Calexico: Πώς ακούγονται στο νέο τους άλμπουμ «El Mirador»

Για να φτάσεις από την Τουσόν της Αριζόνα μέχρι τα σύνορα με το Μεξικό, χρειάζεσαι λίγο περισσότερο από μία ώρα. Έτσι, την εποχή που ο Joey Burns και ο John Convertino μεγάλωναν στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αριζόνα, αν φυσούσε νοτιοανατολικός άνεμος, είναι πιθανόν να έφταναν στ’ αυτιά τους οι τρομπέτες των mariachi. Σε κάθε περίπτωση, το Μεξικό διέθετε πάντα ένα ιδιαίτερο εξωτικό άρωμα και είχε τη δύναμη να μαγνητίζει Αμερικανούς και Ευρωπαίους με τον αρχαίο του πολιτισμό, με το ταμπεραμέντο των ανθρώπων, με τα χρώματα των ρούχων και με τη μουσική που μετέφερε έντονα τα πάθη αυτού του τόπου. Όταν οι Calexico ξεκινούσαν, πίσω στο 1996, η αμερικανική παράδοση είχε τον πρώτο λόγο στη μουσική τους –άκουγες έντονα σε πρώτο επίπεδο τον ήχο των σκονισμένων δρόμων της αμερικάνικης επαρχίας– όμως από κάτω κρυβόταν μια ιδιαίτερη σχέση με τα σύνορα που έμελλε να τους καθορίσει: «Past the borders beyond the hill, through seasons of nothing» («Sanchez» από το «Spoke»). Ακόμη κι αν αλληθώριζαν προς την πλευρά του Λος Άντζελες –της πιο κοντινής μεγαλούπολης– το έκαναν με τον αέρα που τους έδιναν επαμφοτερίζοντα σχήματα, όπως οι Love –τους οποίους οι Calexico διασκεύασαν με επιτυχία– από τη δεκαετία του 1960. Στις 8 Απριλίου κυκλοφορεί το καινούργιο τους album, που λέγεται «El Mirador» και στο οποίο συμμετέχουν ο Sergio Mendoza, η Gaby Moreno και ο Jairo Zavala, που αναμένεται να δώσουν έντονο –και πάλι– λατινοαμερικάνικο χρώμα στον δίσκο. Από τα δύο τραγούδια που το συγκρότημα έχει αποκαλύψει, το ομώνυμο έχει έντονες επιρροές από τη Λατινική Αμερική, την ώρα που το «Harness The Wind» είναι σαφώς δυτικότερο και πολύ όμορφο.

Πάει πολύς καιρός από τότε που διάβασα τις «Κυριακές το Καλοκαίρι» της Μαριαλένας Σεμιτέκολου. Θυμάμαι αυτήν την έντονη γεύση καλοκαιρινής ατμόσφαιρας που άφηνε το βιβλίο, ανάγνωσμα ιδανικό για τις καλές αλλά και τις δύσκολες στιγμές της πιο ζεστής εποχής. Έτσι, μόλις έπεσε στα χέρια μου το καινούργιο της βιβλίο, η «Ακουαρέλα», που κυκλοφορεί και πάλι από τον Ίκαρο, την ξεκίνησα αμέσως. Μ’ αρέσει πολύ που η Σεμιτέκολου δεν καταπιάνεται με μεγάλες ιδέες, μένει στην καθημερινότητα, μα την ίδια στιγμή ξετρυπώνει μνήμες αλλά και δημιουργεί ερωτήματα υπαινισσόμενη απαντήσεις για το πριν αλλά και το τώρα…

Το θέμα με τον Burial δεν είναι ότι σου αρέσει ή ότι τον θεωρείς σημαντικό ή ότι πάντα θέλεις να δεις τι καινούργιο ετοιμάζει. Είναι ότι ακούγοντας έναν καινούργιο δίσκο –ή ακόμη κι έναν παλαιότερο– βυθίζεσαι σ’ ένα παντοδύναμο ambience και χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Το «Antidawn» ep είναι για μία ακόμη φορά σκοτεινό, απόκοσμο και γοητευτικό, είναι για μία ακόμη φορά ένα μεγάλο εσωτερικό ταξίδι που είναι απαραίτητο να κάνεις.

Έχουν περάσει 36 χρόνια από το ντεμπούτο των Cowboy Junkies, εκείνο το άγουρο «Whites Off Earth Now», και 34 από εκείνο το εκθαμβωτικό «Trinity Sessions», η μπάντα υπάρχει ακόμα, η φωνή της Margo Timmins εξακολουθεί να είναι εντυπωσιακή και τα δύο αδέλφια της, ο Michael και ο Peter, εξακολουθούν να στήνουν εκείνες τις ακουστικές τελετουργίες που έκαναν την καναδέζικη μπάντα αγαπητή στους εραστές του ακουστικού post folk ήχου. Ανήμερα την 25η Μαρτίου κυκλοφορούν μια συλλογή με 9 από τις διασκευές που έκαναν τα προηγούμενα χρόνια, μαζί με μερικές καινούργιες με τον τίτλο «Songs Of The Recollection».

Μία από τις πιο εντυπωσιακές σειρές επανέκδοσης σε βινύλιο από την ιστορική εταιρεία της jazz, Blue Note, είναι η σειρά Tone Poet. Πρόκειται για βινύλια 180 γραμμαρίων με ιδιαίτερα προσεγμένα σκληρά εξώφυλλα και με σπουδαίες επανεκδόσεις, όπως οι σχετικά πρόσφατες «Tippin’ The Scales», του Don McLean, «Curtain Call» του Hank Mobley, «Out Of The Blue» του Sonny Red και «For Django» του Joe Pass. Δεν πρόκειται για οικονομική σειρά, αλλά η ποιότητα της επανέκδοσης είναι τέτοια που αξίζει το… χρήμα και τον κόπο.

Υ.Γ.: To 72o album του Willie Nelson θα λέγεται «A Beautiful Time» και θα κυκλοφορήσει στις 29 Απριλίου, ημέρα των 89ων γενεθλίων του!