Nirvana: 30 χρόνια από το «Nevermind», που επανακυκλοφορεί

Μας είχε λυσσάξει το MTV στα ημι-synthesizers, την ανθυπο-pop, τα r’n’b ντουετάκια και τις πανταχόθεν εξαπολυόμενες μουλωχτές σουπίτσες. Στο πέρασμα του χρόνου μαθαίνει ο άνθρωπος να μην είναι απόλυτος, να εκτιμά όσα συμβαίνουν στον ευρύτερο κόσμο της μουσικής, ακόμη κι αν στέκονται μακριά από το προσωπικό του γούστο, να αποφεύγει τους αφορισμούς και τις προκαταλήψεις. Αλλά το 1991 στα παλιά μας τα παπούτσια ο Chesney Hawkes, η Cher, η Amy Grant, οι Salt n’ Pepa, ο George Michael, ο Seal, οι Enigma, η Beverley Craven κι όλο αυτό το πανηγύρι της show biz. Και πάνω στην ανία που σπανίως έσπαγε, σκάνε κάτι ιδρωμένοι τύποι σ’ ένα υποφωτισμένο γυμναστήριο και μ’ ένα μόνο τραγούδι τους, κάνουν λαμπόγυαλο τη βιτρίνα της καθώς πρέπει αισθητικής. Έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια από το “Smells Like A Teen Spirit”, έχουν περάσει 30 χρόνια από το “Nevermind” των Nirvana κι αυτό το “teen spirit” μένει ζωντανό μέσα σε όσους το βίωσαν, τόσο αυτό, όσο και την αυτοκτονία του Kurt Cobain, τρία χρόνια αργότερα. Κυκλοφορούν μέσα στο επόμενο διάστημα ένα διπλό cd με το άλμπουμ remastered μαζί με αποσπάσματα από τέσσερις συναυλίες της μπάντας εκείνης της εποχής, ένα εξαπλό cd με το album και ολόκληρες τις συναυλίες αυτές καθώς και το remastered μονό βινύλιο. Έρχεται επίσης ένα οκταπλό box set βινυλίου, που περιλαμβάνει τις συναυλίες, το άλμπουμ και για πρώτη φορά το “Endless, Nameless” σε 7ιντσο. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να ακούσω το “Nevermind” με τα αυτιά εκείνης της εποχής, εκτιμώ την επαναστατική διαδικασία που επέβαλε, με την ίδια ένταση που εξακολουθώ να θεωρώ ανυπόληπτα τα συντριπτικά περισσότερα από τα MTV σκουπίδια εκείνης της εποχής.

Αν πέρασαν κιόλας 30 χρόνια από την κυκλοφορία του “Nevermind”, πέρασαν 10 από την κυκλοφορία του “El Camino”, του δίσκου των Black Keys, που σήμανε το τέλος της εμμονής με τα blues και το άνοιγμά τους σε όλα τα ιδιώματα του rock, με έμφαση στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70. Η εμπλοκή του Danger Mouse στην παραγωγή σήμανε έναν νέο τρόπο δουλειάς, με περισσότερες συνειδητές αποφάσεις ως προς τον ήχο του τελικού αποτελέσματος. Το “El Camino” επανακυκλοφορεί σε τριπλό και πενταπλό βινύλιο και τετραπλό cd, όπου εκτός από τον δίσκο με νέο master, υπάρχουν αποσπάσματα συναυλιών και ηχογραφήσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, που καλύπτουν την εποχή της περιοδείας εκείνου του σπουδαίου album.

Αγαπώ τον Χέρμαν Μέλβιλ, τόσο για το μεγάλο του αριστούργημα, τον «Μόμπυ Ντικ», όσο και για τον Υπαινιγμό του «Μπάρτλμπυ». Έτσι, είμαι έτοιμος να ξεκινήσω το τελευταίο του βιβλίο, τον «Μεγάλο Απατεώνα», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου, ένα βιβλίο που αναφέρεται στην «υψηλή τέχνη» της εξαπάτησης. «Μια πρωταπριλιά, το ατμόπλοιο “Φιντέλ” ταξιδεύει στον Μισισιπή. Είναι -σε αντίθεση με το όνομά του που σημαίνει “πιστός” - γεμάτο απατεώνες. Ή μήπως πρόκειται απλώς για έναν μεγάλο απατεώνα, που διαρκώς μεταμορφώνεται, έναν άντρα που, αλλάζοντας ταυτότητα, προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των συνεπιβατών του για να τους εξαπατήσει; Εμφανίζεται άλλοτε σαν ζητιάνος, άλλοτε σαν επιτυχημένος επιχειρηματίας, άλλοτε σαν φιλάνθρωπος και άλλοτε σαν κοσμοπολίτης τζέντλεμαν. Κανείς δεν ξέρει ποιος στ' αλήθεια είναι, ούτε γιατί ακριβώς το κάνει αυτό». Βρίσκω τον κατάλληλο σελιδοδείκτη και ξεκινώ…

Λέγεται ότι ο Ian Anderson των Jethro Tull ήθελα να εξαφανίσει έναν συνονόματό του μουσικό από τον κόσμο ολόκληρο. Κάποιοι λένε ότι το προσπάθησε κιόλας. Από την άλλη πλευρά, ο συνονόματος, ο Ian A. Anderson, ένας μουσικός των blues και της folk που δρούσε στο Bristol στα τέλη των sixties και τις αρχές των seventies, κατάφερε να στηρίξει μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα καριέρα και μια μικρομεσαία δισκογραφική, την Village Thing, για αρκετά χρόνια. Τον επόμενο μήνα κυκλοφορεί ένα τετραπλό cd, που λέγεται “Please Re-Adjust Your Time – The Early Blues and Psych-Folk Years” και καλύπτει την εποχή από το 1967 μέχρι το 1972. Το 1979 ο Anderson ξεκίνησε το περιοδικό fRoots, που ασχολήθηκε σε βάθος με τη world music και σταμάτησε να κυκλοφορεί το 2019.

Υ.Γ. Το “What We Call Life” είναι το τέταρτο άλμπουμ του Jordan Rakei, που έρχεται “down under” αλλά ζει στο Λονδίνο. Κυκλοφορεί από τη Ninja Tunes κι είναι σπουδαίος δίσκος.