Η συναυλία του Ozzy Osbourne στην Αθήνα, τον Σεπτέμβριο του 2010, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Κάτι σαν τον αείμνηστο θείο Lemmy, έτσι και ο John Michael “Ozzy” Osbourne αποτελεί εδώ και δεκαετίες αστείρευτη πηγή συζητήσεων για την κοινότητα της σκληρής μουσικής, με ένα εύλογο (και έως τις 28 Δεκεμβρίου του 2015, κοινό) ερώτημα να πρωταγωνιστεί μακράν όλων των υπολοίπων: «πώς διάολο καταφέρνει και παραμένει ζωντανός ο θεούλης με όλα όσα έχει καταναλώσει στη ζωή του, υγρά, στερεά και αέρια;». Παρεμπιπτόντως, να φανταστώ πως εσύ που στάθηκες σε τούτο το άρθρο έχεις ήδη απολαύσει το νέο video-clip κινουμένων σχεδίων του τραγουδιού “Hellraiser” που δημοσιοποιήθηκε στις 29 Οκτωβρίου και θέλει το εν λόγω λατρεμένο μας ντουέτο -ποιητική αδεία- ξανά μαζί.
Για δες όμως που κόντρα σε κάθε προγνωστικό, καταρρίπτοντας ακόμη και αυτούς τους νόμους της στατιστικής, ο Άρχοντας του Σκότους σήμερα σβήνει αισίως εβδομήντα πέντε κεράκια!
Έχοντας αποφύγει μια βέβαιη κύρωση του ήπατος. Έχοντας ξεγλιστρήσει από τη θανατηφόρα παραμύθα της ηρωίνης και τον εθισμό της κόκας. Έχοντας γλυτώσει εκ θαύματος από το παραλίγο μοιραίο ατύχημά του με τη γουρούνα το 2003. Έχοντας πλέον παραδεχθεί μονάχα πως, από το Φεβρουάριο του 2019, πάσχει από τη νόσο του Πάρκινσον. Πταίσμα!
Το μόνο που με ανησυχεί είναι η προ μιας μόλις εβδομάδας επίσημη ανακοίνωση της δεύτερης κατά σειρά αναβολής της προγραμματισμένης περιοδείας του Ozzy με τους Judas Priest που θα ξεκινούσε τον ερχόμενο Γενάρη και πλέον ξεκινά 3 Μαΐου του 2023. Κι ας δηλώνει στην επίσημη ιστοσελίδα του ο μπάρμπα-Osbourne πως φταίει η (εύλογη) αβεβαιότητα της αναγκαίας συμμετοχής του κοινού λόγω των έκτακτων μέτρων κατά του κορωνοϊου. Εύχομαι ολόψυχα να είναι μονάχα αυτός ο λόγος. Αυτό.
Τον Ozzy Osbourne έχω αξιωθεί προσωπικά να τον φωτογραφίσω έξι φορές. Μια για τις ανάγκες του περιοδικού Metal Hammer στην έπαυλή του στο Μπέρμιγχαμ, και πέντε ακόμη επί σκηνής. Η πρώτη στο Φεστιβάλ του Ντόνινγκτον το 1996 ως συμπρωταγωνιστή της μεγαλειώδους βραδιάς με τους επανασυνδεδεμένους KISS. Η δεύτερη στην επανασύνδεση της αυθεντικής σύνθεσης των Black Sabbath στην αρένα N.E.C. στο Μπέρμιγχαμ το Δεκέμβριο του 1997, αυτή που περιέχεται στο αγαπημένο DVD Concert “The Last Supper” (SMV Enterprises – 1999). Και τρεις στα μέρη μας:
Μια με τους Black Sabbath τον Ιούνιο του 2005 στα πλαίσια του Rock Wave Festival στο Terra Vibe της Μαλακάσας, μια τον Ιούλιο του 2012 στον ίδιο χώρο, όπως και την εδώ επιλαχούσα ως φόρο τιμής στα έργα και τις ημέρες του.
Φωτορεπορτάζ: Ozzy Osbourne, Poem - TerraVibe Park, Μαλακάσα, Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Με το ενδεχόμενο της βροχής να στοιχειώνει την ξέχειλη χαράς μας, η συμμετοχή μας κρίθηκε τελικά διόλου ευκαταφρόνητη. Βέβαια η επιλογή της «μικρής» σκηνής του Terra Vibe ξένισε τη συντριπτική πλειοψηφία μας, αφού οι περισσότεροι ονειρευόμασταν εύκολο sold-out στην τιτάνια που φιλοξενεί νομοτελειακά τα μεγάλα ονόματα. Κι όμως. Εκ του αποτελέσματος, από τη στιγμή που η φυσικά αμφιθεατρική κατηφόρα της Vibe Stage ήταν απλά φίσκα, ασφυκτικά γεμάτη, ίσως η κύρια, θεόρατη αλάνα της Terra Stage να έμοιαζε ημιτελώς κατειλημμένη με το ίδιο πλήθος...
Τη βραδιά ξεκίνησαν κατά τις οκτώ το βράδυ οι εγχώριοι Poem που θα έχουν να το λεν και στα εγγόνια τους. Τουλάχιστον εγώ αυτό θα έκανα. Με το πανέμορφο ντεμπούτο τους “The Great Secret Show” να έχει εντυπωσιάσει από τις απαρχές του 2009 με την κυκλοφορία του, οι Έλληνες Tool άρπαξαν για τα καλά τούτη τη μοναδική ευκαιρία από τα μαλλιά και δικαίωσαν τα μάλα αυτό το ριζικό τους.
Το διάλειμμα μικρό, μα η προσμονή μας το έκανε να μοιάζει μεγαλούτσικο. Και ξάφνου το επικολυρικό “O Fortuna” του Carl Orff ανασηκώνει το τριχωτό της κεφαλής και να ’σου τον με τα γνωστά αυτιστικά παλαμάκια του να μας ζητά μονομιάς να αποτρελαθούμε! Το λατρεμένο “Bark at the Moon” βάζει φωτιά στα μπατζάκια μας προετοιμάζοντας το έδαφος για το ολόφρεσκο “Let Me Hear you Scream” από το άλμπουμ που ηχογράφησε με τον πανάξιο Gus G, αφήνοντας όμως όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα σε παλιές, διάσημες επιτυχίες του, προσωπικές μα και των Black Sabbath φυσικά.
Έλα όμως που ο ξεμωραμένος, κουφιοκέφαλος, παλιμπαιδίζων (διάλεξε και πάρε, μέσα θα ’σαι) ήρωάς μας αντί να έχει τούτη τη φορά κουβάδες γεμάτους με νερό να μας ραντίσει, έφερε μαζί του ένα ματσούκι ΝΑ (βλέπε φωτογραφία) που εκσφενδόνιζε παχύρρευστο λευκό αφρό! Μιλάμε για σαντιγί φάση, να ήταν τουλάχιστον και πάνγλυκο, να πεις οκέι. Και να που στο άκουσμα του ξέφρενου “Crazy Train” ξεκινά σφοδρό μπουγέλωμα σημαδεύοντας καταρχάς τους μπροστινούς. Γελάμε μεις οι φωτογράφοι, κούνια που μας κούναγε. Την επόμενη στιγμή τον βλέπω να με κοιτά πλαγίως μέσα στα photo pits και λέω «έχει γούστο»...
Κι όμως. Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι... ΟΛΑ ΑΣΠΡΑ! Καμιά δεκαπενταριά φωτογράφοι γίναμε Casper από την κορφή ως τα νύχια. Μα το χειρότερο; Μαζί με μας και οι πανάκριβες και υπερευαίσθητες φωτογραφικές μηχανές μας!... Και βλέπω δυο από τους εκλεκτούς συναδέλφους να χρησιμοποιούν φωναχτά τη «Γαλλική» ανακαλύπτοντας πως η δική τους δε δουλεύει πια, αναθεματίζοντας τον περιχαρή και ακατοίκητο κατεργάρη. Μιλάμε για ζημιά της τάξης των πεντακοσίων ευρώ όπως έμαθα αργότερα, αλλαγή πλακέτας! Είπες κάτι; Και τρέχα εσύ να βρεις το δίκιο σου... Ώρες-ώρες παιδάκι μου δικαιούμαστε ένσημα για βαρέα και ανθυγιεινά.
Πάντως πάω στοίχημα τη δισκοθήκη μου πως ο Κώστας Καραμητρούδης, ο πλέον πασίγνωστος ανά την Υφήλιο Gus G, έχει σημειώσει τούτη τη βραδιά στην πιο ξεχωριστή σελίδα της παγκοσμίως καταξιωμένης πορείας του. Μα τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς από τη ζωή του; Να είσαι το πρωτοπαλίκαρο του μυθικού Ozzy, εκεί, στα αριστερά του, να παίζεις στα πάτρια εδάφη, να σε αγκαλιάζει κάθε τόσο δημοσίως επί σκηνής σαν κολλητό του και ναι, να πέφτει στα τέσσερα και να σε προσκυνά στους αυτοσχεδιασμούς σου! Ποια κόκκινα; Θρύψαλα το κοντέρ!
18°
