Πλάτων Ανδριτσάκης: O «Χαμαιλέοντας» στο ντεφιλέ της Chanel

Ήρθε και με βρήκε στην Λύρα ο Πλάτων Ανδριτσάκης, στις αρχές του 1990, μιλημένος από τον Σταμάτη Σπανουδάκη, με μία όπερα για παιδιά. «Η χαμένη κούκλα». Ήταν φίλοι παιδιόθεν και ήταν και συνεργάτες μουσικοί. Με εντυπωσίασε. Τον πήρα να του πω πως με ενδιαφέρει και να περάσει να δούμε πώς θα το κάνουμε. Δεν απάντησε. Είχε φύγει για το Παρίσι. Είχε δεσμούς και ανοιχτούς λογαριασμούς στο Παρίσι. Είχε ζήσει εκεί από το 1967 μέχρι το 1975. Μουσικές κοσμοπολίτικες. Θέατρα, ταινίες, ντοκιμαντέρ. Το Παρίσι ήταν η πόρτα για μια γενιά Ελλήνων μουσικών για να βγούνε στη διεθνή σκηνή.

Μου ξαναχτυπάει την πόρτα το 1998. Μου τον έστελνε πάλι ο Σπανουδάκης. Είχε γράψει κάτι εντελώς πρωτότυπα τραγούδια σε μια δική του, τελείως δική του γλώσσα. Μια γλώσσα νταντά. Λέξεις γνωστές μπερδεμένες με ακατάληπτες. Ένα αλλόκοτο παραλήρημα. Γλώσσα φανταστική και άκρως μουσική. Μου έφερε τέσσερα τραγούδια. Με γοήτευσε η τρέλα του. «Μ’ αρέσει» Πλάτωνα. Ξεκινάμε κουβέντες για το πώς μπορεί να γίνει. Ερμηνευτές θα είναι ο ίδιος και η συνεργάτιδά του, η ηθοποιός Μαριάνθη Σοντάκη. Εκείνο τον καιρό δεν περνάω καλά στη Λύρα και με έχουν προσεγγίσει από την EMI που ουσιαστικά είναι η MINOS. Θέλω να φύγω. Φαντάζομαι ότι σε μια πολυεθνική δισκογραφική, το υλικό αυτό θα έβρισκε τον δρόμο του για τη διεθνή αγορά. Έχω έναν άσσο στο μανίκι μου.

Ολοκληρώνεται η μεταγραφή μου και το 1999 πάω στην MINOS ΕΜΙ. Εκτός των υποχρεώσεων, των συμβολαίων που αναλαμβάνω, θα διευθύνω το label Μεσόγειος για να προτείνω τα γούστα μου. Είμαι στραβάδι. Σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία με άλλους τρεις συναδέλφους παραγωγούς. Μέχρι να εγκλιματιστώ κάπως, φεύγουν 3-4 μήνες. Εν τω μεταξύ με τον Πλάτωνα βρισκόμαστε κάθε εβδομάδα και τα τραγούδια έχουν γίνει οκτώ. Έχω αποδεσμεύσει κάμποσα συμβόλαια και ξεκινάω να μαζεύω υλικό για το θρυλικό «Υπήρχαν όρκοι» του Πλούταρχου που εξέπληξε ευχάριστα την αγορά.

Όταν στρώνω τη δουλειά και έχω έναν προγραμματισμό για τα τρέχοντα, κάνω πρόταση τη δουλειά του Πλάτωνα Ανδριτσάκη με τα οκτώ τραγούδια στον Διευθύνοντα. Μαθημένος από τη Λύρα δίνω low budget. Με παραπέμπει στον νεοφερμένο μαρκετίερ. Αυτός εγκρίνει και με παραπέμπει στο ξένο ρεπερτόριο. Μπαίνω σε ένα γραφείο με εκατοντάδες σκόρπια cds και κουτιά από πίτσες. Προσπαθώ να τον μυήσω στο κόλπο που μπορεί να γίνει. Είναι ο Πλάτων και η Μαριάνθη. Θα θελα να τους βγάλουμε σαν γκρουπ και αν μπορούν να «τη βγουν» στους Dead Can Dance. Δεν είμαι σίγουρος ότι τα κατάφερα. Όμως είχα την έγκριση και μπαίνουμε στούντιο. Ολοκληρώνουμε τον προγραμματισμό στη σοφίτα του Πλάτωνα με τον Νίκο Παπαδογούλα. 400 ώρες pre production. Πάμε για εγγραφές στη Βούλα στο στούντιο «Παράκτιο» με τον Γιώργο Σιμάτο. Η αμοιβαία συμπάθεια με τον Σιμάτο, προέκυψε από την δουλειά του Ζιώγαλα «Παλιοί λογαριασμοί». Πιστεύω πως θα την αγαπήσει και αυτήν τη δουλειά. Όπερ και εγένετο.

Παίρνω τον «αδελφό» Βασίλη Σαλέα που παίζει και απογειώνει δύο τραγούδια. Φέρνω τα τρία εξαιρετικά πνευστά των Apurimac. Μάνος Θεοδοσάκης, τρομπέτα, Γιάννης Παπαναστασίου, σαξόφωνο, Τάκης Ιωνάς, τρομπόνι. Δημιουργούνται μουσικά τοπία πρωτόγνωρα και αποκαλυπτικά. Πότε σκοτεινά στα όρια του θρίλερ πότε φωτεινά και αγαπησιάρικα σαν πενταήμερη εκδρομή στην Καραϊβική.

