Η συναυλία των Faith No More στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2009 και η συνέντευξη του Mike Patton στον Χρήστο Κισατζεκιάν.
«Αντιμετωπίζω ψυχικά ζητήματα τα οποία μάλιστα ενισχύθηκαν από την πανδημία και αυτή τη στιγμή με ταλαιπωρούν. Δεν πιστεύω ότι μπορώ σε αυτό το σημείο να δώσω όσα πρέπει (στους Faith No More και τους Mr.Bungle) και δεν θέλω να δώσω κάτι λιγότερο από το εκατό τοις εκατό. Θέλω να ζητήσω συγνώμη στους οπαδούς μας και ελπίζω να επανορθώσω σύντομα».
Η αναπάντεχη δήλωση έσκασε τον περασμένο Σεπτέμβρη σαν βόμβα νετρονίου στο κεφάλι όσων πίνουμε νερό στο όνομα του απροσάρμοστου, ανεκδιήγητου, αστείρευτου Mike Patton. Όχι πως τον είχαμε για «καλοστεκούμενο» δηλαδή, μα άλλο να απολαμβάνεις τα μοναδικά κυήματα της παραφροσύνης που προκαλεί εδώ και τρεις δεκαετίες η απαράμιλλη ευφυΐα του, κι άλλο να δηλώνει ειλικρινέστατα πως δεν αντέχει πια όλα αυτά τα Γήινα, τα αβάσταχτα, τα προϊόντα του προπατορικού αμαρτήματος της ανθρώπινης και ατελούς μας φύσης… Θα μου πεις μα ποιος τα αντέχει και θα συμφωνήσω 101%, μα βλέπεις τούτος μπορεί και τα λέει από σκηνής τόσα χρόνια… με ντουντούκα. Είναι αλλιώς.
Κάποτε είχα γράψει το εξής: αν είναι κάτι που ξεχωρίζει τον Mike Patton από τη συντριπτική πλειοψηφία των ερμηνευτών της εποποιίας του Rock ‘n’ Roll, αυτό είναι η απαράμιλλη συνέπειά του στις ασυνεπείς, άστατες, απρόσμενες κι αυθόρμητες μουσικές επιλογές του.
Και συμπληρώνω πως η μεγάλη πλάκα της όλης υπόθεσης είναι πως, όσο κι αν λυσσομανάει να μας «αδειάσει» και να μας σοκάρει με κάθε του νέα επιλογή, τόσο περισσότερο τον προσκυνάμε εμείς! Και για δες που αυτή την εβδομάδα ο τρελός του χωριού έγινε πενηντατεσσάρων χρονών παρακαλώ. Κι ας έχει κολλήσει η βελόνα στα δεκατέσσερα. Στάνταρ. Σαββατογεννημένος παιδάκι μου σου λέω, τι ψάχνεις;
Όμως άργησε πάρα πολύ να έρθει από τα μέρη μας. Αν σκεφτείς πως μεις τον λατρέψαμε με το που μαγευτήκαμε από το αξεπέραστο video-clip του “Epic”, άργησε πάρα πολύ. Θυμάσαι την πρώτη φορά ή μήπως σου ξέφυγε; 9 Σεπτεμβρίου του 2004, στο ιστορικό An Club, παρέα με τον Rahzel των Roots. Τότε που έβγαλε το άχτι της νιότης του -από ότι δήλωσε απερίφραστα από σκηνής- σπάζοντας πιάτα επί σκηνής (!), «όπως το έβλεπα μικρός στην τηλεόραση σε παλιές ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες». Πίτα το μαγαζί φυσικά. Το αδιαχώρητο. Σπανιότατα έχω ξαναδεί τόσο «πατείς με/πατώ σε» την θρυλική υπόγα της Σολωμού. Σε σημείο τέτοιο που για να μπορέσω να απαθανατίσω τη βραδιά, κάθισα καθ’ όλη τη διάρκεια του ψυχεδελικού σόου οκλαδόν ΠΑΝΩ στη σκηνή, στην αριστερή της άκρη! Εμπειρία Ζωής. Όπως ήταν και η κατ’ ιδίαν συνέντευξή μας στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» που ακολούθησε την επομένη, όπου ο ήρωάς μου έγινε... ηρωάς μου εις τη νιοστή.
Mike Patton και Χρήστος Κισατζεκιάν στο ξενοδοχείο «Τιτάνια», 2004
Θα παραθέσω ένα και μόνο μικρό χωρίο. Την απάντησή του στην ιντριγκαδόρικη ερώτησή μου «αλήθεια, με τα μυαλά που κουβαλάς, τι ακούς αυτή την εποχή;».
