Μία βόλτα με τους Iron Maiden στην Αθήνα του 1995

Ελάχιστα μουσικά σχήματα της Υφηλίου έχουν καταφέρει (με το σπαθί τους) να αποτελεί το γεγονός της εκάστοτε χρονιάς κάθε νέα τους δισκογραφική κυκλοφορία. Οι βετεράνοι metal-heads Iron Maiden ανήκουν σε αυτή την ελίτ. Μη λέμε τα αυτονόητα.

Το φετινό, δέκατο έβδομο ηχογράφημά τους με γενικό τίτλο “Senjutsu” είναι αυτό που δηλώνει: μια ακόμη κίνηση «τακτικής στρατηγικής» της αγαπημένης μας εξαμελούς αρμάδας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί περίτρανα η πρωτοκαθεδρία της στο χώρο της μουσικής που τιμά τα βαρέα μέταλλα του πλανήτη Γη. Έως το 2017 οι πρωτομάστορες μετρούσαν πάνω από εκατό εκατομμύρια πουλημένα άλμπουμ. Και είμαστε στο 2021. Θες κάτι άλλο; 

Και να λοιπόν που για μια ακόμη φορά, για μια ακόμη χρονιά, τούτη η εδώ και κάμποσα χρόνια αχώριστη οικογένεια εμμένει και επιμένει ξεροκέφαλα να κάνει του κεφαλιού της, προσφέροντας τεραστίας διάρκειας άλμπουμ (ογδόντα δύο λεπτά είναι το φετινό!) που αποτελούνται από τεραστίας διάρκειας συνθέσεις και επικολυρικά τραγούδια, αγνοώντας έως και επιδεικτικά, τσαμπουκαλίδικα, τα αποτρεπτικά σχόλια των εκπροσώπων της παγκόσμιας μουσικής δημοσιογραφίας. Και μόνο για αυτό, προσωπικά, τους βγάζω (ξανά) το καπέλο.

Κι αν το γεγονός παραμένει, δηλαδή κάθε σύγκριση με τις πρώτες πέντε, θες επτά, άντε εννιά δισκάρες τους μοιάζει χαμένο παιχνίδι από τα αποδυτήρια, το “Senjutsu” σκαρφαλώνει άνετα στα καλύτερα μεταγενέστερά τους έργα. Και σκαρφάλωσε και στην πρώτη θέση των βρετανικών charts κερδίζοντας τον παγκοσμίως δημοφιλή ράπερ Drake. Και πού ’σαι; Για όσους τυχών δε γνωρίζουν, έφτασαν εξηνταπέντε χρονών όλοι τους, συν-πλην, κάτσε καλά!

Το μόνο λοιπόν που απομένει είναι να βγουν αληθινά τα όνειρά μας. Αυτά που τους θέλουν ξανά στα μέρη μας, επί σκηνής, όπως το 2018 που κατά την ταπεινή μου μα συγχρόνως εμπεριστατωμένη άποψη (από το 1988 δεν έχω χάσει ούτε μια συναυλία τους), υπήρξε μια από τις τρεις κορυφαίες ζωντανές εμφανίσεις τους στη χώρα μας, de facto. 

Ακούγοντας το δίσκο αυτό και με την ειδησεογραφία να τους θέλει ξανά πρωταγωνιστές, ήταν φύσει αδύνατον να μη «πισωγυρίσω» πάλι. Είναι φυσικό και επόμενο. Έλα στη θέση μου λιγάκι. Κάνοντας την τρέλα μου επάγγελμα από το 1991 και δώθε, οι αξιοζήλευτες (και για με τον ίδιο!) εμπειρίες ζωγραφίζουν ακούσια ένα μειδίαμα στα χείλη ευκαιρίας δοθείσης, πίστεψε με…

Όταν οι Iron Maiden φωτογραφήθηκαν στη Βουλή των Ελλήνων, στην Πύλη του Αδριανού και στις Στήλες Ολυμπίου Διός - Η βόλτα τους στην Αθήνα

Οκτώβριος 1995. Με το έμπα του δεκάτου μήνα, η δέκατη κυκλοφορία του ανασχηματισμένου συγκροτήματος με γενικό τίτλο “The X Factor” θέλει τον Blaze Bayley να αντικαθιστά τον αποχωρήσαντα Bruce Dickinson και τον μαχόμενο ηγέτη Steve Harris να αντιμετωπίζει τη χαμηλότερη θέση στα charts των πωλήσεων από το 1981. Όμως ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Έτσι η παγκόσμια περιοδεία προώθησης θέλει τους δημοφιλέστατους στην Ελλάδα Iron Maiden ξανά στα μέρη μας, επτά χρόνια μετά την πρώτη, θρυλική τους συναυλία το Σεπτέμβριο του 1988 στο γήπεδο της ΑΕΚ. Τούτη τη φορά, στο κλειστό γήπεδο του Περιστερίου που ξεπούλησε στο πι και φι τα εισιτήρια του. Χαρές και πανηγύρια, και οι πόρτες ανοιχτές εκ μέρους μας, κι ας μας έλειπε ο αγαπητός πιλότος από μικροφώνου. Τόσο, που η διοργανώτρια τους προσκάλεσε ξανά στον ίδιο χώρο για δυο βραδιές ακόμη, λίγους μόλις μήνες αργότερα, στις 12 και 13 Ιανουαρίου του 1996. Για να ξεπουλήσουν για άλλες δυο φορές το γήπεδο του μπάσκετ!

Ανήμερα αργά το πρωί της 14ης Οκτωβρίου του 1995 και στο πλαίσιο της συνέντευξης που οι Iron Maiden έδωσαν στα μουσικά περιοδικά, ο προσωπικός φωτογράφος της παγκόσμιας περιοδείας τους κι εγώ (ως επίσημος συνεργάτης του Metal Hammer) αναλαμβάνουμε να καλύψουμε φωτογραφικά τη βόλτα της νεοσύστατης παρέας γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Στήλες Ολυμπίου Διός, Πύλη Αδριανού, Μνημείο Αγνώστου Στρατιώτη. Αστεϊσμοί και επιβλητική σοβαροφάνεια διαδέχονταν το ένα το άλλο. Και πάντοτε, συνειδητά, ο νεοαποκτηθείς Blaze σε πρώτο πλάνο, σε στιλ «έλα, εσύ είσαι τώρα ο μπροστάρης, δείξ’ το, διεκδίκησέ το». Βάζω στοίχημα πως ήταν και αυτή άλλη μια εντολή του τετραπέρατου Steve Harris. Εκτός από τον απρόσκλητο σκυλάκο. Αυτός ήταν η έκπληξη της όλης φάσης.