Η συναυλία της Patti Smith στην Αθήνα, το καλοκαίρι του 2016, μέσα από φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Η πιο γνήσια μαχητική ακτιβίστρια της εποποιίας του Rock’n’Roll! Πιότερο και από την Joan Baez, μέσα από πολλαπλάσιους και εναλλασσόμενους ρόλους. Ως στιχουργός. Ως μουσικοσυνθέτρια, ερμηνεύτρια, συγγραφέας. Λογικό και επόμενο λοιπόν να την καμαρώσουμε ξανά -παρέα με την Baez- σε ρόλο αφυπνιστικό, ως ενεργό μέλος της πρωτοβουλίας για την απόρριψη των ορυκτών καυσίμων και την αντικατάστασή τους από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που τα UNDP και 350.org υλοποίησαν υπό το όνομα “Pathway To Paris”.
Αυτή η νέα πρωτοβουλία με υπότιτλο “1000 Cities” συγκεντρώνει μουσικούς, καλλιτέχνες, ακτιβιστές, ακαδημαϊκούς, δημάρχους και καινοτόμους ώστε να βοηθήσει στην ευαισθητοποίηση σχετικά με τον επείγοντα χαρακτήρα της δράσης για το κλιματικό αδιέξοδο, προσφέροντας λύσεις για να γίνει πράξη η συμφωνία του Παρισιού. Σκοπός της να προσκαλέσει χίλιες πόλεις της Υφηλίου ώστε να μεταβούν σε 100% ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, έως το 2040. Ανάμεσα λοιπόν στα «όπλα» της είναι και η διοργάνωση συναυλιών ανά τον κόσμο, με τους Patti Smith, Joan Baez, Michael Stipe, Flee, Bill McKibben, Vandana Shiva, Talib Kweli, Cat Power, Tenzin Choegyal, Tanya Tagaq, Rebecca Foon, Jesse Paris Smith κ.α. να συνεισφέρουν αφιλοκερδώς, ώστε τα έσοδα να αποδίδονται σε αυτό τον ιερό κοινό σκοπό.
Με την ευχή να περάσει σύντομα και από τα μέρη μας αυτή η γενναία και πολυπόθητη σταυροφορία, ας πάμε εμείς να θυμηθούμε την τελευταία επίσκεψη της ξερακιανής ασπρομαλλούσας, πρωτοτυπώντας, μιας που σας έχω συνηθίσει επί τω πλείστων έως και σε... τριακονταετή πισωγυρίσματα μέσα από αυτή τη στήλη! Μιλάμε λοιπόν για κείνο το Σαββατόβραδο του Ιουνίου του 2016, στο πλέον ανύπαρκτο Piraeus Academy. Δεν σε πάω στη βραδιά του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού το 2013, στο Rockwave Festival του 2008, στο θέατρο Λυκαβηττού το 2007, στον Άγιο Κοσμά το 1999. Σε πάω κοντά.
Φωτοπορτάζ: PattiSmith – PiraeusAcademy 117, Αθήνα, Σάββατο 25 Ιουνίου 2016
Ο ισχυρότερος πόλος έλξης τη χρονιά αυτή ήταν πως θα απολαμβάναμε από σκηνής ολόκληρο το μνημειώδες ντεμπούτο της Patti Smith, το “Horses”. Όπως και έγινε. Παρότι μες το κατακαλόκαιρο ο κλιματισμός του -κατά κανόνα κορυφαίου- κλειστού συναυλιακού χώρου ήταν μηδαμινός και ως εκ τούτου, η ζέστη αφόρητη, το πρώτο μέρος της ζωντανής παράστασης μας ήθελε να συμμετέχουμε ενεργά, χορεύοντας και τραγουδώντας. Όσο κι αν είναι «της μόδας» τούτο το κόλπο παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια, παραμένει έως και ονειρικό για κάθε βαμμένο οπαδό κάθε αγαπημένου καλλιτέχνη ή σχήματος, μη τρελαθούμε! Τι κι αν το “Horses” δεν περιέχει ούτε ένα χιτάκι της Smith; Ακούγοντάς το ζωντανά «κατά ριπάς», πας πίσω αυτομάτως και οι βιωματικές μνήμες ανασύρονται αβίαστα δημιουργώντας το ζητούμενο: συναισθηματική εμπλοκή.
Όπως κι έγινε, ξανά. Το θυμάμαι καλά. Ειδικά σε αυτό το πρώτο μέρος δεν υπήρξε στιγμή που, όχι μόνον οι μπροστινοί του κάγκελου, μα όλο το μαγαζί δεν συμμετείχε! Πόσο μάλλον σε τραγούδια όπως το “Land” και “Gloria” που το σχήμα «ξεχείλωσε» συνειδητά με πηγαίους αυτοσχεδιασμούς. Και ήταν μέσα από το “Elegie” που η Patti τίμησε δίπλα στον ανυπέρβλητο Jimi Hendrix όλους όσους θεωρεί ηγετικές φυσιογνωμίες και αποτελούν παρελθόν… Από τον συνοδοιπόρο της Lou Reed και τους Ramones, έως και τους πιο πρόσφατα αποδημήσαντες Prince και David Bowie.
Τα κλασικά “Because The Night” και “People Have The Power” σε ρόλο κλεισίματος της αυλαίας του κυρίως set πέτυχαν ευκολότατα το σκοπό τους: βραχνιάσαμε όλοι! Όσο για τα δυο άσματα της παράτασης, το ανθεμικό και μάγκικα «αλλοιωμένο» “My Generation” έβαλε φωτιά και το “Rock 'N' Roll Nigger” έκαψε τις ασφάλειες.
7°
