Η συναυλία του Ronnie James Dio στην Αθήνα, στο Ρόδον Club, τον Νοέμβριο του 1993, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν
Δέκα χρόνια, επτά μήνες και εννιά μέρες πέρασαν από τον άδικο χαμό του Ronald James Padavona, του ανυπέρβλητου και λατρεμένου μας Ronnie. Ναι, αν θες το πιστεύεις, αν όμως όχι, το ίδιο και το αυτό για μένα. Τις μετρώ τις μέρες. Τις μετρώ τις νύχτες ασυνείδητα κάθε τόσο που ακούω απρόσμενα μια ερμηνεία του, που επιλέγω συνειδητά να ρουφήξω ένα από τα διαμάντια που ανέδειξε με τη φωνάρα του, με τους στίχους του. Με το καλλιτεχνικό ανάστημά του, αυτός ο θεόρατος κοντοπίθαρος!
Εκείνη την Κυριακή του Μάη του 2010, που πέθανε ο Ronnie James Dio, θα τη θυμόμαστε συννεφιασμένη όσοι πίνουμε (Ενεστώτας!) νερό στο όνομά του. Και στην περίπτωσή του η γνωστή και χιλιοειπωμένη φράση «από τότε ο κόσμος της μουσικής που αγαπάμε έγινε φτωχότερος», παίρνει σάρκα και οστά.
Με θεωρείς έως και γραφικά υπερβολικό; Κρίμα κι άδικο. Διότι όπως οι περισσότεροι ερωτευμένοι με την πάρτη του, γνωρίζω επίσης και δε ξεχνώ ότι όπως συμβαίνει με όλους τους διάσημους καλλιτέχνες, έτσι και στη περίπτωση του Ronnie James Dio, μαζί με τις απαράμιλλες στιγμές του υπάρξανε και κάποιες πιο μέτριες, αδιάφορες έως και κακές. Όμως «ο αναμάρτητος υμών πρώτος λίθον βαλέτω»!
Του λόγου μου νιώθω τυχερός όσο δεν πάει. Τέσσερεις οι τηλεφωνικές μας κουβέντες, τρεις οι κατ’ ιδίαν συνεντεύξεις-συναντήσεις μας. Με μια από αυτές δε, αξεπέραστη! Βλέπεις είχα την τύχη να κάθομαι προσκεκλημένος για μιάμιση ώρα δίπλα του, μαζί με τους Dee Snider (Twisted Sister), Scott Ian και Joey Belladonna (Anthrax) και Jonas Renkse (Katatonia) στο roof garden του ξενοδοχείου Melia Athens μετά το Rockwave Festival του 2005, ακούγοντας τις γλαφυρές ιστορίες που είχε να μας διηγηθεί.
Ο Ronnie James Dio υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο ως κορυφαίος και πρωτόγνωρα ευέλικτος ερμηνευτής. Πρώτα και πάνω από όλα υπήρξε ζωντανό παράδειγμα αγνού Ήθους και Ταπεινοφροσύνης, Συνέπειας και Ευσυνειδησίας, μαγεύοντας με την καλοσύνη του όποιον είχε τη χαρά να τον ζήσει λιγάκι από κοντά.
Και για να σε πάω τώρα σε (ιστορικές) εικόνες αφήνοντας τα λόγια τα πολλά στην άκρη, ένα μονάχα θα σου πω (εσένα που απουσίαζες) ή θυμίσω (εσένα που ήσουν εκεί) για του λόγου το αληθές:
Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 1993. Μεταμεσονύκτια. Η πρώτη συναυλιακή βραδιά των DIO στη χώρα μας έχει ολοκληρωθεί άδοξα δυστυχώς, αφού το Ρόδον Club είχε μόνον καμιά τετρακοσιαριά βαμμένους οπαδούς του πρωτομάστορα λόγω της ποδοσφαιρικής συνάντησης Ολυμπιακού-Τενερίφης για το κύπελο UEFA!… Θες να σχολιάσω; Άστο καλύτερα, θα μπω φυλακή! «...Όλος ο κόσμος προσκυνά σώβρακα και φανέλες». Ο Τζιμάκος τα ’πε όλα με το όνομά τους. Και μη τυχών μου πεις πως είχε άλλες δυο συναυλίες στα καπάκια ως επιχείρημα, αφού η απάντηση μου είναι η προφανής: ακόμη καλύτερα, έλα σε όλες κι ας πας ξανά για μπύρα στο ροκ στέκι σου τον επόμενο μήνα αντί αυτόν, ρε!
