Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από τη συναυλία των Iron Maiden στην Αθήνα το 1999, στο γήπεδο του Ατρόμητου.
Up The Irons! “The Writing On The Wall” ονομάζεται λοιπόν το ολόφρεσκο έπος (εξίμηση λεπτά τραγούδι πώς αλλιώς να το πει κανείς;) που μας χάρισαν χθες οι βετεράνοι μέσω της επίσημης ιστοσελίδας τους μα και όλων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Έπος και το video clip! Κινούμενα σχέδια σε μεταφέρουν σε τοπία ονειρικά, ή πιο σωστά εφιαλτικά, έντονα χρώματα και παραμύθι κάργα. Και ο Eddie όπως τον θέλουμε: Πρωταγωνιστής και αδίστακτος τιμωρός! Εσύ που το απόλαυσες ήδη, για πες; Κλασικά Εικονογραφημένα, ναι; Όσο για σένα που σου ξέφυγε, ιδού η Ρόδος:
Τέλεια η μπαλιά για μένα, ας πάμε λοιπόν εικοσιδύο χρόνια πίσω. Στο γενικό τίτλο αναφέρομαι στο ελληνικό κοινό. Όλους εμάς που αλυχτούσαμε να ξαναδούμε τότε τη θρυλική ΜΚ ΙΙ σύνθεση των λατρεμένων μας Iron Maiden επί σκηνής στην αυγή του Οκτώβρη, το έτος 1999, στο γήπεδο του Ατρόμητου στο Περιστέρι. Εσύ που ήσουν παρέα μας, θυμάσαι. Θυμάσαι και ιδρώνεις και μόνο με τη σκέψη να σταματούσε τούτο το όνειρο στην αρχή της παράστασης, εξαιτίας πέντε ανεγκέφαλων που είχαν πιάσει κάγκελο με καπνογόνα θεωρώντας πως είναι αμετανόητοι οπαδοί…
Κι όμως. Αμετανόητοι πραγματικά ήταν όσοι ακολούθησαν τη βρετανική αρμάδα του Steve Harris σε κάθε της εκστρατεία. Σε κάθε της βήμα. Στις υψηλές και τις χαμηλές της πτήσεις. Έτσι δεν ήμασταν λίγοι που δώσαμε το παρόν και στις τρεις προηγούμενες επισκέψεις των πρωτοπόρων του New Wave of British Heavy Metal. Τότε που το πείραμα του αλητάμπουρα Blaze Bailey πέρασε και από τα δικά μας τα λημέρια. Τρία μόλις χρόνια νωρίτερα. Τον Οκτώβριο του 1995 ξανά στο Περιστέρι μα και στο Ιβανώφειο της συμπρωτεύουσας στο πλαίσιο της περιοδείας The X Factour. Και τον Ιανουάριο του 1996 ξανά μανά στο Περιστέρι. Και το Σεπτέμβριο του 1998 στο Θέατρο στο λόφο του Λυκαβηττού και στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης. Και οι τρεις παραπάνω εμφανίσεις ήταν μια ακόμη στάση της περιοδείας για το “Virtual XI”.
Και να σου ξάφνου η μεγάλη ευκαιρία. Δίχως το σύνηθες έναυσμα, δηλαδή την κυκλοφορία νέου δίσκου, η ιστορική επιστροφή του Bruce Dickinson και του Adrian Smith στην παλιοπαρέα πυροδοτεί μια περιοδεία με το δημοφιλέστατο video-game “Ed Hunter” να σαρώνει τα ταμεία της Υφηλίου. Αρχής γενομένης από τον Καναδά, οι επανενωμένοι Iron Maiden δίνουν δεκαέξι συναυλίες στην Βόρεια Αμερική και δώδεκα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την Αθήνα να αποτελεί το κλείσιμο της αυλαίας.
