«Αηδόνι μου, Κοιμήσου»: Ακούστε το νέο single των ΑΜΜΟΣ

Στο «Αηδόνι μου Κοιμήσου», το νέο σινγκλ τους, οι ΑΜΜΟΣ δεν παραχωρούν τίποτα από τα κεκτημένα του τριανταπεντάχρονου ύφους τους. Η παλαίμαχη μελαγχολική συνθετική ποπ τους πατά σε νεοκυματικά πλήκτρα της δεκαετίας του '80, η διάθεση είναι ρομαντική, ελεγειακή, το γοτθικό μπάκραουντ της μουσικής τους μοιάζει με ζωγραφικό καμβά που πάνω του η μπάντα ξεδιπλώνει όλες τις χρωματικές αρετές της. 

Στο «Αηδόνι μου Κοιμήσου» ο λυρικός ρεαλισμός του Νικ Κέιβ τα κάνει πλακάκια με κάποιες μελωδίες του Γιάννη Σπανού, οι Πλακιώτικες μπουάτ και οι μελωδίες Πλέσσα τακιμιάζουν με το «Say Hello, Wave Goodbye» των Soft Cell, ένα σκοτεινό Non-Stop Erotic Cabaret, όπου δίπλα στον Μαρκ Άλμοντ κάνει δεύτερα μελιστάλακτα φωνητικά η Καίτη Χωματά, αλλά και ανάποδα, η Αν Κλαρκ καλεί στη σκηνή την Αρλέτα. 

Αυτό που βγαίνει προς τα έξω ακούγοντας το «Αηδόνη μου Κοιμήσου» είναι μια γοητευτική πρόσμειξη αργόσυρτου dark wave και παρηγορητικού ελληνικού νεοκυματικού νανουρίσματος. Ακούστε τους. Και διαβάστε προσεκτικά τη συνέντευξη που ακολουθεί. Απαντούν ο Γιώργος Γκίνης και ο Γιώργος Μπουσούνης. Οι ΑΜΜΟΣ είναι συναίσθημα χωρίς σύνορα...

