H Lana Del Rey κυκλοφορεί δεύτερο δίσκο μέσα στο 2021

➽ Κι αν με ρωτήσεις τι δουλειά μπορεί να έχει αυτή εδώ η στήλη μ’ ένα κορίτσι που το μεγαλύτερο κατόρθωμά της είναι ότι κατάφερε να εκφράσει τις teenagers των μεσοδυτικών πολιτειών της Αμερικής, θα σου πω ότι μέχρι πριν από μερικούς μήνες δεν είχε καμία. Και μια μέρα, προσπαθώ να στήσω το playlist για μία από τις σαββατοκυριακάτικες πρωινές Σημειώσεις του Kosmos και θέλω να βρω ένα τραγούδι που να παίζει ανάμεσα στο “Lucky You” των Lightning Seeds και το “Beautiful Ones” των Suede, μόνο που θέλω να έχει άλλο ηχόχρωμα από αυτά κι επιπλέον να μην έρχεται από τη brit πλευρά της pop. Και σκάει μπροστά μου το “Lucky Ones” της Lana Del Rey. Μετεφηβικοί στίχοι –αχ, εκείνες οι πρώτες αγάπες, οι μεγάλες αγάπες– αλλά καλοζυγισμένη μελωδία και το τραγούδι παίζει. Και την ώρα που το ακούω στον αέρα, νιώθω ότι η θέση του δεν θα μπορούσε παρά είναι εκεί ακριβώς. Και ακούγοντας, προσθέτω: “Summertime Sadness”, τη διασκευή του “Blue Velvet”, ακόμα και το πιο εμπορικό της («θα μ’ αγαπάς όταν δεν είμαι πια νέα κι όμορφη;»). Η Lana del Rey κυκλοφορεί δεύτερο δίσκο μέσα στο 2021, το “Blue Banisters” στις 22 Οκτωβρίου. Υπάρχουν ήδη τέσσερα τραγούδια που ξέρουμε ότι θα περιλαμβάνονται εκεί. Δεν εκφράζει ακριβώς τα όνειρά μου αλλά μ’ αρέσει να την ακούω να μεγαλώνει.

➽ Είμαι φανατικός οπαδός των μεγάλων βιβλίων. Μ’ αρέσει οι ήρωες που συναντώ να μένουν μαζί μου για πολύ καιρό, να τους γνωρίζω, να ζω μαζί τους, να ανασαίνω τον αέρα που ανασαίνουν κι εκείνοι. Αν όμως δεν έχω υπ’ όψιν μου ένα μεγάλο βιβλίο, και ειδικά στις διακοπές του καλοκαιριού, προτιμώ τα διηγήματα. Όσο πιο ασυνήθιστα είναι, τόσο καλύτερα. Έχω, ας πούμε, μεγάλη αδυναμία στον Γονατά. Κι από τον Ιούλιο και στον Ηλία Παπαδημητρακόπουλο. Γεννήθηκε το ’30 στον Πύργο της Ηλείας και πρόσφατα επανακυκλοφόρησε από την Κίχλη η πρώτη του συλλογή διηγημάτων, «Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη». Μινιμαλιστική γραφή χωρίς ωραιοποιήσεις και φτιασίδια, καθημερινή πραγματικότητα που εκ πρώτης όψεως θα περνούσε απαρατήρητη, η γοητεία των ασήμαντων πραγμάτων, που για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο η μνήμη διαλέγει να συγκρατεί: «Το κορίτσι ταράχτηκε πολύ. Μάταια ψάχτηκε να βρει κάτι να του χαρίσει και τελικά βγάζει από κάποια τσέπη την οδοντόπαστα, που είχε πριν λίγο αγοράσει. Πάρε, του λέει, να με θυμάσαι κάθε φορά που πλένεις τα δόντια σου. Είναι μια οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη».

➽ Λατρεύτηκαν στη Βρετανία, ταλαιπωρήθηκαν λόγω συνωνυμίας στην Αμερική και πήραν λιγότερα απ’ όσα άξιζαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι Charlatans δημιουργήθηκαν κάπου ανάμεσα στο Λίβερπουλ και το Μάντσεστερ αλλά επειδή στην εποχή τους η σκηνή του λεγόμενου και Madchester άκμαζε τρελά, πολιτογραφήθηκαν Mad ones. Δεν είναι όλοι τους οι δίσκοι όσο καλοί θα θέλαμε όλοι αλλά το ντεμπούτο τους, το “Some Friendly”, αποτελεί μία από τις σοβαρές ενδείξεις ότι η δεκαετία του 1990, που μόλις ξεκινούσε, θα αποδεικνυόταν εξαιρετική. Κυκλοφορούν αυτές τις μέρες μια ρετροσπεκτίβα, που περιλαμβάνει τις καλύτερες στιγμές τους κι έρχεται σε πολλά και πολύ φροντισμένα format.

➽ Δεν μπορώ να ανεχτώ την απίθανη κλάψα που κυριαρχεί στις νεαρές singers/songwriters της Αμερικής και που περιγράφεται αρκετά συχνά με τον όρο “bedroom rock”. Την ώρα που αυτή η πανδημία δακρύων αρχίζει να μεταφέρεται και στα δωμάτια των αγοριών, εμφανίζονται κορίτσια με δυναμισμό, έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο. Τέτοιο κορίτσι είναι η Lucy Dacus από το Richmond της Virginia, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο το τρίτο της album από τη Matador με τίτλο “Home Video”. Δεν είναι το αριστούργημα του αιώνα αλλά δείχνει ότι αν το παράθυρο ενός κοριτσίστικου δωματίου είναι φωτισμένο μέχρι αργά τη νύχτα κι ακούγεται από μέσα ο ήχος μιας ακουστικής κιθάρας, μπορεί και να είναι για καλό.

Υ.Γ. Αν πιστεύεις ότι το progressive έχει πεθάνει για πάντα, ρίξε μια καλή αυτιά στο “Fragments” των Trifecta. Και μη φοβηθείς τις διάρκειες. Τα πιο πολλά από τα κομμάτια δεν ξεπερνούν τα 3 λεπτά.