Η τελευταία μέρα μεγάλων περιοδειών ανά τον κόσμο συνήθως έχει χρώμα πανηγυρικό. Εγκυμονεί έως και μοναδικές εκπλήξεις. Και τις περισσότερες φορές, διαρκεί περισσότερο, με ένα ξεχειλωμένο set list εκ μέρους των πρωταγωνιστών ώστε να πάνε σπίτι τους μες τις καλύτερες αναμνήσεις. Κι όμως. Η νύχτα που σφύριξε την έναρξη κείνου του Οκτωβρίου κόντεψε να αποβεί έως και μοιραία!...
Τα εισιτήρια της συναυλίας ξεπουλημένα μέρες πριν, από τα μέσα της προπώλησης παρακαλώ! Γεγονός πανσπάνιο για τόσο μεγάλα νούμερα. Μιλάμε για πάνω από 20.000 επισήμως. Ο άκρατος ενθουσιασμός ήταν τόσος, που έμοιαζε εξαρχής με ωρολογιακή βόμβα…
Το εκρηκτικό “Transylvania” ξεκινά από τα ηχεία προηχογραφημένο και μονομιάς η νύχτα γίνεται τουρκουάζ από τα κόκκινα πυροτεχνήματα. Ο Winston Churchill σηκώνεται από τον τάφο και μαζί του ορθώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου. Δεν είμαι μόνος. Κοιτώ γύρω μου. Φωτιά. Φωτιές ολούθε στην αρένα. Όμως με το που μπουκάρει η (πλέον πολυπληθής αλά Lynyrd Skynyrd) ομάδα στα σανίδια με το “Aces High” αλά μπρατσέτα, τα καπνογόνα σκαρφαλώνουν στη σκηνή, αφού κάποιοι ασυνείδητοι θεώρησαν πως έτσι δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους για αυτό που ζουν. Αν έχεις τον θεό σου!... Στο δευτερόλεπτο ο Dickinson αποχωρεί και εμφανίζεται σύντομα με έναν πυροσβεστήρα στα χέρια.
Στα “Wrathchild” και “The Trooper” παραμένω μέσα από τα κάγκελα, στα photo pits, και ζω από τα δυο μέτρα την απρόσμενη «κόντρα» μεταξύ του ιπτάμενου μπροστάρη και των υπαίτιων εκ του κοινού. Και να τελικά που στο “2 Minutes To Midnight” το ντροπιαστικό σκηνικό επαναλαμβάνεται και ο Bruce αδυνατεί να αναπνεύσει όπως πρέπει ώστε να μας χαρίσει τις ονειρεμένες του κορώνες. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και έναν κουφιοκέφαλο (έχε χάρη που απευθύνομαι σε πολιτισμένους αναγνώστες!) από τους μπροστινούς που «εκδικείται» τον ιδρυτή των Iron Maiden, Steve Harris, φτύνοντάς τον κατάμουτρα... Ελλάς, το μεγαλείο σου!
Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα πως αν δεν επρόκειτο α) για την τελευταία βραδιά της παγκόσμιας περιοδείας β) της πολύ πρόσφατα επανενωμένης ομάδας γ) σε sold-out γήπεδο, η πολυαναμενόμενη παράσταση θα είχε διακοπεί στα γεννοφάσκια της... Όπως πιστεύω επίσης πως οι Iron Maiden είχαν ετοιμάσει περισσότερα από δεκαεπτά τραγούδια για πάρτη μας, μα στην αναμενόμενη διακοπή πριν το encore, o Bruce τους έθεσε βέτο να παίξουν τα άκρως απαραίτητα. Να το αποδείξω δεν μπορώ, αφού τούτη τη φορά δεν είχα πρόσβαση στη σκηνή (και πόσο μάλλον στα παρασκήνια) ώστε να δω το set list.
Όπως και να ’χει, η (για πρώτη φορά στα χρονικά) εξαμελής παρέα μας έστειλε σπίτια μας με την τριπλέτα “Number of The Beast”, “Hallowed Be Thy Name” και “Run To The Hills” να βουίζει μες τα αυτιά μας. Σενάριο-ταμάμ, αν σκεφτείς τι θα μπορούσε να έχει συμβεί…
5°
