Τα βιβλία αυτά σηματοδοτούν και μνημονεύουν τη μουσική κουλτούρα και ιστορίες πίσω από ηχογραφήσεις κομματιών που στιγμάτισαν με την εμπορική-καλλιτεχνική τους επιτυχία
Ανασκόπηση 2021: Οι βιογραφίες για μεγάλα ονόματα της μουσικής που γράφτηκαν μέσα στη χρονιά.
Το 2021 μπορεί να αποτελεί τη δεύτερη συνεχόμενη χρονιά της πανδημίας, αλλά σε κάθε περίπτωση τα μουσικά δρώμενα απασχόλησαν και πολλές βιογραφίες γράφτηκαν για μεγαθήρια όπως The Beatles, Led Zeppelin, Dio και πολλών άλλων.
Για ακόμη μια φορά παρατηρείται το εξής –θετικό– φαινόμενο. Μεγάλη πληθώρα βιβλίων σ’ ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα (αν συνεκτιμήσουμε βέβαια ότι προηγήθηκε και το διάστημα της καραντίνας που μεσολάβησε στις αρχές του έτους). Τα συγκεκριμένα βιβλία σηματοδοτούν αλλά και μνημονεύουν τον κόσμο της ροκ, της ποπ και κάθε είδος μουσικής κουλτούρας και ιστορίες πίσω από ηχογραφήσεις κομματιών που στιγμάτισαν με την εμπορική-καλλιτεχνική τους επιτυχία.
Αρχικά, δεν θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε το βιβλίο του Μπομ Σπιτζ που αφορά την θρυλική μπάντα των Led Zeppelin. Το βιβλίο που τιτλοφορείται «Led Zeppelin: Η βιογραφία» μιλά για όλα. Για την καλή, την κακή, αλλά και τη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας ενός συγκροτήματος που κατέχει την δική του θέση στο Πάνθεον των καλλιτεχνών, χωρίς να αναδειχθεί με υπερβολή η «άσχημη» πλευρά του που εμπεριέχει κατάχρηση ουσιών, σεξουαλικές επιθέσεις κι άσχημες συμπεριφορές. Αντίθετα, εξυμνεί τον βίο, το έργο τους και παρατηρούμε ότι το δοθέν συγγραφικό πλέγμα των 688 σελίδων δείχνει ότι το καλό, το κακό και «άσχημο» συνυπάρχουν αρμονικά, εμπνέοντας εκατομμύρια θαυμαστές και επηρεάζοντας τις μπάντες των επόμενων γενιών.
Στη συνέχεια, τον Ιούνιο του 2021 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του Ρόνι Τζεϊμς Ντίο «Rainbow in the Dark: Η αυτοβιογραφία», ο οποίος στις 16 Μαΐου κλείνει 11 χρόνια από τον θάνατο του. Πέθανε από την γνωστή, ανίατη ασθένεια και δεν κατάφερε ποτέ ο ίδιος να ολοκληρώσει την αυτοβιογραφία του, κάτι το οποίο εν συνεχεία υλοποίησε η σύζυγος του και πρώην μάνατζερ του, Γουέντι. Μία από τις σπουδαιότερες μορφές της ροκ σκηνής, υπήρξε μέλος σε 3 από τα σημαντικότερα συγκροτήματα: Rainbow, Black Sabbath και Dio. Ο ίδιος γεννήθηκε ως Ρόναλντ Τζέϊμς Παντάβονα, του οποίου η καριέρα ξεκίνησε δειλά στα τέλη του ’50, επανέκαμψε με την είσοδο του στους Black Sabbath (χωρίς ωστόσο να σημειώσει τόσο μεγάλη επιτυχία όσο ο Όζι Όσμπορν στην μπάντα). Μάλιστα, εκείνη την εποχή έγινε δημοφιλής στους οπαδούς της μέταλ μουσικής η χειρονομία "devil's horns". Ο ίδιος επισήμανε ότι η γιαγιά του συνήθιζε να χρησιμοποιεί αυτή τη χειρονομία για να αποδιώξει το "κακό μάτι", δεισιδαιμονία αρκετά διαδεδομένη σε προληπτικούς γηραιότερους της Νότιας Ιταλίας. Το βιβλίο σταματά σοφά στο απόγειο της σόλο καριέρας του Ντίο στα μέσα της δεκαετίας του 1980 — παρακάμπτοντας την επιπόλαιη αφήγηση «και μετά, και μετά» των μεταγενέστερων ετών που επιβαρύνει τόσες πολλές ροκ βιογραφίες.
