Tears For Fears: Νέο άλμπουμ μετά από 17 χρόνια

Το μόνο που τους έσωζε ήταν ότι δημιουργήθηκαν στο Bath, ένα τεταρτάκι από τον κεντρικό σταθμό του Μπρίστολ –το Templemeads– με το τρένο και μισή ώρα με το coach, το υπεραστικό λεωφορείο, δηλαδή. Το Bath ήταν ο τόπος των νερών, το θέρετρο των Ρωμαίων, η πόλη που, αν ήσουν από την Ελλάδα, σε κέρδιζε από την επιγραφή και μόνο στην είσοδο των ρωμαϊκών λουτρών της: «Άριστον μεν ύδωρ»! Οι Tears For Fears πάλι, που δημιουργήθηκαν εκεί στις αρχές των 80s, ήταν για τους πιο μαυροφορεμένους από εμάς, μια ακόμη pop μπάντα του mainstream, που δεν είχε τίποτε να κάνει με τα σχήματα που μας μάγευαν και που –κατά σύμπτωση;– ήταν αρκετά σκοτεινά: τους Joy Division, τους Cure, τους Bauhaus, τους Birthday Party. Κατά συνέπεια, οι Tears For Fears, στο πυρ το εξώτερον! Έλα όμως που το να γράφεις καλά τραγούδια δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το ιδίωμα που επιλέγεις! Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να κατανοήσουμε ότι οι Bauhaus ήταν πολύ σημαντικοί, όχι επειδή έπαιζαν gothic αλλά επειδή το gothic που έπαιζαν είχε πολύ πιο στέρεες βάσεις από το gothic των Alien Sex Fiend, για παράδειγμα. Με την ίδια λογική που η pop των Tears For Fears ήταν ανώτερη από την pop –ας πούμε– των Flock Of Seagulls. Φαίνεται ότι, όταν είσαι νέος, είναι εύκολο να δογματίζεις, να αποκλείεις, να φανατίζεσαι. Κι όταν ενηλικιώνεσαι, καταλαβαίνεις πόσο σπουδαία τραγούδια ήταν το “Shout” ή το “Everybody Wants To Rule The World”. Μάλιστα, νιώθεις ευτυχής που ακούς το ομώνυμο τραγούδι των Tears For Fears από το “The Tipping Point”, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2022. Το βάζεις ξανά και ξανά, περιμένεις εναγωνίως το album και τη στιγμή που θα μπαίνει στο Templemeads το τρένο με κατεύθυνση προς Bath, το τρένο της επιστροφής σου στην πόλη των ρωμαϊκών λουτρών.

Η Lady Blackbird είναι ένα κορίτσι από το Λος Άντζελες, που στέκεται κάπου ανάμεσα στη Billie Holiday, την Gladys Knight, την πρώιμη Tina Turner και τη Nina Simone. Και όχι, στην προκειμένη περίπτωση, δεν πρόκειται για το κορίτσι που ενσωματώνει στοιχεία της soul, των blues ή της jazz για να τα μεταλαμπαδεύσει σε μια pop αισθητική, όπως –ας πούμε– έκανε η Amy Winehouse ή η Celeste. Το “Black Acid Soul” είναι πρωταρχικά ένα jazz album που μπορεί στο τέλος να καταχωρηθεί ως soul, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι τόσο αυτοσχεδιαστικό. 

Οι πιο πολλοί από τους γνωστούς μου αδυνατούν να κατανοήσουν την αδυναμία μου στον Simon Green, τον Bonobo, δηλαδή. Πιθανά έγινε υπερβολικά οικείος με το ελληνικό κοινό, πιθανότατα επαναλαμβάνεται ή, ακόμη, τo ιδίωμα που υπηρετεί έχει για πάντα τελειώσει. Υπάρχουν όμως μερικοί μουσικοί, ένας είναι ο Bonobo, ένας άλλος είναι ο Burial, που σκαρώνουν ακριβώς τα beat, που θα ήθελα ν’ ακούσω. Ή να φτιάξω. Είναι υποκειμενικό αλλά ποιος μονομανής νοιάζεται για την αντικειμενικότητα; Το νέο album του Simon Green θα λέγεται “Fragments” και θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2022.

Υπάρχει κάπου στην Ατλάντα της Τζόρτζια ένας τύπος που λέγεται Eddie 9V (Nine Volt, δηλαδή), ο οποίος μοιάζει καρφωτός μ’ έναν λίγο πιο nerdy Nick Waterhouse. Παρά το ότι εκ πρώτης όψεως αποτελεί κόπια, στο “Little Black Flies” παίζει μια full band soul που, αντί για τον Waterhouse, φέρνει στο μυαλό τον Otis Redding. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα πάρω τον δίσκο, υπόσχομαι όμως ολόψυχα να του δώσω μια τίμια ευκαιρία.

Υ.Γ.: Έχουν κατακτήσει τη σκηνή του hip hop κάνοντας συνεργασίες με τον Kendrick Lamar, τον Tyler, The Creator και τον Ghostface Killah. Όμως με το “Talk Memory”, που είναι και το ντεμπούτο τους για την XL Recordings, οι BadBadNotGood, μοιάζουν να επιστρέφουν σ’ έναν πιο jazz ήχο. Όσα κομμάτια έχω ως τώρα ακούσει, είναι εντυπωσιακά!