Παλιά και νέα

America, America

Ό,τι περάσαμε εμείς με τις ρεμπέτικες κομπανίες, το ζουν τώρα (τηρουμένων των αναλογιών) οι ΗΠΑ με την “americana”. Η βασική διαφορά βέβαια είναι πως οι μουσικοί της σύγχρονης americana –συνήθως– γράφουν πρωτότυπα τραγούδια και δεν αναπαράγουν το παρελθόν, όπως έκαναν οι κομπανίες πριν αποφασίσουν να γράψουν «νεο-ρεμπέτικα» με καταστροφικά αποτελέσματα (αντίστοιχα με αυτά των «νεο-δημοτικών» και των «νεο-νησιώτικων»).

Το θέμα είναι πως και η americana αναβιώνει το εμβληματικό μουσικό παρελθόν που βασίζεται στην country, στους ήχους από τα Απαλάχια Όρη, στο bluegrass και σε ό,τι άλλο μπορεί να μπει κάτω απ’ το γενικό όρο American Roots Music. Δεν παύει όμως να είναι κι αυτή μια αντιγραφή, μια προσπάθεια αναβίωσης ενός είδους που το γέννησαν οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Τώρα πια δεν έχει βάση, όπως δεν έχουν τα (σύγχρονα) blues, τα tango ή τα ρεμπέτικα. Κι αν οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να πουν την παλιά ιστορία μ’ έναν καινούργιο τρόπο κι απλώς την αντιγράφουν, τότε τι νόημα έχει; Και η americana περισσότερο αντιγράφει παρά φέρνει νέες ιδέες στην αμερικάνικη μουσική παράδοση.

  Magnolia Electric Co. - Josephine * * *

Αγνή, ειλικρινής, αληθινή americana, απέριττα στολισμένη και με αισθητική concept album που την αφιερώνουν στον μπασίστα Evan Farrell (που συνεργαζόταν μαζί τους στις συναυλίες). O Jason Molina και οι πολύ καλοί μουσικοί του ψιλοκεντάνε ένα ακόμη άλμπουμ που διαθέτει τα απαραίτητα.

  Pink Mountaintops - Outside Love * *

Το side project του Stephen McBean (Black Mountain) φτάνει στο 3ο άλμπουμ με τη φόρμα να υπερτερεί της έμπνευσης αλλά και τη μελαγχολία να ποτίζει τα πάντα. Ενας «μουσικός τοίχος»  συνοδεύει τις συνθέσεις, δείγματα ταλέντου κι έμπνευσης υπάρχουν εδώ κι εκεί, αλλά αυτή η «μουσική νουβέλα» τελειώνει χωρίς να προλάβει να μην είναι βαρετή.

  Monsters of Folk - Monsters of Folk * * * *

Οι “Crosby, Stills, Nash & Young” του 21ου αιώνα βρίσκονται ήδη on the road και μας θυμίζουν πόσο γοητευτικά μπορεί να είναι τα φωνητικά. Μια εξαιρετική παρέα (ο Jim James από τους My Morning Jacket, o M. Ward και οι Conor Oberst & Mike Mogis από τους Bright Eyes) έφερε τα ξεχωριστά συστατικά για έναν απολαυστικό, μελωδικό, λυρικό folk δίσκο με pop στοιχεία και σημερινή αύρα. Οι παρέες γράφουν ιστορία.

Η επανασύνδεση της εβδομάδας

Αφού μας τέλειωσαν τα συγκροτήματα από τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, τώρα έχουν αρχίσει να επανασυνδέονται από τα 90s. Σε λίγο θα διαλύονται το πρωί και το βράδυ θα είναι και πάλι μαζί. Οι Pavement έχουν να βρεθούν από το 1999, οι σόλο απόπειρες των μελών του γκρουπ πήγαν κατά διαόλου, οι πρόσφατες επανακυκλοφορίες των δίσκων τους προκάλεσαν το ενδιαφέρον της νεότερης γενιάς, που διαπιστώνει πως αυτά που κάνουν τώρα τα καινούργια indie συγκροτήματα γίνονταν και πριν από 15-20 χρόνια, οπότε... why not? Άντε και καλές δουλειές. 

  Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε...

Μετά από τις απανωτές σφαλιάρες του καλοκαιριού οι οργανωτές συναυλιών επιστρέφουν στα συνήθη, πράγμα που σημαίνει: μπόλικο heavy metal, τσεκαρισμένα ονόματα, φτηνές συναυλίες επαρχιακής νοοτροπίας, ξεπεσμένα γκρουπ. Προσπαθήσαμε το καλοκαίρι να το παίξουμε Ευρωπαίοι αλλά δεν μας βγήκε. Το ελληνικό κοινό αντιδρά μόνο σε συγκροτήματα με μια 20ετία (τουλάχιστον) στην πλάτη τους και είναι απρόθυμο να συντονιστεί με την τρέχουσα μουσική πραγματικότητα. Περιμένει το τώρα να γίνει... τότε κι έτσι μόνο αποφασίζει να μπει (και αν). Έτσι και οι οργανωτές, σοφά πράττοντες, μας ξανα-ξανα-φέρνουν αυτά που ξέρουμε ή αυτά που μπορούμε να καταναλώσουμε χωρίς να μας πειράξουν: Paradise Lost, Nouvelle Vague, W.A.S.P., Gogol Bordello, Clan of Xymox, NVN Nation, Band of Holy Joy, Ulver, Blue Oyster Cult, Amorhis, ZZ Top, Tokyo Hotel, Sonics αλλά και Beyonce. Οι Scorpions πού είναι;