Καταρχήν συστηθείτε: μουσικοί, χορευτές-ηθοποιοί και σκηνοθέτης. Έχω την εντύπωση πως το νέο σας τραγούδι, εκτός από ήχος και εικόνα, είναι και κάτι σαν μανιφέστο μιας παρέας. Ποια είναι η παρέα και τι είναι αυτό που σας συνδέει;
Μία mini ανασκόπηση: Όταν ο Γιώργος Μπουσούνης τον Ιούνιο του 1986 πήγε με την μπάντα του από το σχολείο να ηχογραφήσει μια 19λεπτη progressive rock μπαλάντα στο στούντιο της οδού Θήρας στην πλατεία Αμερικής, η ζωή του άλλαξε. Γνωρίστηκε με κάποια παιδιά που είχαν στήσει μία ονειρική «γιάφκα», έναν χώρο στεγασμένο σε ένα παλιό Κυψελιώτικο νεοκλασσικό, μέσα στον οποίο τα πάντα είχαν σημασία χωρίς απαραίτητα να βγάζουν και νόημα. Αυτά τα παιδιά ήταν οι Alive She Died. Το κουαρτέτο 2 κοριτσιών και 2 αγοριών, η παρέα που από τότε είχε κάνει αίσθηση στην aθηναϊκή new wave/electro σκηνή και το όνομά της ήταν συνδεδεμένο με ένα μυστήριο, που είχε δημιουργηθεί και λόγω της ιδιαίτερης σύνθεσης του γκρουπ αλλά και λόγω των λίγων αλλά σημαντικών δημοσίων εμφανίσεών του. Ο Μπουσούνης αποδέχθηκε σαν υπνωτισμένος την πρόταση να αφήσει τις art rock/super group φιλοδοξίες του προκειμένεου να γίνει μέλος των A.S.D. συνιδρυτής των οποίων ήταν και ο Γιώργος Γκίνης. Ο πιο «μυστήριος» από όλους. Με τα πολλά, οι Alive She Died έγιναν Trespass και το 1992 ο Γκίνης με τον Μπουσούνη αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία ελληνόφωνη μπάντα και να εκφραστούν δημιουργικά μαζί. Έτσι γεννήθηκαν οι ΑΜΜΟΣ. Σήμερα μετά από 35 χρόνια φιλίας και καθημερινής τριβής μεταξύ τους, οι Γκίνης-Μπουσούνης έχουν τη χαρά και την άνεση να απαντούν στις ερωτήσεις που αφορούν το γκρουπ ως ένα πρόσωπο.
Πάμε λοιπόν, είμαστε οι ΑΜΜΟΣ:
Γιώργος Γκίνης: Στιχουργός, Παραγωγός, DJ, treatments, φωνή
Ηλίας Καραχάλιος: Τύμπανα
Ανέστης Ψαραδάκος: Κιθάρες
Γιώργος Μπουσούνης: Συνθέτης, Παραγωγός, keyboards, φωνή.
(στη σημερινή μορφή των ΑΜΜΟΣ –που έχει αλλάξει με τα χρόνια εκτός των δύο ιδρυτικών μελών- είναι και οι: Κωστής Βήχος- μπάσο, Ορέστης Αναβάλογλου- κιθάρες και Χρήστος Αλεξάκης- τρομπόνι και πλήκτρα)
Το τραγούδι μας «Αηδόνι μου κοιμήσου» τραγουδάει ο Άρης Σιαφάς a.k.a. The Singing Head, ο οποίος μετά από πολυετή πορεία με μπάντες όπως οι Matisse και Home Taping, τώρα ηχογραφεί το τέταρτο προσωπικό του album στο στούντιο των ΑΜΜΟΣ σε παραγωγή μαζί τους και έκδοση της Ammos Music.
Το βιντεοκλίπ του κομματιού δημιούργησε και σκηνοθέτησε ο Έριν Μπουσούνης (γιος του Γιώργου), ο οποίος –παρά το νεαρό της ηλικίας του- συνέλαβε και αποτύπωσε πλήρως την ψυχή και το vibe του τραγουδιού συμβάλλοντας σημαντικά στην επικοινωνία της νέας μας δουλειάς με τον έξω κόσμο. Ο Έριν, που έκανε και το μοντάζ του φιλμ, συνεργάστηκε στη φωτογραφία και τον χειρισμό της κάμερας με τον αγαπημένο μας Χρήστο Πετρόπουλο, εξαιρετικό φωτογράφο και κινηματογραφιστή.
Η «δική μας» Λήδα Μανιατάκου μάς έφερε σε επαφή με δύο πραγματικά καλούς και πολλά υποσχόμενους νέους ηθοποιούς, τη Θάλεια Σταματέλου και τον Διονύση Πιφέα, αλλά και τον νέο-εισερχόμενο στον χώρο Φοίβο Μίχο. Η χορεύτρια Αναστασία Καπρέτσου και η ηθοποιός Κατερίνα Αλέξη «στιγμάτισαν» με τη φρέσκια αλλά ταυτόχρονα έντονη παρουσία τους το κλιπ και όλοι μαζί απογείωσαν το όραμα του σκηνοθέτη και της μπάντας βοηθώντας να κατακτήσουμε το ζητούμενο αποτέλεσμα.

