Pet Shop Boys: Η πρώτη τους συναυλία στην Αθήνα, στο Θέατρο Λυκαβηττού, το 2000

Εν αναμονή της έκτης κατά σειράς επίσκεψης του aγγλικού πολυπλατινένιου synth-pop ντουέτου στη χώρα μας στo πλαίσιo του ετήσιου φεστιβάλ Release Athens την Πέμπτη 30 Ιουνίου παρέα με τους Thievery Corporation, έλα να πάμε πίσω εικοσιδύο ολάκερα χρόνια, τότε που γέμισαν για δυο συναπτές βραδιές το μαγικό θέατρο στο λόφο του Λυκαβηττού. Ήταν βλέπεις η πρώτη φορά που οι Pet Shop Boys ήρθαν για συναυλία στην Ελλάδα.

Αρχικά το σχέδιο ήταν για μια και μόνο συναυλία στις 28 Ιουνίου, όμως η πρωτόγνωρα άμεση εξάντληση των εισιτηρίων που στοίχιζαν στην προπώληση δέκα χιλιάδες δραχμές και στο ταμείο του θεάτρου δώδεκα, ανάγκασε την διοργανώτρια εταιρία να συμπληρώσει άλλη μια παράσταση την επομένη, 29 Ιουνίου. Κι όμως. Και οι δυο ήθελαν το ευρύχωρο αμφιθέατρο γεμάτο ασφυκτικά.

«Ορισμένες φορές βρίσκω ότι δεν έχουμε καμία σχέση με τη χορευτική μουσική, καθώς αυτή απομακρύνεται συνεχώς από το τραγούδι» δήλωνε στα μέσα ενημέρωσης εκείνη τη χρονιά ο ψηλόλιγνος Neil Tennant. Ήταν δεκαεννιά χρόνια πριν που μαζί με τον Chris Lowe ένωσαν το πάθος τους για τη χορευτική μουσική. Και αυτή που είχε κατακτήσει τα ερτζιανά της Υφηλίου όπως και τα νυχτερινά μαγαζιά διασκέδασης υπό την ταμπέλα Disco, μα και κείνη που περνούσε μέσα από ένα δάσος καλώδια και τιμούσε δικούς τους ήρωες όπως οι Orchestral Manoeuvres In The Dark, Soft Cell, The Human League, Depeche Mode.

Αποτέλεσμα; Οι Pet Shop Boys πλέον μετρούν πάνω από εκατό εκατομμύρια πουλημένους δίσκους έχοντας κατακτήσει τρία Brit Awards, έχουν υπάρξει έξι φορές υποψήφιοι για βραβείο Grammy, με εικοσιδύο χιτάρες στο Top-10 της Μεγάλης Βρετανίας εκ των οποίων τέσσερα No-1. Γεγονότα που τους ήθελαν το 1999 ως το πιο επιτυχημένο ντουέτο της Γηραιάς Αλβιώνας σύμφωνα με το διάσημο βιβλίο των ρεκόρ της Guinness.

Φωτορεπορτάζ Pet Shop Boys, Κ. Βήτα – Τετάρτη 28 και Πέμπτη 29 Ιουνίου 2000, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα

Με το “Angel Baby” να πλουτίζει αδρά το ρεπερτόριο των ήδη δημοφιλέστατων «Σούπερ Στέλλα» και “Buster Keaton” που είχαν προηγηθεί το 1999, ο Κωνσταντίνος Βήτα βγήκε στη σκηνή για ένα συμπαγές μισάωρο γύρω στις εννιά και τέταρτο και το κοινό τον υποδέχθηκε ως είθισται θερμά, υπέρ το δέον.

Ήταν δέκα και κάτι η ώρα που κατέκτησε τη σκηνή ωσάν καουμπόη ο ένας μπόη, ο ψηλός, με την καπελαδούρα του να έχει ασυνήθιστα μεγάλο γείσο. Ντυμένος με σουέτ κατάμαυρο κουστούμι, ο Neil Tennant ήταν στιλιστικά το άκρο αντίθετο του κολλητού συνοδοιπόρου Chris Lowe που έμοιαζε έτοιμος να ξεκινήσει τζόκινγκ έως την κορυφή του λόφου. Τον πρώτο πλαισίωναν τρεις αφροαμερικανοί ερμηνευτές στα δεύτερα φωνητικά, μια γυναίκα και δυο άντρες, ενώ κάπου στα μετόπισθεν, κρυμμένοι πίσω από τη γιγαντοοθόνη, ένας τυμπανιστής και ένας πληκτράς υπήρξαν οι αφανείς ήρωες της βραδιάς.

Ακολουθώντας τη γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή που θέλει τρία-τέσσερα τραγούδια από την πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά να συμπληρώνουν το πολυπόθητο greatest hits, το “Nightlife” στριμώχτηκε σοφά ανάμεσα από τα χιλιοπαιγμένα τους στανταράκια όπως το “Its’ A Sin” που μάλιστα “παντρεύτηκε” με το “I Will Survive” της Gloria Gaynor, τα “Domino Dancing” και “Suburbia”, αφήνοντας στο “West End Girls” την απαραίτητη πρωταγωνιστική θέση του encore παρέα με τη διασκευή του “Go West” των Village People.

Για δες όμως που παρέα με όλα αυτά που χαρακτηρίζουν την παντοκρατορία τους ως αστέρες της ανέμελης χορευτικής pop, της ομοφυλοφιλίας και της κιτς αισθητικής, οι Tennant & Lowe σήκωσαν τη φωνή τους ως ευαισθητοποιημένοι και πολιτικοποιημένοι καλλιτέχνες στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου για πολλοστή φορά στην πολύχρονη καριέρα τους, δηλώνοντας απερίφραστα και επανειλημμένα την αντίθεσή τους στην πρόσφατη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Τη μια επικαλούμενοι το κομβικό τραγούδι τους “The Most Incredible Thing” δημοσιεύοντας συνάμα μια «πειραγμένη» φωτογραφία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Την άλλη με επιλεγμένες σκηνές από την θρυλική ταινία “Battleship Potemkin” του Sergei Eisenstein δίπλα στο “After All (The Odessa Staircase)”. Όπως και δηλώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που απαιτούν «σεβασμό σε όλους τους γενναίους Ρώσους που διαμαρτύρονται για τη φασιστική εισβολή του Πούτιν στους γείτονές τους στην Ουκρανία. Και ακόμη περισσότερος σεβασμός στους αμυνόμενους στην Ουκρανία». Ρισπέκτ!