Τα καλύτερα άλμπουμ του 2021

Τα παλιά χρόνια, έπρεπε σε τέτοιου είδους ανασκοπήσεις να υπάρχει ένα μεγάλο συμπέρασμα για τη δισκογραφία της χρονιάς που είχε περάσει. Κάτι σαν «Το 2021 ήταν μια σπουδαία χρονιά» ή «ήταν μια μέτρια χρονιά». Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα ποιο ήταν το μέτρο σύγκρισης. Ενδεχομένως, οι αμέσως προηγούμενες χρονιές αλλά… ήταν σοβαρό κριτήριο αυτό; Κι αν όχι, ποιο είναι το καλύτερο κριτήριο; Και στα ακόμα πιο δύσκολα, ποιο είναι το καλύτερο κριτήριο για να επιλέξεις τους καλύτερους δίσκους μιας ολόκληρης χρονιάς;

Μέσα στις δεκαετίες -με θυμάμαι να βγάζω καλύτερα χρονιάς από το 1992- έχω καταλήξει ότι το κριτήριο δεν είναι μόνο ένα. Για την τελική κρίση σε σχέση με τους καλύτερους δίσκους ενός έτους θα λάβεις υπ’ όψιν σου:

• Την αξία ενός δίσκου. Ή έστω την αξία που πιστεύεις ότι έχει ως αυτόνομο έργο τη στιγμή που κυκλοφορεί.
• Την επιρροή που ένα album θα έχει σε άλλα συγκροτήματα και άλλους δίσκους στο μέλλον. Αν κάποιος δίσκος πρόκειται να δημιουργήσει ένα τεράστιο κίνημα, είναι καλό να βρίσκεται στην εικοσιπεντάδα σου.
• Το πόσο ένας δίσκος σε συντρόφευσε μέσα στη χρονιά. Πόσο έπαιξε στα ακουστικά σου, πόσο τον αναζήτησες, πόσο χρόνο πέρασες μαζί του. Υπερβολικά υποκειμενικό -ίσως- κριτήριο αλλά πολύ αποφασιστικό.
• Το πόσο ένα album σε εξέπληξε. Πόσο εκτός τρέχουσας μανιέρας κατάφερε να κινηθεί.

Το ποσοστό που επηρεάζει κάθε κριτήριο από τα παραπάνω τον άνθρωπο που δημιουργεί μια λίστα για τα καλύτερα της χρονιάς, δεν το ξέρω. Τα κριτήρια διαπλέκονται και η αντικειμενική θεώρηση έρχεται να δώσει τη μάχη της με την υποκειμενική. Το τελικό αποτέλεσμα υπακούει σε μια εσωτερική λογική, η οποία επανακαθορίζεται συνεχώς. Ο μονομανής λάτρεψε το 2021 και μοιράζεται αυτά που θεωρεί ως καλύτερα albums αυτής της χρονιάς. Ως τώρα, τουλάχιστον…

Lady Blackbird - Black Acid Soul

Με επιρροές από Chaka Khan και Billie Holiday, με τον Deron Johnson στο πιάνο, που έχει παίξει με τον Miles Davis, με το feeling ενός Isaac Hayes και με το τελικό αποτέλεσμα να τη φέρνει δίπλα ακριβώς στη Nina Simone, αυτός είναι ο απόλυτος δίσκος της χρονιάς (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Lady Blackbird στην ATHENS VOICE).

Floating Points, Pharoah Sanders & The London Symphony Orchestra - Promises

Ένας βρετανός παραγωγός, ο Sam Shepherd (Floating Points αλλιώς), ένας μεγάλος σαξοφωνίστας της jazz, ο Pharaoh Sanders και μια ορχήστρα, η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Αυτοσχεδιάζουν, γράφουν, παίζουν και κάθε πλευρά της μεγάλης μουσικής είναι παρούσα σε κάθε νότα αυτού του δίσκου.

Nick Waterhouse - Promenade Blue

Ο τρόπος του Nick Waterhouse μου έφερνε πάντα στο μυαλό τον Scott Fitzgerald. Έχουν περάσει 100 χρόνια από τον «Μεγάλο Γκάτσμπυ», ο Waterhouse είναι λιγότερο jazzy αλλά το ύφος αυτού του δίσκου με τις αναμνήσεις που φέρνει συνεχώς στο προσκήνιο, σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο. Κάθε δίσκος του Waterhouse έχει καλά τραγούδια αλλά εδώ δεν υστερεί κανένα.

Sault - Nine

Ζήτησαν προπαραγγελίες για 99 μέρες. Μόλις κυκλοφόρησε το εξαφάνισαν από κάθε πλατφόρμα και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πουθενά. Μπορεί τις δύο προηγούμενες χρονιές να είχαν βγάλει δύο διπλούς δίσκους και φέτος μόλις έναν μονό αλλά είναι φανταστικό. Το ευαισθητοποιημένο λονδρέζικο post trip hop των Sault τα σπάει.

