Wild Is The Wind: Η ιστορία του θρυλικού τραγουδιού

Tο «Wild Is the Wind», μια σύνθεση του μεγάλου Dimitri Tiomkin σε στίχους του Ned Washington, ακουγόταν στην ομώνυμη ταινία του George Cukor του 1957. Στη συνέχεια, τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, o 22χρονος τότε Johnny Mathis το κυκλοφόρησε σε σινγκλ με flip side το «No Love (But Your Love)».

Ήταν το τέλειο καψουροτράγουδο για crooners, και το τέλειο καψουροτράγουδο γενικά· οι σπαρακτικοί στίχοι -Love me, love me, love me, love me/ Say you do/ Let me fly away/ With you/ For my love is like/ The wind/ And wild is the wind/ Wild is the wind- μπορούσαν να ερμηνευτούν γλυκερά ή να απογειωθούν μαζί με το δραματικό τρίγωνο της ταινίας· την Άννα Μανιάνι, τον Άντονι Κουίν και τον Τόνι Φραντσιόζα.

Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που ερμήνευσαν το κομμάτι ήταν η Nina Simone το 1959 -για το live άλμπουμ «Nina Simone at Town Hall»-και πάλι τον Νοέμβριο του 1966 για το studio compilation άλμπουμ που πήρε τον τίτλο του από το «Wild Is the Wind».

Η δεύτερη εκτέλεση της Simone είχε πιο αργό ρυθμό και ελαφρότερη ενορχήστρωση με αποτέλεσμα βαθύτερο συναίσθημα απώλειας: μερικοί ίσως τη θυμούνται στο τρέιλερ της ταινίας «Revolutionary Road» του Sam Mendes (2008)· νομίζω πως ήταν ταιριαστή επιλογή.

Ο David Bowie διασκεύασε το «Wild Is the Wind» για το άλμπουμ του «Station to Station» του 1976 ως φόρο τιμής στη Simone, και τον Νοέμβριο του 1981 το περιέλαβε στο «Changes two bowie», δημιουργώντας παράλληλα ένα προσφυώς ασπρόμαυρο διαφημιστικό βίντεο σε σκηνοθεσία David Mallet. Το videoclip δεν θα μπορούσε να είναι έγχρωμο: το σκηνικό και ο έντονος φωτισμός αναπαρήγαγαν το στιλ του Bowie στην περιοδεία Isolar του 1976 που άρχιζε με την προβολή αποσπάσματος από την ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ «Ο ανδαλουσιανός σκύλος».

Αργότερα, τον Ιούνιο του 2000, ο Bowie ερμήνευσε το τραγούδι στο Glastonbury και στην τελευταία του συναυλία «Black Ball» στη Νέα Υόρκη τον Νοέμβριο του 2006. Tέλος, τo «Wild Is the Wind» περιλαμβάνεται ως μπόνους στο compilation «Bowie at the Beeb», το οποίο, για όποιον δεν έχει τα διαδοχικά άλμπουμ του Bowie, μπορεί να χρησιμεύσει σαν μια καλή σύνοψη.

Η διασκευή και η εκτέλεση του «Wild Is the Wind» ήταν πειρασμός για πολλούς καλλιτέχνες, από την Cat Power -που κινείται στο συνηθισμένο της στιλ· το κομμάτι μοιάζει να έχει γραφτεί για εκείνη- μέχρι τη Randy Crawford και την Barbra Streisand oι οποίες, κατά τη γνώμη μου, το αδίκησαν.

Kατά κάποιον τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω με σαφήνεια, η Crawford ακούγεται ρηχή και η Streisand δεν μπορεί να προσδώσει νόημα σε στίχους όπως You /Touch me/I hear the sound/ Of mandolins/You/Kiss me/With your kiss/My life begins/You're spring to me/All things/To me. Όπως μπορούν η Nina Simone και ο David Bowie.