Λίνα Νικολακοπούλου: Η γυναίκα που έκανε καλύτερη τη ζωή μου

Μια βραδιά πριν χαλάσει ο καιρός πήγαμε στο Ηρώδειο, στο αφιέρωμα για τα 40 χρόνια τραγουδιών της Λίνας Νικολακοπούλου… Θα πείτε, τι να το κάνουμε κατόπιν εορτής και τώρα που χάλασε ο ρημάδας ο καιρός – αλλά τα τραγούδια της Λίνας προσφέρονται για τέτοιον, φθινοπωρινό καιρό. Καλά, προσφέρονται για όλους τους καιρούς: έχει γράψει χαρμόσυνα, καλοκαιρινά τραγούδια για αρχές του έρωτα, τότε που χοροπηδάς κι ο κόσμος σου φαίνεται γυαλιστερός, έχει γράψει στεναχωρημένα χειμωνιάτικα κλειστοφοβικά τραγούδια για το τέλος άλλου ή του ίδιου έρωτα. Έχει φθινοπωρινά, λίγο σκεπτικά τραγούδια που ο έρωτας τα αφήνει αδιάφορα, σμπαράλια τα έκανε πάλι ο βρωμιάρης (έρωτας), και μετά χορευτικά, ανεβαστικά τραγούδια της άνοιξης, όταν προκύπτει καινούργιος έρωτας και αρχίζει πάλι να γυαλοκοπάει ο κόσμος. Η Λίνα Νικολακοπούλου έχει γράψει από όλα τα τραγούδια, κυρίως για έρωτες, αλλά και για φιλίες, για τη ζωή μας που περνάει, για τις παρέες και τους καφέδες και τις χοροεσπερίδες και τα πάρτι και γενικά, για εμάς όλους.

Μιλάμε για καμιά εκατον-πενηνταριά δίσκους, με καμιά εικοσαριά καταπληκτικούς συνθέτες, με αμέτρητους καταπληκτικούς τραγουδιστές, για καμιά πεντακοσαριά τραγούδια-σουξέ, μπορεί και παραπάνω – αυτά είναι που ξέρω, σίγουρα θα είναι άλλα τόσα που ή δεν ξέρω, ή δεν έχουνε δει ακόμα το φως. Όταν της είπα «Μεγάλωσα με τα τραγούδια σου!» παραλίγο να τη φάω τη φράση – είναι λίγα χρόνια μεγαλύτερή μου, πως γίνεται να έχω μεγαλώσει με τα τραγούδια της; «Γράφω τραγούδια από δεκαεννιά χρονών», απάντησε. Λες κι αυτό τα εξηγεί όλα, που δεν τα εξηγεί, κι άλλος κόσμος γράφει τραγούδια ή τσελεμεντέδες ή οτιδήποτε από δεκαεννιά χρονών… αλλά κανένας δεν γράφει ΤΕΤΟΙΑ τραγούδια.

Να απολογηθώ εδώ στον Σταμάτη Φασουλή που πριν πολλά χρόνια μου μιλούσε για ένα συγκεκριμένο τραγούδι της Λίνας, το οποίο δεν μου άρεσε τότε. «Είναι τρομερά συγκινητικό», μου είχε πει, κάνοντας μια κίνηση σαν να δένει το παπούτσι του, «Μπα, δεν μ’ αρέσει» απάντησα, και με κοίταξε με θλιμμένο βλέμμα: κάτι είχε αυτό το τραγούδι που δεν είχα «πιάσει», ήμουν μικρή ακόμα, ήμουν σε άλλη φάση – οι δικαιολογίες είναι πέντε τον παρά. Μετά από μια δεκαετία το άκουσα σωστά, το τραγούδι «Πέδιλα», με την συγκινητική φωνή της Χαρούλας Αλεξίου, σε μουσική Νίκου Αντύπα: «Απ΄την αγκράφα τους σκύβω και λύνω το παρόν…» Είχε δίκιο ο Σταμάτης, είναι μεγάλος στίχος, απλώς πρέπει να τον προσέξεις, να έχεις λύσει το παρόν από τα πέδιλά σου, να έχεις ξεφορτωθεί το παρελθόν με πολλή δυσκολία, και δεν τα είχα κάνει αυτά. Τα άκουγα τα τραγούδια της με το ένα αυτί και με το άλλο άκουγα άλλα πράγματα, ήμουν μπήζυ, δεν είχανε καθίσει ακόμα μέσα μου οι απώλειες ούτε οι αποτυχίες ούτε οι περασμένοι έρωτες και τα σχετικά, μου πήρε χρόνια να τα ακούσω κανονικά, να διαβάσω το στίχο μέσα από τη μουσική…

