Τα νέα άλμπουμ των Monophonics, The Black Keys, Muse, Rammstein και οι επανακυκλοφορίες των Neil Young και Eric Clapton.
Υπάρχει στην πόλη Vernal της Γιούτα ένα μικρό μοτέλ, που λέγεται Sage. Εκεί, ένας συγγραφέας γράφει σε μια παλιομοδίτικη Maplefield ένα μυθιστόρημα γεμάτο έρωτα, πάθος, θυμό και παραφορά. Εκεί, μια νεαρή καμαριέρα μελαγχολεί καθώς σκέφτεται τη ζωή της στη μέση του πουθενά. Εκεί, ένας ληστής τράπεζας αναρωτιέται αν τον έχει εντοπίσει η αστυνομία. Εκεί, οι Monophonics, αρκετά κοντά αλλά και αρκετά μακριά από τον τόπο καταγωγής τους, τη Bay Area του Σαν Φρανσίσκο στήνουν το σκηνικό του πρώτου single “Warpaint”, από τον νέο τους δίσκο, που έρχεται στις 13 Μαΐου κι έχει για τίτλο του το όνομα αυτού του ιστορικού motel της αμερικανικής επαρχίας. Ο Kelly Finnigan και η σύγχρονη soul παρέα του στον έκτο δίσκο τους από το 2007, χρησιμοποιούν και πάλι υλικά που γνωρίζουν καλά όσοι τους υποστήριξαν φανατικά -και στην Ελλάδα- τα τελευταία χρόνια.
Άλλο ένα συγκρότημα, εξίσου αγαπητό στην Ελλάδα, που επιστρέφει ακριβώς έναν χρόνο μετά την προηγούμενη δουλειά του, είναι οι Black Keys. Αν το “Delta Kream” περιείχε μόνο διασκευές τραγουδιών από τον κόσμο των blues -και μάλιστα από τις σκληρότερες εκφάνσεις του- το “Dropout Boogie” περιλαμβάνει αποκλειστικά συνθέσεις του ντουέτου Auerbach/Karney, οι οποίοι μάλιστα υπόσχονται και πάλι σκληρό ήχο, που θα παραπέμπει στις πρώτες ηχογραφήσεις της μπάντας. Το “Wild Child” δείχνει απολύτως τις διαθέσεις και την κατεύθυνση του νέου δίσκου. Το “Dropout Boogie” κυκλοφορεί -κι αυτό, ακριβώς- στις 13 Μαΐου.
Ο Neil Young έρχεται με την επανακυκλοφορία σε box set τεσσάρων ακόμη δίσκων του, που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του 1980. Πρόκειται για δίσκους που δεν θεωρήθηκαν από τους καλύτερους του καναδού μουσικού, παρότι είχαν εξαιρετικές στιγμές. Πρόκειται για το folk “Hawks And Doves”, το σκληρό “Reactor”, το bluesy/jazzy -με τους Bluenotes- “This Note’s For You” και το “Eldorado”, ένα ep, που είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή μόνο στην Ιαπωνία και τη Νέα Ζηλανδία.
Έχουμε πολύ μέλλον μέχρι τότε αλλά επειδή πάντα οι κυκλοφορίες της Mobile Fidelity έρχονται σε περιορισμένα αντίτυπα, οι φανατικοί του Eric Clapton που έχουν γερά hi-fi, καλό είναι να σπεύσουν να προπαραγγείλουν την audiophile -όπως πάντα- έκδοση της εταιρείας στο “Unplugged”, που οι τυχερότεροι -και μεγαλύτεροι- από εμάς είχαν παρακολουθήσει από το MTV τον Ιανουάριο του 1992. Μαύρο βινύλιο, 45 στροφές και αριθμημένο box set, για ένα από τα πιο ιδιαίτερα albums του σπουδαίου βρετανού μουσικού.
Πρέπει να ομολογήσω ότι οι Muse δεν με άγγιξαν ποτέ ιδιαίτερα, με εξαίρεση τα πρώτα ένα ή δύο albums τους, την εποχή δηλαδή που συμμετείχαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο σ’ αυτό το ιδίωμα, που ονομάζαμε εκείνη την εποχή brit pop. Καθώς οι δεινοσαυρικές ενορχηστρώσεις περισσότερο με ενοχλούν παρά με ελκύουν, απέτυχα να τους παρακολουθήσω στις αρχές των zeros, όταν υπέγραψαν με πολυεθνική. Δεν με μάγεψε διόλου ούτε το ολοκαίνουργιο “Compliance” από το επερχόμενο -στα τέλη του Αυγούστου- “Will Of The People” αλλά κάνει τόση φασαρία, που είναι αδύνατο να το αγνοήσει κανείς.
Αν και ο ήχος των Rammstein με είχε κουράσει περίπου την ίδια εποχή που με κούρασαν και οι Muse, λίγο μετά το “Mutter”, δηλαδή, βρίσκω το “Zeit” που προλογίζει το ομώνυμο υπό έκδοση album -στα τέλη Απριλίου- συγκλονιστικό και κορυφαίο! Έτσι προπαρήγγειλα μερικές από τις εκδόσεις του νέου τους δίσκου και περιμένω υπομονετικά, παίζοντας στην επανάληψη το ομώνυμο κομμάτι από το 10ιντσο, που ήδη κυκλοφορεί.
Όχι, η Clara Mann δεν είναι κάποια αποκάλυψη, κάποια καινούργια μεγάλη φωνή στην ιστορία της μουσικής, έρχεται όμως από την πατρίδα μου το Μπρίστολ, κουβαλώντας απόλυτα την αύρα της πόλης. Έτσι, την αγάπησα βαθιά κι είπα να γράψω δύο λέξεις για το mini album “Consolations”, έναν γλυκό και τρυφερό δίσκο, που φέρνει στο μυαλό την ομίχλη του Μπρίστολ κι ένα βαθύ εσωτερικό τραύμα.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Να μη μας ξεφύγει για κανένα λόγο το “Could We Be More” των Kokoroko, αυτού του απίθανου σχήματος της νέας σκηνής της jazz του Λονδίνου! Κυκλοφορεί από την Brownswood του Gilles Peterson.
14°