Hania Rani / Dobrawa Czocher - Inner Symphonies

Η Hana και η Dobrawa, δύο απο τα πιο ευγενικά εγγόνια του Philip Glass, παιδιά του Max Richter, με σπουδές κλασικής, διαθέσεις για αυτοσχεδιασμό και ολίγα ηλεκτρονικά για να δέσει το γλυκό, ηχογραφούν την ψυχή τους για την Deutsche Grammophon. Πέρα από κάθε φαντασία.

Jaubi - Nafs At Peace

Ηχογραφημένο στο Πακιστάν από τοπικούς και όχι μόνο μουσικούς, αυτό εδώ το απίθανο album αναμιγνύει κλασική μουσική της βόρειας Ινδίας, hip hop και πολλή modal jazz. Δεν ανήκει σε όλους αλλά όποιος θελήσει να ξεκλειδώσει αυτόν τον κόσμο, θα περάσει υπέροχες στιγμές.

Lars Danielsson Liberetto - Cloudland

Σε αντίθεση με την jazz αισθητική της Ασίας, αυτός εδώ είναι ένας απόλυτα ευρωπαϊκός δίσκος. Με το τσέλο και το μπάσο του Danielsson και με σπουδαίους μουσικούς -ανάμεσά τους και ο Arve Henriksen- εδώ θα συναντήσουμε υπέροχες μελωδικές γραμμές και σπουδαίες συνθέσεις (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Lard Danielsson στην ATHENS VOICE).

Joy Crookes - Skin

Αυτό το κορίτσι από το Λονδίνο, δεν έχει απλά μια εξαιρετική φωνή, δεν έχει απλά τη δυνατότητα να μεταμορφώσει τις αναμνήσεις της σε εξαιρετικά τραγούδια, έχει όλη εκείνη τη μεγάλη προσωπικότητα, που θα την κάνει να ξεχωρίσει. Στον δεύτερο δίσκο θα είναι ακόμη πιο ψηλά (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Joy Crookes στην ATHENS VOICE).

Taylor Swift - Red

Μερικές από τις pop star της προηγούμενης δεκαετίας μεγαλώνουν όμορφα, αναπτύσσονται, ωριμάζουν, μεταφέρουν την τέχνη τους σε νέα ύψη. Η Taylor Swift επανηχογραφεί με πιο ενήλικο τρόπο τους παλαιότερους δίσκους της. το “Red” ήταν ωραίος δίσκος αλλά τώρα είναι σπουδαίος. Ειδικά στην τετραπλή version.

Lord Huron - Long Lost

Έχουν έναν μοναδικό τρόπο να γράφουν απλά, μοναδικά, ανθρώπινα τραγούδια. Έχουν αρκετή νοσταλγία για τα sixties και τα seventies και είναι εκπληκτικό το πόσο φυσικά έρχονται οι νότες τους να δέσουν με το περιβάλλον σου. Το κάθε περιβάλλον σου.

Arlo Parks - Collapsed In Sunbeams

Μια συγκλονιστική ποιήτρια και συνθέτις από το Λονδίνο, μόλις στα 21 της, παρουσιάζει με αρκετό άγχος τον δίσκο της με όλη εκείνη την υπέροχη αθωότητα των μεγάλων ταλέντων. Καταπληκτικοί στίχοι από ένα κορίτσι που είναι μόλις στην αρχή.

Paul Weller - Fat Pop

Ο modfather στον καλύτερο δίσκο του των τελευταίων χρόνων. Κάθε κυκλοφορία του είχε διαμάντια αλλά η “Fat Pop” έρχεται να κλείσει τα στόματα όλων εκείνων που υποστηρίζουν ότι πρέπει να είσαι πολύ νέος για να κάνεις pop. Σημασία έχει να νιώθεις νέος. Ο Paul το ‘χει.

Curtis Harding - If Words Were Flowers

Η neo-soul είναι στα καλύτερά της αυτή την εποχή, με πολλά σχήματα και πολλούς μουσικούς που κάνουν καλούς δίσκους. Ο Curtis Harding έκανε με διαφορά τον καλύτερο δίσκο του είδους αυτή τη χρονιά. Oι ερμηνείες του σε καθηλώνουν (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Curtis Harding στην ATHENS VOICE).

Dry Cleaning - New Long Leg

Για μπάντα που δημιουργήθηκε μετά από ένα karaoke party και με frontwoman που εμφανίστηκε ξαφνικά σε μία από τις πρόβες με τα βιβλία και τα στιχάκια της ανά χείρας, οι Dry Cleaning τα πήγαν καταπληκτικά. Σύνθετο και γεμάτο εκπλήξεις, το “New Long Leg” όχι μόνο είναι ό,τι καλύτερο έχουν κάνει αλλά δείχνει ότι αυτό το σχήμα πρόκειται να πάει πολύ μακριά.

