Vangelis: Η μουσική ευφυΐα των μεγάλων και των μικρών πραγμάτων

Για τους περισσότερους, το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν οι «Δρόμοι της Φωτιάς», η μουσική αυτής της ταινίας ήταν –άλλωστε- που του χάρισε το Oscar το 1982. Φυσικά έγραψε σπουδαία μουσική για τον κινηματογράφο: από το “Blade Runner” στον «Χριστόφορο Κολόμβο» κι ύστερα στον «Ελ Γκρέκο», κάθε έργο του είχε μεγάλο βάθος και τεράστια αξία. Η μεγάλη μουσική για σημαντικά events του αθλητισμού, η «Μυθωδία» κι ολόκληρος ο ηχητικός κόσμος του διαστήματος, χάρισαν στον Βαγγέλη Παπαθανασίου παγκόσμια αναγνώριση. Όμως, την ώρα ακριβώς που η αντικειμενικότητα θα επέβαλε να αναφερθεί κανείς με περισσότερα λόγια στα μεγάλα έργα ενός σπουδαίου μουσικού, έρχονται από το παράθυρο εκείνες οι στιγμές που δεν έδωσαν στον Vangelis τη θέση που κατέχει σήμερα στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, τον έκαναν όμως να είναι ο δικός μας Βαγγέλης: τα πλήκτρα του στη διασκευή που κάνουν οι Forminx στο «Αστέρι του Βοριά» του Μάνου Χατζιδάκι, το τρίσκαλο αρμόνιο που παίζει δίπλα στον Ντέμη Ρούσσο για τις ανάγκες του “Spring, Summer, Winter And Fall” των Aphrodite’s Child, η ενορχήστρωση στο «Ρολόι» του Γιώργου Ρωμανού, το απίθανο “Earth” του 1973 και ιδίως το ξέφρενο “Come On” που ανοίγει το album, ο τρόπος που μεταμόρφωσε το “Starvation” των Socrates από ένα συνηθισμένο hard rock τραγούδι σε αριστούργημα παγκόσμιας κλάσης, προσθέτοντας πλήκτρα εκεί που φαίνεται ότι δεν χωρούν με τίποτα και ολόκληρο το “Albedo 0.39” του 1976. Αυτές τις μέρες εκτός από το ολοκαίνουργιο “Juno To Jupiter”, στο οποίο συμμετέχει και η σοπράνο Angela Gheorghiou, επανακυκλοφορεί σε βινύλιο από την Music On Vinyl το “Albedo 0.39”. Κι επειδή η παλιά μου κόπια της… Phonogram πνέει τα λοίσθια, λέω να το ξαναγοράσω.

Η προηγούμενη φορά που εντυπωσιάστηκα από διηγήματα ήταν όταν διάβασα την «10η Δεκεμβρίου» του George Saunders. Ακαριαία κείμενα, σκληρά μ’ έναν τρόπο, τρυφερά μ’ έναν άλλο, δεν άφηναν περιθώριο ούτε ν’ ανασάνεις. Αν και πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, κάτι αντίστοιχο νιώθω διαβάζοντας την «Εκπνοή» του Ted Chiang, σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου, που κυκλοφορεί, όπως και η «10η Δεκεμβρίου» από τον Ίκαρο. Ο Chiang ζει στη Νέα Υόρκη και γράφει μια ιδιότυπη επιστημονική φαντασία που πατάει γερά στον Μπόρχες, γεγονός που κάνει τα κείμενά της «Εκπνοής» εξ’ ορισμού συγκλονιστικά. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον διαπλέκονται με φιλοσοφικούς όρους, ο χρόνος, η μεταμέλεια, η μνήμη και η συγχώρεση χορεύουν σε κόσμους του –όχι και τόσο- μακρινού μέλλοντος και στο τέλος κάθε διηγήματος, ο αναγνώστης μένει με ανοιχτό το βιβλίο, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τον απέραντο ουρανό που είχε την ευκαιρία να αγγίξει.

Πάντα λάτρευα την ιδιαίτερη αισθητική των εξωφύλλων της λονδρέζικης Aus Music, ακόμη κι αν το dance περιεχόμενο των δίσκων της δεν με αφορούσε πάντα. Τώρα όμως που η εταιρεία ανακοινώνει το “Heaven Or Hell”, ένα δωδεκάιντσο του Quantic, τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Ο Will Holland υπόσχεται στο το ξεκίνημα της συνεργασίας του με το αγγλικό label, πέντε κομμάτια στο ύφος του “Theme From Selva”, ενός μικρού post-disco αριστουργήματος, που λατρεύτηκε -μεταξύ άλλων- και από το BBC 6.

Πολύ φοβάμαι ότι έχω αφήσει πίσω μου για πάντα την υπερβολική αγάπη που έτρεφα για το metal. Τα πρώτα σημάδια αυτής της νέας κατάστασης ήταν ότι άρχισαν να με ενδιαφέρουν όλο και λιγότερο τα επί μέρους ιδιώματα, ειδικά τα πιο εξεζητημένα κι έμεινε για το τέλος η αγάπη στη rock n’ roll πλευρά του είδους και σε μπάντες που έδειχναν να αγαπούν τις hard rock ρίζες του είδους. Τέτοιοι ακριβώς είναι οι Wooden Fields από τη Σουηδία, που κρατάνε από σχήματα, όπως οι Angel Witch, οι Siena Root, και οι Witchcraft. Το ντεμπούτο τους είναι ομώνυμο, κυκλοφορεί από την Argonauta και μ’ αρέσει πολύ!

Υ.Γ.: Πόσο μεγάλο κομμάτι είναι το ολοκαίνουργιο “Peach” των Future Islands! Το περσινό τους album “As Long As You Are” ήταν δισκάρα και το επόμενο μυρίζεται ακόμα καλύτερο. Την Άνοιξη θα περιοδεύουν στην Ευρώπη, οπότε αν κάποιος ενδιαφέρεται, δεν έχει παρά να το ψάξει…