσκους, να βλέπουν συναυλίες, να ιδρώνουν, να κοπανούν τα κεφάλια τους, μου είχε λείψει τόσο αυτό! Είναι ό,τι καλύτερο!

Οι στίχοι σας θα μπορούσαν κατά τη γνώμη μου να σταθούν και ως αυτόνομα ποιήματα. Ποια θέματα σας απασχολούν αυτή την περίοδο; Για ποια πράγματα αισθάνεστε πως θέλετε να τραγουδήσετε;
Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν χρόνια αναστάτωσης και σύγχυσης, χρόνια εξοργιστικά. Όταν γράψαμε το «Moment» είχα στο μυαλό μου τι είχε συμβεί στην Αμερική, τρελοί άνθρωποι, λαϊκισμός, ειδικά στην Αμερική. Πώς μπορούν να διχάζονται τόσο, πώς γίνεται η αλήθεια να μην έχει σημασία πια και όλα να είναι θέμα προσωπικής άποψης ακριβώς επειδή όλοι έχουν μία, πια, χάρη στο διαδίκτυο, όλα αυτά με έκαναν να σκεφτώ πού πηγαίνουμε ως άνθρωποι, οπότε έκανα προβολή σε αυτό, προσπάθησα να βγάλω νόημα και να βουτήξω στον πάτο αυτών των προβλημάτων, πώς γίνεται να μας έχουν κοροϊδέψει τόσο, ξέρετε, εξαπατήσει τόσο, για πράγματα που δεν θα έπρεπε. Οπότε έγραψα αρκετά για την κριτική σκέψη και πώς να είναι κανείς πιο παρατηρητικός και γνώστης των λαθών του και το πόσο εύκολο είναι να υποθέσεις κάτι λάθος για το οτιδήποτε, αν δεν είσαι προσεκτικός. Αυτά με ώθησαν να γράψω γιατί είμαι αναστατωμένος και θυμωμένος βλέποντας ειδήσεις, διαβάζοντας άρθρα, γενικά, τα δυνατότερα συναισθήματα που μου βγαίνουν με οδηγούν τα τελευταία δύο χρόνια. Οπότε γράφω γύρω από αυτά τα θέματα και γνωρίζω πως θα γίνουν χειρότερα, νιώθω την ανάγκη να γράψω και πάλι, να «αερίσω» τα πάντα και να βγουν εκεί έξω. Ο τελευταίος χρόνος ήταν εκπληκτικός και φοβιστικός μαζί, περίεργος, ήταν αληθινά δύσκολο να βρίσκομαι στο λεωφορείο της περιοδείας, εννιά ώρες μακριά από την οικογένειά μου, όταν οι φίλοι μου δέχονταν εισβολή σε άλλη χώρα, ήμασταν στην Ουκρανία πριν δύο μήνες, και ξαφνικά είσαι αβοήθητος και αυτό το συναίσθημα ήταν πιθανότατα το χειρότερο. Έγραψα πολύ γι’ αυτό, πώς αισθάνθηκα όταν δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω τίποτα, μιλώ με τους φίλους εκεί, τους λέω «σηκωθείτε να φύγετε, κάντε κάτι» και αυτό η αίσθηση να είναι αβοήθητοι ήταν οδυνηρό και πολύ παράξενο να ανεβαίνω στη σκηνή και χαρούμενος να λέω «πάμε, ναιαιαιαι!», όμως την ίδια στιγμή ήταν και ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν, όπως και το κοινό. Όταν υπάρχει ταραχή γύρω σου, δραπετεύεις στη μουσική. Είναι πολύ σημαντικό, αλλά μου πήρε καιρό να το κατανοήσω και να συμφιλιωθώ.

Εάν ο 15χρονος εαυτός σας μπορούσε να σας δει τώρα, τι θα σκεφτόταν; Και τι σκέφτεστε εσείς για εκείνον;
Ο 15χρονος εαυτός μου πιθανότατα θα ήταν υπέρ-χαρούμενος που μπορώ να παίζω ακόμα και ειδικά σε μέρη όπως αυτό που παίζω σήμερα που είναι από τους καλύτερους χώρους εκδηλώσεων. Όταν ήμουν 15 το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να παίζω μουσική και να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί με άλλους μουσικούς και να ουρλιάζω. Τώρα πια το κάνω συνέχεια. Επιπλέον έχω μία υπέροχη οικογένεια και έχω χτίσει μία ζωή γύρω από τη μουσική και την οικογένεια που πιστεύω λειτουργεί μια χαρά για όλους μας. Ελπίζω ο 15χρονος εαυτός μου να ήταν περήφανος.

