Μαρία Κάλλας: Ο Θρίαμβος στο Παρίσι το 1958

Δεν συνηθίζω να γράφω σ’ αυτή τη στήλη για κλασική μουσική. Όμως υπήρξε μια βραδιά στο Παρίσι του 1958, που ονομάστηκε το «Μεγαλύτερο Show στη Γη». Ήταν 19 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς και μετά από δεκάδες θριαμβευτικές βραδιές στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στη Λισσαβώνα και αλλού, η Maria Callas θα έκανε το ντεμπούτο της στην Όπερα των Παρισίων. Επρόκειτο για το πιο σημαντικό γεγονός της χρονιάς για την καλή κοινωνία της πόλης, η Callas ήταν ντυμένη με ένα από τα πιο εκτυφλωτικά φορέματα της καριέρας της και φορούσε κοσμήματα πού -όπως έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής- κόστιζαν περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια. Όμως, πάνω απ’ όλα, εκείνο που έφερνε μαζί της ήταν η αίγλη της ιταλικής όπερας, από την οποία μαγευόταν το Παρίσι ήδη από την εποχή του Rossini. Με την Ορχήστρα και τη Χορωδία του Θεάτρου της Γαλλικής Όπερας υπό τη διεύθυνση του Georges Sebastian, ερμήνευσε άριες από τη “Norma”, τον “Trovatore”, την “Tosca” και τον «Κουρέα της Σεβίλλης» σε μια θριαμβευτική βραδιά, που η πόλη θυμόταν για πολλά-πολλά χρόνια. Η Callas άργησε να κάνει το ντεμπούτο της στο Παρίσι, όμως εκεί εμφανίστηκε στην τελευταία ολοκαίνουργια παραγωγή, στη “Norma” του 1965 κι εκεί πέθανε, στα 53 της χρόνια, το 1977. Η συναυλία του 1958 μεταδόθηκε μέσω της EBU σε όλη την Ευρώπη και η δισκογραφική εταιρεία INA, που βρίσκεται σε στενή σχέση με τη γαλλική ραδιοφωνία εργάστηκε σκληρά πάνω στο υλικό των μαγνητοταινιών, προσφέροντας μια εξαιρετικά επιμελημένη ηχογράφηση εκείνης της βραδιάς. Κυκλοφορεί σε διπλό cd και διπλό lp στις 26 Νοεμβρίου.

Το “Instant Karma” ήταν το τραγούδι που έγραψε ο John Lennon τον Φεβρουάριο του 1970, το ηχογράφησε το ίδιο απόγευμα, έπαιξε κιθάρα ο George Harrison, έκανε παραγωγή ο Phil Spector και κυκλοφορεί τώρα ξανά σε single. Περιλαμβάνονται εδώ οι τέσσερις versions που ηχογράφησε στις 12, στις 16, στις 19 και στις 23 Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς, μαζί με μια συνέντευξη στην οποία μιλάει για το συγκεκριμένο τραγούδι. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει φανατικός του “Instant Karma” που να μην το έχει ήδη παραγγείλει…

Όσοι αγαπούσαμε με πάθος τη βρετανική Sarah Records, αναζητούσαμε αντίστοιχα labels και μάλιστα σε μια εποχή που το διαδίκτυο δεν ήταν σε θέση να μας βοηθήσει και τόσο πολύ. Η Shelflife δημιουργήθηακε το 1995, τη χρονιά που η Sarah έκλεισε. Το αμερικάνικο label κυκλοφόρησε αρκετούς δίσκους, οι καλύτεροι από τους οποίους στέκονταν κάπου ανάμεσα στη Sarah και στη Factory. Η μεγάλη έκπληξη της εποχής εκείνης ήταν ότι στην εταιρεία αυτή είχε κυκλοφορήσει και το “Heaven Airlines” του πολύ δικού μας Crooner. Ο δίσκος αυτός έχει επανακυκλοφορήσει σε βινύλιο από τη Make Me Happy με επιπλέον κομμάτια, που είχαν εμφανιστεί σε συλλογές ανά τον κόσμο. Οι πιθανότητες είναι ότι τον πήρα είδηση αργά και μάλιστα από το Rough Trade, που πρόκειται να μοιράσει τον δίσκο στη Βρετανία. Αλλά ακόμη κι αυτό, για όσους είχαν πάντα αδυναμία στον Crooner και τα σχήματα της This Happy Feeling, είναι εξαιρετικό νέο.

Ο Jeffrey Lee Pierce ήταν μια μεγάλη μορφή για το rock 'n' roll. Έφυγε στα 37 του, έχοντας προλάβει να λατρέψει το punk και τα blues με το ίδιο πάθος και την ίδια σοβαρότητα. Ένας μουσικός που άφησε το αποτύπωμά του σε ολόκληρο το underground, ένας μουσικός που διασκευάστηκε και λατρεύτηκε από ονόματα όπως οι Nick Cave, Sonic Youth, White Stripes, Mark Lanegan, Primal Scream και Black Keys. Τον Ιανουάριο κυκλοφορεί το “Preaching The Blues”, ένα box set με 7 επτάιντσα του συγκροτήματος του Jeffrey Lee Pierce, των Gun Club, στο όνομα των οποίων πίνει νερό κάθε σοβαρός indie fan.

Y.Γ: Έχω μεγάλο θέμα με τα πιο pale από τα κορίτσια που δηλώνουν bedroom folksters και ηχογραφούν στο μπάνιο τους εύθραυστες μπαλάντες των δακρύων. Η Maddie Jay είναι διαφορετική ιστορία, όμως: ούτε bedroom, ούτε folk, γράφει καλά τραγούδια και δεν έχει καμία ανάγκη να το παίξει εύθραυστη. Ο τρόπος της γραφής της είναι προσωπικός, είναι αυθεντικός και τα τραγούδια αξίζουν. Το “CMYK” είναι ήδη στις πλατφόρμες…