Με παρόμοιο τρόπο, ο Ντέιβ Γκρολ στο «The Storyteller: Tales of Life and Music by Dave Grohl» αποφάσισε να εξιστορήσει τη ζωή και την πορεία του από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την τωρινή του καριέρα στο επιτυχημένο συγκρότημα – του οποίου είναι και ιδρυτής – Foo Fighters. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης εισήχθη στο «Rock n Roll Hall of Fame» όχι μία, αλλά δύο φορές (Nirvana και Foo Fighters). Γεννημένος στις 14 Ιανουαρίου του 1969 στο Οχάιο των ΗΠΑ, για τον Γκρολ το 2021 ήταν μια πολύ δημιουργική χρονιά. Και τι εννοούμε με αυτό; Μα φυσικά, ότι ο πάλαι ποτέ ντράμερ των Nirvana, ηχογράφησε νέο άλμπουμ εν μέσω πανδημίας, εισήχθη για δεύτερη φορά στο Rock n Roll Hall of Fame, ηχογράφησε μουσική μόνος του με τον Μικ Τζάγκερ, τον Γκρεγκ Κούρστιν, αλλά και με την κόρη του Βάϊολετ. Τι αφορμάται πραγματικά όμως το συγκεκριμένο βιβλίο ; Το βιβλίο, λοιπόν, ξεκινά με ιστορίες της πρώιμης ζωής του Γκρολ, τον τρόπο με τον οποίο εισέβαλε στην πανκ ροκ σκηνή στην περιοχή της Ουάσιγκτον DC, την υποστήριξη που έλαβε από τη μητέρα του κι άρχισε τελικά να παίζει ντραμς (αυτοσχέδια από μαξιλάρια στην αρχή) ως έφηβος. Έπειτα, αρχίζει να περιοδεύει επαγγελματικά με το συγκρότημα Scream, όπου τελικά βρήκε τον Κερτ Κομπέιν και Κριστ Νοβοσέλιτς που μόλις είχαν κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ των Nirvana, «Bleach». Ακολουθούν τα τρία χρόνια του στους Nirvana μέχρι τον θάνατο του Κομπέιν, το πως κατάφερε να αντιμετωπίσει την απώλειά του τελευταίου μέσω της μουσικής του σε έργα που θα οδηγούσαν τελικά στη δημιουργία των Foo Fighters. Αυτή τη φορά κατάφερε ,επίσης, να περάσει την ταμπέλα «ο τύπος από τους Nirvana» και να δημιουργήσει μια δική του μουσική ταυτότητα, γεγονός που τον οδήγησε ακόμη και σε συναυλίες αφιερώματος μπροστά σε δύο Αμερικανούς Προέδρους. Υπάρχουν , επιπροσθέτως, ιστορίες σχετικά με τον έγγαμο βίο, την οικογένεια του και τις τρεις κόρες του, καθώς και το οργανωμένο χάος που τον οδήγησε να ζει μια φυσιολογική ζωή, αν κι αποτελεί εμβληματική μορφή για τη σύγχρονη καλλιτεχνική εποχή.