Monsieur Doumani - Pissourin

Πισσούριν, δηλαδή μαύρο σκοτάδι-πίσσα και μια μπάντα που με έναν τζουρά, μια κλασική κιθάρα, ένα τρομπόνι και μερικά πενταλάκια στήνει μια θορυβώδικη γιορτή ψυχεδέλειας της Ανατολής, με σαφείς επιρροές από την Κύπρο, όπου δημιουργήθηκε ο δίσκος αλλά και από ολόκληρο το ηχητικό περιβάλλον της ευρύτερης γειτονιάς τους (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη των Monsieur Doumani στην ATHENS VOICE).

Eddie 9V - Little Black Flies

Μοιράζεται την ίδια αισθητική με τον Nick Waterhouse, του φέρνει ακόμη και ντύσιμο, ακόμη και στο πρόσωπο. Τα τραγούδια του ηχογραφούνται με αντίστοιχες παλιομοδίτικες πρακτικές, μόνο που ο Eddie 9V (προφέρεται “Ninevolt”) είναι ακόμη κάπως πιο ακατέργαστος, ένας απολύτως γκαραζιέρης Nick.

Pokey Lafarge - In The Blossom Of Their Shade

Έχει πειραματιστεί με όποιο έγχορδο μπορείς να φανταστείς, μοιάζει εμφανισιακά και ηχητικά με τον C.W. Stoneking κι έχει πίσω του όλη την παράδοση της country και των blues, οδηγώντας στο τέλος της μέρας σ’ έναν ελαφρύτερο Tom Waits. Τα προηγούμενά του ήταν πολύ καλά album αλλά το καινούργιο, σκοτώνει.

Pearl Charles - Magic Mirror

Η Pearl Charles ξεκίνησε από την country pop αλλά στον καινούργιο της δίσκο άνοιξε πανιά προς μια ιδιότυπη προσωπική έξυπνη disco γεμάτη αθωότητα και περισσό στιλ. Το “Magic Mirror” είναι από τα πιο απολαυστικά album της χρονιάς.

Durand Jones and The Indications - Private Space

Με τόσο καλό τραγουδιστή αλλά και drummer που είναι επίσης πολύ καλός τραγουδιστής, δημιουργούν πάντα μεγάλη ποικιλία στους δίσκους τους. Το “Private Space” στέλνει το πράγμα σε σκληρότερους funk δρόμους κι αυτό είναι απόλυτα ευπρόσδεκτο.

Damon Albarn - The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows

Με οδηγό τον ρομαντικό ποιητή John Clare κι έναν παγωμένο τόπο στο background όπως η Ισλανδία, ο Damon γράφει τα πιο μελωδικά τραγούδια της προσωπικής του καριέρας (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Damon Albarn στην ATHENS VOICE).

Circle and Richard Dawson - Henki

Μπορεί το metal να συνάντησε σε πολλές περιπτώσεις τη folk, όμως ο τρόπος που ο Richard Dawson συναντά τους μακρυμάλληδες φινλανδούς Circle, έχει σπουδαίες στιγμές, που διευρύνουν τη φόρμα του metal προς το progressive και της folk προς την προσωπική έκφραση πέρα από οποιαδήποτε σύμβαση.

Kings Of Convenience - Peace Or Love

Αγαπώ τους νορβηγούς μουσικούς, αγαπώ την pop απαλή προσέγγιση αυτού εδώ του ντουέτου. Δεν είναι το καλύτερό τους album αλλά δεν θα τους άφηνα ποτέ έξω από μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.

Sleaford Mods - Spare Ribs

Το πρόσωπο του ολόφρεσκου punk με στοιχεία από κάθε μουσική του δρόμου, από κάθε σκληρό σύγχρονο ιδίωμα. Σπουδαίοι στίχοι και φωνή που κόβει σαν ξυράφι (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη των Sleaford Mods στην ATHENS VOICE).

Secret Night Gang - Secret Night Gang 

Αυτή κι αν είναι κοφτερή neo-soul και μάλιστα με πολλά και έντονα στοιχεία funk! Τα παλικάρια έρχονται από το Manchester, έχουν άγριες διαθέσεις και ηχογραφούν για την Brownswood του Gilles Peterson. Enough said!

Madlib / Fourtet - Sound Ancestors

Electronica, krautrock, jazz, μια παράξενη αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία. Δεν είναι πολλοί οι δίσκοι που ακούγονται από την αρχή μέχρι το τέλος. To “Sound Ancestors” με το ρυθμικό του χάος και τις μελωδικές του εξάρσεις, είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς!