Η συναυλία της Shirley Bassey στην Αθήνα, στο Θέατρο Λυκαβηττού, τον Σεπτέμβριο του 1993, σε σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
H Shirley Veronica Bassey που λες είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η σημαντικότερη εν ζωή ερμηνεύτρια της Υφηλίου, από κάθε μα κάθε άποψη. Ο θηλυκός Tom Jones! Τελεία και παύλα. Και για δες λιγάκι κάτι: κι δυο τους είναι Ουαλοί παρακαλώ! Τυχαίο; Ή μήπως φταίνε τα ιερά χώματα αυτής της στριμωγμένης μα υπέρλαμπρης χώρας του Ηνωμένου Βασιλείου;
Γεννημένη στο παραμυθένιο Κάρντιφ τον μακρινό Ιανουάριο του 1937 από νιγηριανό πατέρα και αγγλίδα μάνα, βγήκε στη βιοπάλη από τα δεκατέσσερά της δουλεύοντας σκληρά σε εργοστάσιο που παρήγαγε λουκάνικα. Μα λουκάνικα; Κι όμως. Την ίδια χρονιά το αχαλίνωτο πάθος της για το τραγούδι την ήθελε να δοκιμάζει την τύχη της στις μικροσκοπικές τοπικές μουσικές σκηνές, έτσι που το 1956 ηχογράφησε το πρώτο της τραγούδι με τίτλο “Burn My Candle” στη δισκογραφική Phillips με την άλλη πλευρά του επτάϊντσου δίσκου σαρανταπέντε στροφών να περιέχει μια εντυπωσιακή για την ηλικία/απειρία της διασκευή του “Stormy Weather”.
Πρώτη κομβική στιγμή της ανυπέρβλητης καριέρας της που μετρά πλέον επτά συναπτές δεκαετίες (!) ήταν η ζωντανή της εμφάνιση στην δημοφιλέστατη τηλεοπτική εκπομπή των Η.Π.Α. “The Ed Sullivan Show” στις 13 Νοεμβρίου του 1960. Ο δρόμος είχε ανοίξει διάπλατα για αυτήν. Και να που το 1965 η μνημειώδης φωνητική ερμηνεία της στο “Goldfinger” της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας του διάσημου πράκτορα James Bond την ήθελε πλέον παγκοσμίου φήμης. Όμως λίγοι γνωρίζουν το εξής απίστευτο γεγονός... Η πρωτόγνωρη επιτυχία του εν λόγω τραγουδιού την ήθελε να ηχογραφεί ακόμη ένα για το επόμενο φιλμ του διάσημου κατασκόπου, το καταιγιστικό “Thunderbold”. Όμως το “Mr. Kiss Kiss Bang Bang” των John Barry και Leslie Bricusse τελικά απορρίφθηκε από τους παραγωγούς οι οποίοι ανέθεσαν στον πρώτο να συγγράψει ένα νέο άσμα με αυτόν τον τίτλο. Και το έδωσαν να το πει ποιος; Ο συμπατριώτης της που σας έλεγα, ο τιτανοτεράστιος Tom Jones, ο οποίος φυσικά ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα της! Μιλάμε για Σύγκρουση Τιτάνων, ξεκάθαρα. Άλλο αν αργότερα η υπέρλαμπρη ντίβα πήρε το αίμα της πίσω δυο φορές σημαδεύοντας αντιστοίχως τα “Diamonds Are Forever” (1971) και “Moonraker” (1979).
Κι όμως. Το πάλκο υπήρξε ανέκαθεν το φυσικό της περιβάλλον. Το Βασίλειο της. Ήταν εκεί που η ακτινοβολία της χαλάρωνε αυτομάτως την κάτω γνάθο των απανταχού οπαδών της. Ήταν εκεί που στέφθηκε κατ’ εξακολούθηση η Πρώτη Κυρία της καρδιάς μας, με τις θέσεις των εκάστοτε συναυλιακών χώρων διαρκώς εξαντλημένες, μα και τις πωλήσεις των δίσκων της να έχουν ξεπεράσει στις μέρες μας το ασύλληπτο νούμερο των εκατόν τριανταπέντε εκατομμυρίων! «Το χειροκρότημα του κοινού είναι καλύτερο και από το σεξ» συνήθιζε άλλωστε να δηλώνει κάθε τόσο δημοσίως. Εμείς οι Έλληνες είχαμε μόνο δυο φορές την ευκαιρία να το βιώσουμε τούτο το μαγικό αλισβερίσι. Η πρώτη κάτω από τη σκιά της Ακρόπολις, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το 1990, και η δεύτερη τούτη εδώ που βλέπεις, στο επίσης πανέμορφο ανοικτό θέατρο στην κορυφή του λόφου του Λυκαβηττού τρία χρόνια μετά.
Με μια μικρή μα πλουσιότατη ορχήστρα κλασικών ακουστικών οργάνων να πλαισιώνει την επίσης μικρή μπάντα ηλεκτρικών συνοδεία τυμπάνων, ως είθισται, η Shirley ήθελε ολάκερο το κατάμεστο θερινό θέατρο να τηρεί απόλυτη, κατανυκτική, άκρα του τάφου σιγή όποτε κείνη άνοιγε το μοναδικό στόμα της, για να ξεσπά στα ενδιάμεσα σε ιαχές αυθόρμητης λατρείας. Κι αν τυχόν δε πιστεύεις πως όχι μια, μα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της ανεπανάληπτης βραδιάς τα δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου / μας, δες τουλάχιστον εδώ δυο από τα αμέτρητα βλέμματα ευλάβειας που προξένησε η αρχόντισσα της jazz / soul / pop... Σου μιλώ για μια από τις πιο αισθαντικές συναυλίες της σαραντάχρονης μανίας μου ως αμετανόητου θεατή. Η ερωτική / συναισθηματική της ζωή υπήρξε θυελλώδης. Οι δυο τις γάμοι δεν κράτησαν πολύ και οι περιπέτειες της με διάσημους παρτενέρ μοιάζουν με κινηματογραφικό σενάριο για Όσκαρ. Τόσο που στο διάβα της τρικυμιώδους ζωής της απέκτησε παρακαλώ δυο αγνώστου πατρός κόρες, υιοθέτησε το γιο μιας ανιψιάς της και έτσι βρέθηκε να ζει με πέντε εγγόνια στο Μόντε Κάρλο.
Και να σου την που το Νοέμβριο του 2020 μας χάρισε άλλο ένα παντοτινό διαμάντι ως αστείρευτη πηγή πάθους. Το “I Owe It All To You” βρίθει ευγνωμοσύνης και φτάνοντας στο Top-5 των πωλήσεων στην Μεγάλη Βρετανία την θέλει την πρώτη ερμηνεύτρια της σύγχρονης μουσικής που κατέχει κυκλοφορίες στις σαράντα πρώτες θέσεις των charts για επτά συναπτές δεκαετίες!
Κατανοείς το μέγεθος; Μα άκουσέ την σε παρακαλώ με προσοχή, με κλειστά τα μάτια και ορθάνοικτα αυτιά να τραγουδά το σπαραξικάρδιο “Adagio” του Tomasso Albinoni όπως ΜΟΝΑΧΑ ΑΥΤΗ μπορεί στα ογδονταφεύγα της και πες μου εσύ μετά!... Έλα πάμε όλοι μαζί, μια βαθιά υπόκλιση παρακαλώ στην σημαντικότερη εν ζωή ερμηνεύτρια της Υφηλίου. Εγώ πάντως της το χρωστώ.
7°
