Επιστροφή στην Αθήνα με το «Roads» των Portishead στα ακουστικά

➽ Επιστρέφεις. Το άρωμα του Πειραιά ποτέ δεν κατάφερες να το συγκρατήσεις –ένα πέρασμα ήταν πάντα ο Πειραιάς– μα το άρωμα της Αθήνας είναι απαράλλαχτο όπως το άφησες. Ένα μίγμα καμένου λάστιχου στην άσφαλτο, σκονισμένης νεραντζιάς, εξάτμισης μηχανής μικρού κυβισμού και βροχής που μαζεύεται κάπου στα δυτικά
και βόρεια.

➽ Παίζει το “Roads” των Portishead στ’ ακουστικά και συνειδητοποιείς ότι έχεις μέσα στο κεφάλι σου ένα πειραγμένο Google Earth: τους δρόμους της ζωής σου μπορείς να τους ακολουθήσεις ακόμη και τυφλός. Κατεβαίνεις από τον ηλεκτρικό και διαλέγεις τα ζιγκ-ζαγκ επειδή κάποτε λάτρεψες την οδό Ταντάλου. Όπως έρχεσαι από την Bowery προς τη Washington Square παίρνεις πάντα τη MacDougal Street, γιατί ο Dave van Ronk είχε κάποτε ονομαστεί δήμαρχός της. Δεν ανεβαίνεις ποτέ σε λεωφορείο στην Bayswater για να φτάσεις στο τέλος της Oxford Street. Εκτός που έχει τρελή κίνηση, ο δρόμος σε πάει από μόνος του. Κοιτάζεις γύρω. Θα μπεις σ’ ένα προς ένα τα βιβλιοπωλεία της Charing Cross. Από τα Galleries στο κέντρο της πόλης, μπορείς να φτάσεις μέχρι το Horfield με μια μόνο ανάσα. Φαίνεται ότι ο Martin πούλησε το σπίτι αλλά το ινδικό εστιατόριο είναι στη θέση του, η pub σου είναι εκεί, το all day που αγόραζες κυριακάτικες εφημερίδες είναι εκεί. Υπάρχει ένα θέρετρο που μετράει οδούς όπως η Νέα Υόρκη κι εσύ μπορείς να ακολουθήσεις τη διαδρομή με τις στροφές της από την Αίγλη μέχρι την 11η οδό, όπως μπορείς να κατεβαίνεις την πλαγιά μέχρι την πλατεία του «τόπου καταγωγής» σου, παρακολουθώντας τα καμπαναριά να γίνονται ένα κι ύστερα δύο και μετά πάλι ένα. Υπάρχει ένας τόπος γεμάτος πεύκα και μια θάλασσα 164 σκαλιά κάτω από εκείνο το σπίτι, που θα μπορούσε να είναι το σπίτι των παιδικών σου ονείρων κι ελπίζεις να γίνει το σπίτι των παιδικών της ονείρων, έτσι όπως τη βάζεις προσεκτικά κάτω από το ντους να την ξεπλύνεις –«δεν είπαμε σήμερα όχι σαμπουάν;»– από το αλάτι και τον ιδρώτα των παιχνιδιών. Αν κατέβεις τη Friedrichstrasse, λίγο πριν συναντήσει την Unter den Linden, θα βρεις ένα τεράστιο δισκοπωλείο που κλείνει τα μεσάνυχτα. Πανεπιστημίου προς Ομόνοια, δεξιά Σίνα, αριστερά Ακαδημίας, δεξιά Χαριλάου Τρικούπη, ύστερα πάνω ψηλά, μετά το Happening, μετά το Χημείο, προς την Αλεξάνδρας, κατά προτίμηση χωρίς κανέναν προορισμό.

➽ Αυτό το καλοκαίρι είχε μεγάλες απώλειες. Αν και δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς, από τον Μίκη Θεοδωράκη θυμάμαι το ξύλο που έφαγα όταν έβαλα έναν δίσκο του την εποχή της χούντας στο πικάπ, χωρίς να ξέρω τι είναι και γιατί τρώω ξύλο, αλλά το «Χάθηκα» είναι από τότε ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Από τον Lee “Scratch” Perry κρατάω τη διάθεση να γίνω κάπως πιο πολύ upsetter, με την ψυχραιμία –όμως– του επίσης πρόσφατα χαμένου, Charlie Watts.

➽ Αν και τη Θεσσαλονίκη την έχω ελάχιστα ζήσει, κάθε φορά που παίρνω το Google Earth του μυαλού μου, επιστρέφει στη μνήμη μου ο στίχος του Διονύση Σαββόπουλου: «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη και ξέρω απ’ έξω τη διαδρομή». Πόσες διαδρομές μπορείς στ’ αλήθεια να ακολουθήσεις με κλειστά μάτια μέσα στο κεφάλι σου;

Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς

Υ.Γ. Αυτό το καλοκαίρι διάβασα Taibo, Παπαδημητρακόπουλο, Ξυλούρη, Manning, Γονατά (ξανά), Stuart (μετά μανίας) κι αγάπησα με έρωτα βαθύ το «Ρου» της Κιμ Τούι. Αυτό το βιβλίο μ’ έφερε κοντά στο “Crying At H Mart” της Michelle Zauner, που μ’ εντυπωσίασε και με το καινούργιο album των Japanese Breakfast. Κατά τα άλλα, άκουσα σχεδόν ολόκληρη τη δισκογραφία της Natalia Lafourcade, γιαπωνέζικη jazz, ειδικά εκεί που πρωταγωνιστεί το φλάουτο bamboo, και επανέλαβα τα άπαντα του Van Morrison. Δεν μπορώ ακόμα να πω με σιγουριά, αλλά αυτό το φθινόπωρο θα είναι πολύ ενδιαφέρον.

Καλές αναγνώσεις, καλές ακροάσεις, καλή σχολική χρονιά:)

Σχετικό Άρθρο

Μουσικη Όταν φωτογράφισα για πρώτη φορά τον Μίκη Θεοδωράκη

Γιάννης Βελισσαρίδης 02.09.2021, 19:00