Πίτσα Γλυκόριζα: Η Καλιφόρνια, η Μουσική, ο Έρωτας και μια ταινία

Ένας μονομανής είναι αρκετά μονομανής όταν βρίσκεται μπροστά σε μια όψη της ζωής (ή της τέχνης) που δεν αποτελεί τη μονομανία του και βρίσκει τον τρόπο να πιάσει αυτή την όψη από την πτυχή που άπτεται της μονομανίας του. Εξηγούμαι: Έπρεπε πρώτα να διαβάσω τα περιεχόμενα του soundtrack της ταινίας “Licorice Pizza” κι ύστερα να ασχοληθώ με την ταινία την ίδια. Πρόκειται λοιπόν για το νέο φιλμ του Paul Thomas Anderson που αφηγείται την ιστορία της Alana Kane (Alana Haim) και του Gary Valentine (Cooper Hoffman), που μεγαλώνουν και ερωτεύονται κάπου στην Καλιφόρνια των early seventies. Ο τίτλος έρχεται από το όνομα ενός δισκοπωλείου, πράγμα που είναι ιδιαίτερα συγκινητικόγια ένα μονομανή. Διαβάζω ότι και η ταινία είναι συγκινητική αλλά δεν έχω καταφέρει να τη δω ακόμα. Στο φιλμ εμφανίζονται επίσης οι Sean Penn, Bradley Cooper, Tom Waits Benny Safdi. Ο Johnny Greenwood των Radiohead γράφει την αυθεντική μουσική και ο ίδιος ο Anderson διαλέγει τα πολλά και σπουδαία τραγούδια. Έχουμε Nina Simone, Chico Hamilton, Sonny and Cher, Doors, McCartney, Bowie, Donovan, Gordon Lightfoot, Blood, Sweat & Tears, Taj Mahal, σπουδαία πράγματα δηλαδή. Η σκηνοθεσία του Anderson -αν διαβάζω σωστά ανάμεσα στις γραμμές- παίζει πολύ με τη νοσταλγία, τη vintage αισθητική και μ’ εκείνο το θαμπό φως των φωτογραφιών που τραβούσαν εκείνη την εποχή οι αυτόματες Kodak, πράγμα πολύ θετικό. Βάζω τον δίσκο στο πικάπ κι αρχίζω να ψάχνω τις αίθουσες…

Ανήκω στη γενιά που έψαχνε μετά μανίας τα ράφια των δισκοπωλείων -κυρίως στην Αγγλία- με την κρυπτική ένδειξη “Aussie/Nzie Indie”. Το κρυπτόλεξο αναφέρεται στο αυστραλέζικο (Aussie) και το Νεοζηλανδέζικο (Nzie) ανεξάρτητο rock (indie), εκείνο που μεγαλουργούσε στα 80s με σχήματα όπως οι Triffids (στην Αυστραλία) και οι Chills (στη Νέα Ζηλανδία). Ήμουν από εκείνους που είχαν πληρώσει καλά λεφτά τη συλλογή “Tuatara”, που συγκέντρωνε τα σπουδαιότερα ονόματα της νεοζηλανδέζικης σκηνής και που σήμερα θεωρείται κορυφαία από τους fans του ήχου της εποχής. Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, παθαίνω πλάκα με τους Yumi Zouma, που μοιράζονται ανάμεσα στο Christchurch, τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι και κυκλοφορούν τον Μάρτη -αστεία, αστεία- τον 5ο ολοκληρωμένο δίσκο τους. Αν κρίνω από τα 3 τραγούδια που έχουν αποκαλυφθεί, εγκαταλείπουν τον ηλεκτρονικότερο ήχο προς χάριν μιας πιο mainstream pop αισθητικής, που φέρνει στο μυαλό τις τρυφερότερες των αναζητήσεων σχημάτων όπως οι Chills. Είναι τραγικά νωρίς ακόμα αλλά νιώθω ότι το “Present Tense” βάζει από τώρα υποψηφιότητα για τα καλύτερα του 2022.

Δεν είμαι από εκείνους που έπαθαν την υπέρτατη πλάκα με το “Mixing Colours”, το album που ηχογράφησαν μαζί ο Brian με τον Roger Eno για την Deutsche Grammophon. Εντυπωσιάστηκα όμως από τη συμμετοχή τους στο “Winter Tales”, τον δίσκο της μεγάλης γερμανικής εταιρείας που κυκλοφόρησε ενόψει των Χριστουγέννων. Η διασκευή του “O Holy Night” ως “Wanting To Believe” ήταν εξαιρετική. Έτσι, περιμένω τώρα με αγωνία το “The Turning Year”, το προσωπικό του Roger, που έρχεται τον Απρίλιο. Για την ώρα, έχει εμφανιστεί ένα και μόνο ένα πολύ καλό κομμάτι στη σελίδα της ιστορικής γερμανικής εταιρείας.

Όσοι αγαπούν τους singer/songwriters που αυτοκτόνησαν ήπέθαναν πρόωρα στη δεκαετία του 1970, έχουν σίγουρα μεγάλη αδυναμία στον Harry Chapin. Έζησε μόλις 39 χρόνια και από το 1972 έως το 1978 ηχογραφούσε για την Elektra, την ιστορική αμερικάνικη εταιρεία. Επανακυκλοφορούν τώρα σε ένα εξαπλό box οι δίσκοι που είχε κάνει ο Chapin στα seventies αι αν σου αρέσει έστω και λίγο ο Νεοϋορκέζος μουσικός, είναι μοναδική ευκαιρία να τους αποκτήσεις.

“Skinty Fia” θα λέγεται το νέο album των Fontaines D.C. Έχουν αποκαλύψει μόνο το “Jackie Down The Line” για την ώρα, μα δεν θα σας πω για το ίδιο το τραγούδι αλλά γιατην εκπληκτική προφορά του Grain Chatten. Ιρλανδία βλέπεις…

Υ.Γ.: Μεγάλο τραγούδι το “Funny Girl” από το επερχόμενο album του Father John Misty. Για ολόκληρο τον δίσκο, θα τα πούμε σύντομα!