Ποιος από όλους τους μουσικούς που έχετε συναντήσει σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και γιατί; Ποια είναι η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που γνωρίσατε και τι θυμάστε από τη συνάντησή σας;
Μεγάλη ερώτηση! Πολύ νωρίς, όταν ξεκινούσαμε, ήταν ο Tomas Lindberg των At the Gates, ήμασταν γείτονες, ήμασταν πολύ κοντά, ήταν αυτός που μου έμαθε το ακραίο metal, αυτή τη μορφή έκφρασης, το τραγούδι και τα ουρλιαχτά μαζί, αυτό μου έδωσε έμπνευση και με βοήθησε με χίλιους τρόπους επειδή είναι τόσο ανοιχτός, εκπληκτικός και γενναιόδωρος. Έχουμε μόνο δύο χρόνια διαφορά αλλά τότε εγώ ήμουν το παιδί και εκείνος ο μεγαλύτερος που με βοηθούσε. Πέρα από αυτό, νομίζω ο Johan Edlund των Tiamat, είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες μουσικούς που έχω γνωρίσει, είναι μοναδικός και έχει μοναδικό τρόπο έκφρασης, διαφορετική οπτική για τη μουσική. Πάντα ανυπομονούσα, γιατί έμενε στην Ελλάδα για πολλά χρόνια, στη Θεσσαλονίκη, πάντοτε βρισκόμασταν εκεί, τον κοίταζα που ζούσε το όνειρο του καλλιτέχνη, ζούσε όπου ήθελε, καθόταν στο μπαλκόνι του με μπίρα, συζητούσε από πού αντλεί έμπνευση, αυτό ενέπνεε και εμένα πολύ.  

Ποια θεωρείτε την πιο καταλυτική στιγμή στο μουσικό ταξίδι των Dark Tranquillity;
Για μένα ήταν αμέσως μετά το δεύτερό μας άλμπουμ, όταν άρχισα να τραγουδάω και είχαμε νέο κιθαρίστα, τον Freddie Johansson. Αυτά τα δύο χρόνια, όταν γράφαμε το «The Gallery», ήταν τα πιο σημαντικά χρόνια για την εξέλιξη του συγκροτήματος. Εκεί αναπτυχθήκαμε ως μέλη, ως μουσικοί, όλοι γίναμε «κατάλληλοι» μουσικοί με ένα τρόπο που δεν ήμασταν πριν, τότε ήμουν 20-21, ηλικία που είσαι «αθάνατος», όπου όλα είναι πιθανά, η μουσική που φτιάχναμε θεωρούσαμε ότι είναι η καλύτερη και αυτό ήταν τόσο απελευθερωτικό. Αυτό το κρατάω μέσα μου, τον πειραματισμό μας που ουσιαστικά διαμόρφωσε ό,τι κάναμε στην πορεία.

Πώς άλλαξε η μουσική τη ζωή σας; Από το 1990 που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι σας, μέχρι σήμερα, πώς αλλάξατε σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης;
Όταν ήμουν 13-14 ξεκίνησα να ακούω metal. Την κιθάρα την έπιασα στα 15. Από την εφηβεία, το metal ήταν τα πάντα. Η μουσική ήταν τα πάντα. Αυτό με καθορίζει με πολλούς τρόπους, όλοι μου οι φίλοι είναι είτε μουσικοί ή δουλεύουν για τη μουσική, ή δουλεύουν σε ταινίες και στην τηλεόραση, όλες οι σχέσεις μου μέσα στα χρόνια ήταν μέσω της μουσικής, είναι τρελό αλλά η μουσική ήταν το επίκεντρο πάντοτε. Είναι περισσότερη από τη μισή ζωή μου, δεν γνωρίζω τι θα ήμουν χωρίς αυτήν. Ούτε μπορώ να φανταστώ. Όταν είσαι έφηβος ακούγεται εντυπωσιακό, όταν μεγαλώνεις και αποφασίζεις ποιος θέλεις να είσαι σαν άνθρωπος, για μένα το metal και η ακραία μουσική ήταν τα καθοριστικά, αυτά που με έκαναν να μην με ενδιαφέρει τίποτε άλλο και να επικεντρωθώ εκεί για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν φανταστικά, δεν μετανιώνω για τίποτα. Φυσικά μετανιώνω, αλλά τελικά όχι.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Ανυπομονώ να σας δω στην Αθήνα.
Κι εγώ ανυπομονώ, θα είναι φανταστικά.