«The Rememberings» λέγεται το βιβλίο που αφορά την Ιρλανδή Σινέντ Ο’ Κόνορ, η οποία πρόσφατα έκλεισε τα 55α έτη της. Η τραγουδίστρια και τραγουδοποιός έχει μια πραγματικά απίστευτη ιστορία να διηγηθεί – όταν απέκτησε τη φήμη της, είχε ήδη βιώσει τρομακτική κακοποίηση στα χέρια της μητέρας της, μεταφυσικές ιστορίες, ένα ξόρκι στο σπίτι για κορίτσια με προβλήματα συμπεριφοράς, την αποτυχία και τη φιλοδοξία της να γίνει ιερέας και πολλά άλλα. Στο συγγραφικό αυτό κείμενο ειπώθηκε η πιο σωστή έκφραση για τη συγκεκριμένη δημιουργό. «Η Ο’ Κόνορ είναι μια σπουδαία «πεζογράφος» τραγουδιών, ακόμα κι αν επιμένει ότι δεν είναι (το πιάνο στο σπίτι της γιαγιάς της ακούγεται “σαν τις λυπητερές καμπάνες ενός βυθισμένου πλοίου”)». Αυτό που γίνεται αντιληπτό όταν κανείς διαβάζει το βιβλίο, είναι ότι περιέχει μια πικρία και λύπη, αλλά ταυτόχρονα, αποδεικνύεται ότι είναι γεμάτο με χιούμορ και «συγχώρεση».
Με μια πιο σύγχρονη πινελιά προχωράμε στο βιβλίο «Decoding Despacito: An Oral History of Latin Music». Μην ξεγελαστείτε και πιστέψετε ότι αυτός ο «ιστορικός» τόμος αναφέρεται επ’ ακριβώς στο «Despacito», διότι το επιτυχημένο σινγκλ που έκανε παγκόσμια αίσθηση το 2019 από τους Λούις Φόνσι, Ντάντι Γιάνκι και Τζάστιν Μπίμπερ χρησιμοποιήθηκε –θα λέγαμε– για λόγους μάρκετινγκ. Ο βετεράνος αντιπρόεδρος της λατινικής μουσικής του περιοδικού Billboard χρησιμοποιεί τον τίτλο αυτού του κομματιού για να προσελκύσει το νεανικό κοινό, καθώς το βιβλίο προσφέρει, επίσης, κομμάτια ζωής και λεπτομερή πορτρέτα σε ρυθμό κι απόχρωση κι από άλλους καλλιτέχνες: ήρωες της δεκαετίας του '60 όπως ο Κάρλος Σαντάνα και ο Χοσέ Φελισιάνο, το mainstream της λάτιν ποπ από τη δεκαετία του '80 έως τη δεκαετία του '90 με τους Εστέφαν και τους Ιγκλέσιας, τη σύγχρονη σάλσα του Μαρκ Άντονι, ολοκληρώνοντας φυσικά με τους σημερινούς πρωταγωνιστές της λατινικής μουσικής που είναι αναντίλεκτα ο Τζέι Μπάλβιν και η Ροζαλία που κυκλοφορούν απανωτά hits και συνεχίζουν το έργο της λατινικής, εμπορικής κουλτούρας.
14°
«The Rememberings» λέγεται το βιβλίο που αφορά την Ιρλανδή Σινέντ Ο’ Κόνορ, η οποία πρόσφατα έκλεισε τα 55α έτη της. Η τραγουδίστρια και τραγουδοποιός έχει μια πραγματικά απίστευτη ιστορία να διηγηθεί – όταν απέκτησε τη φήμη της, είχε ήδη βιώσει τρομακτική κακοποίηση στα χέρια της μητέρας της, μεταφυσικές ιστορίες, ένα ξόρκι στο σπίτι για κορίτσια με προβλήματα συμπεριφοράς, την αποτυχία και τη φιλοδοξία της να γίνει ιερέας και πολλά άλλα. Στο συγγραφικό αυτό κείμενο ειπώθηκε η πιο σωστή έκφραση για τη συγκεκριμένη δημιουργό. «Η Ο’ Κόνορ είναι μια σπουδαία «πεζογράφος» τραγουδιών, ακόμα κι αν επιμένει ότι δεν είναι (το πιάνο στο σπίτι της γιαγιάς της ακούγεται “σαν τις λυπητερές καμπάνες ενός βυθισμένου πλοίου”)». Αυτό που γίνεται αντιληπτό όταν κανείς διαβάζει το βιβλίο, είναι ότι περιέχει μια πικρία και λύπη, αλλά ταυτόχρονα, αποδεικνύεται ότι είναι γεμάτο με χιούμορ και «συγχώρεση».
