Blixa Bargeld: H μυσταγωγική συναυλία στην Αθήνα το 2003

Σε προκαλώ. Μπες να διαβάσεις τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις στο καθημερινό ηλεκτρονικό ημερολόγιο που κρατά τούτος ο υπέργειος καλλιτέχνης στην επίσημη ιστοσελίδα του. Έλα, οκέι. Δες τις εδώ στα γρήγορα, σε ελεύθερη μετάφραση:

• Ιανουάριος 12, 2022 (σημ: ημέρα των εξηκοστών τρίτων γενεθλίων του): Γλυπτά στο γάλα
• Ιανουάριος 11, 2022: Βρώσιμοι ημιαγωγοί, φωτοβόλα επιδόρπια, ένα βρώσιμο τρανζίστορ με ηχείο μανιταριού
• Ιανουάριος 10, 2022: Οι άνθρωποι έχουν μπλε πόδια
• Ιανουάριος 9, 2022: Η ικανοποίηση με θέλει να σωπαίνω, μόνο η σκιά μου συνεχίζει να μιλά, οτιδήποτε άλλο είναι κρίμα ή απλά βράζει
• Ιανουάριος 6, 2022: Μονάχα ό,τι έχει αποχωρήσει μένει μια για πάντα

Μόνο αυτός!

Ο Christian Emmerich όπως τον έλεγαν οι δάσκαλοί του δεν τελείωσε ποτέ τη βασική εκπαίδευση. Δεν τελείωσε το σχολείο. Προτιμούσε ως ανήσυχος έφηβος να ξεμοντάρει κασετόφωνα ακούγοντας πρώιμους Pink Floyd (της εποχής Syd Barrett). Όμως λίγο αργότερα το γύρισε στα όσα οι (επίσης) ανήσυχοι πατριώτες του σκάρωναν ως πρωτεργάτες του επονομαζόμενου Krautrock, απορροφώντας σαν στεγνό σφουγγάρι τα όσα οι πρωτοπόροι Can, Neu! και Kraftwerk πρόωρα και θαυμαστά γεννούσαν. Γεγονός που τον έκανε αυτό που είναι. Αυτό που ήθελε. Αυτό που αγαπά ο μισός πλανήτης Γη. Ο άλλος μισός απλά δεν ακούει τέτοια!

Ο Blixa Bargeld παράτησε νωρίς και τη φωλιά του. Εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι στο Τέμπελχοφ του Δυτικού Βερολίνου για να ιδρύσει τους μοναδικούς, μονομανείς, μονόχνοτους Einstürzende Neubauten, δημιουργώντας το δικό του Σχολείο. «Το σημείο εκκίνησης για τους Neubauten στην πραγματικότητα ήταν πως εκ των πραγμάτων δεν είχαμε απολύτως τίποτα (στα χέρια μας), οπότε δεν είχα καν την επιλογή να πω “θα κάνω αυτό, θα κάνω εκείνο, ή ίσως θα έπρεπε να παίξω αρμόνιο”. Δεν είχα τίποτα από αυτά τα πράγματα, αφού δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά τίποτα από όλα τα απαραίτητα, όπως άλλωστε και κανένας άλλος στην ομάδα αυτή. Άρα λοιπόν (οι Einstürzende Neubauten) ήταν βασικά η λογική συνέπεια του τι μπορούσαμε να αποκτήσουμε, όπως και αποδείχτηκε. Άρα λοιπόν δεν ξεκίνησε ως μια καλλιτεχνική ανησυχία μας του στιλ “ας κάνουμε κάτι διαφορετικό”. Ξεκίνησε απλά ως προέκταση της πραγματικότητας που ζούσαμε!».

Όμως για δες τον. Κοίτα πόσα κατάφερε. Και σκέψου πόσο ολοκληρωμένος (αν όχι υγιώς περήφανος) θα ένιωθες εσύ αν πέρα από θεμελιώδες μέλος των προαναφερθέντων εξερευνητών είχες υπάρξει και κιθαρίστας/τραγουδιστής των Bad Seeds δίπλα στον Nick Cave. Είχες συμβάλει ευκαιριακά στους Gun Club (“Yellow Eyes”), σε δουλειές του Alain Bashung, είχες συνεργαστεί με τον Oliver Augst, τον Teho Teardo, έστηνες τους ΑΝΒΒ με τον Alva Noto.

Διόλου παράλογο λοιπόν που ένα τέτοιο πλάσμα έχει παντρευτεί μια Κινεζο-Αμερικανίδα φυσικομαθηματικό με την οποία μοιράζεται τις μέρες του ανάμεσα στο Πεκίνο, το Σαν Φρανσίσκο μα και το Βερολίνο.