Ακούω δύο «Νέα Κύματα», ένα ελληνικό και ένα ξένο. Από τις μπουάτ της Πλάκας και τη δεκαετία του '60 με Σπανό, Αρλέτα και Χωματά, βγαίνω κατευθείαν στους νεορομαντικούς της δεκαετίας του '80: Soft Cell και Visage. Ιδέα μου;
Η καρδιά μας χτυπάει σε κύματα. Ζωγραφίζει κυματομορφές αντλώντας μύθο και πίστη από τις φλέβες του παρελθόντος, διοχετεύοντας νέες απορίες και ελπίδες στις αρτηρίες του μέλλοντος. Μεγαλώσαμε με «ξένη» μουσική και είχαμε ως έφηβοι δυτικά ακούσματα. Κάπου όμως βαθιά στο υποσυνείδητο ήταν καλά καταγεγραμμένη η συγκίνηση της ελληνικής μουσικής που άκουγαν οι γονείς μας, ο σκοτεινός λυρισμός του Χατζιδάκι, η σχεδόν παθητική απλότητα και γλύκα του Σπανού, ο ιδιοφυής ναρκισσισμός του Πλέσσα, η υπνωτιστική δύναμη της φωνής της Αρλέτας, η ανεπιτήδευτη γοητεία της Αστεριάδη και της Χωματά. Αυτό το ελληνικό νέο τότε κύμα του '60 ήταν μοιραίο κάποια στιγμή να γίνει ένα μέσα μας, με την αγάπη μας για το βρετανικό new wave, το post punk και την πρώιμη electronica των αρχών των 80s, τότε που, συνειδητά πια, καταβροχθίζαμε με τα αυτιά και τα μάτια μας τις κασέτες και τα βινύλια των Depeche Mode, των Joy Division, των Bauhaus, των Magazine, των Ultravox, των Visage και τόσων άλλων. Πάντως η επιρροή Soft Cell στο κομμάτι προκύπτει μάλλον από την αύρα που έφερε με τη φωνή του ο Άρης, που από όσο γνωρίζουμε αγαπάει ιδιαίτερα τον Μαρκ Άλμοντ.

Εκτός από τα δύο «Νέα Κύματα», μοιάζει να κροσάρετε και αναμεταξύ trip hop και δημοτικού τραγουδιού, οπότε αυτόματα το τραγούδι αποκτά τέσσερις αναφορές. Αλλά έχει και μια πέμπτη, που έχει να κάνει με την κιθάρα: Στιγμές- στιγμές την ακούω να westernάρει, λες και αόρατα σας καθοδηγεί ο Μορικόνε! Δεν σας φοβίζει αυτό το (υπέροχα) πολυσυλλεκτικό χαρμάνι; Το ρωτώ γιατί είναι μια εποχή που απαιτεί «καθαρότητα» στον ήχο, αλλιώς κοινό και αλγόριθμος μπερδεύονται.
Όπως είπαμε ήδη, η φλέβα της ελληνικής μουσικής και ιδιαίτερα της δημοτικής μας παράδοσης είναι τόσο πηγαία και αστείρευτη, που αρκεί να είσαι λίγο ευαίσθητος και ανήσυχος για να το αντιληφθείς. Αν, δε, θέλεις να βουτήξεις μέσα στην πηγή το παγούρι της έμπνευσης, τότε μπορεί και να εθιστείς. Είναι τιμή μας το ότι διακρίνεις στη μελωδία και τον στίχο μας αυτή την επιρροή. Τώρα, όσον αφορά στο trip hop και τη σκηνή του Μπρίστολ των 90s, δηλώνουμε λάτρεις του είδους και σχεδόν πάντα υπάρχουν σαφείς ή υπαινικτικές αναφορές στον ήχο μας που παραπέμπουν στους Portishead, τους Massive Attack, τους Morcheeba, τους Archive κ.λ.π.
Τώρα επειδή έπιασες το κεφάλαιο Morricone, ο ήχος αυτής της Telecaster, που καμπανίζει μέσα από την καμπίνα ενός «καθαρού» Fender ενισχυτή, στοιχειώνει τα όνειρα και τα κανάλια της κονσόλα μας από τότε που θυμόμαστε τον δημιουργικό εαυτό μας. Γενικά είμαστε μπάντα που η μουσική της διακρίνεται από μια «κινηματογραφικότητα», κάτι σαν να γράφουμε συνέχεια ένα soundtrack για μια ταινία που δεν υπάρχει. Να φανταστείς παλιά, σε μια προσπάθεια να απαντάμε σε βασανιστικές ερωτήσεις τύπου «Πώς θα χαρακτηρίζατε τον ήχο σας», ή «σε ποιο μουσικό είδος κατατάσσονται οι ΑΜΜΟΣ», είχαμε αυτοπροσδιοριστεί ως Cinematic Progressive Pop. (λολ). Πάντα είχαμε πρόβλημα επικοινωνίας του σήματος που εκπέμπουμε. Η καθαρότητα δεν ήταν ποτέ στόχος μας. Φτιάχνουμε γέφυρες και όχι οχυρά. Αλλά αφού λες εσύ «υπέροχο πολυσυλλεκτικό χαρμάνι», θα αρκεστούμε στο να απολαύσουμε το κομπλιμέντο.

