Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται εικόνες από τη συναυλία των Kansas στην Αθήνα, τον Ιούλιο του 2005, με αφορμή τον θάνατο του βιολιστή Robby Steinhardt.
«Όντας συντετριμμένη, αναγκάζομαι να δηλώσω στον κόσμο πως χάσαμε έναν απίστευτα μοναδικό άνθρωπο της εποχής μας… Ο Robby Steinhardt έφυγε από τη ζωή» έγραψε η Cindy Steinhardt, η σύντροφος της ζωής του αδικοχαμένου βιολιστή των λατρεμένων μας Kansas, συμπληρώνοντας «…Η πρόσφατη περιπέτεια μας ξεκίνησε στις 13 Μαΐου όταν ο Robby εισήχθη στο νοσοκομείο με οξεία παγκρεατίτιδα. Την ίδια βραδιά υπέστη σηπτικό σοκ σε σημείο που χρειάστηκε άμεση τεχνητή υποστήριξη για να παραμείνει στη ζωή κατά τη διάρκεια της νύχτας… Όντας βέρος μαχητής όμως, κατάφερε και επανήλθε σε βαθμό τέτοιο που εξέπληξε όλο το νοσηλευτικό προσωπικό. Για άλλη μια φορά είχε κοροϊδέψει τον Θάνατο και η διαδικασία ανάρρωσής του ξεκίνησε ευοίωνα.
65 μέρες αργότερα, την ώρα που θα αποδεσμευόταν από την νοσηλευτική φροντίδα μετακινούμενος σε μονάδα αποκατάστασης ώστε να επανακτήσει τις δυνάμεις του, το σώμα του είχε άλλα σχέδια. Υψηλός πυρετός, ασταθής πίεση και σηψαιμία τον καθήλωσαν ξανά… Το προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Tampa σταθεροποίησε τη νέα κατάσταση τόσο που με υποδέχθηκε με χαμόγελα, φιλιά και αγκαλιές. Μίλησε τηλεφωνικά και με την κόρη του Becky. Έξι μόλις λεπτά αργότερα και όπως τον είχα αγκαλιά για να τον κρατώ ζεστό, ξεψύχησε στα χέρια μου στις 18.30 του Σαββάτου 17 Ιουλίου, 2021.
Η θλίψη μας είναι δίχως όρια, αφού αυτό συνέβη τη στιγμή που ήμασταν έτοιμοι για ένα νέο ξεκίνημα. Ο Robby είχε μόλις ολοκληρώσει το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ μαζί με τον ταλαντούχο παραγωγό Michael Franklin στα Solar Studios. Η περιοδεία θα ξεκινούσε σε λίγες μόνο μέρες, αρχές Αυγούστου, και ο Robby ανυπομονούσε να βρεθεί ξανά επί σκηνής, κάνοντας αυτό ακριβώς που λάτρευε. Μοναδική μου μετάνοια, το ότι δεν μπορώ πλέον να του δείξω πόσο αγαπήθηκε!...»
Με το που έπεσα πάνω σε τούτη τη δημοσίευση, το συναίσθημα ήταν πλέον γνώριμο. Νεκρική σιγή που πηγάζει από ισχυρό σοκ. Εδώ και μια δεκαπενταετία άλλωστε το πράγμα έχει παραγίνει. Λογικό και επόμενο, δεν λέω, αφού οι πρωτεργάτες της επανάστασης του Rock’n’Roll άρχισαν να μπαίνουν σταδιακά στην έβδομη ή όγδοη δεκαετία της -μην το ξεχνάς!- πολυτάραχης ζωής τους... Όμως το γεγονός παραμένει. Η απώλεια πονά, αφού καθένας από τους εκλιπόντες έχει συνδεθεί με σημαντικότατες στιγμές του καθενός μας, μέσα από τη βαρυσήμαντη μουσική κληρονομιά του. Πόσο μάλλον στην περίπτωση του Steinhardt που είχα την τιμή και τη χαρά να γνωρίσω από κοντά, μέσα από τη συνέντευξή μας στα παρασκήνια του Sweden Rock Festival (2005) και τη συνάντησή μας στα παρασκήνια του θεάτρου Λυκαβηττού τρεις εβδομάδες μετά. Ο άνθρωπος έσταζε μέλι. Αγαθός Γίγας!
Ο εκλεκτός βιολιστής και μουσικοσυνθέτης έπαιξε καθοριστικότατο ρόλο στους προοδευτικούς Kansas εξαρχής ως ιδρυτικό τους μέλος. Και τούτο γιατί τους προσέδωσε μονομιάς μια ολόδική τους ταυτότητα με το επικολυρικό βιολί του, σε βαθμό θεμελιώδη, όπως παραδείγματος χάρη έκανε ο Ian Anderson στους Jethro Tull. Είναι ξεκάθαρο πως σπουδαίοι συνάδελφοί του όπως οι Eddie Jobson (Curved Air, UK, Roxy Music), John Cale (Velvet Underground), David Cross (King Crimson), Simon House (Hawkwind), μα ακόμη και ο Mik Kaminski στους ορχηστρικούς Electric Light Orchestra, δεν κατάφεραν εν τέλει να πρωταγωνιστήσουν στον ήχο των μουσικών σχημάτων που υπηρέτησαν, όσο αυτός στους Kansas. Αυτά στο χώρο του progressive rock. Διότι αν μιλούσαμε για το jazz rock fusion, ναι, εκεί δυο συνάδελφοι του μακαρίτη υπήρξαν εξίσου καθοριστικοί: ο Jean-Luc Ponty και ο Jerry Goodman, κι δυο τους για τους Mahavishnu Orchestra του John McLaughlin!