Το 2022 τον θέλει να ασχολείται με τρία διαφορετικά σχέδιά του:

• Ένα βιβλίο που προέρχεται από τις αμέτρητες σημειώσεις του τα τελευταία τριάντα χρόνια.
• Ένα ακόμη που θα περιέχει κείμενα και στίχους των τραγουδιών του με το οποίο θα παροτρύνει συναδέλφους του μουσικούς και καλλιτέχνες να τα χρησιμοποιούν ελεύθερα και κατά βούληση.
• Μια αυτοβιογραφία του σε μορφή ελεύθερου μυθιστορήματος.

Και όλα αυτά δίνουν τη δυνατότητα σε όποιον από εμάς τους κοινούς θνητούς θελήσει να συνδράμει υποστηρίζοντας τα, να αποκτήσει τα εξής δελεαστικότατα «δώρα» του αστείρευτου Blixa Bargeld:

• τακτικές αλληλεπιδράσεις με τον ίδιο μέσω του επίσημου forum του, με διαπροσωπικές φωνητικές ή οπτικοακουστικές κλήσεις
• άμεση πρόσβαση στα πρώιμα, ακατέργαστα προσχέδια των συγγραμμάτων του και
• ανοικτή πρόσκληση συνεργασίας σε πεδία που τα αφορούν όπως ο σχολιασμός, η επιμέλεια, η μετάφραση, έτσι που ουσιαστικά γίνεσαι και συ μέλος και μέρος της όλης κοινής προσπάθειας.

© Χρήστος Κισατζεκιάν

Φωτορεπορτάζ Blixa Bargeld – Gagarin 205, Αθήνα, Σάββατο 5 Απριλίου 2003

Δεν πιστεύω μετά από όλα αυτά να περιμένεις μια... παραδοσιακή ανταπόκριση της μιας και μοναδικής σόλο εμφάνισης του αλαφροΐσκιωτου στα μέρη μας! Φύσει αδύνατον. Άλλωστε αυτό που βιώσαμε καθιστοί κείνο το Σαββατόβραδο στο στέκι της οδού Λιοσίων μόνο συναυλία δεν λογίζεται. Θεατρικό μονόπρακτο διαδραστικής και άκρως πειραματικής φύσης υπό την επήρεια ηχητικών εφέ, ναι. Έτσι ναι. 

Ήταν 1995 όταν ξεκίνησε τέτοιου είδους «μοναχικές παραστάσεις» ανά την Ευρώπη ως Άνθρωπος-Ορχήστρα. Όμως ο μαυροφορεμένος ήρθε στη χώρα μας σε αμαξίδιο με πατερίτσες κείνη τη βραδιά. Εξοπλισμός; Πιο μίνιμουμ πεθαίνεις. Ένα το μικρόφωνο σε γερανό. Και δυο μόνιτορ για να ακούει ο μάστορας τα όσα λέει και κάνει. Τέλος! Ξεκίνησε διαχυτικός και παρέμεινε έτσι έως το τέλος, με μοναδικές εξαιρέσεις τις στιγμές που χαρχάλευε αυθόρμητα την πεταλιέρα που είχε στα πόδια του με σκοπό να μας προσφέρει κάθε τόσο και κάποιες ισχνές αναφορές σε τραγούδια του που έπρεπε να είσαι απόλυτα διαβασμένος για να τα καταλάβεις έτσι όπως τα διασκεύαζε, ή μάλλον πιο σωστά τα μεταμόρφωνε, τα μετουσίωνε, τους άλλαζε τον αδόξαστο, με μοναδικό του εργαλείο την επανάληψη ήχων και φράσεων, τις λεγόμενες λούπες.

Ακούσαμε όμως και για το ταξίδι του αυτό καθαυτό ως την Αθήνα. Για τα της Ηνωμένης Ευρώπης που τότε γινόταν πλουσιότερη σε κράτη-μέλη. Για τη δημιουργία του Σύμπαντος και το πλανητικό μας σύστημα με όρους ελληνικούς παρακαλώ, για το DNA και τη δημιουργία ενός ιπτάμενου ανθρώπου με φτερά περιστεριού, βιώσαμε τον αγώνα μποξ μεταξύ της Κατάπληξης και της Σκιάς (!), μα ακούσαμε και μια ολόδική του εκδοχή του “Johnny Guitar” που φυσικά απείχε έτη φωτός από κείνη της Peggy Lee... Με το συμπάθιο, τούτος εδώ είναι ο Άνθρωπος Που Έπεσε Στη Γη, όχι ο David Bowie.