Ο σκοτεινός ρομαντισμός και η γκρι μελαγχολία ξεχειλίζουν από την αρχή ως το τέλος. Πιο γκόθικ και από Μαίρη Σέλεϊ, πιο ονειρικά υπνωτικό και από Ντέιβιντ Λιντς. Είναι η εποχή που κατευθύνει τον ήχο σας; (όλος ο πλανήτης λόγω lockdown είναι down) ή πάντα ήσασταν τέτοια παιδιά; Βέβαια, αν κρίνω από το μουσικό dark wave παρελθόν σας, μπορεί και να ξέρω την απάντηση, όμως για πείτε...
Κοίτα, ίσως η αίσθηση του gothic να εντείνεται και από τον επιβλητικό χαρακτήρα του βίντεο, από την άλλη όμως για κάποιο λόγο είναι έτσι και το βίντεο. Το τραγούδι αυτό είναι γραμμένο για όλες τις άγριες, τρομαγμένες, μοναχικές ψυχές. Είναι μια αγκαλιά και ένα χάδι θαλπωρής, ένας καθησυχασμός, ένα νανούρισμα. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν καθημερινά οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη κάποιον να τους νανουρίσει, να τους διαβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε καλά. Βιώνουμε παγκόσμια αλλά πολύ έντονα και στη χώρα μας την μία κρίση μετά την άλλη. Η οικονομική κρίση δίνει θέση στην υγειονομική, την οποία διαδέχεται η κλιματική ,ενώ και οι τρεις συνυπάρχουν και τελικά αυτό που νιώθει κανείς πιο βίαια είναι το αποτύπωμα μιας κρίσης αξιών, μιας αδυναμίας να σταθούμε αντάξιοι της ανθρώπινης ιδιότητάς μας, να είμαστε ικανοί να αξιολογήσουμε τη ζωή μας και την ουσία των πραγμάτων. Έχουμε φοβηθεί, έχουμε διχαστεί και έχουμε απομονωθεί. Αν η δυστοπία είναι το ένα χαρακτηριστικό στοιχείο μιας γοτθικής νουβέλας του E.A. Poe ή της M. Shelley, τότε σίγουρα το άλλο είναι ο άκρατος ρομαντισμός, η πίστη σε ιδανικά και η υπερβατικότητα των ηρώων. Ένα από τα ζητούμενα της μουσικής μας είναι η συγκίνηση και η εν δυνάμει υπέρβαση. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Τώρα επειδή θέλεις να το ακούσεις κι αυτό, ΝΑΙ, πάντα ήμασταν τέτοια παιδιά. -☺

