Stromae: Ο pop star από το Βέλγιο που δεν έχεις συνηθίσει

Τα μεγάλα αστέρια της pop κυκλοφορούν δίσκους κάθε ένα ή δύο χρόνια. Στο ενδιάμεσο κάνουν περιοδείες και η μια ενασχόληση τρέφει την άλλη: γράφεις έναν δίσκο, παίζεις σε κοινό, σε μαθαίνει πιο πολύς κόσμος, βγάζεις άλλον δίσκο και πάει λέγοντας. Η περίπτωση του Stromae είναι απολύτως διαφορετική: κάνει μια μεγάλη επιτυχία το 2010, αργεί 3 χρόνια να βγάλει καινούργιο album, τα πηγαίνει πολύ καλά εμπορικά και μ’ αυτό και περνούν άλλα 9 μέχρι το τρίτο. Εντάξει, είχε μια σοβαρή περιπέτεια υγείας που ξεκίνησε ως παρενέργεια του φαρμάκου Lariam, που χρησιμοποιείται για να καταπολεμήσει τη μαλάρια. Παρουσίασε έντονο άγχος, που στο τέλος περιορίστηκε σε ορισμένες κρίσεις πανικού, όμως ο συγκεκριμένος μουσικός ανήκει σε ένα είδος pop star που δεν νοιάζεται για την έννοια του pop star. Πέρα από το instant hit «Alors On Danse», το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε σε αυτόν τον βέλγο μουσικό, που έχει καταγωγή από τη Ρουάντα και κάνει μεγάλη καριέρα στη Γαλλία, είναι το όνομα που έχει υιοθετήσει. Αντί για Paul van Haver διαλέγει να λέγεται Stromae, λέξη που αποτελεί ανασυλλαβισμό της λέξης «Maestro» κατά τη verlan, πρακτική που συνηθίζεται στη γαλλική slang και θυμίζει –για όποιον τα έχει ζήσει– τα δικά μας ποδανά της δεκαετίας του 1980. Το θέμα με τον Stromae είναι ότι έχει δύο καταπληκτικά singles, τα «Sante» και «L’ Enfer», που προλογίζουν με τον καλύτερο τρόπο το «Multitude», το τρίτο του album, που κυκλοφορεί στις 4 Μαρτίου. Αν κρίνουμε από τα δύο αυτά κομμάτια, θα πρόκειται για τον καλύτερο έως τώρα δίσκο του Βέλγου μουσικού, που πολλοί συσχετίζουν με τον Jacques Brel.

Στις 2 Απριλίου του 1980, 20 αστυνομικοί αποφάσισαν να εισβάλουν στο Black And White Café της συνοικίας St. Paul’s στο Μπρίστολ. Αφού κουβάλησαν τη μισή κάβα του μαγαζιού στο αυτοκίνητό τους, ένας νεαρός άρχισε να φωνάζει ότι, σ’ ένα σπρώξιμο που έγινε, οι αστυνομικοί τού έσκισαν το παντελόνι. Εκείνη τη μέρα ξεκίνησε μια άγρια εξέγερση στη συνοικία, που, καθώς κατοικείτο κυρίως από μαύρους, έφερε στην επιφάνεια για την πόλη –πολύ νωρίς για ολόκληρη τη Βρετανία– τη μουσική του hip hop, που είχε αρχίσει να αποδίδει τους πρώτους σημαντικούς καρπούς στη Νέα Υόρκη. Μεχρι εκείνη τη στιγμή, το Μπρίστολ ανέπνεε στους ρυθμούς του punk που, λόγω του έντονου μαύρου στοιχείου, συνδεόταν με ένα ιδιόρυθμο funk, για να γεννηθούν σχήματα όπως οι Rip Rig And Panic. Απόγονοι ολόκληρης αυτής της παράδοσης, και μάλιστα της πιο δυναμικής πλευράς της, μοιάζουν να είναι οι Ree-Vo, που κυκλοφόρησαν μόλις ένα cd, το «Dial R for Ree-Vo», και ετοιμάζουν –για τους πιο φετιχιστές από εμάς– το σαρανταπεντάρι «Space-Box», που σκοτώνει.

Οκτώ άτομα από το Birmingham της Alabama, που παίζουν γνήσια νότια soul, έρχονται να συναντήσουν τον ήχο του Durand Jones και των Indications. Πρόκειται για τους St. Paul And The Broken Bones. Κυκλοφορούν έναν φανταστικό δίσκο, το «Alien Coast», και βγάζουν έναν παθιασμένο παλιομοδίτικο ήχο που δεν χορταίνεις ν’ ακούς.

Η Taeko Onuki δημιούργησε το 1973 μαζί με τον Tatsuro Yamashita τους Sugar Babe, ένα σχήμα που κυκλοφόρησε τον αριστουργηματικό δίσκο «Songs» το 1975, έναν δίσκο που σηματοδότησε το άνοιγμα της γιαπωνέζικης μουσικής στους ήχους της παγκόσμιας pop. Η μπάντα διαλύθηκε έναν χρόνο αργότερα, αλλά η Onuki συνέχισε ως solo τραγουδίστρια κι έγινε η πρώτη γυναίκα singer-songwriter της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Σε μερικές ημέρες επανακυκλοφορούν από τη Sony Japan σε βινύλιο μερικοί από τους πιο σημαντικούς δίακους της.

ΥΓ: Οι Khruangbin με κέρδισαν στο πρώτο άκουσμα. To garage ήταν ένα ιδίωμα που πάντα με τραβούσε, λόγω των απλών ηχητικών του μοτίβων. Τα συγκροτήματα που αποτελούνταν αποκλειστικά από κοπέλες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για μένα, ακόμη κι αν επρόκειτο για τις Shaggs. Το ντεμπούτο album των Los Bitchos λέγεται «Let The Festivities Begin» και σχετίζεται με όλα τα παραπάνω, πλην –ευτυχώς– των Shaggs.