Renaissance Girl: Η Αλεξάνδρα Κλάδη παρουσιάζει το νέο της τραγούδι και γράφει για τo 3D animated φιλμ που δημιούργησε η Θένια Κουρέλη.
Βρήκε το στιχουργικό θάρρος να μιλήσει για τη γενιά της σε ένα από τα πρώτα της τραγούδια, «Στην τηλεόραση μπροστά». Σε έναν κόσμο γεμάτο νούμερα και μηδενικά που θέλουν να γίνουν νούμερο ένα, η Αλεξάνδρα Κλάδη μεγάλωσε με την επιθυμία να γίνει μουσικός. Τα έχει καταφέρει με πολλές στερήσεις και καμία έκπτωση, με μια επιμονή να αδιαφορεί για τη hip πλευρά των πραγμάτων, μια επιμονή που σπανίζει. Έγραψε τραγούδια για τον έρωτα από τη γυναικεία σκοπιά, για την Αθήνα όπως τη βλέπει μία φοιτήτρια από έναν άλλο τόπο, για τις στιγμές της ζωής που κρατάς όταν χαμηλώνεις το παράθυρο ενός αυτοκινήτου, πετάς τα ρούχα σου σε κάποιο νησί ή προσπαθείς να ζεσταθείς σε έναν παγωμένο χειμώνα. Έχοντας συνεργαστεί με αρκετούς ταλαντούχους μουσικούς της χώρας, διδάσκοντας μουσική σε σχολές και σχολεία, μιλώντας με pop τρόπο για τη θεωρία της μουσικής και τη μουσική γενικότερα στο κανάλι της στο YouTube, γράφοντας εξειδικευμένα βιβλία μουσικής και χαρούμενα μουσικά παραμύθια για παιδιά, όπως το πρόσφατο «Λήδα η φυσαλίδα» που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο, σου δίνει πάντα την εντύπωση ενός nerd girl με παράλληλες ζωές.
Δημιουργώντας ένα τραγούδι για τους ανθρώπους που η εξειδίκευση δεν τους ταιριάζει, η Αλεξάνδρα Κλάδη βρήκε την ευκαιρία να οπτικοποιήσει το τραγούδι «Renaissance Girl», και εμπιστευόμενη τη σκηνοθέτρια Θένια Κουρέλη, συνεργάτιδα από τα πρώτα της βήματα, μας παρουσιάζει ένα 3D animation video clip.
Η Αλεξάνδρα Κλάδη γράφει για τη δημιουργία του «RenaissanceGirl»
«Τα Χριστούγεννα του 2017, όπως και κάθε Χριστούγεννα, τα πέρασα στο πατρικό μου στη Ζάκυνθο. Την περίοδο εκείνη, μόλις είχα κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ “Σαμπουάν” και ήδη το μυαλό μου ταξίδευε σε νέα πρότζεκτ. Το θέμα που με απασχολούσε περισσότερο ήταν το “σκόρπισμά” μου, σε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Μου άρεσε να γράφω μουσική, αλλά δεν με έβλεπα αποκλειστικά ως τραγουδοποιό. Μου άρεσε να τραγουδώ, αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να μου δώσω τον τίτλο της “τραγουδίστριας”. Μου άρεσε να γράφω βιβλία, αλλά δεν ένιωθα πως μπορώ να συστηθώ ως συγγραφέας. Μου άρεσε να διδάσκω, αλλά δεν μπορούσα να με δω μόνο ως καθηγήτρια. Μαζί με όλα τα παραπάνω, το ενδιαφέρον μου απλωνόταν και σε ένα σωρό άλλα πράγματα. Πολύ δύσκολο να “δεσμευτώ” σε κάτι συγκεκριμένο.
Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που ήταν πολύ καλοί σε ένα μόνο πράγμα. Που το τερμάτιζαν. Αλλά εγώ, δεν γινόταν να είμαι ένας από αυτούς και αυτό κάπως με στεναχωρούσε. Πού χωρούσα εγώ; Ποια είμαι; Σε τι είμαι καλή τελικά; What’s my thing?