Αντιπαρέρχομαι. Στο πεζοδρόμιο του Ρόδον Club παρκαρισμένο το tour-bus της μπάντας. Τα μέλη της επιβιβασμένα όντας κατακουρασμένα, προστατεύουν τον εαυτό τους από πιθανό κρυολόγημα αφού ψιλοβρέχει. Κι όμως. Ο Αρχηγός είναι έξω, δίπλα μας, υπογράφοντας τα εξώφυλλα όλων αυτών που τον έχουν στηρίξει τόσα χρόνια (τα δικά του λόγια σου γράφω), πάνω από μισή ώρα στο πόδι, στο υπόστεγο, μες το κρύο. Ως που υπέγραψε και στον πιο ντροπαλό, τον τελευταίο. Είπες κάτι;
Και όλα τούτα έχοντας συμπληρώσει τότε τριανταέξι (!) χρόνια ως ερμηνευτής/στιχουργός/μουσικοσυνθέτης σχημάτων (έως και) μνημειωδών. Μετρώντας δέκα χρόνια πορείας ως σόλο καλλιτέχνης, με έξη στουντιακά άλμπουμ στο ενεργητικό του, με το “Strange Highways” να «δοκιμάζει» ακόμη και τους πιο βαμμένους από εμάς ως ένας αδύναμος δίσκος όπου ο γερο-δάσκαλος για πρώτη φορά μιλά για το Σήμερα και όχι για το Επικολυρικό Χθες που όλοι μας λατρέψαμε από αυτόν. Και το χειρότερο; Έχοντας στα αριστερά του τον πιο άχρωμο/άγευστο/άοσμο κιθαρίστα ολάκερης της πορείας του, τον Tracy G. Η πλάστιγγα όμως τελικά ήταν ίσια εις το πηλίκον, αφού το rhythm section ήταν απλά μαγικό: ο σαρωτικός Jeff Pilson στο ηλεκτρικό μπάσο (Dokken) και ο υπέρβαρος Vinny Appice στα τύμπανα (Black Sabbath). Και στα πλήκτρα ο Scott Warren (Black Sabbath / Warrant / Keel /Type O Negative).
Τα προσφερόμενα άσματα αυτής της πρώτης βραδιάς (βλέπε set-list) δεν διέφεραν από των δυο υπόλοιπων παρά μονάχα στη σειρά που ακούστηκαν. Και ικανοποίησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τους περισσότερους εξ υμών, αφού πέρα από τις απαραίτητες αναφορές στο εν λόγω φρέσκο δισκογράφημα, οι πιότερο απαραίτητες αναφορές στις ένδοξες μέρες των Rainbow και των Black Sabbath ήταν αρκετές.
Ευτυχώς την Παρασκευή μαζευτήκανε καμιά χιλιάδα νοματαίοι, ενώ το Σάββατο το Ρόδον Club ήταν δόξα το Θεό πίτα. Όχι τίποτα άλλο, μα χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο λιγότερο από δέκα ολόκληρα χρόνια για να τον απολαύσουμε ξανά, και τούτο στον (απαράδεκτο) ακάλυπτο χώρο του επονομαζόμενου Ark Nr.6., και δώδεκα για να τον ακούσουμε επί σκηνής του Terra Vibe. Όσο για τις δυο φορές που τον απολαύσαμε με τους (ας όψεται η Sharon Osbourne!) Heaven & Hell, προσωπικά τις θεωρώ τις κορυφαίες του και όχι μόνο για το προφανές συνολικό υπέρβαρο των Black Sabbath MK III, μα και ως κείνη τη «φλόγα» του κεριού που θεριεύει λίγο πριν σβήσει μια για πάντα…
3°