«Evil Papasov, έναν Βούλγαρο μουσικοσυνθέτη που γράφει μουσική για γάμους (!), τσέκαρέ τον. Επίσης άκουσα πρόσφατα το νέο album των Melt Banana, ενός Ιαπωνικού σχήματος, όπως και το πρόσφατο δίσκο των Massive Attack που μου αρέσει όλο και πιο πολύ όσο τον ακούω, αφού χρειάζεται χρόνο για να τον καταλάβεις… Επίσης, Black Eyed Peass, ένα hip hop σχήμα στη χώρα μας. Τέλος ακούω αρκετά και το soundtrack μιας παλιάς ταινίας του Coppola με τίτλο “The Conversation” και μου άρεσε πολύ και το album των δικών σας Άβατον που μου πρότεινε ο διοργανωτής της συναυλίας μας στην Αθήνα. Πολύ ξεχωριστό και ενδιαφέρον άκουσμα! Μέχρι τώρα το μοναδικό μου άκουσμα από ελληνική μουσική ήταν ο Χατζιδάκις, του οποίου τα έργα είναι παθιασμένα και συναισθηματικά». Θεός;
Πάμε όμως πέντε χρόνια μπροστά, στο 2009, αφού υπήρξε μια ξεχωριστή συναυλιακή χρονιά κατά την οποία εκπληρώθηκαν σημαντικότατα όνειρά μας όπως το α-ξ-ε-π-έ-ρ-α-σ-τ-ο σόου των AC/DC στο Ο.Α.Κ.Α., οι ZZ Top στο Tae Kwon Do, Heaven & Hell (Black Sabbath Mk II) στο Rocking Athens, οι Linkin Park στο Terra Vibe, o Joe Bonamassa στο Κύτταρο (και μην ακούσω λέξη!), όπως και οι Nine Inch Nails & Faith No More στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη.
Φωτορεπορτάζ Faith No More, Bliss - Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούση, Βύρωνας, Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009
«Τι διάολο, δεν πήγε κανείς σας διακοπές φέτος;» έκραξε ο πρωταγωνιστής με το που αντίκρισε το θέατρο γεμάτο. Με κουστουμάκι σε κόκκινο της φωτιάς παρακαλώ ο μάστορας και μπαστουνάκι σένιο! Κουστουμαρισμένοι όλοι τους δηλαδή επί σκηνής, με εξαίρεση τον πιθηκάνθρωπο πίσω από τα τύμπανα, τον εκρηκτικό Mike Bordin που κάποιοι τυχεροί από εμάς θαυμάσαμε και ως ρυθμικό στυλοβάτη του Ozzy στο Donington Festival το 1996.
H αυλαία άνοιξε με τη διασκευή του “Reunited” των Peaches & Herb και κάποια εμφανή προβλήματα στον ήχο (η αγριοφωνάρα του Mike στα ουράνια, να καλύπτει όλα τα υπόλοιπα) εξαφανίστηκαν ευτυχώς σύντομα. Ξεκούδουνο ξεκίνημα, μα τους Faith No More ήρθες να απολαύσεις αν θυμάσαι. Εξ’ ου και το “From Out Of Nowhere” που ακολούθησε έβαλε φωτιά στα μπατζάκια μας. Και φτου από την αρχή: ανατροπές, αστεϊσμοί, ευφυολογήματα, σκέρτσα και εκρήξεις παράνοιας. Όλα όσα αποζητάς δηλαδή από τον αρχιστράτηγο Patton. Οι γκριμάτσες και τα καμώματα του; Για τα «σίδερα»! Όμως και άσματα όπως το “Cuckoo For Caca” για όλα τα «μέταλλα» που είχαμε μαζευτεί ωσάν Ρουβίτσες από κάτω να τον/τους θαυμάσουμε.
Δες τον εδώ να καταπίνει το μικρόφωνο. Να κράζει σα ζουρλός με τη ντουντούκα. Να γουρλώνει τα μάτια και να μας βγάζει τη γλώσσα σαν Gene Simmons. Να φτύνει κατάρες και την επόμενη στιγμή να μεταμορφώνεται σε μελιστάλαχτο crooner με το λατρεμένο “Easy” του Lionel Richie. Κάποια στιγμή κέρασε σφηνάκια δυο θεατές επί σκηνής, έτσι, για να ’χουν να το θυμούνται μια ζωή. Και στα καπάκια να μας προτρέπει να σιγοτραγουδήσουμε μαζί του την μελωδία του “Chariots Of Fire” του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ενώ αυτός παριστάνει την κλασική κινηματογραφική σκηνή τρέχοντας -σε αργή κίνηση!- από τη μια άκρη της σκηνής έως την άλλη…
Και η φωνή; ΦΩΝΑΡΑ! Στα γνωστά κι αγαπημένα όρια που όρια δεν έχουν: από τενόρος περιωπής όπως ο Tom Jones που (και) ο ίδιος λατρεύει παράφορα, έως και αφιονισμένος διαταράκτης της ψυχικής μας υγείας ως λάτρης των Exploited.
Με την ευχή να παραμείνει δίπλα μας, στα «γήινα», προσφέροντας Θέαμα νυν και αεί αιωρούμενος, του εύχομαι να δαμάσει το θεριό που τρώει τα σωθικά του, μην έχουμε άλλα κι άλλα (βλέπε Cobain, Cornell, Bennington)… Όχι άλλο κάρβουνο!
13°
