Υπάρχει κάπου στη γη μια πόλη που ξυπνάει με τον ήχο των βομβαρδισμών. Απεγκλωβίζουν αμάχους μέσα από τα χαλάσματα. Το λιμάνι τους είναι αποκλεισμένο με εμπάργκο και τα μικρά αγόρια που παίζουν ποδόσφαιρο στο συγκεκριμένο λιμάνι ίσως και να μη γυρίσουν ποτέ σπίτι τους. Τα νοσοκομεία τους δεν μπορούν να περιθάλψουν τους τόσους τραυματίες και οι εικόνες από διαμελισμένα σώματα είναι καθημερινές. Ο πόνος και ο φόβος είναι τόσο έντονοι που έχουν γίνει κριτήριο σε κάθε τους κίνηση. Με το φόβο ξυπνάνε, με το φόβο τρώνε και με τον ίδιο φόβο ξανακοιμούνται, κρύβοντας τα παιδιά τους κάτω από κρεβάτια, λες και αυτό θα τα προστατέψει.
Δεν ξέρω πώς ζουν αυτές οι μάνες με ένα τέτοιο φόβο. Δεν ξέρω πώς ζουν οι πατεράδες που έχουν κρατήσει στην αγκαλιά τους τα τραυματισμένα ή άψυχα σώματα των παιδιών τους τρέχοντας πανικόβλητοι να ζητήσουν βοήθεια, ενώ είναι ήδη αργά.
Δεν ξέρω πώς είναι δυνατόν, από την άλλη πλευρά, να έχει γίνει θέαμα ο βομβαρδισμός μια πόλης και να υπάρχουν συγκεκριμένοι λόφοι που προσφέρουν καλή θέα και γεμίζουν θεατές που απολαμβάνουν την εικόνα και ζητωκραυγάζουν μετά από κάθε έκρηξη.
Δεν ξέρω αν οι πορείες σού φαίνονται γραφικές και ξεπερασμένες. Αν είσαι εξοικειωμένος-η με αυτές ή αν νομίζεις ότι κάθε πορεία είναι μια μάχη μολότοφ VS δακρυγόνων. Δεν ξέρω αν έχεις παιδιά που τα κοιμίζεις με παραμύθια και τα ξυπνάς με φιλιά, τους τραγουδάς και τα προσέχεις μην πέσουν, μη χτυπήσουν, μην κλάψουν. Αν έχεις παιδιά, λογικά βλέπεις όλα τα παιδιά του κόσμου με ματιά στοργική. Όποια και να είναι η εκδοχή, αυτό που συμβαίνει στην κοντινή μας Γάζα είναι εξοργιστικό. Το εξοργιστικό οφείλει να μας βγάζει από τα ρούχα μας, από τη βολή μας και απ’ τα σπίτια μας. Αλλιώς είμαστε ok. Δεν λέω συνένοχοι, που είναι πολύ βαρύ, λέω ok. Όπως λέμε καθημερινά είμαι ok με το ένα, είμαι ok με το άλλο. Θα φας; Μπα… είμαι ok. Νυστάζεις; Όχι, είμαι ok!
Τελικά είμαστε ok με αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη;
*Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος / Τάσος Λειβαδίτης
[Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
20°
