Quentin Tarantino: Η Μουσική πίσω από την Εικόνα

Αν παρακολουθήσεις οποιαδήποτε ταινία του Quentin Tarantino, δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσέξεις τη μουσική. Αν παρακολουθήσεις περισσότερες από μία, δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταλάβεις πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η μουσική στην εξέλιξη της ταινίας. Αν τέλος τις παρακολουθήσεις όλες, τότε σίγουρα ξέρεις ότι η μουσική συχνά καθοδηγεί την ταινία ή τουλάχιστον καθοδηγεί το μυαλό του σκηνοθέτη, προκειμένου να δημιουργήσει την ταινία. «Η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο στις ταινίες μου. Μερικές φορές μάλιστα τον σπουδαιότερο, ειδικά όταν αποφασίζω ποιο τραγούδι θα είναι το πρώτο που θα χρησιμοποιήσω, ακόμη κι αν δεν έχω ακόμη αρχίσω να γράφω». Η ιδιαίτερη vintage αισθητική του Tarantino, εκείνη η εμμονή του στα sixties, ήταν υπεύθυνη σε πολύ μεγάλο βαθμό για την πορεία της τέχνης του, κι ακόμη περισσότερο για την πρόσλήψή της. Ο Quentin Tarantino ενσωματώνει στην κινηματογραφική του γλώσσα τη μουσική αισθητική κάποιων ανήσυχων, γεμάτων ένταση, ηλεκτρισμένων –και σε αρκετές περιπτώσει– cult κομματιών, κάνοντας τελικά έναν ανήσυχο, γεμάτο ένταση, ηλεκτρισμένο, σχεδόν cult κινηματογράφο, πράγμα που ερμηνεύει εν μέρει τους λόγους για τους οποίους η τέχνη του είναι τόσο αγαπητή. Κυκλοφορεί στα τέλη του μήνα από τη Wagram ένα διπλό βινύλιο με μερικά από τα πιο περιπετειώδη τραγούδια που έχουν μπει στις ταινίες του. Ονόματα, όπως αυτά των Dick Dale & The Del-Tones (ναι, η “Misirlou”), Zarah Leander, The Hurricanes, The Tornadoes, The Centurions αλλά και Johnny Cash, Elvin Bishop και Jim Croce περιλαμβάνονται στο διπλό υπό έκδοση album.

Απρίλης μήνας και το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να πιστέψεις στην Άνοιξη. Αυτό ακριβώς προτείνει και ο Bill Evans, αυτός ο σπουδαίος πιανίστας της jazz. Το “You Must Believe In Spring” είναι ο δίσκος που ο πιανίστας ηχογράφησε το 1977 με τον μπασίστα Eddie Gomez και τον ντράμερ Eliot Zigmund. Αυτή ήταν η τελευταία studio ηχογράφηση του συγκεκριμένου trio, το οποίο είχε περιοδεύσει για πολλά χρόνια και, όπως σημείωνε ο Zigmund, «είχαμε φτάσει σ’ ένα επίπεδο να μοιραζόμαστε σοβαρές συζητήσεις μέσω των οργάνων μας και ο υψηλότερος βαθμός της συνεννόησής μας ήταν αυτός ο δίσκος». Το album πρωτοκυκλοφόρησε τέσσερις μήνες μετά τον θάνατο του Bill Evans και τώρα επανακυκλοφορεί από την Craft Recordings.

Ο Van Morrison γεννήθηκε στο Μπέλφαστ αλλά εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται πιο συχνά στην περιοχή γύρω από το Μπαθ. Κυρίως στην πόλη αυτή –όπου είναι και το studio του Peter Gabriel– αλλά και στο γειτονικό Κάρντιφ ηχογράφησε τον ολοκαίνουργιο 43ο δίσκο του, με τίτλο “What’s It Gonna Take?”. Όσο παράξενος τύπος κι αν ήταν πάντα ο Van the Man, όσο δύσκολο κι αν ήταν να τον πιάσεις φίλο σε προσωπικό επίπεδο, όσο περίεργες –και συχνά ανορθολογικές– κι αν ήταν οι ιδέες που υποστήριζε, με πιο πρόσφατες αυτές για την πανδημία, κυκλοφορούσε πάντα, ή σχεδόν πάντα, εξαιρετικούς δίσκους. Αν κι έχει πατήσει τα 77, η ερμηνεία του, στο μοναδικό τραγούδι που έχει αποκαλυφθεί από τον καινούργιο του δίσκο, το “Pretending”, είναι σπουδαία.

Η Numero Group είναι μια δισκογραφική εταιρεία που ψάχνει πολύ. Δημιουργήθηκε το 2003 στο Chicago από τον Rob Sevier και τον Ken Shipley, δύο ανθρώπους που τρελαίνονται να ψάχνουν σε αρχεία, σε παροπλισμένα studio, σε συρτάρια κάθε είδους και σε ξεχασμένες συλλογές για υλικό που έχει μουσικό ενδιαφέρον, υλικό που δεν κυκλοφόρησε ποτέ ή παρουσιάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα, μένοντας στο underground. Είναι άπειρες οι ανακαλύψεις που έχουν κάνει, μία από τις πιο εντυπωσιακές και πιο πρόσφατες, αυτή του Branko Mataja. Πρόκειται για έναν κιθαρίστα από τη Γιουγκοσλαβία, που πέρασε τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο σ’ ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και, όταν απελευθερώθηκε, ηχογράφησε χρησιμοποιώντας ευτελή μέσα ηχογράφησης –αλλά και ευτελείς κιθάρες– μουσική που του θύμιζε τον τόπο του. Ένας συγκλονιστικός δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος, που μυρίζει Βαλκάνια, swing, Ανατολή και ψυχεδέλεια την ίδια ακριβώς στιγμή.

Υ.Γ.: Από τη δεκαετία του 1940 έρχεται ο κιθαρίστας της country –και όχι μόνο– Zeb Turner και αξίζει γερές αυτιές… Κυκλοφορεί το “No More Nothin”, δίσκος που περιλαμβάνει τα καλύτερα κομμάτια του από το 1949 μέχρι το 1961.