Έχω την κάμερα και τους καταγράφω. Τηλεφωνώ στον «χρυσοχέρη» Βαγγέλη Καρίπη που έρχεται με μια εξωτική οικοσκευή κρουστών. Χτίζουμε μια πρωτότυπη φυσική και υποβλητική λούπα για το «Via Payuta III». Βουτάει σε όλο το project και στολίζει ρυθμικά την κάθε μελωδική ανάσα, τον κάθε μυστηριώδη στίχο.

Εκτός του Παπαδογούλα στα πλήκτρα, οι συνεργάτες του Πλάτωνα ήταν ο φίλος Κλέων Αντωνίου και ο Μίκυ Παντελούς. Κιθαρίστες αυθεντικοί. Ροκ ο ένας. Μπλουζ ο άλλος. Κι έρχεται η στιγμή. Σβήνουμε τα φώτα και η Μαριάνθη Σοντάκη, όχι σαν ηθοποιός, αλλά σαν μαθήτρια της Κικής Μορφονιού τραγουδάει συγκλονιστικά το «Via Payuta ΙΙΙ». Είναι συγκλονιστική γιατί είναι σαν να μιλάει για το δικό της βίωμα. Δίνει νόημα στις φανταστικές λέξεις του Πλάτωνα και μας παρασύρει στον δικό της κόσμο. Δέος. Κι ενώ είμαστε σε οργασμό μορφοποίησης των τραγουδιών, ο Πλάτων φέρνει ακόμα ένα και μου ζητάει μια νησιώτικη γυναικεία φωνή. Στα συμβόλαια που έχω είναι και η Μαρία Νομικού. Καλώ και δυο νέα παιδιά, Γιάννης Σαπάκος για το ούτι και Ελένη Καλημοπούλου στην πολίτικη λύρα.

Πάμε για mastering στον σπεσιαλίστα Χρήστο Χατζηστάμου. Είμαστε έτοιμοι για τα καλύτερα. Η δουλειά έχει πάρει σάρκα και οστά. Οι ηχητικές εναλλαγές μου δίνουν την ιδέα του τίτλου. «Chameleon».

Όλοι κρεμάνε σαγόνια με το «Via Payuta III». Ο Πλάτωνας τους τρελαίνει. Θα μπορούσε να είναι η οδός που γεννήθηκε ο Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο! Εκ των υστέρων σκέφτομαι πως κακώς δεν τον φωτογράφησα με κουστούμι, με τσιγάρο στο χέρι κι έναν βαλσαμωμένο αετό στο βάθος σαν τον Εμπειρίκο!

Το ξένο ρεπερτόριο λέει, ένα δειγματισμό να κάνω στη διεθνή αγορά και θα πουλάμε ακόμα … Έλα που τη δουλειά την ακούει το ελληνικό ρεπερτόριο και γοητεύονται. Ε όχι και όλοι. Ένας που παρασύρει τους υπόλοιπους. Παρεξηγείται το ξένο και κάνει μούτρα. Εγώ λέω γιατί να μην δουλευτεί και εγχώρια. Καλείται ο Νίκος Σούλης και κάνει ένα σουρεάλ βίντεο.

Κάνουμε μια ζωντανή παρουσίαση στο «Μετρό» και μετά σιωπή που λέει και το τραγούδι. Δεν υπάρχουν ράδια τολμηρά να το παίξουν. Οι ελπίδες μου κοιτάνε προς την Εσπερία. Ο τοποτηρητής του ξένου ρεπερτορίου λέει «No news, αλλά όχι good news». «Προβλήματα» λέει. Δεν μας αφήνει η Μητρόπολη. Κι εκεί που δεν καταλαβαίνω αν είμαι στον Μεσαίωνα και το ένα Δουκάτο πολεμάει το άλλο, με παίρνει ο Αθανάσιος Φουριώτης από την Ankh,την εταιρεία που εκπροσωπεί την Wagram και την George V στην Ελλάδα.

«Άγγελε, σε παρακαλώ, στείλε μου τα credits του “Via PayutaIII” του Platon Andritsakis. Μας καθυστερεί  η ΕΜΙ και τα περιμένουν στην Γαλλία δύο μήνες τώρα. Θα είναι στο “Buddha Bar III, by Dj Ravin”». Μπήκαμε λοιπόν στις καλύτερες και πιο μουράτες συλλογές. Μας κάνει την τιμή ο Ravin. Κερδίζουμε την καλύτερη των εντυπώσεων. Στην πορεία το παίρνουν και άλλοι συλλέκτες, συλλογές, ράδια, και όλων των θρησκειών τα bar. Το βάζει και η Chanel στο ντεφιλέ της του 2001. Φορέσαμε κι εμείς τα καλά μας. Θα με πάει για ψαροφαγία ο Πλάτωνας στον «Ξυπόλυτο». Φεύγω από την ΕΜΙ.

Ακόμα τον περιμένω να με πάει.