Γιώργος Γεωργιάδης και Γιώργος Φλωράκης αποχαιρετούν τον Σταύρο Λογαρίδη, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών έχοντας χάσει τη μάχη με τον καρκίνο.
Κάθε φορά που φεύγει ένας μουσικός που αγαπήσαμε, νιώθουμε φτωχότεροι. Ο Γιώργος Γεωργιάδης και ο Γιώργος Φλωράκης συνομιλούν προσπαθώντας να γεμίσουν το κενό της απουσίας του Σταύρου Λογαρίδη, ενός μουσικού που σκεφτόταν με αξίες μιας άλλης εποχής. Οι πιθανότητες είναι ότι δεν γεμίζουν τέτοια κενά.
Γ.Γ.: Ο Σταύρος Λογαρίδης πίνει τον καφέ του σιωπηλός και ατάραχος σε ένα καφενείο στον Άγιο Φίλιππα στο Μοναστηράκι. Αυτή είναι η μοναδική φορά που συνάντησα τον καλλιτέχνη, ούτε του μίλησα, ούτε τον χαιρέτησα. Σήμερα που έμαθα ότι πέρασε στην άλλη άκρη του Αχέροντα ένιωσα σαν να έχασα έναν μακρινό συγγενή, από την Πόλη.
Γ.Φ.: Το ταγάρι των Poll, εκείνο το εξώφυλλο που σήμερα θα κορόιδευαν οι πάντες, ήταν από τα πρώτα περίεργα εξώφυλλα στην ελληνική δισκογραφία. Ο Λογαρίδης είχε τρέλα με τα περίεργα εξώφυλλα. Το πρώτο προσωπικό του, του 1978, είχε μια κονσόλα μ’ ένα παράξενο κοπτικό, απίστευτα ασυνήθιστο για τα δεδομένα της εποχής.
Γ.Γ.: Μεγαλώνοντας στη Αθήνα των 70s και τον 80s δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουσα κάτι για αυτόν, καλύτερα κάτι από αυτόν, το «Άνθρωπε Αγάπα» και τον «Γέρο», να τα τραγουδάει ένας... γέρος λίγο πριν ξημερώσει με μια κιθάρα σε μια παρέα νέων παιδιών που περίμενε το ξημέρωμα γύρω από μια φωτιά στην παραλία της Σούγιας, η μουσική στην ασπρόμαυρη τιβί παίζει τη «Μενεξεδένια Πολιτεία», την «Οικογένεια Ζαρντή» και ο Λογαρίδης να εμφανίζεται σπάνια σε αυτήν, «βάλε την τηλεόραση έχει εμένα, πώς βρέθηκα σ’ ένα κουτί κλειστός, πώς έγινα από έξυπνος κουτός και τι θα λένε οι φίλοι μου για μένα».
Γ.Φ.: Παίζει ο Μαγκλάρας βιολί στο «Close The Door» κι έλεγαν ότι ήταν το καλύτερο τραγούδι του 1978. Κι ένιωθες ότι αυτός εδώ ο τραγουδιστής έχει μία από τις πιο ευαίσθητες φωνές στην ελληνική μουσική. Που δεν ήταν δηλαδή και τόσο ελληνική έτσι όπως αλληθώριζε προς την ψυχεδέλεια.
Γ.Γ.: Στο Μουσικόραμα αργότερα, περιμένοντας να δούμε κάποιο άξιο λόγου βιντεοκλίπ χάναμε το σημαντικότερο, το μουσικό του σήμα, το «Σνιφ Σνιφ»…
Γ.Φ.: … το οποίο ήταν και σήμα στις Ειδήσεις της ΕΡΤ για πολλά χρόνια. Όχι όμως από την αρχή του, από το 2:06 και μετά…
Γ.Γ.: Δεν έχω μελετήσει τη μουσική του μα φαίνεται να με έχει μελετήσει αυτή σαν εμφανίζεται μπροστά μου ξαφνικά από το πουθενά ένα τραγούδι μοιρασμένο θα έλεγες με τον τρόπο που ο ποιητής Μπασιάκος μοίραζε τα ποιήματα του, χέρι-χέρι και σε διαφορετικές εκδοχές: το «Belly Dancer» και το «Πρώτο Τραγούδι» σε στίχους Μανόλη Ρασούλη, το ίδιο θέμα δηλαδή παιγμένο διαφορετικά, απευθυνόμενος και στη Δύση και στην καθ’ υμάς Ανατολή, εκφραστής της εθνικής μας κυκλοθυμίας που μια χάνεται με τα φεγγάρια και μια βγαίνει με τα σκοτάδια, πότε χορεύοντας βαρύ ζεϊμπέκικο πότε σκληρό ροκάκι.
Γ.Φ.: Σ’ εκείνο τον πρώτο δίσκο υπήρχε ένα τραγούδι με περίεργους στίχους, το «Παρ’ Ολίγο». Οι στίχοι είναι ακατανόητοι, το έχει γράψει ο Σπανουδάκης και το είχε τραγουδήσει ως «The River», με αγγλικό στίχο, στο δικό του ντεμπούτο, το «Beautiful Lies» του 1972.
Γ.Γ.: Δεν ήμουνα μπροστά όταν τα έσπαγε με τους Poll, δεν ξέρω αν ο λόγος ήταν η άρνησή του να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, πιστεύω όμως πως ήταν πολύ πιθανό και αυτό γιατί σε όσα από τα πολλά τραγούδια του που έχω ακούσει ως τα τώρα όλα έχουν το σημάδι της αθωότητας εκείνης της εποχής, όχι όμως της σαχλαμάρας της.
Γ.Φ.: Εκεί τα σπάσανε, ακριβώς. Ότι δεν πήγαινε με τίποτα να βγει στο φεστιβάλ με παρουσιαστή τον Άλκη Στέα. Κι ύστερα πήγε κι έφτιαξε τους Ακρίτας, την επιτομή του ελληνικού progressive. Το ψάχνουν οι πάντες βινύλιο σε καλή κατάσταση αλλά κοστίζει πάνω από 500 ευρώ.
Γ.Γ.: Δεν ξέρω τον ακριβή αριθμό των συνεργατών του, ήταν όμως όλοι ένας κι ένας αστέρια κανονικά, σαν αυτά που θα βλέπω το Πάσχα τα βράδια στην Τήνο, εκεί που πέρασε ένα φεγγάρι από την ζωή του, θα τον σκέφτομαι μάλιστα να πλανάται στο διάστημα και να αντηχεί στις πέτρες του Βώλακα η φωνή του από πέρα από τα αστέρια, να τραγουδάει τους στίχους του Φέρρη: «Μέτρησα, ξεμέτρησα για να συλλογιστώ, άγγιξα τα σύνορα που δεν μπορώ να γείρω, γύρω μου ασημόσκονη για να καθρεφτιστώ, σφάλισα τα μάτια μου, την λάμψη ν’ αποφύγω».
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
17°