Αυτές οι ερωτήσεις στριφογύριζαν συνεχώς στο μυαλό μου, ώσπου κάποια στιγμή, στον μαγικό κόσμο του YouTube, βρήκα ανθρώπους να μιλούν ακριβώς για αυτό: Για εκείνους τους ανθρώπους που η εξειδίκευση δεν τους ταιριάζει. Που κάνουν πολλά και διαφορετικά. Αυτοί είναι οι αναγεννησιακοί άνθρωποι, ή αλλιώς: “homo universalis”. Με αφορμή αυτές τις σκέψεις, στο δωμάτιο των παιδικών μου χρόνων και σε ένα παλιό ηλεκτρικό πιάνο, γεννήθηκε το “Renaissance Girl”.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, βάλθηκα να το ενορχηστρώσω. Το έφτασα σε ένα ικανοποιητικό σημείο, αλλά δεν το ολοκλήρωσα, του έλειπαν τα τύμπανα. Και έμεινε εκεί, μέσα σε έναν φάκελο στον υπολογιστή μου για περίπου δύο χρόνια.
Το 2019 βρισκόμουν στο στούντιο μαζί με τον Δημήτρη Μπέλλο και ηχογραφούσαμε το “Στέλλα”. Θεώρησα πως ήταν μια καλή ευκαιρία, να γράψουμε και τα τύμπανα στο “Renaissance Girl”. Φώναξα τον καλό μου φίλο και ντράμερ Φοίβο Κατσιφλώρο και ηχογραφήσαμε τα τύμπανα. Μετά από λίγες μέρες και καθώς κάναμε τη μίξη των τυμπάνων, μας επισκέφτηκε στο στούντιο ο Δημήτρης Καρασούλος, συνεργάτης και φίλος του Μπέλλου, να μας δείξει με μεγάλο ενθουσιασμό την καινούργια του πεταλιέρα. Όσο έπαιζε με τα ποντεσιόμετρα και τα φίλτρα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, του προτείναμε να παίξει πάνω από το κομμάτι. Τον ηχογραφήσαμε, και με αυτά τα κανάλια της κιθάρας, τελείωσε και η ενορχήστρωση. Το κομμάτι ήταν έτοιμο, αλλά το άφησα πάλι στο συρτάρι γιατί...
Τα live που ετοίμαζα εκείνον τον καιρό είχαν πολλά στοιχεία electronica και ένιωθα πως ένα (post) rock κομμάτι δεν ταίριαζε. Έτσι ξαναμπήκα στούντιο και το ενορχήστρωσα από την αρχή, αλλάζοντας bpm και κάνοντάς το dance electronica. Για κάποιο λόγο, το κομμάτι δεν μου καθόταν καλά, αν και η παραγωγή είχε βγει πάρα πολύ ωραία. Παρόλα αυτά, με τη Θένια Κουρέλη κάναμε κάποιες σκέψεις για τη δημιουργία ενός βίντεο. Βρήκαμε το concept, βρήκαμε τα props, κάναμε κάποιες δοκιμαστικές λήψεις. Και πάλι κάτι δεν καθόταν καλά. Και μετά μπλέξαμε η καθεμία με τις δουλειές της, και το κομμάτι ξεχάστηκε ξανά.
Φτάνοντας στο τέλος του 2021, και μετά από όλη την ταλαιπωρία της πανδημίας, η Θένια πέφτει με τα μούτρα στο 3D animation. “Έφτιαξα έναν κάκτο, να στον στείλω να τον δεις;” μου έστειλε μια μέρα στο messenger. Μετά από λίγες μέρες μου έστειλε μια κοπέλα / κούκλα μέσα σε ένα δωμάτιο. 10 δευτερόλεπτα όλα κι όλα. “Δεν ξέρω τι μουσική να του βάλω, θέλω όμως να είναι dark…” μου έγραψε στις 5 τα χαράματα, τις ώρες που η Θένια δουλεύει. “Να σου στείλω το RenaissanceGirl στη rock εκδοχή του μήπως του κάτσει;” απάντησα εγώ την επόμενη με το φως του ήλιου. Από τον 3D κάκτο στο ολοκληρωμένο 3D βίντεο του “Renaissance Girl” δεν πέρασε ούτε ολόκληρος μήνας. Είμαι τόσο τυχερή που έχω μια τόσο σπουδαία και ταλαντούχα συνεργάτιδα και προπαντός φίλη.
Το “Renaissance Girl” πέρασε από σαράντα κύματα για να φτάσει στη σημερινή μορφή του. Οι αναβολές, οι καθυστερήσεις, οι ανατροπές, οι αλλαγές και όλα όσα ένιωθα ως εμπόδια, ήταν τελικά τα απαραίτητα στάδια που έπρεπε να περάσει το κομμάτι για να καταλήξει εδώ. Το δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι πως κάθε πράγμα έχει τον σωστό του χρόνο και πως τελικά η υπομονή είναι μεγάλη αρετή».
9°