Αυτό, για όλα τα τραγούδια που δεν άκουγα σωστά για πολλά χρόνια, και για την ρεπορταζιακή, τραγανή μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη κυρίως, ο οποίος μαζί με τους στίχους της Λίνας, εικονογραφεί με βάθος, συναίσθημα και ποίηση μια ολόκληρη εποχή. Δύο εποχές, δύο δεκαετίες, μπορεί και τρεις, καθώς η μία δεκαετία κυλάει μέσα στην άλλη χωρίς να το καταλάβουμε. Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα έχουμε χορέψει, πράγματι. Πάμε στον Άδωνη για καφέ/ ότι κι αν ζήσουμε το ‘χουμε δει/ σαν μια σκηνή από άλλη ταινία, έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία. Ο Κραουνάκης με την Νικολακοπούλου φιλοτέχνησαν μια τεράστια τοιχογραφία της Αθήνας, της Ελλάδας που βγήκε από τα έιτις σαν αναδυόμενη Αφροδίτη και έβαλε γαλότσες, για να προχωρήσει στα νάιντις με ψηλοτάκουνες γόβες, με μοκασίνια, με ξυπολυσιά στο τέλος – άσχετες οι μεταφορές, απλώς οι μουσικές του Κραουνάκη έδεσαν απόλυτα με τους στίχους της Νικολακοπούλου και εικονογραφούν, ακόμα, τη μισή ή μπορεί και όλη τη ζωή μας.

Άλλη καταπληκτική είναι η Τάνια Τσανακλίδου, λαμπερή, ζωηρή, φρέσκια, «Είναι η Τάνια, κάτι εντελώς δικό της, διαφορετικό, η Τάνια είναι κάτι ΑΛΛΟ!» όπως είπε ο Γιώργος Πανόπουλος με έμφαση στο «ΆΛΛΟ!», αυτό το πολύ γλυκό, μαλακό και άγριο μαζί «κάτι» της Τάνιας. Η οποία άστραψε στην συναυλία στο Ηρώδειο. ‘Η στην βραδιά, με την καταπληκτική λέμε Τάνια, Λίνα και ορχήστρα επίσης. Με το «Ποτέ δεν θα μπω σ’ άλλο σώμα», (μουσική Δήμητρα Γαλάνη), τραγουδισμένο επί τόπου από τον Μανώλη Μητσιά, σεμνόν, διακριτικόν και φωνάρα, γκεστ στο Ηρώδειο.

Τέλος πάντων, τα γράφω επειδή οι άνθρωποι αυτοί, η Λίνα Νικολακοπούλου, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ακόμα και ο Σταμάτης Φασουλής, που μου ανέφερε τότε το τραγούδι… αυτοί οι καλλιτέχνες έκαναν καλύτερη τη ζωή μου, και τη δική σας ζωή, σε πολλές φάσεις που οι ζωές μας ήταν δύσκολες, ανηφορικές, και χρειαζόντουσαν μουσικο-τραγουδιστική συνοδεία. Τους το χρωστάμε, και όσες φορές κι αν το λέμε, δεν θα είναι αρκετό…

Ηρώδειο, 12/10, «Τα σχήματα των αστεριών», Τάνια Τσανακλίδου-Λίνα Νικολακοπούλου. Ελπίζουμε να επαναληφθεί.