Η συναυλία της LP στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, τον Σεπτέμβριο του 2016, μέσα από φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
«Είναι αυτό εκεί το κορίτσι σε κείνη τη γωνιά και είναι μικροκαμωμένη, πολύ μικροκαμωμένη, και μοιάζει περισσότερο με αγόρι, και σφύζει από συναισθήματα, από οργή και αγάπη – γιατί είναι ολομόναχη, γιατί όλοι μας είμαστε ολομόναχοι, γιατί οι γονείς μας δεν καταλάβαιναν. Απλά εκείνη το κατάλαβε πιο γρήγορα...»
Όταν αυτοσυστήνεσαι εκθέτοντας παγκοσμίως τον εαυτό σου καθ’ αυτόν τον τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα σου, ανήκεις στους «άλλους», τους ελάχιστους Αυθεντικούς! Και γω αυτά τα εκτιμώ βαθιά. Πόσο μάλλον δε όταν μπορείς και ανατρέπεις στο πι και φι την όποια μου «καχυποψία» τη στιγμή που έρχομαι να σε γνωρίσω επί σκηνής για πρώτη φορά, έχοντας ένα κεφάλι καζάνι από τον αμείλικτο βομβαρδισμό που δέχθηκα για πάρτη σου. Ως ανίδεου ως προς εσένα, να τα λέμε κι αυτά ως... αυθεντικοί.
Φωτορεπορτάζ: LP, Katerine Duska, Nalyssa Green - Τεχνόπολη, Αθήνα, Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016
Και έρχομαι λοιπόν στο Γκάζι, στην Τεχνόπολη, για να σε ανταμώσω και να σε απαθανατίσω για πρώτη φορά, έτσι που να δω αν είσαι πράγματι όλα αυτά που σου προσάπτουν. Η νέα Janis Joplin, Chrissie Hynde, Amy Lee στη χειρότερη. Το πνευματικό παιδί των David Bowie & Lou Reed. Μα πόσο μάλλον η (έστω και περιστασιακή) τραγουδοποιός για ονόματα βαρβάτα όπως οι Cher, Rihanna, Christina Aguilera, Rita Ora, Leona Lewis... Έχοντας καταφέρει μέσα σε ενάμιση μόλις χρόνο να συγκεντρώσεις περισσότερα από δυο δισεκατομμύρια streams, έχοντας κυκλοφορήσει πέντε hit singles που ξεπέρασαν συνολικά τα ογδόντα εκατομμύρια views. Με το “Lost On You” να έχει κατακλύσει τα ερτζιανά, τα smartphones, τα αυτιά μας.
Και έρχεται η ώρα που ανεβαίνεις στην επιβλητικότατη σκηνή ως λιλιπούτειο ξωτικό, με μάτια χαμηλωμένα. Ούτε το ονοματεπώνυμό σου δεν μας λες. Σε θέλεις απλά LP. Ως που πιάνεις το μικρόφωνο. Και αρχίζεις να ψέλνεις χαμηλόφωνα το “Muddy Waters” έως το δεύτερο ρεφρέν του. Και κάπου εκεί αρχίζεις να «ζεσταίνεσαι», να «ξεσπαθώνεις», συνδέεσαι με την Πηγή, γίνεσαι δίαυλός της. Και έχεις ήδη κερδίσει το παιχνίδι. Κι ας μην το θεωρείς με τίποτα παιχνίδι. Κι ας μην ήταν αυτοσκοπός σου.
Κι όσο περνά η ώρα, τόσο περισσότερο νιώθω μαλάκας που δεν την ήξερα καν. Το άτομο ερμηνεύει οριακά. Όπως λατρεύω. Λες και δεν υπάρχει αύριο. Εξιστορεί βιώματά της με το βάθος μιας Tracy Chapman, με το «ταλαιπωρημένο» βλέμμα μιας Tracy Chapman. Σκίζει τα σωθικά και τις φωνητικές χορδές της, ναι, με το αχαλίνωτο πάθος μιας Joplin, με το εξοργισμένο βλέμμα μιας Janis Joplin! Σε ένα πολύχρωμο μουσικό γαϊτανάκι που ξεκινά από τα «πατώματα» για να τρυπήσει το ταβάνι. Κι ας μοιάζει εκεί ψηλά στα σανίδια πιότερο με τον Bob Dylan. Τέλος. Την πάω με χίλια!
Η συνοδεία ηλεκτρικού μπάσου, κιθάρας, πλήκτρων και τυμπάνων κρίνεται και εδώ σημαίνουσα κάργα, όμως η LP και με ένα γιουκαλίλι, με ένα ντέφι μόνο βρε αδελφέ, σε πιάνει από το γιακά και σε ανατριχιάζει πατόκορφα. Πέντε χιλιάδες άνθρωποι το ζήσαμε αυτό. Σε βαθμό τέτοιο που όταν μας καληνύχτησε νωρίς, κατά τις 23.30, νιώθαμε πεινασμένοι... Κι ας είχαμε απολαύσει (ω ναι, πλέον κι εγώ!) για δεύτερη φορά το “Lost On You”.
Ήταν τόσο έντονη η συναυλιακή εμπειρία που ακόμη και τα εορταστικά βεγγαλικά του Gazzarte μου έμοιαζαν... παράταιρα κείνη την ώρα αν με πιάνεις. Τίποτα παιδάκι μου. Τέλος. Έκτοτε δηλώνω απερίφραστα οπαδός της. Και να τη λοιπόν που ξαναχτύπησε την πόρτα μας, με δεκαπέντε συνθέσεις μέσα από το «Churches». Διάβασες την αποκαλυπτική συνέντευξη της LP στην ATHENS VOICE;
11°
