The Clash: Το σπασμένο μπάσο της μπάντας στο Μουσείο του Λονδίνου

Στις 23 Ιουλίου το Μουσείο του Λονδίνου υποδέχεται το περίφημο μπάσο των Clash που έσπασε εκνευρισμένος πάνω στη σκηνή ο μπασίστας του συγκροτήματος, Πολ Σάιμονον και πλέον, μετά από 42 χρόνια, θα βρει τη θέση της στην μόνιμη συλλογή του μουσείου, πλάι σε ρωμαϊκά μωσαϊκά και πέτρινους βωμούς του 15ου αιώνα, δείγματα όλα της πολυδιάστατης και μακραίωνης ιστορίας της βρετανικής πρωτεύουσας. 

Η ιστορία του σπασμένου μπάσου των Clash

Μπορεί σήμερα το κατεστραμμένο μπάσο των Clash να θεωρείται αντικείμενο που αξίζει να βρίσκεται στις προθήκες ενός μουσείου, αλλά η ιστορία του δεν είναι παρά η κατάληξη μιας απλής −αν και αρκετά έντονης− έκρηξης θυμού.

Όλα ξεκίνησαν στις 20 Σεπτεμβρίου του 1979, στο θέατρο Παλάντιουμ της Νέας Υόρκης. Η προγραμματισμένη συναυλία των Clash είχε αρχίσει με τους καλύτερους οιωνούς − πολύς κόσμος, πλήρες το θέατρο και οι μουσικοί του συγκροτήματος σε μεγάλη φόρμα. Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν το ίδιο καλά στη συνέχεια εκείνης της βραδιάς, γιατί οι διοργανωτές της συναυλίας είχαν την ιδέα να μην επιτρέψουν στο κοινό να σηκωθεί από τις θέσεις του. Απογοητευμένος από την ακαμψία του κόσμου, ο Πολ Σάιμονον, σε μια κίνηση θυμού και απογοήτευσης, σήκωσε την κιθάρα του σαν τεράστιο τσεκούρι, γύρισε την πλάτη του στον τραγουδιστή του συγκροτήματος Τζο Στράμερ και την έσπασε πάνω στη σκηνή.

Πιθανόν το περιστατικό να είχε ξεχαστεί, όμως εκεί γύρω βρισκόταν η φωτογράφος Πένι Σμιθ και εντελώς ασυναίσθητα το δάχτυλό της πάτησε το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής της, μια Pentax 35mm, κι έτσι η σκηνή με τον Πολ Σάιμονον να κομματιάζει το μπάσο του πέρασε στην αιωνιότητα.

Η φωτογραφία που προέκυψε επιλέχθηκε από τον Στράμερ ως εξώφυλλο του δίσκου - ορόσημο για το συγκρότημα «London Calling» (1979), πούλησε πάνω από πέντε εκατομμύρια δίσκους και επηρέασε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ενώ η φωτογραφία της Πένι Σμιθ ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Q ως «η καλύτερη ροκ εν ρολ φωτογραφία όλων των εποχών».

Tο Μουσείο του Λονδίνου

Το Μουσείο στο οποίο θα βρει μόνιμη πλέον θέση στις συλλογές του το σπασμένο μπάσο των Clash είναι ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία του Λονδίνου. Μπορεί οι ταξιδιωτικοί οδηγοί να μην το αναφέρουν στην πρώτη πεντάδα των μουσείων −βεντέτες της βρετανικής πρωτεύουσας− αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα στολίδι που χαρτογραφεί την ιστορία του Λονδίνου και των Λονδρέζων εδώ και 2.000 χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Οι εξαιρετικές συλλογές του αφηγούνται με γλαφυρό και διαδραστικό τρόπο το πέρασμα από το ρωμαϊκό Λονδίνιουμ, τον ταραγμένο 17ο αιώνα, τους λιμούς, τις επιδημίες, τον Μαύρο Θάνατο και τη Μεγάλη Φωτιά του 1666 μέχρι την εποχή των δύο πολέμων και τη σύγχρονη καθημερινή ζωή. Στα επτά χιλιάδες εκθέματα μπορεί κανείς να δει καλοδιατηρημένα τμήματα του τείχους που περιέβαλε το πιο παλιό κομμάτι της πόλης −εκεί που βρίσκεται το σημερινό Σίτυ−, να κάνει έναν βικτωριανό περίπατο ανάμεσα σε μικρομάγαζα και καλντερίμια του 19ου αιώνα, να δοκιμάσει να πατήσει τα κουμπιά ενός ανελκυστήρα αρ ντεκό των καταστημάτων Σέλφριτζις, ακόμη και να φανταστεί ότι προβάρει ένα από τα χίπικα ρούχα της δεκαετίας του '70 ή μια πασμίνα του Αλεξάντερ ΜακΚουίν του 2008. Σε ένα τέτοιο μαγικό περιβάλλον, που πάλλεται από τους κραδασμούς και την ζωντάνια του αεικίνητου Λονδίνου, μπορεί κανείς να ελπίζει ακόμη και στο θαύμα: οι σπασμένες χορδές του διάσημου μπάσου να αποκατασταθούν για ένα ένδοξο, τελευταίο σόλο.