Μια μέρα που θυμάμαι πολύ έντονα, με ανάμεικτά συναισθήματα. Γιατί;
Από τη μια με ενθουσιασμό περίσσιο, αφού θα απολάμβανα και απαθανάτιζα ξανά για δεύτερη φορά μετά από 21 μόλις μέρες τους διαλεχτούς μου προοδευτικάριους (η πρώτη ήταν στο Sweden Rock Festival), έχοντας μάλιστα κλείσει συγχρόνως α) το άνοιγμα της συναυλίας με τους What’s The Buzz? των οποίων υπήρξα ιδρυτικό μέλος ως μπασίστας και β) συνάντηση των δυο σχημάτων στα παρασκήνια!
Από την άλλη με οργή, αφού δυο μόλις εικοσιτετράωρα πριν τη συναυλία, έτσι που να μην προλάβουμε καν να αντιδράσουμε, η διοργανώτρια εταιρία μου τηλεφώνησε ακυρώνοντας την εμφάνισή μας ισχυριζόμενη πως «ο tour manager των Kansas θεωρεί πως η σκηνή δεν χωράει το backline σας και δεν θέλει να παίξετε». Έλα όμως που ως Κισατζεκιάν είχα ήδη το κινητό τηλέφωνο του Dave Green (ο tour manager που λέγαμε), αφού είχα πάρει συνέντευξη από τρία μέλη στη Σουηδία! «Πρώτη φορά το ακούω αυτό, δεν απαγόρευσα τίποτα, λυπάμαι πολύ, το λιγότερο που μπορώ να κάνω για σας πλέον είναι να αφήσω για όλα τα μέλη του γκρουπ σας στην είσοδο από μια πρόσκληση και ένα Access All Areas, ώστε να βρεθούμε όλοι μαζί στα παρασκήνια» μου απάντησε εξοργισμένος. Πράγμα που έγινε. Ο νοών, νοείτω!...
Εντωμεταξύ την ίδια βραδιά, αν έχεις το Θεό σου, έπαιζαν και οι αγαπημένοι μας «μαθητές» τους στο Πειραιά, στα Ολυμπιακά Ακίνητα του Beach Volley. Αναφέρομαι στους πανάξιους συνεχιστές τους, τους Dream Theater. Αν είναι δυνατόν... Το πόσοι «σκιστήκαμε στα δυο» κείνη τη νύχτα επιλέγοντας με βάρος στην καρδιά μας, παραμένει μοναδικό στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας από το 1980 και δώθε. Μην πας μακριά. Μαθαίνοντας την άχαρη σύμπτωση από συνάδελφό μου, οι ίδιοι οι Αμερικανοί του είπαν «μην έρθεις σε εμάς τότε, πήγαινε σε αυτούς, και μεις εκεί θα πηγαίναμε»!
Του λόγου μου δεν θα έλειπα από το Λυκαβηττό παρά μόνο αν ήμουν στο νοσοκομείο. Και ήταν μεγάλη η ανακούφιση για μένα όταν η απειλή ενός μισογεμάτου θεάτρου έγινε καπνός με το που βράδιασε. Μιλάμε για ένα σχήμα που στα δικά μου τα αυτιά συνδυάζει μοναδικά και απαράμιλλα το συμφωνικό progressive rock με το ευθυτενές hard rock, και κάποιες καίριες πινελιές από το rock του Νότου.
Ήταν ένα τέταρτο πριν της δέκαπου τα φώτα χαμήλωσαν και ο ήχος των πλήκτρων του Steve Walsh με ήθελε ξανά βουρκωμένο. Δεν υπερβάλω. Αυτομάτως, τα “Belexes” και “Paradox” απέδειξαν περίτρανα ότι τα σουβλερά δόντια αυτών των γκριζαρισμένων και ρυτιδιασμένων rockers, φτάνουν ακόμη στο κόκκαλο. Και να που από τις αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των παρευρισκομένων σε τούτες τις «δύσπεπτες» επικολυρικές σουίτες, αντιλήφθηκα με χαρά πως οι περισσότεροι εκ των θεατών δεν βρισκόταν εκεί ως θύματα της ραδιοφωνικής ομοβροντίας του πασίγνωστου “Dust In The Wind” που προηγήθηκε βδομάδες πριν, από κάθε μα κάθε μέσον. Του τραγουδιού που, μέχρι και σήμερα, αποτελεί συνάμα ευλογία και κατάρα για αυτήν την μπάντα και το τεράστιο συνολικό, συνθετικό της έργο.
Ακολούθησε ένα τσουνάμι κολοσσιαίων στιγμών του προοδευτικού ροκ όταν αυτό σκληραίνει οριακά. Έτσι λοιπόν προσκύνησα στο “Opus Insert/Miracles Out Of Nowhere”, εξαϋλώθηκα με το “Icarus” που συγκαταλέγεται στα τριάντα πιο αγαπημένα τραγούδια της δισκοθήκης μου, αποσβολώθηκα με το δεκάλεπτο “Magnum Opus”, τραγούδησα στο “Song For America” και το “The Wall”, ξεσκούριασα το σβέρκο μου στο άκουσμα των “Bringing It Back/Down The Road”, υποκλίθηκα στο “Point Of Know Return”, αναστήθηκα στο “Portrait”, πισωγύρισα με το “Dust In The Wind” και κοπανήθηκα όρθιος με το “Carry On Wayward Son”.
Όμως για δες ξαφνικά. Αξιότιμος και ο David Ragsdale που γέμισε τα παπούτσια του τόσα χρόνια, δεν το συζητώ. Αλλά δίχως τον Robby εν ζωή, οι Kansas που αγαπήσαμε αποτελούν παρελθόν μια για πάντα.
4°
