John Mayall: Τα blues και το πάθος στα 89

Ο David Bowie έλεγε ότι, «όταν μεγαλώσεις, τα ερωτήματα που έχεις να αντιμετωπίσεις, περιορίζονται σε δύο: πόσος χρόνος σού μένει και ποια είναι τα πράγματα που αξίζει να κάνεις στο τελευταίο σου διάστημα». Την ίδια απάντηση που έδωσε εκείνος –στο video clip του «Lazarus» τον βλέπουμε να γράφει με μανία– δίνει και ο John Mayall. Στα 89 του κυκλοφορεί ένα μανιασμένο «The Sun Is Shining Down», που είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει κάνει εδώ και πολλές δεκαετίες. Παρενθετικά, πρέπει να πω ότι υπάρχει πάντα ένα ζήτημα σε σχέση με τους δίσκους των μουσικών που έχουν φτάσει σε μια κάποια ηλικία, ειδικά εκείνων που έχουμε αγαπήσει. Μήπως τοποθετούμαστε πιο πολύ συναισθηματικά απέναντι στα albums της όψιμης ωριμότητας; Τι συμβαίνει, για παράδειγμα, στο «Barn» του Neil Young, ενός απόλυτα αγαπημένου μουσικού για μένα; Φυσικά και δεν είναι ένα σπουδαίο album. Φυσικά και η φωνή του Young έχει πέσει πολύ. Από την άλλη, έχει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια και πολύ καλά παιξίματα, τόσο από τους Crazy Horse όσο και από τον ίδιο τον Young. Χρειάζεται κόπος για να τον τοποθετήσεις εκεί όπου πραγματικά του αξίζει: ένας μέτριος δίσκος για τον Young, ένας δίσκος που θα κρατήσεις δύο ή τρία τραγούδια, αλλά που θα τον αγοράσεις, επειδή έχεις «όλους τους δίσκους του», όπως έλεγε ο αγαπημένος Μπάμπης Αργυρίου, που έφυγε πρόσφατα. Με τον Mayall δεν συμβαίνει το ίδιο: Φτιάχνει μια από τις καλύτερες μπάντες που είχε ποτέ: τον Mike Campbell από τους Heartbreakers, τον Marcus King, τον Buddy Miller, τον Scarlet Rivera, τον κιθαρίστα του ηλεκτρικού Chicago, Melvin Taylor, τον Jake Shimabukuro και το ηλεκτρικό γιουκαλίλι του κι επιπλέον ένα βασικό σχήμα που περιλαμβάνει τον Greg Rzab στο μπάσο, τον Jay Davenport στα τύμπανα και την απίθανη Carolyn Wonderland στην κιθάρα, που ηχογραφεί για την Alligator. Επιπλέον, τα blues έχουν το χαρακτηριστικό ότι δεν χρειάζεται να είσαι νέος για να τους δώσεις το σωστό συναίσθημα. Αντίθετα, δεν είναι λίγοι οι bluesmen που μεγαλούργησαν σε μεγάλη ηλικία. Έτσι, ο Mayall είναι ο γερόλυκος που ενορχηστρώνει με έμπνευση, φυσάει τη φυσαρμόνικα σχεδόν όπως παλιά, γράφει σπουδαία τραγούδια και τραγουδάει με απίστευτο πάθος. Ο δίσκος κυκλοφορεί από τη Forty Below του παραγωγού του δίσκου, Eric Corne, και, αν τον αγοράσετε από το site της εταιρείας, θα τον βρείτε και σε υπογεγραμμένο μπλε βινύλιο.

Η φωνή που σημάδευε κατευθείαν στην καρδιά την εποχή του grunge, σε εκείνα τα ταραγμένα nineties, δεν ήταν ίσως η φωνή του Kurt Cobain αλλά η φωνή του Eddie Vedder των Pearl Jam. Πάνε 10 χρόνια και κάτι από τότε που κυκλοφόρησε τα «Ukulele Songs», και τώρα επιστρέφει με το «Earthling». Έχουμε τρία τραγούδια στη διάθεσή μας από το καινούργιο album και μαζί τη διασκευή του «Drive» των R.E.M. από τη μουσική της ταινίας «Flag Day» (βλ. και Spotify λίστα πιο κάτω).

Λέγονται Yard Act, έρχονται από το πουθενά -από κάποιο προάστιο του Leeds, δηλαδή- κι εκφράζουν με τον πιο έντονο τρόπο την Αγγλία της μετα-brexit εποχής. Επιρροές από no wave και Sonic Youth, hip hop, punk κι ένας χαρισματικός frontman, o James Smith, που αποτελεί τη συνισταμένη του David Byrne των Talking Heads και του συνονόματού του Mark E. Smith των Fall. Το «The Overload» είναι εντυπωσιακό, μα ίσως ο Smith χρειαστεί στο μέλλον λίγο πιο arty μουσικό background, έτσι ώστε να απαλλαγεί από μερικά παιδικά παιξίματα και να στείλει το όλο πράγμα όσο ψηλά του αξίζει.

Δεν με είχε εντυπωσιάσει στα προηγούμενα album της η Erin Rae. Όμως το κορίτσι από το Nashville, στο επερχόμενο «Lighten Up» με την παραγωγή του Jonathan Wilson, φαίνεται να γράφει πολύ όμορφα post-country τραγούδια, να τα ενορχηστρώνει εξαιρετικά και να παρουσιάζει έναν πανέμορφο δίσκο.

Υ.Γ.: Επανακυκλοφορούν μερικοί από τους καλύτερους δίσκους του μεγάλου pop ειδώλου της Γαλλίας Johnny Hallyday. To «Johnny 70» έρχεται σε ένα επαυξημένο box set που αξίζει τον κόπο…