O Tricky επιστρέφει στον ήχο του Μπρίστολ

Η ζωή δεν είναι για όλους εύκολη. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα γίνεται δύσκολη, ειδικά αν είσαι πιτσιρικάς, μαύρος και ανήσυχος. Για καλή του τύχη, ο Tricky γεννήθηκε στο Μπρίστολ. Έμπλεξε από πολύ νωρίς με τη Wild Bunch, την παρέα των djs που δημιουργήθηκε στα μέσα των eighties και σύντομα μετεξελίχθηκε στους Massive Attack. Όμως στην πραγματικότητα, ποτέ δεν κολλούσε ακριβώς μαζί τους. Τον κρατούσαν γιατί είχε να προσθέσει κάτι σημαντικό στη συνταγή: έφερνε έναν αλήτικο rap αέρα, μύριζε Ατλαντικό και Δύση, διάβαζε τον κόσμο από την ανάποδη κι είχε το ένστικτο της επιβίωσης. Ο Del Naja είχε πάντα μεγάλα σχέδια. Ήξερε ότι το Μπρίστολ ήταν ένας μικρός τόπος. Κι όσο προετοίμαζε το άλμα για το Λονδίνο, ο μικρός ήταν εντάξει. Στην πρωτεύουσα, περίσσευε. Άσε που οι έρωτές του ήταν επιπόλαιοι. Αρχικά ήταν η Bjork και στη συνέχεια, η Martina Topley-Bird. Όταν ο Tricky τη σύστησε στους υπόλοιπους, εκείνη ήταν μόλις δεκαπέντε ετών. Και μπορεί να είχε καλή φωνή αλλά θα ήταν επικίνδυνο να την κουβαλάνε μαζί τους. Ο Tricky την κράτησε, έφυγε από τους Massive Attack και ηχογράφησε μαζί της το “Maxinquaye” το 1995. Την ίδια χρονιά γεννήθηκε και η Mina Mazy. Ύστερα ο Tricky χώρισε με τη Martina, εκείνη βυθίστηκε στα ναρκωτικά και η Mina Mazy στην κατάθλιψη, μέχρι που η μικρή αυτοκτόνησε, το 2014. «Μοιάζει σαν να ζω σ’ έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Η ψυχή μου είναι άδεια», είχε πει ο Tricky τότε. Έζησε για λίγο στη Νέα Υόρκη, ύστερα στο Βερολίνο και τώρα που ακούω το νέο του album, το “Lonely Guest”, νιώθω ότι επιστρέφει στο trip hop, στον ήχο της πατρίδας του, στον ήχο του Μπρίστολ. Αργοί ρυθμοί, υπόγειες φωνές, μια βόλτα με τα πόδια, σούρουπο, υπό βροχή, στις ανισόπεδες διαβάσεις και τα σκοτεινά περάσματα της πόλης. Μελαγχολικός δίσκος, όμορφος δίσκος...

Η Delerium του Richard Allen ήταν αποκάλυψη. Μια ψυχεδελική εταιρεία σε… λάθος εποχή. Αλλά αυτή είναι ακριβώς η μεγάλη επιτυχία: να δημιουργείς έναν ολοκαίνουργιο κόσμο στη μέση του χάους. Το μεγάλο album της πρώτης εποχής της ήταν το “The Sky Moves Sideways”. Ένα μικρό σχήμα από το Hemel Hempstead, οι Porcupine Tree. Στην πραγματικότητα ένας και μόνο άνθρωπος, ήσυχος, χαμηλόφωνος, που δεν τον έπιανε το μάτι σου για τέτοιο ταλέντο, ο Steven Wilson. Το τελευταίο album ως Porcupine Tree, το “Incident” κυκλοφόρησε το 2009 και στις συνεντεύξεις του ο Steven έλεγε ότι τον ενδιαφέρει περισσότερο η προσωπική του καριέρα, ότι θέλει να συνεργαστεί με άλλους ανθρώπους, να παίξει καινούργια είδη, να πειραματιστεί με φρέσκους ήχους. Και ξαφνικά, αναγγέλλει το καινούργιο album των Porcupine Tree για τον Ιούνιο του 2022. Κομμάτια που αρχικά είχαν μπει σ’ έναν φάκελο στον υπολογιστή υπό το όνομα PT2012, που μετά έγινε PT2014, PT2018, PT2020 και τελικά PT2022. «Τραγούδια που ήταν σίγουρα τα καινούργια τραγούδια των Porcupine Tree», όπως λέει ο Steven. Για την ώρα, ακούμε και ξανακούμε το αρκετά progressive “Harridan” και περιμένουμε.

Αυτός ο μοναδικός τρόπος που είχε πάντα ο Jay-Jay Johanson να τραγουδάει με τον τρόπο των crooner σε trip hop βάσεις, ήταν εντυπωσιακός. Και ταυτόχρονα, μοναδικός. Το καινούργιο του album, το “Rorschach Test” είναι εξαιρετικό κι έχει μερικά τραγούδια από τα καλύτερα που έχει γράψει.

Μια από τις μεγαλύτερες μορφές της γαλλικής jazz ήταν ο Barney Wilen. Η μουσική -αλλά και το comic- που υπάρχει μέσα στο «Barney et la Νote Βleue” αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές της ευρωπαϊκής jazz. Την ίδια χρονιά με το “…Note Bleue”, το 1987, έρχεται και το “French Ballads”, το album που φέρνει τον Barney στη μέση ακριβώς: ανάμεσα στο γαλλικό chanson και την αυτοσχεδιαστική μουσική. Επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες και είναι απαραίτητο!

Υ.Γ.: Είναι γιoς του Don Cherry, αδελφός της Neneh Cherry, γεννήθηκε στη Σουηδία και σπούδασε Θέατρο στη Νέα Υόρκη, όπου ήταν συμφοιτητής της Jennifer Aniston. Ο Eagle-Eye Cherry έχει ένα καταχαρούμενο single που λέγεται “Done, Done, Done” και αξίζει να το ακούσεις.