Τι θέλουν οι ΑΜΜΟΣ; Πώς θέλετε να εξελιχθείτε σαν σχήμα; Υπάρχει περίπτωση να σας ακούσουμε λάιβ, να γράψετε δίσκο, να μπείτε δηλαδή σε φουλ δράση, ή αυτό είναι απλά ένα τραγούδι και ως εκεί;
Οι ΑΜΜΟΣ θέλουν να είναι σε θέση να γράφουν, να επικοινωνούν τα τραγούδια τους και να εξελίσσονται αβίαστα μέσα από συνεχή πειραματισμό και ενδυνάμωση των μεταξύ τους σχέσεων αλλά και της σχέσης τους με το κοινό τους. Έχουμε ήδη έτοιμο το επόμενο single αλλά ως μπάντα που δεν βιάστηκε ποτέ να κυκλοφορήσει κάτι ή να παίξει live χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάπως έτσι θα συνεχίσουμε. Δεν έχουμε προγραμματίσει ακόμη κάποια ζωντανή εμφάνιση αλλά ξέρουμε ότι, όταν αυτό συμβεί, θα συμβεί ωραία και θα κάνει θόρυβο.

Θυμάστε μουσικά την Αθήνα χειρότερη ως προς αυτά που επιπλέουν στον «αφρό»; Εκφράζω προσωπική άποψη, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας. Είστε χρόνια εμπλεκόμενοι με διάφορες σκηνές, παραγωγές και κυκλοφορίες λογής ειδών, οπότε θα ήθελα να μάθω αν βλέπετε ή ακούτε κάποιο φως να ξεπηδά από κάπου...
Επειδή εκτός από μελαγχολικοί είμαστε και αισιόδοξοι, πρέπει να σου πούμε πως η Αθήνα είναι μία πόλη που πάλλεται και ζυμώνεται διαρκώς. Ναι, αυτό που φαίνεται είναι η παρακμή γιατί αυτή προωθείται. Εμείς, που έχουμε ζήσει τη μουσική underground και “overground” σκηνή από τα μέσα 80s μέχρι και σήμερα, επειδή εκτός από τρελοί καλλιτέχνες προσπαθούμε να είμαστε και υπεύθυνοι παραγωγοί σε νέους ανθρώπους που μας εμπιστεύονται την αγωνία και τα όνειρά τους, λέμε πως η μουσική Αθήνα έχει πολλά να πει και υπάρχει πολύ «ζουμί» κάτω από τον επιπλέοντα «αφρό» που λες. Αρκεί να έχεις διάθεση να ψάξεις και πολλή υπομονή. Το internet έχει κάνει το παιχνίδι πιο χαοτικό αλλά και ταυτόχρονα πιο διαφανές κι αυτό είναι ενθαρρυντικό και πολύ διασκεδαστικό για έναν περίεργο λόγο.

Η βάση σας παραμένει η Κυψέλη. Και ακούγοντας το τραγούδι σας φαντασιώθηκα πως θα μπορούσε άνετα να είναι το τελευταίο που βάζει ένας ντiσκ τζόκεϊ, Σάββατο ξημερώματα προς πρωινό Κυριακής, στη Rebound της Πλατείας Αμερικής, λίγο πριν σταματήσουν οι χοροί. Σωστό ή λάθος;
Ούτε σωστό ούτε λάθος. Υπερ-αισιόδοξο. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε ο ενωτικός και γεφυρωτικός προορισμός της μουσικής και των στίχων μας θα έχει εκπληρωθεί. Άσε που θα ξαναρχίσουμε να πηγαίνουμε Rebound μετά από 25 χρόνια. Χαχαχαχα.
Θα θέλαμε ως βέροι Κυψελιώτες και Πατησιώτες να σε ευχαριστήσουμε για όσα τόσο παθιασμένα γράφεις και λες τα τελευταία χρόνια για την αγαπημένη μας γειτονιά, για τον τόπο μας. Βέβαια, ακόμη περισσότερο να σε ευχαριστήσουμε για τον ενδιαφέρον σου και τις υπέροχες ερωτήσεις καθώς και την Athens Voice για τη φιλοξενία. Τα λέμε κάνα βραδάκι στο Select.